เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๗ ธันวาคม ๒๕๖๖

[พิชวัฒน์]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๗ ธันวาคม ๒๕๖๖

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๗ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ งานหนักและงานสำคัญของทางคณะสงฆ์ ก็คือการสอบธรรมศึกษาของโรงเรียนต่าง ๆ ก็เสร็จสิ้นลงไปด้วยดี อำเภอทองผาภูมิของเรามีสนามสอบทั้งหมด ๒๓ สนามด้วยกัน ความจริงมีทั้งหมด ๒๗ สนาม แต่ช่วงที่เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาด บางสนามไม่ได้ส่งเด็กสอบติดต่อกัน ๓ ปี ทำให้เขาตัดรายชื่อออก จนกว่าเราจะสมัครใหม่อีกครั้งหนึ่ง ของวัดอื่น ๆ ส่วนมากก็จะรับผิดชอบโรงเรียนละ ๑ วัด แต่ว่าของวัดท่าขนุนต้องรับผิดชอบหลายวัดหน่อย สาเหตุหลัก ๆ ก็คือ พวกเราทำงานเรียบร้อยกว่าที่อื่นเขา ส่งไปแล้วไม่มีข้อตำหนิอะไรที่ทางคณะกรรมการจะว่ากล่าวได้

แต่ว่าปีนี้กระผม/อาตมภาพดันให้มหาไบท์ (พระมหาจักรพงษ์ ปญฺญาทีโป ป.ธ.๖ ) ขึ้นไปเป็นประธานสนามสอบโรงเรียนบ้านจันเดย์ และดันให้ปลัดแป๊ะ (พระปลัดวินัย ชาคโร) ขึ้นไปเป็นประธานสนามสอบโรงเรียนอนุบาลทองผาภูมิ ก็คือนอกจากผ่อนแรงตัวเองแล้ว ทั้งสองรูปเป็นเจ้าอาวาส ต้องมีผลงานด้านการศึกษาทุกปี เมื่อรับเป็นประธานสนามสอบ เท่ากับว่ามีผลงานด้านการศึกษา ต่อให้ไม่มีพระส่งสอบนักธรรมบาลี ก็ถือว่ามีผลงานด้านธรรมศึกษาของนักเรียน ถ้าหากว่าระยะเวลาเหมาะสม การขอสมณศักดิ์ก็จะได้มีผลงานครบถ้วนทั้ง ๖ ด้าน

คราวนี้ปัญหาใหญ่ก็คือ ส่วนมากแล้วบุคลากรของเราไม่พอใช้งาน เนื่องเพราะว่ารับผิดชอบหลายโรงเรียน ก็ต้องเอาพระใหม่ไปออกงาน เพื่อไปศึกษาเรียนรู้ แล้วก็ต้องมานั่งปวดหัวกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ความจริงปีนี้เลขาฯ พัฒน์ (พระพัฒน์ ฐิตาจาโร) ตั้งใจจะให้กระผม/อาตมภาพนั่งเฉย ๆ ในฐานะคนแก่ มีหน้าที่เซ็นชื่อในตำแหน่งประธานกรรมการสนามสอบเท่านั้น ปรากฏว่านั่งเฉยไม่ได้ เพราะว่าจัดพระใหม่ไปให้ทางสนามสอบโรงเรียนทองผาภูมิวิทยาเกือบครึ่ง..! กระผม/อาตมภาพเองก็เลยต้องอยู่ช่วยงานตั้งแต่ต้นจนจบ

แม้กระทั่งการตรวจสอบรายชื่อ การตัดผู้ขาดสอบ ท่านทั้งหลายก็ได้เห็นความแสบของเด็ก ๆ แล้วว่าเป็นอย่างไร เช้ามาสอบ บ่ายไม่มา เช้าไม่มาสอบ บ่ายมา ส่งข้อสอบโดยไม่เซ็นชื่อบ้าง เซ็นชื่อโดยไม่ส่งข้อสอบบ้าง ถ้าเราตรวจสอบไม่ละเอียดก็จะมีปัญหาตอนที่เราส่งใบตอบ ให้กับทางสำนักงานเจ้าคณะอำเภอ ซึ่งปัญหาพวกนี้ จะมากจะน้อยก็ต้องมีทุกปี

เพียงแต่ว่ากระผม/อาตมภาพยอมเหนื่อยในการตรวจสอบถึง ๔ รอบ เมื่อไม่มีอะไรผิดพลาดจากของเราไป ที่อื่นเขาตรวจสอบรอบเดียวก็จบแล้ว จึงต้องนั่งอยู่กับพวกท่านไปจนครบ ๘ ชั่วโมงพอดี เหตุที่รู้ว่า ๘ ชั่วโมงก็เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเปิดแอพพลิเคชั่น "เสบียงบุญ" เอาไว้สำหรับภาวนาด้วย ได้เวลาครบ ๘ ชั่วโมงถ้วน ๆ

[เถรี]

