เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนพฤษภาคม ๒๕๖๑

[เถรี]

ถาม : พิธีพุทธาภิเษกที่วัดเขาวง พระท่านเมตตาให้พรอย่างไรบ้างครับ ?
ตอบ : ไปถามเจ้าอาวาสวัดเขาวง

[เถรี]

ถาม : เงินที่ได้จากการประกอบมิจฉาวณิชชา นับเป็นวัตถุทานที่บริสุทธิ์หรือเปล่าครับ ?
ตอบ : มิจฉาแปลว่าผิด ถ้าผิดแล้วบริสุทธิ์ก็ดีสิ

ถาม : เงินที่ได้จากการเล่นหวย นับเป็นวัตถุทานที่บริสุทธิ์หรือเปล่าครับ ?
ตอบ : หวยเป็นการพนัน ถ้ายิ่งหวยใต้ดิน โอกาสบริสุทธิ์ยิ่งไม่มี

[เถรี]

ถาม : ยันต์เกราะเพชรสามารถสะท้อนไสยศาสตร์ไปยังผู้กระทำได้ แต่เหตุใดยังมีครั้งหนึ่งที่หลวงพ่อโดนหมอไสยศาสตร์รุมกระทำพิธี แล้วหมอไสยศาสตร์เหล่านั้นยังคงดำเนินพิธีได้ต่อเนื่อง และยังคงทำพิธีได้อีกหลายครั้งครับ ?
ตอบ : ก็เพราะว่าตูไม่ได้ปลุกยันต์เกราะเพชร

[เถรี]

ถาม : หากบุคคลปรารถนาจะมีจักรวาลเป็นของตนเอง มีตนเองเพียงผู้เดียวที่เป็นใหญ่และปกครองจักรวาลนั้นตลอดกาล บุคคลนั้นจะต้องประพฤติปฏิบัติเช่นไร ต้องสั่งสมบุญกุศล
แบบไหนและควรจะอธิฐานจิตเช่นไร ?
ตอบ : วิธีประพฤติปฏิบัติก็คือ หยุดเล่นวีดีโอเกมส์ แล้วออกไปปฏิสัมพันธ์กับคนทั่ว ๆ ไปเขาบ้าง

แค่คำถามเรื่องจะปกครองตลอดกาลก็เป็นไปไม่ได้แล้ว ถ้าเป็นไปได้ทุกอย่างก็เที่ยงหมดน่ะสิ

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อวันที่ ๒๙ เมษายน ช่วงงานสวดพระคาถาเงินล้าน เมื่อหลวงตาวัชรชัยมาถึง ก็ขอเวลานอก ๕ นาที คิดว่าคนที่ไปร่วมพิธีทุกคนก็คงจะรู้เห็น ท่านบอกว่าในงานพุทธาภิเษกวันที่ ๑ อย่าพูดหรือทำอะไรให้ญาติโยมเขาระส่ำระสายและเสียกำลังใจ เพราะฉะนั้น...เรื่องพรรค์นี้อยากรู้อะไรไปถามท่านเอง เพราะว่าอาตมารับปากท่านไปแล้วว่าจะไม่พูด

เรื่องบางอย่าง ถ้าหากว่าเราฝึกปฏิบัติจริง ๆ ก็สามารถที่จะรู้ได้ด้วยตนเอง แต่ก็มีคนจำพวกหนึ่งที่ขาดความมั่นใจในตนเอง ในเมื่อขาดความมั่นใจ ก็ต้องการที่จะไปสอบถามคนอื่นเพื่อเป็นการรับรองผลว่าการรู้เห็นตรงกันหรือไม่ ซึ่งถ้า หวังความก้าวหน้าในการปฏิบัติ ก็เป็นเรื่องที่ควรจะสงเคราะห์ แต่ถ้าหากว่าอยากรู้เพื่อเอาไปโม้กับชาวบ้านเขาเฉย ๆ ก็สมควรที่จะโดนถีบ..!

