เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนเมษายน ๒๕๖๑

[เถรี]

สนทนากับพระ "ความจริงตำแหน่งวิชาการมีไปก็ไม่ได้เพิ่มอะไรขึ้นมา จะว่าไปแล้วสำคัญตรงที่เราทุ่มเทให้กับลูกศิษย์ของเรามากกว่า อาตมาเองเป็นอาจารย์คนเดียวที่ไปนั่งรอลูกศิษย์ในห้องเสมอ ตั้งแต่สมัยเรียนมาถึงสมัยสอนถ้าตรงกับวันเรียนวันสอนจะไม่รับกิจนิมนต์เลย สำคัญแค่ไหนก็ไม่รับ ยกเว้นอย่างเดียวว่างานหลวง ถ้างานหลวงไม่รับนี่หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ ไม่ไปไม่ได้ งานอื่นจะไม่รับกิจนิมนต์เลย

จนกระทั่งอาจารย์ท่านถามว่า "นี่ไม่รู้จักใครเลยหรือ ? ไม่เห็นใครเขานิมนต์" บอกว่า "เขานิมนต์แต่ไม่ไปครับ" สมัยนี้ครูบาอาจารย์เขาให้ทำงานเอกสารเสียมาก จนกระทั่งเวลาเตรียมการสอนก็ไม่ได้เต็มที่

การเรียนจบปริญญาเอกดีอยู่อย่าง คือ ทำให้รู้ว่าเรารู้อยู่นิดเดียวจริง ๆ เพราะว่าเราจะรู้ลึกอยู่เรื่องเดียวที่เราทำ เรื่องอื่นถ้าไม่ขวนขวายเองก็ได้แค่นั้นแหละ"

[เถรี]

ถาม : ย้ายที่อยู่ใหม่ ควรจัดอะไรถวายท่านเจ้าที่ค่ะ ?
ตอบ : พานดอกไม้ธูปเทียน ใส่หมากพลูบุหรี่ไปด้วย พร้อมกับสตางค์ ๑ บาท เอาไปตั้งไว้มุมใดมุมหนึ่งของบ้าน บอกเจ้าที่เขาว่าลูกขออนุญาตมาอยู่ด้วย ขอให้ช่วยปกปักรักษาดูแลให้ครอบครัวนี้อยู่เย็นเป็นสุข แล้วเราทำบุญอะไรให้เขาโมทนาด้วย

ถาม : เจ้าที่แรงค่ะ ?
ตอบ : เจ้าที่ยิ่งแรงเท่าไรยิ่งดีกับเราเท่านั้น อาตมากลัวเจ้าที่ไม่มาหา นี่เจ้าที่มาหาแล้วกลัว ถ้าเจ้าที่ไม่มาหานี่ก็คือเราโดนเมิน..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เดือนหน้าวันที่ ๕ พฤษภาคม ทำบุญบ้านครั้งที่ ๒ เพราะว่าท่านผู้เป็นกำลังใหญ่ในการสรรหาบ้านเติมบุญ ก็คือคุณณัฐพล สุขวัฒนศิริ เกิดเดือนพฤษภาคม ก็เลยบอกว่าคุณทำบุญวันเกิดเดือนนี้ไปก็แล้วกัน

วันทำบุญบ้านอย่างของบ้านวิริยบารมีเราทำบุญปลายเดือนมีนาคม ซึ่งเป็นเดือนที่บ้านเสร็จเรียบร้อยพร้อมเปิดใช้งาน ส่วนของทางด้านบ้านอนุสาวรีย์ฯ ที่ผ่านมา อาตมาทำบุญวันเกิดโยมแม่ ถึงเวลาก็เลี้ยงวันเกิดแม่ ให้แม่ได้ประเคนอาหารพระ เจอพระมา ๒๐-๓๐ รูปก็ประเคนกันเข้าไป อย่างน้อยคนแก่ได้ทำบุญ จิตใจเกาะยึดบุญกุศลอยู่ พักเดียวโยมแม่ก็ตายครบ ๑๐ ปีแล้ว ถ้าอยู่ปีนี้ก็จะอายุ ๙๕ ปี