ด้วยความที่อากาศเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ซ้ำยังพักผ่อนไม่พอ ต้องกรำงานทั้งวัน ก็ดูท่ามาลาเรียจะมาเยี่ยมอีกแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เราทำอะไรไว้ ถึงเวลาก็รับไป เป็นมาตั้งแต่ปี ๒๕๒๔ จนป่านนี้ก็ ๔๐ กว่าปีแล้ว ถือว่ารู้จักมักคุ้นกันดี ถึงเวลาก็แก้ไขกันไปตามเพลง เนื่องเพราะว่ายาทุกชนิด หมอทุกประเภท ทดสอบการรักษามาจนหมดแล้ว เป็นหนูทดลองยาจนกระทั่งภูมิคุ้มกันของร่างกายกลายเป็นศูนย์ไปเรียบร้อยแล้ว..!

และปัจจุบันนี้โรคทางเดินหายใจที่มาใหม่ ค่อนข้างจะน่ากลัวมาก และระบาดทั่วไปหมด ก็คือเชื้อ hMPV ฟังดูแล้วงง ๆ เหมือนกับคนฮ่องกงไปเล่นกีฬา แล้วได้รางวัลผู้เล่นทรงคุณค่า..!

ไอ้ที่ขึ้นต้นด้วยตระกูล h ก็คือไข้หวัด แต่เป็นไข้หวัดแบบไหน ? แล้วคราวนี้เชื้อ MPV คืออะไร ? ไม่ใช่ Most valuable player ไอ้นั่นคือนักกีฬาทรงคุณค่าของในเกมนั้น ๆ พวกเราจึงต้องระมัดระวังกันเอง เพราะว่าเรื่องพวกนี้ถ้าประกาศออกไป จะมีผลกระทบทั้งประเทศ และโดยเฉพาะฝรั่งเขาไม่กลัวกันแล้ว

การท่องเที่ยวไทยเป็นที่อิจฉาของบรรดาเพื่อนบ้านเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่านักท่องเที่ยวเข้ามาด้วยอำนาจของ Soft Power ตามที่ท่านนายกฯ เศรษฐา ได้กล่าวถึง เพียงแต่ว่า Soft Power นี้ ขอเถอะ..จะสนับสนุนอะไรก็แล้วแต่ ขออยู่สองอย่าง อย่างแรกก็คืออย่าไปโหนกระแส เพราะว่าตั้งแต่ต้นมา เราไม่ได้ทำอะไรเลย พอเขาประสบความสำเร็จ แล้วไปโหนกระแส ถ่ายรูปด้วย อะไรด้วย คนทั่ว ๆ ไปเขาอาย..! ก็คือเท่ากับว่าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ไปขโมยผลงานของคนอื่นเขาแบบหน้าตาเฉย..!

ประการที่สองก็คือ เข้าไป "จุ้น" ให้น้อย ๆ หน่อย เขาทำดีของเขาอยู่แล้ว อะไรที่ช่วยให้ทุกอย่างคล่องตัวได้ ช่วยสั่งให้หน่วยงานที่รับผิดชอบในส่วนนั้น ๆ สนับสนุนให้เต็มที่ก็พอ อย่าเข้าไปยุ่งกับอะไรที่เขาทำดีอยู่แล้ว จนกระทั่งหลายคนกล่าวว่า "ถ้าบ้านเราไม่มีหน่วยราชการ จะเจริญกว่านี้มาก..!"

ดังนั้น..ในเรื่องของ Soft Power นั้น แม้กระทั่งเรื่องของพระภิกษุสามเณรของเราก็เป็น Soft Power ส่วนหนึ่ง เพราะว่าวัดวาอารามซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วโลก อย่างวัดพระแก้ว วัดอรุณราชวรราม วัดโพธิ์ หรือแม้กระทั่งวัดร่องขุน วัดไหนวัดนั้น ยกเว้นวัดพระแก้วแล้ว ล้วนแล้วแต่ต้องมีพระทั้งนั้น

[เถรี]

คราวนี้ความเป็นพระเป็นเณรของเราที่จะเป็น Soft Power ได้นั้น ส่วนใหญ่แล้วเป็นในด้านปฏิบัติกรรมฐาน พวกเราควรที่จะศึกษาภาษาอังกฤษเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม หรือพระไตรปิฎกเอาไว้บ้าง แต่ก็เป็นที่น่าเหนื่อยใจ เพราะว่าเวลาฝรั่งเขาสงสัยอะไร เขาถามจนถึงแก่น กระผม/อาตมภาพอธิบายคำว่า "ทุกข์" คำเดียว ใช้เวลาครึ่งค่อนชั่วโมง พอบอกว่า Suffering ฝรั่งถามว่าคืออะไร ? ทุกข์คือทุกข์แบบไหน ? ก็ต้องบอกว่าความหิว ความกระหาย ความร้อน ความหนาว ความเจ็บไข้ได้ป่วย สารพัดที่ระดมกันเข้ามาแล้วทำให้เราทนได้ยาก ภาษาพระเขาเรียกว่าความทุกข์

เขาก็บอกอีกว่าศาสนาพุทธมองโลกในแง่ร้าย อะไร ๆ ก็ทุกข์ ทำให้คนไม่อยากเข้ามาปฏิบัติธรรม ความจริงแล้วเขาโง่ไปหน่อย เพราะว่าถ้าคนปัญญาไม่ถึงแล้วไปพูดถึงเรื่องสุข เพื่อให้เขาเบื่อหน่ายความสุข กับการพูดถึงเรื่องทุกข์ เขาเห็นแล้วเบื่อหน่าย อย่างไหนจะง่ายกว่ากัน ?