แล้วอีกพวกหนึ่งที่น่าถีบยิ่งกว่านั้น ก็คือเพื่อที่จะเอาไปประกอบการจำหน่ายวัตถุมงคล เอาเป็นว่าอะไรถ้าสมควรก็จะบอกจะเล่าให้ฟัง ถ้าไม่สมควรหรือว่าพี่ที่เคารพท่านขอเอาไว้ก็จำเป็นที่จะต้องหุบปากเงียบ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อไม่กี่วันก่อน พระครูจริยาภิรัต อดีตที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรีมรณภาพ ความจริงหลวงเตี่ยท่านเป็นคนแก่ที่แข็งแรงมาก ถึงจะอายุ ๗๗ ปีแล้วก็ยังไปไหนมาไหนลักษณะเดินตัวปลิว แต่เรื่องของชีวิตนั้นไม่เที่ยง

ท่านไปให้หมอตรวจสุขภาพ เพราะรู้สึกว่าเพลีย หมอตรวจแล้วก็บอกว่าเป็นอาการปกติของคนแก่ ไม่มีอะไร...ให้กลับไปพักผ่อนที่วัด ตามที่เขาเล่าให้ฟังว่า ออกจากโรงพยาบาลได้ไม่ไกลก็สะอึก ๒ ครั้งแล้วก็ไปเลย ความจริงท่านล้างไตมาประมาณ ๒ ปี แต่ที่ตายดูท่าว่าจะไม่ใช่ไตวาย แต่เป็นหัวใจวาย ลูกศิษย์ไปสังเกตเห็นตอนฟันปลอมท่านหล่น ช่วยปั๊มหัวใจก็ไม่ทันแล้ว

พระครูจริยาภิรัตเป็นตำแหน่งสมณศักดิ์เก่าแก่ของจังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งมีอยู่ด้วยกัน ๗ ตำแหน่ง คือ พระครูวิสุทธิรังษี พระครูสิงคิคุณธาดา พระครูจริยาภิรัต พระครูยติวัตรวิบูล พระครูอดุลยสมณกิจ พระครูนิวิฐสมาจาร และ พระครูวัตตสารโสภณ"

[เถรี]

"ตำแหน่งพระครูวิสุทธิรังษี ตอนหลังปรับขึ้นมาเป็นพระวิสุทธิรังษีสังฆปาโมกข์ ตำแหน่งเจ้าคณะมณฑล ก็คือเป็นเจ้าคุณ

ตำแหน่งพระวิสุทธิรังษีที่โด่งดังที่สุด ก็คือ หลวงพ่อเปลี่ยน อินฺทสโร อดีตเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี วัดไชยชุมพลชนะสงคราม หรือวัดใต้

ตำแหน่งพระครูสิงคิคุณธาดาที่โด่งดังที่สุด คือ หลวงพ่อม่วง วัดบ้านทวน เจ้าของแหวนพิรอดที่ดังคู่กับแหวนพิรอดหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว

ตำแหน่งพระครูวัตตสารโสภณที่โด่งดังที่สุด คือ หลวงพ่อดอกไม้ วัดดอนเจดีย์ ดอนเจดีย์นี่ไม่ได้อยู่สุพรรณบุรี แต่เป็นดอนเจดีย์ที่พนมทวน หลวงพ่อดอกไม้สามารถเสกวัวธนูตัวเป็น ๆ ออกมาวิ่งให้ชาวบ้านเห็นต่อหน้าต่อตาได้

ตำแหน่งพระครูอดุลยสมณกิจที่โด่งดังที่สุด ก็คือ หลวงปู่ดี วัดเหนือ (วัดเทวสังฆาราม) ซึ่งตอนหลังก็เป็นเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ขึ้นถึงเจ้าคุณชั้นเทพ คือพระเทพมงคลรังษี