วันก่อนไปงานศพคุณแม่จ้าย วงษ์ไทยผดุง โยมแม่ของพระครูโสภิตปัญญากร เจ้าอาวาสวัดป่าประดู่ (พระอารามหลวง) จังหวัดระยอง นั่นเป็นพระอุปัชฌาย์รุ่นเดียวกัน โยมแม่ท่านอายุ ๙๓ ปี ก็เลยยังเป็นที่ขำ ๆ อยู่ว่า ตกลงว่าแม่เราแก่กว่า แต่แม่ตายก่อน ตายตอน ๘๕ ถ้าอยู่มาถึงปีนี้ก็ ๙๕ ปี"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาสร้างบันไดขึ้นรอยพระพุทธบาทวัดท่าขนุน คราวนี้น่าจะเปิดขึ้นนมัสการอย่างเป็นทางการประมาณช่วงปลาย ๆ เดือนมิถุนายน เหตุที่ต้องรอเวลานั้นเพราะว่าบันไดพันกว่าขั้น ถ้าขึ้นประมาณเดือนเมษายนหรือพฤษภาคมก็ได้เป็นลมตายกันพอดี เพราะว่าอากาศร้อนมาก

แจ้งทางด้านนายอำเภอกับนายกเทศมนตรีไว้แล้วว่า เมื่อถึงเวลาเปิดจะเชิญท่านมาร่วมงานด้วย เพิ่งแจ้งไปได้ไม่ถึงชั่วโมง นายอำเภอส่งหน้าห้องมา บอกว่าขอรายละเอียดหน่อยครับ จะได้ทำหนังสือเชิญหัวหน้าหน่วยราชการทั้งหมดมาร่วมงานด้วย เรียนท่านไปว่า “เหลืออีกตั้งสองเดือนกว่า กลัวว่าเขาจะลืม รอใกล้ ๆ ก่อนก็แล้วกัน” นายอำเภอท่านใจร้อนกว่า ...(หัวเราะ)..."

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พระทองคำจาก ๒๑ นิ้ว ช่างขอลด ๒ นิ้ว เพราะว่าขนาดจะได้เข้ากับสถานที่ ต้องขออภัยญาติโยมบางท่านตั้งใจสร้างพระ ๒๑ นิ้ว แล้วขาดหายไป ๒ นิ้ว แต่ดีตรงที่ว่าเราใช้ทองคำน้อยลง ขนาดน้อยลงยังราคาร้อยกว่าล้านบาท"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมากำลังจะออกวัตถุมงคลใหม่ ตอนนี้ของเก่าจะหมด ของใหม่เป็นผ้ายันต์ท้าวเวสสุวรรณ ท้าวเวสสุวรรณนี่พวกยันต์พวกคาถาทำตามตำราหลวงปู่ภู วัดท่าฬ่อ ซึ่งท่านศึกษามาจากหลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน ท่านอุตส่าห์เขียนลายไว้ให้งามสุด ๆ อาตมาก็เลยเลียนแบบตาม แต่ขอโทษ...ท้าวเวสสุวรรณท่านบอกว่า อย่าย่อเข่าได้ไหม ? ท่านเมื่อยแล้ว ก็เลยต้องเปลี่ยนเป็นท่ายืนตรงแทน

ปกติถ้าท่ายักษ์ต้องย่อขาใช่ไหม ? นี่ไม่เลย ยืนตรงเลย เป็นท้าวเวสสุวรรณที่ไม่เหมือนใคร "กี่คน ๆ ก็ให้ย่อ กูเมื่อยแล้ว" ท่านให้ทำตั้ง ๑๐,๐๐๐ ผืน โอ้พระเจ้า...ต้องรอดูตอนเสกว่าท่านให้อะไรพิเศษ แต่คาดว่าต้องมี ไม่อย่างนั้นคงไม่สั่งเยอะขนาดนั้น

