เก็บตกบ้านอนุสาวรีย์ ต้นเดือนกรกฎาคม ๒๕๕๒

[เถรี]

หลวงพ่อเล่าว่า "สมัยที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านทำมีดหมอชาตรีรุ่นแรก อาตมาเอาปืนเข้าพิธี ๕ กระบอก ที่อธิษฐานไว้ก็คือ ถ้าหากติดตัวไว้ขอให้เป็นมหาอำนาจ ถ้าหากใช้งานเมื่อไรต้องระงับเหตุให้ได้ทันที

ก็ปรากฏว่าคำอธิษฐานนี้เป็นจริงมาตลอด และสำคัญที่สุดคือ อย่าเล่นเป็นอันขาด เล่นเมื่อไรลั่นเมื่อนั้น แปลกมาก..เหนี่ยวเล่นนี่เสาเป็นรูเลย ยังดีไม่ได้หันไปหาคน..!"

[เถรี]

หลวงพ่อบอกว่า "อานุภาพพระขรรค์โสฬสท่านสรุปง่าย ๆ ว่าทั้งกันทั้งแก้ ป้องกันคุณไสย ป้องกันอาถรรพณ์ ป้องกันอันตรายต่าง ๆ ได้ สามารถแก้คุณไสย ถอนอาถรรพณ์ต่าง ๆ ได้

ขออย่างเดียวอย่าเอาไปซ่ากับพวกเจ้าที่เจ้าทาง เขากลัวเรา เขาเกรงใจเรา ขอยืนยัน แต่อย่าได้เผลอ เผลอเมื่อไรก็โดนเอาคืน..!"

[เถรี]

หลวงพ่อบอกว่า "ถ้าอาตมามีเวลาว่าง จะเขียนว่าไปทำกรรมอะไรมาถึงได้ป่วยอย่างนี้ เพราะเท่าที่ผ่านมามันจะมีนิมิตบอกเหตุ ถ้าหากว่าป่วยมาก ๆ แล้วนิมิตมา สบายใจได้ว่าอีกไม่เกิน ๓ วัน หายแน่นอน

นิมิตเขาจะบอกให้รู้ว่าป่วยครั้งนี้เกิดจากสาเหตุอะไร ส่วนใหญ่ก็ไปรังแกชาวบ้านเขา

แล้วที่มหัศจรรย์มากตรงที่ว่า เรื่องของกรรมเร็วช้าไม่เท่ากันจริง ๆ มีกรรมบางชาติที่มากินอาตมาชาตินี้ เกิดจากสมัยที่อาตมายังเป็นสัตว์เดรัจฉานอยู่เลย เพราะว่าสัตว์เดรัจฉานถ้าเป็นสัตว์นักล่าแล้วก็เท่ากับว่าสร้างกรรมอยู่ตลอดเวลา แม้กรรมจะไม่หนักเท่ากับการเป็นมนุษย์ที่รู้ภาษา รู้ศีลรู้ธรรมแล้วไปละเมิด แต่ก็จัดว่าเป็นกรรม เพราะว่าอาศัยชีวิตเลือดเนื้อของคนอื่นเป็นอาหาร ถึงเวลากรรมนั้นก็มาสนองแทบปางตาย"

[เถรี]

ตอนต้นเดือนนั้น มีบุคคลหนึ่งโทรศัพท์มาหาหลวงพ่อ พอท่านคุยเสร็จท่านบอกว่า
"คนที่โทรมาเขาช่างถาม แต่เรื่องที่เขาถามไม่มีเรื่องของตัวเขาเองเลย ทุกครั้งที่ถามเขาจะขึ้นด้วย 'สมมติว่า' จะตั้งสมมติฐานไปทำซากอะไร ในเมื่อไม่ใช่ของจริง..!"