แล้วที่อัศจรรย์ที่สุดก็คือไม่ว่าจะสิงห์เหนือเสือใต้ จะเป็นหลวงปู่ดี วัดเหนือ หลวงปู่เปลี่ยน วัดใต้ หลวงพ่อดอกไม้ วัดดอนเจดีย์ หลวงพ่อสอน วัดทุ่งลาดหญ้า หลวงพ่อเหรียญ วัดหนองบัว ซึ่งเป็นคณาจารย์ มีลูกศิษย์ลูกหาเต็มบ้านเต็มเมือง ทั้งหมดล้วนแต่เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว และหลวงปู่หลวงพ่อที่เป็นลูกศิษย์หลวงปู่ยิ้ม ยังมีในจังหวัดอื่นอีกมาก"

[เถรี]

"ตอนนี้บรรดาเจ้าคณะอำเภอของจังหวัดกาญจนบุรีที่อาวุโสสูงสุด ก็คือหลวงพ่อพระครูนิโครธโยคาภิรักษ์ เจ้าคณะอำเภอไทรโยค วัดน้ำตก ซึ่งอายุเท่ากับหลวงพ่อพระครูจริยาภิรัตพอดี เจอกันในงานศพยังบอกว่า "อายุเท่ากันแต่ท่านไปแล้วไม่ใช่หรือครับหลวงพ่อ ?" "เออ..ก็นั่นนะสิ"

ตำแหน่งนี้เป็นการเล่นคำในบาลี เพราะว่านิโครธหรือนิโครธะ คือ ต้นไทร โยคะคือการปฏิบัติ ในเมื่อเอาต้นไทรกับโยคะมารวมกันก็เป็นไทรโยค เพราะฉะนั้น...พระครูนิโครธโยคาภิรักษ์ก็คือ พระครูผู้รักษาอำเภอไทรโยค ตำแหน่งเจ้าคณะอำเภอไทรโยคนั่นเอง"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ตั้งแต่อาตมายังเรียนอยู่ชั้น ป.๓ วิชาสุขศึกษาบอกว่า การพักผ่อนที่ดีที่สุดคือการนอนหลับ เห็นสมัยนี้พักผ่อนด้วยการเล่นไลน์กัน"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เดือนนี้จะเอาวัตถุมงคลในตำนานมาลงให้คนมีเงินเขาแย่งกัน

เครื่องรางในตำนาน ๙ อย่าง เขาบอกว่า หมากดีที่วัดหนัง เบี้ยขลังวัดนายโรง

หมากดีที่วัดหนังก็คือ หมากทุยของหลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง ถ้าถามว่าหลวงปู่เอี่ยมคือใคร คือพระเถระที่ถวายคาถามงกุฎพระพุทธเจ้าให้ในหลวงรัชกาลที่ ๕ เสด็จไปประเทศยุโรปแล้วปลอดภัยกลับมาจากการทดสอบความสามารถของบรรดาชาวต่างชาติ

เบี้ยขลัง วัดนายโรง คือ เบี้ยแก้ของหลวงปู่รอด วัดนายโรง

ไม้ครูคู่วัดอินทร์ มีดบินวัดหนองโพธิ์ ไม้ครูก็คือไม้ครู ไม้พ่อครู หรือว่านิ้วเพชรพระอิศวร ของหลวงปู่ภู วัดอินทรวิหาร ซึ่งจะต้องสร้างจากต้นไผ่ที่โดนฟ้าผ่าล้มลงมาทับทางช้าง แล้วช้างจะเดินข้ามโดยที่ไม่กิน เมื่อได้มาแล้วก็ยังต้องทำบัดพลี เอาไปเป็นไม้ทิ่มศพ โดยเฉพาะศพคนตายวันเสาร์ เผาวันอังคารให้ครบ ๗ ศพ แล้วถึงจะเอามาจักเป็นตอกเพื่อบรรจุไม้ครูได้"

[เถรี]