ตอนแรกอาตมาทำเหรียญรอยพระพุทธบาท ให้อาจารย์แบงก์ออกแบบ อาจารย์แบงก์ถามว่าจะใส่รูปใครข้างหลัง ? ท้าวเวสสุวรรณมาบอกว่าเอารูปท่านก็แล้วกัน เพราะว่าท่านเป็นเทพพิทักษ์พระพุทธศาสนาอยู่ด้วย ไป ๆ มา ๆ อาจารย์แบงก์ทำมาสวย เสียดายแบบ เพราะว่าย่อลงในเหรียญแล้วไม่ชัด เลยทำผ้ายันต์ไปเลย ผืนเท่าครึ่งแผ่นกระดาษ งานเป่ายันต์ฯ นี้น่าจะออกได้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ตอนนี้โครงการใหญ่ที่อาตมาจะเปิด ก็คือ ประกวดมารยาทไทยในโรงเรียน พูดง่าย ๆ ก็คือ คนแปลกหน้าตั้งแต่เดินเข้าประตูโรงเรียนมา จะได้รับการต้อนรับขับสู้ขนาดไหน ? มีการแสดงออกอย่างไร ? เด็กจะกราบจะไหว้ถูกต้องตามแบบฝึกหรือไม่ ? จะใช้วิธีส่งคนไปโดยไม่ให้รู้ แล้วให้คะแนน ที่ ๑ ได้รางวัล ๓๐,๐๐๐ บาท ที่ ๒ ได้รางวัล ๒๐,๐๐๐ บาท ที่ ๓ ได้รางวัล ๑๐,๐๐๐ บาท มีหวังแย่งกันตายเลย..!

คราวนี้ของที่เน้นก็คือ ส่วนใหญ่ของโรงเรียนต้องทำได้ ส่วนใหญ่นี่ก็น่าจะต้องเกิน ๖๐ เปอร์เซ็นต์ขึ้นไป หรือถ้าใครได้ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ก็ยิ่งดี พูดง่าย ๆ ว่าเห็นคนแปลกหน้าเข้ามา เด็กต้องรู้จักเดินไปต้อนรับ ต้องรู้จักแนะนำตัว ถามเขาว่ามีธุระอะไร ? ต้องการจะไปหาใคร ? ต้องการจะดูสถานที่ไหม ? โรงเรียนตัวเองมีจุดเด่นอย่างไร ? ต้องบอกได้ เป็นการฝึกทั้งมารยาทและการเป็นมัคคุเทศก์ไปด้วย

๓๐ กว่าโรงเรียน ประกวดไปเถอะ...เดี๋ยวก็ได้รางวัลครบทุกโรงเรียนไปเองแหละ มีข่าวโรงเรียนอะไรนะ ? ที่ครูเขาให้เด็กได้ที่ ๑ ทั้งโรงเรียน ก็ความสามารถคนละอย่างกัน คนนี้เก่งที่สุดในเรื่องนี้ก็ให้ที่ ๑ ทางด้านนี้ เป็นแนวคิดที่ยอดมาก"

[เถรี]

"จริง ๆ แล้วการแข่งขันเป็นเรื่องที่ดี แต่บ้านเรามองแต่คนชนะ ไม่ได้มองคนแพ้เลย เคยไปนั่งที่บ้านโยม รายการแข่งขันอะไรมีเด็กหญิงอ้วน ๆ คนหนึ่งเรียกว่าชบาแก้ว แล้วคนที่ชนะคือคณะคนที่ค่อนข้างจะเป็นผู้ใหญ่ เด็กคือเด็กจริง ๆ เลย น่าจะอยู่ประมาณ ป.๓ ป.๔ เท่านั้น พอถึงเวลาทุกคนก็ไปเฮอยู่กับคนชนะ แล้วนี่เป็นเด็กเล็กด้วย ถูกทิ้งอยู่คนเดียว

ถ้าหากว่าอาตมาเป็นคนชนะ คงโดดอุ้มเด็กไปด้วยเลย "ขอโทษนะ...เขาตัดสินให้พี่ชนะ แต่พี่ว่าหนูเก่งมากเลย คราวหน้าพยายามใหม่นะ" แต่นี่ทุกคนแห่ไปอยู่กับผู้ชนะหมด แล้วเขาจะรู้สึกอย่างไรในขณะที่ผู้แพ้แค่นิดเดียว ไม่ได้รับการเหลียวแลอะไรเลย