ดังนั้น...เรื่องพวกนี้ ถ้าหากว่าเราไม่สามารถชี้แจงให้เขาเข้าใจชัดเจนได้ ก็ยากที่ฝรั่งเขาจะเชื่อถือแล้วเข้ามาปฏิบัติ ยกเว้นว่าเขามีพื้นฐานอยู่แล้ว อาศัยวัดเราเป็นเพียงสถานที่เท่านั้น

ดังนั้น..วันนี้ที่กล่าวถึงในเรื่องงานด้านการศึกษา ก็คือธรรมศึกษา มาถึง Soft Power ตลอดจนกระทั่งการที่พระเณรของเราจำเป็นที่จะต้องก้าวให้ทันโลกบ้าง แต่ไม่ใช่ก้าวไปแบบฟุ้งซ่าน เตลิดเปิดเปิงจนเอาไม่อยู่ แม้กระทั่งมหาวิทยาลัยสงฆ์ของเราก็มีพวกที่ล้นเกินแบบนี้อยู่มาก

เมื่อวานนี้ก็เพิ่งจะมี เขาถ่ายรูปไม่ทราบว่าเป็นสามเณรรูปร่างใหญ่หรือว่าพระ เรียนจบแล้ว เอาชุดครุยมาใส่ คุณจะใส่ไปทำอะไร ? ไอ้ชุดครุยเขาไว้สำหรับฆราวาส พอถ่ายรูปออกมาแล้วก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่งาม คราวนี้ท่านทั้งหลายเข้าใจหรือยังว่า ทำไมพระพุทธเจ้าท่านถึงได้ปรับอาบัติข้อที่ว่าทำอาการประหนึ่งฆราวาส ? ก็เพราะว่ามีแต่ทางเสียมากกว่าทางดี

[เถรี]

ส่วนอีกรูปหนึ่งก็แย่พอกัน ก็คือบรรดานักศึกษาสาว ๆ ก็น่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้อง ล้อมวงกันในลักษณะช่วยกัน "บูม" ที่หลวงพี่จบแล้ว กูจะบ้า..! ก็คือคนทำก็ไม่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก ส่วนพระที่เป็นฝ่ายรับการกระทำก็สิ้นสติ..! ทำให้กระผม/อาตมภาพไปนึกถึงมหาวิทยาลัยนาลันทา ไอ้ที่พังลงไปก็เพราะว่าพระเราในยุคนั้นส่วนใหญ่สิ้นสติ เน้นวิชาการมากกว่าการปฏิบัติธรรม ต่อให้ไม่มีกองทัพมุสลิมเข้ามา ก็อยู่ได้อีกไม่นานเหมือนกัน

ยังโชคดีที่ว่ามหาวิทยาลัยสงฆ์ โดยเฉพาะในส่วนของมหานิกาย ก็คือมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย อย่างน้อยก็บังคับให้มีการปฏิบัติธรรมทุกปี ถ้าเป็นระดับประกาศนียบัตรหรือว่าปริญญาตรี ก็ปีละ ๑๐ วัน ปริญญาโทก็ปีละ ๑๕ วัน ปริญญาเอกหนักหน่อย โดน ๔๕ วัน นี่ไม่ได้กล่าวถึงสาขาวิปัสสนาภาวนานะ สาขาวิปัสสนาภาวนา ระดับประกาศนียบัตร ๓ เดือน ระดับปริญญาตรีนี่ไม่แน่ใจว่ากี่เดือน ระดับปริญญาโท ๗ เดือน ระดับปริญญเอกได้ยินว่าปฏิบัติธรรม ๑ ปี เอาให้บรรลุกันไปเลย..!

ถ้าหากว่ายังมีตรงนี้คอยค้ำอยู่ มหาวิทยาลัยของเราถึงจะมีพวกนอกคอก นอกลู่นอกทางอยู่บ้าง ก็ยังพอที่จะยืนหยัดต่อไปได้ แต่ถ้าหากว่าหมดตรงนี้ไปเมื่อไร จะถึงความพังพินาศในเวลาอันรวดเร็ว เพราะว่าปัจจุบันนี้ก็วิ่งตามโลกมากจนเกินไป เกือบจะลืมธรรมไปแล้ว..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๗ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)