เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนตุลาคม ๒๕๖๐

[เถรี]

ถาม : ถ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ในขณะที่ยังมีคนเคารพ เวลาสงเคราะห์คนจะทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : ใครอยู่ข้างบนก็สงเคราะห์ได้ทั้งนั้น

ถาม : คล้ายกับในหลวง ร. ๙ หมายถึงท่านจะต้องไปสร้างบารมีต่อ ?
ตอบ : ถ้าไปเกิดใหม่ก็จะมีเทวดามารับหน้าที่แทน

ถาม : เทวดาที่จะรับหน้าที่แทน ก็ต้องเนื่องกันกับท่านใช่ไหมคะ ?
ตอบ : ก็ต้องมีความสามารถใกล้เคียงกัน

[เถรี]

ถาม : (อธิษฐานในเรื่องคู่)
ตอบ : โง่ตั้งแต่คิดจะมีคู่แล้ว กี่ชาติก็เหมือนกันนั่นแหละ

ถาม : ถ้าเกิดมีคู่แล้วก็ช่วยเหลือกันได้ ?
ตอบ : ตัวเราทุกข์ก็พอแล้ว เอาคนอื่นมาก็มีแต่เพิ่มทุกข์ไปอย่างน้อยเท่าตัวหนึ่ง พระพุทธเจ้าตรัสว่า เอกายโน อยํ ภิกฺขเว มคฺโค สตฺตานํ วิสุทฺธิยา หนทางที่จะนำสัตว์ไปสู่ความบริสุทธิ์ได้ เป็นหนทางของคนเพียงคนเดียว

การประคับประคองช่วยเหลือกันก็ช่วยเหลือตามสภาพ ถึงเวลาก็ต่างคนต่างตาย ต่างคนต่างไป มีใครเกิดพร้อมกัน อยู่ด้วยกัน ตายพร้อมกันบ้างไหม ?

ถาม : แต่ทางโลก การอยู่คนเดียวทำไม่ได้นี่ครับ ?
ตอบ : ถ้าอย่างนั้นก็จงอยู่กับโลกต่อไป ยังไม่เห็นทุกข์อย่างแท้จริง ยังไม่เข็ดทุกข์อย่างแท้จริง ก็ยังปรารถนาที่จะเกิดอีก

[เถรี]

ถาม : การที่เรามีความรู้สึกว่า หนึ่งสมองสองมือเหมือนกัน ถือว่าเป็น...?
ตอบ : จัดเป็นทิฏฐิมานะอย่างหนึ่ง แต่ถ้ามานะในการตั้งใจทำความดี เรียกว่าธรรมฉันทะ

[เถรี]

ถาม : นายจุนทะในบทสวดโพชฌงค์ ?
ตอบ : อันนั้นคือพระจุนทะที่เป็นน้องชายพระสารีบุตร ไม่ใช่นายจุนทสูกริกที่ฆ่าหมูเป็นอาชีพ และไม่ใช่นายจุนทกัมมารบุตรที่ถวายอาหารมื้อสุดท้ายกับพระพุทธเจ้า เพียงแต่ชื่อซ้ำกันเท่านั้น

ถาม : แล้วทำไมถึงมีชื่ออยู่ใน...?
ตอบ : ท่านไม่สบาย

ถาม : พระพุทธเจ้าไม่สบายหรือว่านายจุนทะไม่สบายคะ ?
ตอบ : พระจุนทะไม่สบาย พระพุทธเจ้าให้พระอานนท์ไปสวดโพชฌงค์ถวาย ท่านพิจารณาตามไป สภาพจิตยินดีกับธรรมะ ก็เลยละทิ้งอาการเจ็บไข้ได้ป่วยจนหายจากการป่วยไปเลย

เหมือนอย่างกับว่าความเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นเสื้อผ้าชุดหนึ่ง บทโพชฌงค์เป็นหลักธรรมของพระพุทธเจ้า เป็นเสื้อผ้าอีกชุดหนึ่ง ท่านสลัดชุดเก่าออกมาใส่ชุดใหม่ ชุดเก่าก็ไม่สามารถที่จะส่งผลอะไรให้ได้ จึงเท่ากับว่าหายป่วยไปโดยปริยาย

[เถรี]

ถาม : เส้นทางที่จะเป็นพระเจ้าจักรพรรดิจะต้องทำอย่างไรครับ ?
ตอบ : พระเจ้าจักรพรรดิ อันดับแรกก็คือสร้างพระองค์ใหญ่ ๆ หรือทำบุญใหญ่ ๆ แล้วอธิษฐานขอเป็น

ถาม : แล้วมีอะไรอีกครับ ?
ตอบ : ถวายสังฆทานก็พอแล้ว ตั้งใจอธิษฐานขอเป็นพระเจ้าจักรพรรรดิ เป็นอย่างน้อย ๕๐๐ ชาติ เดี๋ยวก็เข็ดไปเอง..!