ดังนั้น...การแสดงออกแบบนั้นผิด เราต้องให้เกียรติคนแพ้เขาด้วย แต่ก็อย่างว่าแหละ...นี่คือโลก ถ้าทำได้อย่างใจเราทุกอย่างก็ทุกข์น้อย เดี๋ยวจะไม่อยากไปพระนิพพานกัน ดังนั้น...ต้องทุกข์ให้เยอะ ๆ หน่อย ไปหลบหลีกกันเอาเอง"

[เถรี]

ถาม : (จะขายตึก ขอคำแนะนำ)
ตอบ : ขายตึกจริง ๆ ไม่มีคำแนะนำนะ ถ้าเราขายถูกหน่อยก็ขายได้ เพียงแต่ว่าเราอยากได้ราคาที่เราต้องการ...ใช่ไหม ? ลองไปบนเสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ ดู ไปหาวิธีบนในอินเตอร์เน็ต บนขอให้ท่านช่วยขายตึกได้

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อย่าขี้โมโห ขี้โมโหแล้วหน้าจะเหี่ยวเร็ว"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ทุกอย่างอยู่ที่ใจของเรา ถ้าใจสู้ก็สู้ได้ทุกเรื่อง ถ้าใจไม่สู้ก็เฉา บาลีบอกว่า มโนปุพพังคมา ธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา ทุกสิ่งทุกอย่างมีใจเป็นหัวหน้า เริ่มต้นที่ใจ สูงสุดที่ใจ สำเร็จก็ที่ใจ ถ้าเราคิดว่าทำได้สู้ได้ ก็ทำได้ ถ้าคิดว่าไม่ได้ ๆ ก็ท้อถอยตั้งแต่แรก ไม่มีความพยายาม ลักษณะเหมือนมืออ่อนตีนอ่อนตั้งแต่แรก แล้วจะไปทำงานหนักได้อย่างไร ต้องประเภทคนอื่น ๑๐ นิ้วเท่ากัน เขาทำได้เราก็ต้องทำได้

ต้องไปดูไอสไตน์ สุดยอดอัจฉริยะของโลก ตอนเด็ก ๆ ถูกครูไล่ออกจากโรงเรียน แต่ไอสไตน์ไม่รู้ ครูส่งจดหมายไปถึงแม่ แม่เห็นนี่น้ำตาคลอเลย ลูกก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แม่บอกว่าครูส่งจดหมายมาบอกว่า "ลูกเป็นคนที่พิเศษมาก ความรู้ของครูไม่มากพอที่จะสอนได้ ฉะนั้น..ให้แม่สอนลูกที่บ้านเอง" ไอสไตน์ก็อ๋อ...ที่แท้เราเป็นคนพิเศษ เราเป็นคนเก่งมาก จึงตั้งหน้าตั้งตาเรียน จนกระทั่งกลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงในที่สุด

แต่วันที่แม่ตาย เขาไปค้นเจอจดหมายฉบับนั้น ที่บอกว่า "ลูกของคุณโง่เกินกว่าที่โรงเรียนจะรับได้ ฉะนั้นเอากลับบ้านไปเถอะ" คือไอสไตน์เป็นคนชอบคิดหาเหตุหาผล ถึงเวลาถามอะไรก็ไม่ตอบ ในสายตาครูจึงเป็นแค่เด็กเหม่อลอย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ความจริงฝนฟ้าก็ตกตามฤดูกาลของเขานั่นแหละ ช่วงนี้เป็นช่วงฝนชะลาน ฝนชะช่อมะม่วง แล้วต่อด้วยฝนสงกรานต์ เพียงแต่ว่าความผิดเพี้ยนของอากาศทำให้ตกมากกว่าปกติ แต่คราวนี้กำลังใจพวกเราประเภทไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ก็เลยมาทุกข์กับธรรมชาติ ทั้งที่เป็นของธรรมดา"

[เถรี]