[เถรี]

หลวงพ่อบอกว่า "ในเปตวัตถุมีเรื่องของเทวดาเยอะมากเลย แต่เขาจัดอยู่ในเปตวัตถุ (เรื่องของเปรต) เพราะว่าบุคคลที่ตายไปแล้วในบาลีเขาเรียก เปตชน บุคคลที่ล่วงลับไปแล้ว เขาก็เลยเอาไว้ที่เปตวัตถุ แต่จริง ๆ แล้วมีเรื่องของเทวดาเยอะมาก และอาตมาอ่าน ๆ ไปก็สงสัย นี่เรื่องเทวดาแต่ทำไมเอามาลงในเปตวัตถุ เพราะว่าเขาจัดตามเนื้อหา เนื้อหาของคนที่ตายไปแล้วเขาก็จัดอยู่ในเปตวัตถุ"

[เถรี]

หลวงพ่อเล่าให้ฟังว่า "ตอนแรก ๆ ที่อาตมาไปอยู่ที่เกาะพระฤๅษี ชาวบ้านเอาอีเห็นมาให้ตัวหนึ่ง ตัวประมาณเท่ากล้วยหอม อาตมาจึงเอามาเลี้ยงจนตัวเท่าหมา แล้วอีเห็นนี้ก็ลืมตัว นึกว่าตัวเองเป็นหมา เวลาที่อาตมาไปไหน หมาก็จะตามไปด้วย เจ้าอีเห็นนี้ก็จะไต่บนไม้ถือบ้าง ไต่ตามตัวอาตมาบ้าง วิ่งไปวิ่งมา แล้วก็กระโดดลงไปเล่นกับหมา

ถ้าอาตมาอยู่จะห้ามหมาได้ เพราะหมาเห็นอาตมาเป็นจ่าฝูง แค่ส่งเสียงดังใส่ หมาก็จะหยุด เขาจะรู้ว่าไม่สมควร แต่ตอนที่อาตมาไปรับสังฆทานที่กรุงเทพฯ เจ้าอีเห็นตัวนี้ก็ยังไปเล่นกับหมา ก็เลยม่องเท่ง ตายไป.. เพราะหมาเวลามันเขี้ยว ก็ฟัดเอาจริง ๆ

เมื่อกลับไป พวกบรรดาเจ้าหน้าที่หน่วยต้นน้ำก็หน้าเหี่ยวเดินมา "อาจารย์ครับ อีเห็นตายแล้วครับ"
อาตมาบอกว่า "ตายแล้วหรือ แล้วเอ็งเอาไปผัดเผ็ดเปล่า ."
เขาก็รีบกุลีกุจอปฏิเสธ "เปล่าครับเปล่า ผมไม่ได้เอาผัดเผ็ด ผมเอาไปฝัง"

"ไอ้ฉิบหาย..เสียของเปล่า ๆ เขาอุตส่าห์ไปล่าเป็นวันเป็นคืนกว่าจะได้ ไอ้นี่ตายอยู่ตรงหน้าดันไม่กิน"

พวกนั้นก็เลยงงมาจนทุกวันนี้ ว่าอาจารย์รักจริงหรือเปล่า เห็นเลี้ยงอีเห็นเสียอย่างดิบดี โอ๋อย่างกับอะไร พอตายกลับจะกินเสียนี่

เราต้องแยกให้ออก ตอนเป็น..เราสงเคราะห์เขา ตอนตาย..เป็นเรื่องของเขา กรรมใครกรรมมัน ในเมื่อเอ็งตาย ข้าก็จะใช้ประโยชน์ให้มากที่สุด"

[เถรี]

หลวงพ่อบอกว่า ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร พวกพระพี่ ๆ มักจะมา (พึ่ง) ที่พระน้อง

แม้แต่หลวงตาวัชรชัยก็เหมือนกัน "เล็กโว้ย..ยืมก่อนสองแสน..!"
"ยืมก็ได้ แต่ก่อนใช้คืนผม..พี่อย่าเพิ่งตายนะ ถ้าพี่ตาย คนอื่นไม่รับรู้ด้วยผมก็เจ๊ง"