"หลวงปู่ภูธุดงค์อยู่ ๓๐ กว่าปีกว่าจะได้ไม้มา ถ้าท่านอายุไม่ยืนถึง ๑๐๒ ปีก็คงไม่มีโอกาสได้ทำ เพราะว่าวัสดุหายากมาก กี่ปีกี่ชาติกอไผ่ถึงจะโดนฟ้าผ่าสักที ? ผ่าแล้วต้องล้มทับทางช้างด้วย แล้วช้างที่ผ่านมาต้องข้ามไปทั้งโขลงโดยไม่กินอีกด้วย

ลูกศิษย์ที่ต้องการไม้ครูไปหาท่าน ต้องเอาหัวหมูบายศรีไปด้วย บางวันหัวหมู ๗ - ๘ หัว ลูกศิษย์ที่อยู่ใกล้ชิดก็ถามว่า "หลวงปู่ไม่ฉันแล้วให้เขาเอามาทำไม ?" หลวงปู่ท่านบอกว่า "ก็ในเมื่อครูใหญ่ท่านบอกให้ไหว้ครูแบบนี้ ถึงข้าไม่ได้ฉันก็ต้องเอา"

มีดบินวัดหนองโพธิ์ ก็คือมีดหมอเทพศาสตรา ของ หลวงปู่เดิม วัดหนองโพธิ์ ปัจจุบันแต่ละเล่มราคาเป็นแสน ๆ

ราหูคู่วัดศีรษะ แหวนอักขระวัดหนองบัว ก็คือราหูกะลาตาเดียว หลวงพ่อน้อย วัดศีรษะทองกับแหวนพิรอด หลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว"

[เถรี]

"พิสมรวัดพวงมาลัย ครั่งเหลือร้ายวัดโตนดหลวง ก็คือพิสมรที่ทำจากใบลานจากตำบลบางปืน ซึ่งท่านเอาเคล็ดคำว่า "บางปืน" เป็น "บังปืน" คือกันปืนได้ของหลวงพ่อแก้ว วัดพวงมาลัย

ครั่งเหลือร้ายวัดโตนดหลวง ก็คือ วัตถุมงคลของหลวงปู่ทองศุข วัดโตนดหลวง จังหวัดเพชรบุรี วัตถุมงคลของท่าน สารพัดที่จะพอกครั่ง ใช้ได้ทุกอย่าง นักเลงเมืองเพชรดุตั้งแต่โบราณยันปัจจุบัน ถ้าพระเกจิอาจารย์เมืองเพชรบุรีไม่เก่งจริงไม่มีใครเขานับถือกัน

ลูกแร่ที่บางไผ่ ฤทธิ์เหลือร้ายหาใดปาน ก็คือแร่บางไผ่ของหลวงปู่จัน วัดโมลี ถ้าไม่ได้ลูกอมแร่บางไผ่ เขาก็หาพระปิดตาแร่บางไผ่แทน ฉะนั้น...ใครต้องการก็เตรียมเงินหมื่นเงินแสนเอาไว้ เดี๋ยวจะหาว่าอาตมาไม่มีของในตำนานมาลงบ้าง

ทั้งหมดที่ว่ามา สิ่งที่หายากที่สุด ก็คือ ไม้ครูของหลวงปู่ภู วัดอินทร์ รองลงไปก็เป็นเบี้ยแก้ หลวงปู่รอด วัดนายโรง เพราะตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้ อาตมาก็ยังมีเบี้ยแก้ของท่านอยู่แค่ ๒ ลูก มีเท่ากับเจ้าอาวาสวัดนายโรง เจ้าอาวาสท่านเปิดเซฟให้ดูก็มีอยู่ ๒ ลูกเหมือนกัน...เท่าทุน จะตัดใจแบ่งลงกระทู้ให้สักลูกหนึ่ง"

[เถรี]

"เรื่องของเครื่องรางของขลัง ส่วนใหญ่แล้วพระเกจิอาจารย์ทำให้ลูกศิษย์ลูกหาด้วยความเมตตาจริง ๆ ของบางอย่างก็ทำแค่ไม่กี่ชิ้น วัสดุบางอย่างก็หายาก อย่างตะกรุดหนังหน้าผากเสือ เสือตัวหนึ่งก็มีหน้าผากอันเดียว ก็แปลว่าเสือทั้งตัวทำตะกรุดได้หนึ่งดอก

