มันไม่รู้ซะแล้วว่ากูเป็นใคร..!

[เถรี]

"มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเพิ่งจะไปอยู่ที่เกาะพระฤๅษีปีแรก กำลังทำการก่อสร้างอยู่ คราวนี้จ้างช่างมาทำห้องกระจกที่ศาลาหลังโบสถ์ ปรากฏว่าช่างรับทั้งค่าของค่าแรงไปหมด แล้วไปนั่งตีไพ่จนเงินหมดเกลี้ยง ก็เลยเบี้ยวไม่มาทำงาน

ตอนนั้นอาตมาเกิดความรู้สึกขึ้นมาว่า "มันไม่รู้ซะแล้วว่ากูเป็นใคร.." สมัยก่อนมีคติประจำใจว่า เราไม่รังแกใครก็นับเป็นบุญของเขา ถ้าใครมารังแกเรา ไอ้นั่นซวยแน่ ๆ นี่สมัยก่อนเป็นคนแรงขนาดนั้น แล้วก็ทำจริง ๆ ด้วย เลยคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเหยียบมันให้ดู..! ตั้งใจอย่างนั้นจริง ๆ

พอตอนเช้ามืดยกกำลังใจขึ้นไปกราบพระข้างบน พระองค์ท่านตรัสว่า "บุคคลที่จิตประกอบไปด้วยกุศล เมื่อปฏิสนธิคือเกิดแล้ว ก็เร่งตั้งหน้าตั้งตากอปรกองบุญการกุศล เพื่อส่งตนให้พ้นจากบาปยิ่ง ๆ ขึ้นไป ตราบจนกระทั่งหลุดพ้น บุคคลที่จิตประกอบด้วยอกุศล เมื่อปฏิสนธิแล้ว ความมืดบอดของกรรม ก็พาให้เขาทำแต่สิ่งที่ชั่วช้า ซ้ำเติมตัวเองให้ตกต่ำลงไปทุกที"

แล้วพระองค์ก็ตรัสว่า "เราก้าวข้ามจุดนี้ไปแล้ว ยังจะย้อนกลับมาอีกหรือ ?" ฟังแล้วความคิดที่จะไปเหยียบเขานี่หายจ้อยไปเลย เท่ากับว่าเราลงนรกด้วยความเต็มใจเอง พระด่านี่เพราะนะ ไม่มีคำหยาบแม้แต่คำเดียว ๑๐ ปีมาแล้วยังจำขึ้นใจเลย"


จากกระโถนข้างธรรมมาสน์ ฉบับที่ ๕๗