ถาม : (ที่ไปยุโรปแล้วถึงเร็วผิดปกติ)
ตอบ : โดนผีติดจรวดให้ อาตมาช่างสังเกตก็เลยรู้ตัว คนไม่ช่างสังเกตจะไม่รู้เรื่องเลย แบบเดียวกับที่ไปทองผาภูมิครั้งแรก ๆ บอกกับคณะว่า "เฮ้ย...ถึงเร็วผิดปกติ ช่วยกันเล็งดูหน่อยว่าหลักกิโลเมตรตอนนี้กิโลเมตรที่เท่าไร" เป็นหลักอีก ๒๐ กิโลเมตรถึงทองผาภูมิ ปรากฏพอวิ่งไป หลักต่อไปเหลือ ๑๒ กิโลเมตรถึงทองผาภูมิ หายไปช่วงละ ๘ กิโลเมตรเลยนะ ลองคิดดูว่าเขาช่วยได้ขนาดนั้น คนทั้งรถตู้ช่วยกันมองนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องลองสังเกตดู

ตอนไปยุโรปนั้นอาตมาลืมไปว่าเพล ส่วน "ท่าน" ไม่ลืม ก็พยายามช่วย ๑๕ กิโลเมตร ๓ นาที นาทีละ ๕ กิโลเมตร ตก ๓๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง บินไปหรืออย่างไร ? ปรากฏว่าอีกช่วงหนึ่งเร็วกว่านั้นอีก ความเร็วรถดูเหมือนกับปกติ แต่ทางเหมือนกับหายไปช่วงใหญ่

วันก่อนออกจากหาดใหญ่ เครื่องบินดีเลย์ บอกกับเจ้าที่ว่าเครื่องบินดีเลย์เท่าไรไม่ว่า แต่ต้องถึงตรงเวลา ท่านก็ช่วยได้ถึงตรงเวลาเป๊ะเลย แล้วที่จากอินโดนิเซียไปสิงคโปร์ เจ้าพ่อประคุณไปถึงก่อน ๒๐ นาที คนไปรับวิ่งกันตับแลบ ถึงได้บอกว่าให้กัปตันเรือไปขับเครื่องบินก็อย่างนี้แหละ ...(หัวเราะ)...

[เถรี]

ถาม : ปรอทสึกครับ ?
ตอบ : เป็นเรื่องปกติ ปรอทจะสึกไปเรื่อย ๆ เพราะว่าจะซึมเข้าไปในตัวของเรา

ถาม : สรุปว่าปรอทสำเร็จดีหรือไม่ดี ?
ตอบ : ถ้าเป็นปรอทสำเร็จก็ดี แต่ถ้าประเภทปรอททั่วไปมีแต่จะร้าย เพราะว่าพิษยังไม่หมด ปรอทสำเร็จเขาฆ่าพิษมาแล้ว

ถาม : ช่วยด้านไหนครับ ?
ตอบ : ส่วนใหญ่ช่วยป้องกันพวกโรคภัยไข้เจ็บ ไปอยู่ในที่ที่คนอื่นเขาป่วยกันง่าย ๆ เราจะไม่ค่อยเป็น

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ใครที่จองไม้ครูวัดท่าขนุนรุ่นนี้เอาไว้ ถือว่าโชคดีสุด ๆ เพราะอาตมาไปค้นเจอผงสร้างพระปิดตาหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัวเข้าพอดี ปกติเวลาข้าวของเยอะ ๆ ยัดไว้ที่ไหนหาไม่เจอหรอก คราวนี้พอจะบรรจุไม้ครู ก็หาผงครูบาอาจารย์ต่าง ๆ มาเพื่อที่จะบรรจุ จึงไปเจอเข้า ทั้ง ๆ ที่เก็บจนลืมไปแล้ว

ผงนี้เป็นของก๋งพ้ง แซ่โค้ว หรือที่เปลี่ยนนามสกุลเป็นไทยว่าบัวขม คนบ้านหนองบัวนามสกุลจะเกี่ยวข้องกับบัวหมด จะใบบัว ดอกบัว ก้านบัว ฝักบัว อะไรก็ช่าง ต้องมีบัวสักคำ คราวนี้ก๋งพ้งรับใช้หลวงปู่ยิ้มอยู่ในสมัยนั้น เป็นคนช่วยพิมพ์พระปิดตาหลวงปู่ยิ้มด้วย ได้เก็บผงส่วนหนึ่งเอาไว้