คนที่ทำตะกรุดหนังหน้าเสือมากที่สุดในประเทศไทย คือ หลวงพ่อทองศุข วัดโตนดหลวง เพราะว่าจังหวัดเพชรบุรีก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าป่าแก่งกระจานใหญ่ขนาดไหน ใครยิงเสือได้ก็เอาไปให้หลวงพ่อทองศุขทำตะกรุดให้

ส่วนครูบาอาจารย์ท่านอื่น ๆ ทำไว้น้อย ระดับเบญจภาคีตะกรุดหนังเสือ อย่างหลวงปู่นาค วัดอรุณฯ มีไม่เกิน ๑๐๐ ดอกเด็ดขาด ถึงได้หายากนักยากหนา

หลวงพ่อสว่าง วัดเทียนถวาย ทำแล้วต้องเสกสามเสาร์ ๕ ตายละวา...สามเสาร์ ๕ ไม่ใช่ว่าปีหนึ่งจะมีทุกครั้ง ก็แปลว่าตะกรุดดอกหนึ่งใช้เวลา ๒ - ๓ ปี กว่าที่จะได้ใช้งาน"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "วันที่ ๑๕ กลับมาจากภูเก็ตแล้ว อาตมาจะไปงานทำบุญที่เรือนเทวาสถิตที่บางแค เขาเปิดบ้านสอนกรรมฐานเหมือนกัน นิมนต์หลวงพ่อโนรี วัดหนองหญ้าปล้องมา ใครอยากรู้ว่าอยู่ที่ไหน หาข้อมูลกันเอง ในเฟซบุ๊กน่าจะมี อาตมาไม่เล่นเฟซบุ๊กก็เลยไม่รู้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "งานวันที่ ๑ พฤษภาคมที่วัดเขาวง เจ้าภาพที่ถวายไทยธรรม คือ ครอบครัวคุณไพชยนต์ เกษตรเวทิน ถวายทองมาหอบหนึ่ง ตอนแรกคิดว่าเจ้าภาพถวายของมาก็น่าจะปกติทั่ว ๆ ไปคือเป็นไทยธรรมและซองปัจจัย แต่ทางด้านครอบครัวคุณไพชยนต์ที่เป็นเจ้าภาพ มีทองคำระบุว่าร่วมหล่อพระวัดท่าขนุนมาด้วย หลายบาททีเดียว น่าจะระดมกันมาทั้งครอบครัวเลย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พูดถึงปรอทสำเร็จก็นึกถึงท่านอาจารย์โมเช่ หายไป ๒ ปีแล้ว ท่านก็ทำหน้าที่ของท่านไปเรื่อย ท่านบอกว่าเทวดาสั่งให้ทำอะไรก็ทำอย่างนั้น

สมัยที่ยังเป็นฤๅษียังเป็นตาปะขาวอยู่ ก็เลี้ยงพระอยู่ ๑๒-๑๓ รูป ส่วนใหญ่พระธุดงค์ไปอยู่ในเขตรอยต่อ ๓ จังหวัด อุทัยธานี สุพรรณบุรี กาญจนบุรี ท่านโมเช่ตอนนั้นมีหน้าที่เดินแบกข้าวไปส่ง ถ้าเป็นอาตมาก็คงไม่ไหว เดินวันหนึ่งเป็นร้อยกิโลเมตรก็มี

ครั้งแรกที่เจอกัน อาตมาธุดงค์ไปพักที่ถ้ำ ท่านโมเช่เป็นตาปะขาวอยู่ แบกเอาหัวเผือก หัวมัน กล้วย อ้อย มาถวาย บอกว่าเทวดาให้มา บอกว่ามีพระรูปหนึ่งอยู่ที่ถ้ำ ต้องการคนนำทางธุดงค์แถวนี้ เลยมาดูว่ามีจริงหรือเปล่า ? แล้วท่านก็ตบท้ายว่า ถ้าเทวดามาบอกแสดงว่าต้องมีความดีพอสมควร"