[เถรี]

ถาม : การที่บ้านเราตั้งศาลพระภูมิ แล้วศาลเก่า ?
ตอบ : การตั้งศาลพระภูมิเป็นการแสดงออกว่าเรายอมรับนับถือต่อเจ้าที่ซึ่งเป็นเจ้าของหรือดูแลสถานที่นั้น ไม่ใช่ตั้งให้ท่านอาศัยอยู่ เพราะฉะนั้น...จะเก่าแก่คร่ำคร่าขนาดไหนก็ไม่ได้เกี่ยวกับท่าน แต่ถ้าเราไม่สบายใจ จะปรับปรุงใหม่ ทำความสะอาด ทาสีใหม่ เปลี่ยนหลังใหม่ ก็จุดธูปบอกกล่าวท่านก่อน

ถาม : ไม่เกี่ยวกับเทวดาเลือกศาล ?
ตอบ : เทวดาไม่ได้กิเลสมากเหมือนเรา เห็นเทวดาเป็นผีตองเหลืองไปได้ ประเภทใบกล้วยเหลืองกูก็ย้ายแล้ว อันนี้ไปคิดว่าศาลเก่าหน่อยกูก็จะไปแล้ว

[เถรี]

ถาม : มีการเรียกร้องว่าให้พยายามทำบุญกับโรงพยาบาลด้วย ไม่ใช่ทำบุญให้วัดอย่างเดียว จริง ๆ อย่างไรครับ ?
ตอบ : วัตถุทานบริสุทธิ์ เจตนาบริสุทธิ์ ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ ได้อานิสงส์เต็ม ๑๐๐ ส่วน บุคคลที่มีปัญญาย่อมรู้จักเลือกเนื้อนาบุญ

การจะทำบุญกับโรงพยาบาลก็ทำได้ แต่อานิสงส์จะมีน้อยกว่า ฉะนั้น...ก็อยู่ที่ความยินดีพอใจของเราว่าจะทำอะไร

ถาม : อย่างนี้ทำบุญกับพระที่ป่วยละคะ ถ้าท่านศีลไม่ครบ ?
ตอบ : ต้องดูว่าพระที่ป่วยเป็นใคร ถ้าพระที่ป่วยเป็นพระอริยเจ้า เราทำบุญด้วยก็บุญมหาศาล แต่ถ้าป่วยแล้วสักแต่ว่าเป็นพวกห่มผ้าเหลืองขึ้นมาเฉย ๆ อานิสงส์บางทีสู้ชาวบ้านทั่วไปไม่ได้ด้วยซ้ำไป

[เถรี]

ถาม : ในเรื่องของการทำงาน คุณค่าของงานที่เราทำคืออะไรครับ ?
ตอบ : งานก็คืองาน สำคัญอยู่ตรงความรับผิดชอบของเรา ถ้าเรามีความรับผิดชอบทุ่มเทให้กับงาน ก็แปลว่าเราปฏิบัติธรรมอยู่เช่นกัน เพราะว่าต้องประกอบด้วยสมาธิจดจ่ออยู่กับงาน มีความพากเพียรในงานนั้น ๆ

คราวนี้ในส่วนของงาน พอเราทำแล้วผลตอบแทนที่ได้มาต่างหาก ว่าเราจะเอาไปทำอะไร ถ้าเป็นอย่างของโบราณก็คือ ได้มาแล้วท่านก็แบ่งปัน

เอเกน โภเค ภุญฺเชยฺย
ส่วนที่หนึ่งก็อาศัยกินอาศัยใช้ตามปกติ

ทฺวีหิ กมฺมํ ปโยชเย
อีกสองส่วนก็ใช้ในการลงทุนทำการทำงาน

จตุตฺถญฺจ นิธาเปยฺย
ส่วนที่สี่ ก็ทำบุญสร้างกุศลเพื่อเก็บเอาไว้ใช้ในชาติหน้า

ฉะนั้น...เรื่องคุณค่าของงานอยู่ที่ตัวเราว่า ถึงเวลาผลตอบแทนได้มาแล้วเราจะทำอย่างไร สร้างบุญสร้างกุศลให้แก่เรา สร้างคุณงามความดีให้แก่เรา สร้างความสุขความสบายให้แก่ตัวเองและคนรอบข้าง