คราวนี้ทางด้านหลานหรือเหลนก็บอกไม่ถูก คือ พลตรีละเอียดรัช เกิดศรัทธาอะไรอาตมาไม่รู้ เอาผงมาถวายให้ ๒ ขวด ส่วนอีกผงหนึ่งเป็นผงโลหะ ผงโลหะเขาไปตะไบพระแสงคู่พระหัตถ์ของสมเด็จกรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท (วังหน้าพระยาเสือ) มา ความจริงคณะที่เขาไปเอามาตั้งใจให้อาตมาสร้างมีดหมอ แต่อาตมาดูท่าจะเลิกสร้างมีดหมอแล้ว เลยเอามาบรรจุไว้ในไม้ถือแทน

ต้องบอกว่าไม้ครูที่ทำได้ไม่กี่อันเพราะว่าจำกัดด้วยวัสดุ ต้องขออภัยท่านที่อยากได้แล้วไม่ได้ ตอนนี้เห็นว่าราคาประมูลใบจองกันขึ้นกระฉูดเลย ขนาดหัวท้ายชนวนที่อาตมาให้จองด้วยทองคำแท่ง ๕ บาท ตอนนี้มีคนบอกว่าถึง ๑๐ บาทก็สู้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เป็นที่น่าเสียดายว่าแต่ละเดือนมีผู้ทำบุญกันเยอะมาก โดยเฉพาะการถวายทองคำ รายชื่อยาวเป็นหางว่าว ไม่สามารถเอามาแสดงให้ญาติโยมดูได้ เพราะว่าตั้งแต่เปิดโครงการมาจนถึงตอนนี้ รายชื่อทำบุญไม่ถึง ๑๐๐ หน้ากระดาษเอสี่ก็ใกล้เคียง"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พออาตมาอายุเหยียบ ๖๐ ปีก็ชำรุดหมดทั้งตัวเลย โดยเฉพาะฟัน ยังดีที่ท่านอาจารย์บ๊ะแนะนำยาสีฟันโบราณชื่อสีทนต์ สมัยก่อนมียาสีฟันวิเศษนิยมของคุณโยมแม่ผิน แจ่มวิชาสอน พวกเราเกิดไม่ทัน อาตมาเกิดทัน เขาผลิตยาสีฟันขายจนกระทั่งสร้างโรงเรียนคืนกำไรให้สังคม มารุ่นหลัง ๆ ก็มีคนทำกันต่อ ๆ มา

ทางด้านพระสายวัดป่าก็ทำยาสีฟันตามตำรับหลวงปู่ฝั้น อาจาโร วัดถ้ำขาม ยาสีฟันของท่านจะมีส่วนผสมของสารส้ม ซึ่งสารส้มจะทำให้เนื้อรัดตัว ทำให้เหงือกแน่น ตอนนี้อาตมาต้องใช้อยู่ ไม่อย่างนั้นกลัวเขี้ยวแก้วจะหลุด

มีบุคคลบางประเภทที่จะมีเขี้ยวขึ้นที่เพดานปาก โบราณเรียกว่าเขี้ยวแก้ว ถือว่าเป็นของเฉพาะตัว อาตมาเองก็ไม่รู้หรอก ตอนเด็ก ๆ ตกใจว่าทำไมฟันขึ้นที่เพดานปาก ไม่เหมือนชาวบ้านเขา พอฟันน้ำนมตรงเขี้ยวหลุด ซี่นี้ค่อย ๆ เลื่อนมาแทนเขี้ยวที่หลุดไป เออ...เขาก็หาที่ลงของเขาได้เหมือนกัน

พอวัยรุ่นซ้อมมวยกับพระครูแสง ตอนนั้นก็ยังวัยรุ่น ศึกษาวิชาการสารพัด ศึกษามวยไทยหมัดเท้าเข่าศอกแถมศีรษะด้วย ออกอาวุธกันอุตลุด พระครูแสงเป็นคนชอบประยุกต์ ที่เขาศอกกลับลักษณะปลาดุกยักเงี่ยง แกไม่ทำหรอก แกหมุนตัวตีจากล่างขึ้นบนลักษณะที่เขาเรียกศอกสอยมะม่วง