[เถรี]

"จะเห็นว่าจริง ๆ แล้ว เรื่องของการรู้เห็นเป็นแค่ของแถมของการปฏิบัติเท่านั้น ถ้าสภาพจิตของเราสงบก็เหมือนกับน้ำนิ่ง น้ำนิ่งสามารถสะท้อนเงาสิ่งของรอบข้างได้ชัดเจนเหมือนของจริง

คราวนี้สภาพจิตของเราถ้านิ่งก็สามารถรับรู้สิ่งต่าง ๆ ได้ ต้องถือว่าเป็นของแถมในการปฏิบัติ แต่เท่าที่อาตมาพบมาก็คือ ทุกคนอยากได้ของแถม จนไม่เอาสินค้าหลัก ต้องการของแถมแต่ไม่เอาสินค้าหลักแปลว่าอะไร ? ของแถมอย่างไรเสียก็สู้สินค้าหลักไม่ได้ สินค้าหลักของเราคือ ศีล สมาธิ ปัญญา ที่จะพาเราพ้นทุกข์ ของแถมบรรดาทิพจักขุญาณหรือญาณอื่น ๆ ที่ได้มานั้น ส่วนใหญ่แล้วพาให้เสียมากกว่าดี

อาตมาเองติดอยู่สามปีเต็ม ๆ คนโน้นถามเรื่องโน้นก็บอก คนนี้ถามเรื่องนี้ก็บอก พอเขาชม "อุ๊ย..เก่งจังเลย ทำไมรู้เห็นได้ชัดเจนขนาดนี้ ? บอกได้เหมือนกับตาเห็นเลย" ก็ตัวลอย อยากจะให้เขาชมอีก ก็วิ่งไปเป็นทาสให้เขาใช้ต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่งน่าจะถึงวาระว่า จะพ้นจากความโง่ตรงจุดนั้นเสียที

หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเทศน์วันนั้นเหมือนกับท่านตั้งใจให้ฟังอยู่คนเดียว ท่านบอกว่า "วิชชา ๒ อภิญญา ๕ สมาบัติ ๘ ใครทำได้ห่างจากนรกแค่นี้ แค่นิ้วขวาง ๆ อาตมาได้ยินแล้วเหงื่อแตกพลั่กเลย ระดับนั้นแล้วยังห่างนรกแค่นี้ แล้วของเราจะรอดไหม ?"

[เถรี]

"แล้วท่านก็เทศน์ต่อไปว่า ยกเว้นว่าเราจะปฏิบัติตรงเข้าหาอารมณ์พระโสดาบัน ถ้าหากว่าทรงอารมณ์พระโสดาบันได้ ปิดอบายภูมิได้ถือว่าปลอดภัย แต่ก็ยังต้องเกิดมาทุกข์อีก อย่างน้อยก็ ๑ ชาติ อย่างกลางก็ ๓ ชาติ อย่างมากก็ ๗ ชาติ แต่ขึ้นชื่อว่าความทุกข์นี้วันเดียวก็ไม่เอาแล้ว อย่าให้เป็นชาติเลย อาตมาได้ยินเหมือนนักโทษประหารมีคนเปิดประตูให้หนี ก็เผ่นสุดชีวิตเลย บรรดาอภิญญาสมาบัติอะไรที่อุตส่าห์ฝึกได้ก็กองทิ้งเอาไว้ตรงนั้นแหละ เลิกกันเสียที