[เถรี]

อันนี้ที่กล่าวไปนั้นเป็นการทำงานของบุคคลทั่ว ๆ ไป ส่วนการทำงานอีกสายหนึ่งนั้นเป็นของพระโพธิสัตว์ ท่านทั้งหลายเหล่านี้จะเสียสละตัวเองทำเพื่อส่วนรวมเสมอ ก็คืองานอะไรที่ก่อประโยชน์สุขแก่คนหมู่มาก ท่านก็จะทำงานนั้น ไม่ค่อยจะเห็นแก่ประโยชน์สุขส่วนตัวของตนเอง

ฉะนั้น...คุณค่าของท่านตรงจุดนั้นก็คือว่า ทำงานเพื่อผู้อื่น เพื่อประโยชน์สุขของเขา ในส่วนนั้นนอกจากท่านเองจะได้อานิสงส์ที่คนเห็นแล้วเลื่อมใสศรัทธา อยากจะทำตามแนวทางนั้น ตัวท่านเองก็ได้ความสุขใจที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ตัวเองชอบ เพราะฉะนั้น...คุณค่าจึงต่างกันระหว่างปุถุชนทำงานที่อธิบายไปตอนต้น กับพระโพธิสัตว์ทำงานที่พูดในตอนหลัง

[เถรี]

ถาม : ผมต้องปฏิบัติอย่างไรครับ ?
ตอบ : ศีล สมาธิ ปัญญา ทำให้มากกว่าพูด

เรื่องของการปฏิบัติธรรมไม่ใช่เรื่องที่เอาไปคุยอวดชาวบ้าน คนที่ปฏิบัติธรรมถ้าทรงอารมณ์ได้จริง ๆ จะกลายเป็นคนใบ้ไปเกือบทั้งนั้นแหละ จนกว่าจะรักษาอารมณ์นั้นทรงตัวได้เป็นของตนจริง ๆ ถึงจะกลับมาเป็นคนปกติอีกครั้งหนึ่ง

[เถรี]

ถาม : มีครั้งหนึ่งผมเกือบขับรถชน สิ่งที่เกิดขึ้นผมยังงงเลยว่าผมรอดได้อย่างไร ?
ตอบ : ขนาดเกิดขึ้นอย่างไรก็ยังไม่รู้เลย แสดงว่าไร้สติ..!

ก็แปลว่าบุญยังรักษา เทวดาปกป้องอยู่ ถ้าอกุศลกรรมเข้าก็สวัสดีมีชัยไปแล้ว

ถาม : พอจะแซง รถที่อยู่คันหน้าเป็นรถใหญ่ผมมองไม่เห็น แซงไปเจออีกคันสวนมา ผมก็เลยเบียด รถก็ส่ายไปมา ?
ตอบ : ไม่น่ารอด

ถาม : ไม่น่ารอดใช่ไหมครับ ? ผมก็งงว่าไม่น่ารอด
ตอบ : ที่ว่าไม่น่ารอดก็คือเสือกรอดมาได้ กูก็เลยต้องมานั่งตอบคำถามมึงอีก...!

[เถรี]

ถาม : ทำไมคนเราเจริญทางโลกหรือทางธรรมพร้อมกันไม่ได้ครับ ?
ตอบ : แล้วใครบอกเอ็งว่าเจริญพร้อมกันไม่ได้ ?

ถาม : ถ้าเราพอรักษาใจให้กระเตื้องได้บ้าง จะด้วยการกด เราก็จะมีความสามารถทางโลกมากขึ้นใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ก็ใช่...แต่ก็ยังอยู่กับกองกิเลสนั่นแหละ

ถาม : แต่เราก็สามารถเรียนรู้ไปพร้อมกันได้ ?
ตอบ : ได้...ก็อีกหลายชาติหน่อย

[เถรี]

ถาม : ถ้าเราอธิษฐานบวช ต่อมามีเหตุการณ์ที่ถ้าเราบวชแล้วเกิดความเสี่ยงต่อการผิดศีล เราควรจะเลี่ยงไม่บวชไหมครับ ?
ตอบ : เป็นความคิดของไอ้ขี้แพ้ คนปฏิบัติธรรมเขาตัวตายดีกว่าศีลขาด