อาตมาเองเห็นเข้าแต่กันไม่ทันแล้ว ไขว้มือกันไม่ทัน เพราะถ้าไม่ได้รับตั้งแต่ต้น น้ำหนักมือไม่พอที่จะกดศอกเขาอยู่ เขาก็ตีผ่าเข้าปลายคางพอดี ด้วยความที่รับไม่ทัน ฟันล่างกระทบฟันบน เขี้ยวบิ่นไปหน่อย เลยเหลือเขี้ยวแก้วบิ่น ๆ อยู่ระยะหนึ่ง จนกระทั่งไปหาหมอฟันให้เขากรอให้"

[เถรี]

"พระที่รู้จักมีอยู่รูปหนึ่ง คือ หลวงปู่กาหลง เขี้ยวแก้ว วัดเขาแหลมทางปราจีนบุรี ท่านบอกว่าวัตถุมงคลของท่านเอาปืนไปลองได้เลย เพราะท่านจับเขี้ยวแก้วเสกทุกครั้ง มั่นใจเรื่องอยู่ยงคงกระพัน อาตมาเป็นทหารก็อยากลองอยู่แล้ว ตอนเป็นทหารอยู่ที่วัฒนานคร ๓ เดือน อยู่ที่อรัญประเทศ ๓ เดือน อยู่ที่ตาพระยาเกินระยะกำหนดคืออยู่ไป ๕ เดือนกว่า เพราะการรบติดพัน เปลี่ยนกำลังพลไม่ได้ ทางนั้นมีพระท่านมั่นใจว่าของเขาดีจริง แบกปืนไปลองได้เลย อาตมาก็ไป

ปรากฏว่าราคาตะกรุดของท่านแพงมาก สมัยนั้น ๘๐๐ บาท แพงก็แพงวะ ถ้าเหนียวจริงก็เอา ขอลองหน่อย เปรี้ยงเดียวเกือบขาดครึ่ง...! อาตมาลืมไปว่าหลวงปู่มีเขี้ยวแก้ว อาตมาก็มี และที่มีมากกว่าหลวงปู่คือลายมือคัดของ ที่หลวงพ่อวัดท่าซุงบอกว่า ลายมือแบบนี้เหนียวแค่ไหนก็ยิงออก หลวงปู่กาหลงเลยเสียของฟรี ๘๐๐ บาทก็ไม่ได้ แต่ว่าตะกรุดดอกนั้นอาตมาเก็บกลับมา จนกระทั่งไปเจอวัดที่เขาหล่อพระ ก็หย่อนลงเบ้าหล่อพระไปด้วย ของท่านอาจจะดีจริง แต่ไปเจอคนที่บ้าเกินชาวบ้านเลยกันไม่ได้"

[เถรี]

"หลวงพ่อวัดท่าซุงสมัยที่ท่านขึ้นจากเรือรบแล้ว เพราะเรือไปโดนฝรั่งเศสยิงจมที่เกาะช้าง ท่านไม่มีเรือประจำการ ทางด้านกรมตำรวจเห็นว่าหลวงพ่อ ๓ ท่านมีฝีมือ ก็ขอตัวจากทหารเรือข้ามเหล่ามาเป็นมือปราบให้กับทางกรมตำรวจ หลวงพ่อท่านมีคาถาคัดของ ผู้ร้ายต่อให้เหนียวแค่ไหนก็ยิงออก อาตมาเรียนมาก็จริงแต่ไม่เคยใช้

หลวงพ่อท่านบอกว่า ท่านมีลายมือคัดของด้วยและมีคาถาคัดของด้วย ไปเจอผู้ยิ่งใหญ่ที่อยุธยา คนนี้ไม่ใช่โจรแต่เท่ากับเป็นคนสนับสนุนโจรทั้งหลาย ก็คือถ้าโจรขโมยควายบ้านไหนไป ก็จะมาบอกกับเขาไว้ว่าเอาไปไว้ทางด้านไหน ถ้าเจ้าทรัพย์มาตาม ให้บอกว่าเอาค่าไถ่เท่าไร ถ้าเขายอมจ่ายค่าไถ่ก็ให้บอกว่าเอาควายไปซ่อนไว้ที่ไหน กลายเป็นว่าตัวเองไม่ใช่โจรแต่เป็นเจ้าพ่อโจรเลย