ฉะนั้น...ในส่วนนี้ที่อยากจะบอกกับญาติโยมก็คือ การรู้เห็นต่าง ๆ ในการปฏิบัติเป็นของแถม และมักจะพาให้เสียมากกว่าดี อาตมาเองได้รับฉายาจากหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านตั้งให้ ท่านบอกว่า "พระท่านตั้งให้เฉพาะ ฉายาที่ตั้งให้ในรุ่นนี้ตรงตัวทุกคน" ท่านตั้งฉายาให้อาตมาว่า สุธมฺมปญฺโญ ท่านแปลเองว่า เป็นผู้มีปัญญาในการปฏิบัติธรรมดีมาก อาตมายังสงสัยว่าตัวเองมีปัญญาตรงไหน ? เพราะว่าไม่ว่าจะปฏิบัติแง่ไหน มุมไหน ถึงเวลาแวะไปหาหลวงพ่อเป็นโดนหวดน่วมกลับมาทุกที ดีตรงไหนวะ ?"

[เถรี]

"ถึงเวลาก็วิ่งไปรายงานท่านด้วยความภาคภูมิใจ "หลวงพ่อครับ...ตอนนี้อนุสติ ๑๐ ผมสามารถไล่อารมณ์เต็มได้ภายใน ๓๐ นาทีเท่านั้น" หลวงพ่อบอกว่า "ช้าไปลูก ไม่ทันกิน สมัยหลวงพ่อทำกรรมฐาน ๔๐ กอง ถ้าต้องใช้เวลาถึง ๒ นาที ถือว่าทื่อมากแล้ว" อาตมากลืนน้ำลายเอื๊อก เป็นไปได้หรือวะ ? ตูว่าคล่อง ๆ แล้ว แค่ ๑๐ กอง ไล่อยู่ ๓๐ นาทีโดยประมาณ หลวงพ่อท่านบอกว่า ๔๐ กอง ๒ นาที..!

ตอนนั้นยังโง่มาก ไม่รู้วิธีเปลี่ยนกองกรรมฐาน คือต้องประเภทลงมาถึงตีนบันไดแล้วไต่ขึ้นไปใหม่ หารู้ไม่ว่าถ้าถึงข้างบนแล้วแค่ก้าวข้ามบันไดไป ถ้าลักษณะอย่างนั้นกรรมฐาน ๔๐ กอง ใช้เวลาถึง ๒ นาทีถือว่านานมาก อาตมาตอนแรกเข้าใจผิด คิดว่าต้องลงมานับ ๑...๒...๓ จนถึง ๑๐ แต่ไม่หรอก พอ ๑๐ แล้ว ก็ ๑๐...๑๐...๑๐...๑๐ ไปคว้าตอนจบเลย

ทำให้ถึงแล้วจะรู้ว่าเปลี่ยนอย่างไร ถ้ายังทำไม่ถูกก็ว่าไปเรื่อย ๆ ก่อน อาตมาก็สงสัยว่าทำขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของหลวงพ่อ แล้วท่านบอกว่าเป็นผู้มีปัญญาในการปฏิบัติธรรม เป็นได้อย่างไร ? พอหลังจากที่ปล้ำเป็นปล้ำตายมารวม เวลาทั้งหมด ๑๘ ปี ปีสุดท้ายก่อนหลวงพ่อมรณภาพพอดี ก็ถึงได้เข้าใจว่า สิ่งต่าง ๆ ที่คนอื่นไม่คิด คนอื่นไม่มอง คนอื่นไม่เก็บมาใช้งาน อาตมาคิด มองดูด้วยความพินิจพิจารณา และเก็บมาใช้งานทุกเม็ด ต่างกันแค่นี้เอง ถ้าใครทำแบบนี้ก็ทำแบบอาตมาได้ทุกคน"

[เถรี]

"เพราะว่าเรื่องของหลักธรรมเราจะรอให้กิเลสวิ่งมาชนเราไม่ได้...ตาย มีอยู่อย่างเดียวคือต้องสมมติคู่ต่อสู้ขึ้นมาก่อน ต้องพินิจพิจารณาอยู่ในใจของเราก่อน ซักซ้อมจนกระทั่งคล่องตัว ถึงเวลาไปชนแล้วเราจะต้านได้นานเท่าไร