ถาม : พระอาจารย์เคยบอกว่าควรดูกำลังตัวเองว่าแค่ไหน ถ้าเราไม่พร้อมรบ เราก็หลบมาในสิ่งที่เราทำได้ ไม่ดีหรือครับ ? ๑. ผมยังไม่สามารถขนาดนั้น ๒. ผมยังมีความเสี่ยง หน้าตาผมก็ไม่ได้แย่ พ่อแม่ผมบอกเองนะครับ
ตอบ : ก็ไหนบอกว่า ๑๐ นิ้วเท่ากัน ในเมื่อ ๑๐ นิ้วเท่ากัน คนอื่นบวชได้ ทำไมเราบวชไม่ได้วะ ?

[เถรี]

ถาม : มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งแขวนพระแล้วห้อยยาว ไปอยู่ตรงหน้าอก ไม่บาปใช่ไหมครับ ?
ตอบ : กลัวพระที่แขวนอยู่จะโดนอาบัติ ?

ถาม : จริง ๆ ไม่ต้องกลัวใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ถ้าพระท่านโวยก็เอาออก ถ้าท่านไม่โวยก็แล้วไป...!

ถาม : ถ้าเป็นยันต์เกราะเพชรกับแหนบหลวงพ่อฤๅษี แขวนได้ใช่ไหมครับ ?
ตอบ : อะไรก็ได้แขวนไปเถอะ อาตมาเจอผู้หญิงบางคนยัดไว้จนกระทั่งยกทรงใหญ่ขึ้นมาเป็นคัพเลย..!

[เถรี]

ถาม : มีคนหนึ่งมีสิ่งที่มองไม่เห็นติดตามอยู่เรื่อย ๆ ต่างเพศ ไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรกับเรามาก่อนหรือเปล่า ?
ตอบ : ฟันธงได้เลย คนรับใช้ของเรา จะทำอะไรสั่งงานเขาไปเลย ถ้าไม่ยอมช่วย อย่าเสือกมาเชียวนะ...!

[เถรี]

ถาม : เคยได้ยิน ถ้าเราไปฝากลูกกับพระที่วัด คือ เด็กไปอยู่วัด จะดีขึ้น ?
ตอบ : ถ้าเด็กไม่เอา ไปก็ไม่มีประโยชน์

ถาม : ถ้าเด็กเลือกไม่ได้ ไปอยู่วัดแล้วดื้อ เป็นกรรมหรือเปล่า ?
ตอบ : เป็นมโนกรรม คือถ้าเขาคิดไม่ดี ก็คือเราไปสร้างมโนกรรมให้เกิดกับเขา ถ้าเขาพูดไม่ดี ก็คือเราเป็นต้นเหตุให้เขาทำวจีกรรม ถ้าเขาแสดงออกไม่ดี ก็ซวยหนักเลย เป็นกายกรรมด้วย

ถาม : การที่เขาไม่ชอบไปวัด เราเอาเขาไปอยู่ ผลนั้นกลับกลายให้เขาดื้อ เราซวยด้วยหรือครับ ?
ตอบ : เขาเองซวยเป็นคนแรก ส่วนเราเองเป็นต้นเหตุให้เขาเป็นอย่างนั้น

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "มีคำสั่งจากสำนักพุทธ ฯ ไม่ให้ออกโมทนาบัตรสำหรับงานกฐิน แต่ญาติโยมทำไปเถอะ วัดท่าขนุนจะออกให้ เขาบอกว่างานกฐินส่วนใหญ่แล้วเป็นเงินส่วนรวม จะไปออกให้เฉพาะคนใดคนหนึ่งไม่ได้ แสดงว่าคนพูดปัญญาอ่อน..! ก็คนที่ถวายมาจำนวนที่แน่นอนเขามีอยู่ เราสามารถที่จะออกได้

แล้วอีกอย่างหนึ่งก็คือ ห้ามออกโมทนาบัตรให้กับสิ่งของที่ไม่ใช่เงิน เอาของไปวัดท่าขนุนก็แล้วกัน อาตมาจะออกให้ ถ้าเขาอยากมีหลักฐานก็ให้ทางด้านสำนักพุทธ ฯ เขาบอกว่า ธนาคารไหนรับฝากขนมปังซีพี อาตมาจะไปฝากให้เป็นหลักฐาน...!"