ตำรวจจะปราบก็ทำไม่สำเร็จเพราะไม่ว่าจะหลับจะตื่น จะยืนจะนั่ง ยิงเขาไม่ออกทั้งนั้น พ่อเจ้าประคุณก็ไม่มีอะไรหรอก ถือดาบอยู่บนชานเรือน กวักมือเรียก แน่จริงให้ขึ้นมา ตำรวจกูก็จะฟันให้ขาด ๒ ท่อน แล้วตำรวจที่ไหนจะขึ้นไปเล่า ? กรมตำรวจเห็นหมดท่า ก็ไปขอให้หลวงพ่อไปช่วยจัดการให้หน่อย หลวงพ่อท่านไป เห็นปุ๊บก็รู้เลยว่าคนนี้ฆ่าไม่ได้ จึงอยากได้ตัวมาใช้งาน"

[เถรี]

"พอไปที่รั้วบ้านก็มีเสียงตะโกนถามว่า "ไอ้หนูมาทำไมวะ ?" หลวงพ่อวัดท่าซุงบอกว่า "ขอเลือดลุงเซ่นปืนหน่อย" เล่นเอาเจ้าพ่อหัวเราะ บอกว่า "ถ้ามึงยิงกูให้เลือดออกได้แค่แมลงวันกินอิ่ม จะให้กูทำอะไรกูก็ยอม" หลวงพ่อท่านบอกว่า ตามบุญกุศลที่รักษาเขา อย่างไรเราก็ฆ่าเขาไม่ได้ แต่ถ้ายิงให้เลือดออกนี่ได้

หลวงพ่อท่านก็ชักปืนยิงเฉียดสะโพกไปแค่เลือดออก เจ้าพ่อก็เลยต้องยอมวางดาบกราบ เขาบอกว่าเขายอมตั้งแต่ยิงออกแล้ว ไม่ต้องให้เลือดออกก็ยอม เพราะปกติแล้วไม่มีใครยิงออก จะหลับจะตื่นยิงไม่ออกทั้งนั้น หลวงพ่อก็เลยชวนให้เป็นข้าราชการตำรวจ ปราบบรรดาเสือปล้นแทน เพราะว่ารู้เส้นสายดีที่สุด

เป็นตำรวจขึ้นมา พูดคำเดียวลูกน้องก็ต้องเลิกปล้น ถ้าไม่เลิกก็เจอกับลูกพี่ตัวเอง ตอนหลังจำได้ว่าได้ราชทินนามเป็นร้อยตำรวจเอกขุนบำราบปรปักษ์ ก็ถือว่าเป็นนายตำรวจมือดีของทางกรมตำรวจทีเดียว

ตรงจุดนี้หลวงพ่อท่านบอกว่า นอกจากใช้คาถาแล้วท่านยังมีลายมือคัดของด้วย ส่วนอาตมาเองก็ลืมไปว่าตัวเองมีเขี้ยวแก้วแบบหลวงปู่กาหลง แล้วยังมีลายมือคัดของอีกด้วย หลวงปู่ก็เลยเสียของฟรี

ส่วนอีกท่านหนึ่งคือครูบาอาจารย์ของครูบาอาจารย์ คือหลวงปู่โหน่ง วัดคลองมะดัน หลวงปู่โหน่งมีเขี้ยวแก้วขึ้นที่เพดานเหมือนกัน ตอนแรกไม่มีใครรู้หรอก พอท่านอายุมากแล้วฟันเริ่มหลุด ฟันคลอนก็ปวด ก็ขอให้พระลูกวัดช่วยถอนฟันให้ พอท่านอ้าปากให้ถอนพระลูกวัดเห็นถามว่า "อะไรที่เพดานปากหลวงพ่อ ?" เลยโดนหลวงพ่อโหน่งตบกบาลบอกว่า "หุบปากไว้ อย่าเสือกไปบอกใคร" พระที่ไปถอนฟันให้ท่านบอกว่า เป็นฟันลักษณะเหมือนกับเม็ดข้าวโพดติดอยู่ที่เพดานปาก"