คราวนี้มาแค่นี้เราสู้ได้ไม่ถึงนาที ต่อไปหลบไปมุมโน้นยืนหยัดได้อีกนาที ๒ นาที ต้องหาวิธี ถ้าจะแพ้ก็แพ้ให้ช้าที่สุด ถ้าชนะได้จะเป็นสิ่งที่ปลื้มใจมาก ท้ายสุดก็ปฏิบัติตามแนวกรรมฐาน ๔๐ ที่หลวงพ่อท่านบอก ระยะเวลาที่ทุ่มเทให้นั้น ทั้งชีวิตพระและฆราวาส ๑๘ ปีเต็ม ๆ ทุ่มให้กับการภาวนา พวกเราคงไม่มีอารมณ์ทำกันนานขนาดนั้น

เมื่อถึงเวลาทำแล้วต้องใช้งานจริงได้ ต้องรับแรงกระทบได้ ตอนแรก ๆ หลวงพ่อท่านบอกว่า ท่านไม่นิยมการธุดงค์ เพราะว่าการธุดงค์สำหรับคนทั่วไปแล้ว เป็นการหนีกิเลสชั่วคราว พอออกมาชนกิเลสเมื่อไรก็พังเมื่อนั้น อาตมาเองก็นั่งชนกิเลสอยู่ในวัด ถึงเวลาเฝ้าหน้าห้องหลวงพ่อ เปิดฟุตบอลดู เปิดมวยดู เปิดเพลงฟัง คนอื่นเปิดเมื่อไรไม่โดนด่าหูตูบก็ไม้เท้าลงกบาล แต่อาตมาเปิดดูไม่เคยโดนด่า

จนกระทั่งพระพี่พระน้องบอกว่าอาตมาเป็นเด็กเส้น ทำอะไรไม่เคยผิด ถ้าทำอย่างอาตมาทำนะ...ไม่ผิด แต่ถ้าทำอย่างที่พี่ ๆ น้อง ๆ ทำนะ...ผิด เพราะว่าเปิดฟุตบอลดู อาตมาเขียนผลฟุตบอลคู่นั้นไว้แล้ว เปิดมวยดูเขียนผลไว้แล้วว่าคู่นั้นใครแพ้ใครชนะ ชนะน็อก ชนะคะแนน ชนะยกไหน แค่เปิดดูให้รู้ว่าตรงไหม

เปิดเพลงฟังเลือกเฉพาะคนที่เราชอบ แล้วพยายามภาวนาให้ใจของเราไม่ไหลไปตามเนื้อเพลง ซ้อมอยู่ทุกวัน ซักซ้อมอยู่เป็นปี ๆ ท่านที่รู้ดีที่สุดในวัดมี ๒ ท่าน ก็คือหลวงพี่โอ (ท่านพระครูสมุห์พิชิต ฐิตวีโร) นั่นระดับอาจารย์ของอาตมา อีกท่านหนึ่งก็คือ คุณศุภาพร ปุษยะนาวิน อดีตภรรยาของหลวงตาวัชรชัย สองท่านนี้ช่างสังเกตมาก ถึงเวลาจับได้ทุกทีว่าอาตมาแอบทำกรรมฐาน ก็คือทำอย่าให้คนอื่นเขารู้ ฝึกก็อย่าให้คนอื่นเขารู้ แต่ก็ทำไปเรื่อย เรื่องพวกนี้ทุกคนทำได้หมด เพราะว่าการทำกรรมฐานโดยอยากให้คนอื่นรู้ ถ้าหากว่าอยากอวดเขา จัดเป็นอุปกิเลสอย่างหนึ่ง ฉะนั้น...ทำอย่างไรที่เราจะฝึกซ้อมการปฏิบัติจนใช้งานได้จริง โดยที่ไม่ให้คนอื่นเขารู้ว่าเราทำ ก็แปลว่าต้องออกไปผจญกับของจริง"