ถาม : เกิดจากอะไรคะ ?
ตอบ : สาเหตุก็คือ เขาบอกว่าตรวจสอบได้ยาก แต่อาตมามั่นใจว่าตรวจสอบได้ เพราะเวลาวัดของเรามีงาน รูปถ่ายก็มี เขาบริจาคเป็นสิ่งของ คุณจะมาบังคับให้เขาบริจาคเป็นเงินอย่างเดียว ก็ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

[เถรี]

ถาม : เขาบอกว่า พระห้ามรับเงิน ?
ตอบ : ตอนนี้กำลังมีคำสั่งไปทั่วประเทศไทย ให้ตำรวจจับตาดูว่าพระภิกษุสามเณรรูปใดรับเงินบ้าง

อาตมาเองว่าเดี๋ยวจะพาพระทั้งวัดไปหาคนสั่ง ให้เขาเป็นคนจ่ายเงินให้ เวลาเราจะทำอะไรก็ต้องจ่ายแทน ไม่อย่างนั้นแล้วพระทำอะไรไม่ได้ สมมติว่าปีนี้จะพาพระไปสอบ ๑๗ รูป ถ้าห้ามพระรับเงิน อาตมาไม่มีค่ารถ จะไปเอาเงินกับคนสั่ง

ทำอะไรไม่ได้ดูว่าบริบทของสังคมเปลี่ยนไปแล้ว แต่เป็นการเจตนาเอาศีลของพระพุทธเจ้ามาบีบคั้น เพื่อไม่ให้พระในพระพุทธศาสนาอยู่ได้ ศาสนาอื่นจะได้โตขึ้นมาแทน

ถาม : เขามีความพยายามอย่างนั้นจริง ๆ หรือครับ ?
ตอบ : อีกไม่กี่ปีบ้านเราอาจจะมีศาสนาอื่นเป็นศาสนาประจำชาติ

[เถรี]

ถาม : คนที่เป็นฆราวาสได้สมาบัติก็มี ปัญหานี้ก็ไม่น่าห่วงนะครับ ?
ตอบ : อย่าลืมว่าคนที่ได้อภิญญาสมาบัติส่วนใหญ่จะเคารพกฎของกรรม ในเมื่อเคารพกฎของกรรม เห็นว่าวาระมาถึง เขาก็ไม่ยุ่ง

ถาม : (ไม่ชัด)
ตอบ : ไปถามเขาสิ อาตมายืนยันว่าตัวเองเคารพกฎของกรรม แต่บางทีก็จะช่วยทำให้กฎของกรรมสนองมาเร็วขึ้นหน่อย...!

ถาม : จริง ๆ ก็ไม่ต่างกับที่เราให้โอกาสเขา ?
ตอบ : ขึ้นอยู่กับเราว่ายอมสละตนเองเพื่อรับผลกรรมนั้นไหม ? ถ้ายอมสละตนเองก็ทำไปเลย

[เถรี]

ถาม : ถ้ามีคนทำไม่ดีกับเรา ถ้าเราสวดสัมปะจิตฉามิ เรานึกถึงหน้าเขา เราจะได้รับผลกรรมไหมครับ ?
ตอบ : เริ่มตั้งแต่มโนกรรม คิดไม่ดีกับเขาจนกระทั่งลงมือทำก็เป็นกายกรรม พูดง่าย ๆ ว่าครบถ้วนแล้วในเจตนาเลย

ถาม : แต่เราไม่เจตนาจะให้ร้าย เจตนาให้เขาทำตัวของเขาเอง ?
ตอบ : ถ้าหากว่าไม่เจตนา ทำไมเอ็งไม่ สัพเพ สัตตาฯ ทะลึ่งไปภาวนาคาถามหาสะท้อนทำไม...! แสดงว่าเจตนาเหี้..มาตั้งแต่ต้น..!

ถาม : ต้องการให้เขาหยุดครับ ?
ตอบ : เราต้องหยุดเอง

ถาม : เราหยุด เขาไม่หยุดครับ ?
ตอบ : เรื่องของเขา เราก็ทนเอาสิ ไปดูขันติวาทีดาบส โดนพระเจ้าแผ่นดินสั่งตัดแขน ตัดขา ผ่าหน้าอก ก็ปล่อยเขาทำไป คุณอยากสร้างกรรมคุณก็สร้างของคุณไปฝ่ายเดียว อาตมาไม่สน