เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนพฤษภาคม ๒๕๕๗

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สมัยก่อนวันพฤหัสบดีเป็นสีน้ำเงิน วันศุกร์สีม่วง วันเสาร์สีดำ สมัยนี้วันพฤหัสบดีสีแสด วันศุกร์สีฟ้า วันเสาร์สีม่วง ทำไมมั่ว ๆ ต่างกับโบราณก็ไม่รู้ แล้วอาตมาก็ไม่รู้ด้วยเขาเปลี่ยนกันตอนไหน ตำราพิชัยสงครามเขาก็คล้ายคลึงกัน ตำราพิชัยสงครามเขาว่า

รวิสิทธิด้วย.....................อาภรณ์ (รวิก็คือพระอาทิตย์ วันอาทิตย์)
แดงพิจิตรอลงกรณ์.............ก่องแก้ว
ทรงแสงธนูศร...................ลีลาศ
เสด็จสู่สงครามแผ้ว..............ผ่องพ้น ไพรี"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เด็ก ๆ เขาเรียกว่า กุมาร, กุมารี รากศัพท์กุ มาจากกุธาตุ ในความเกลียด มาระ คือ ผู้ฆ่า ดังนั้น กุมาระ คือ ผู้ฆ่าซึ่งความเกลียด เพราะฉะนั้น..เด็กจะน่ารักทุกคน"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ช่วงนี้เนปาลเศรษฐกิจไม่ดี เพราะฉะนั้นเขาจะง้อนักท่องเที่ยวเป็นพิเศษ เกิดจากกบฏเหมา ยึดประเทศได้แล้วบริหารไม่เป็น กบฏพวกนี้นิยมลัทธิเหมา"

ถาม : ลัทธิเหมา ?
ตอบ : ก็คือลักษณะออกไปทางนิยมลัทธิคอมมิวนิสต์จีน เขาไปโค่นล้มระบอบกษัตริย์ลง แล้วก็ดันโค่นสำเร็จเสียด้วย แต่บริหารประเทศไม่เป็น จึงถอยหลังเข้าคลองไปเรื่อย ต้องอาศัยเงินต่างประเทศจากนักท่องเที่ยว

ถาม : ระบบนี้ทำได้จริงในปัจจุบันไหมคะ ?
ตอบ : ระบบนี้คิดได้แต่ทำไม่ได้ เพราะคนเราสร้างบารมีมาไม่เท่ากัน จะให้มีทุกอย่างเท่ากันนั้น เป็นไปไม่ได้หรอก

ถาม : อย่างนี้ต้องเป็นยุคพระศรีอาริย์ ?
ตอบ : ต้องเป็นยุคอย่างนั้น ไม่ใช่ยุคอย่างของเรา ยุคของเราประเภทดีชั่วมั่วไปหมด ดีก็ดีไม่ทั่ว ชั่วก็ชั่วไม่หมด ครึ่ง ๆ กลาง ๆ สะเทินน้ำสะเทินบกอย่างไรก็ไม่รู้ แต่จริง ๆ แล้วในยุคของพวกเราเป็นยุคที่ต้องบอกว่าสนุกมาก ขึ้นอยู่กับว่าเราตัดสินใจถูกหรือผิด ถ้าเราตัดสินใจถูก มีศีลมีธรรมก็เป็นอันว่ารอด ถ้าเราตัดสินใจผิด ไม่เอาเรื่องศีลเรื่องธรรมเลยก็ยาว เพราะฉะนั้น..ชีวิตยุคของพวกเรานี่แหละ จะเป็นยุคที่มันกับชีวิตมาก ให้ไปประเภทสบาย ๆ นี่เซ็งตายเลย

ขนาดให้อาตมานั่งเครื่องบินไปลงทิเบตยังไม่เอา ขอขับรถเข้าทางเนปาล ๕-๖ วันกว่าจะถึง เรื่องแบบนี้ฝังรากอยู่ในใจมาตั้งแต่สมัยเด็ก อยากตะลอน ๆ ไปเรื่อย คราวนี้ชีวิตพระก็ไม่ค่อยอยู่กับที่กับทาง ค่อยถูกใจหน่อย เมื่อสมัยออกจากทหารใหม่ ๆ วางแผนไว้ว่าจะแบกเป้เดินไปเรื่อย ๆ ค่ำไหนนอนนั่น ใครมีงานให้ทำก็ทำ ได้เงินหน่อยก็ไปต่อ ปรากฏว่ายังไม่ทันจะทำตามที่วางแผนไว้เลย มาบวชเสียก่อน ก็เลยกลายเป็นมาแบกย่ามธุดงค์แทน

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "วันที่ ๑๙ เมษายน บวงสรวงงานประจำปีของวัดพุทธบริษัท นึกถึงเรื่องการเดินทางไปทิเบต จึงขอหลวงปู่ครูบาไชยวงศ์ เพราะว่าเคยเกิดเป็นลูกท่านที่นั่นหลายชาติ ขอท่านว่าอย่าให้หนาวมาก เพราะถ้าหนาวมากมาลาเรียอาจจะกำเริบ งานกร่อยแน่นอน ท่านถามว่า “แล้วจะเอาฝนเลยไหม ?” ตอนนี้ตรวจสอบอุณหภูมิดูท่าฝนจะมาจริง ๆ คือฤดูนี้จริง ๆ ไม่ใช่ฤดูฝน แต่ฝนมาแล้ว

ตอนนี้น้องเล็กเขาเริ่มจับเคล็ดได้แล้วว่า ถ้าอยู่ ๆ อาตมาเงียบไปเฉย ๆ แปลว่ากำลังทะเลาะกับผีอยู่ พอนาน ๆ เข้าคนที่ไปด้วยชักสังเกตเป็น

บางท่านก็จี้ ๆ ออกแนวตลก อย่างพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗ นั่นสุดยอดนักรบเลย คุยไปคุยมากลายเป็นตลกไปได้ ท่านเองไม่ได้อยากรบ พวกแขกจาม เป็นพวกอิสลามที่อยู่ทางตอนใต้ของเวียดนาม บุกมาถล่มอาณาจักรขอมเสียราบเป็นหน้ากลอง พระเจ้าชัยวรมันท่านก็เหมือนกับว่า ในเมื่อไม่มีหน้าที่กูก็นั่งดู พอไม่มีคนมีฝีมือที่จะสู้แล้วท่านถึงออกหน้า ใช้เวลา ๔ ปี ตีคืนมาหมดยังไม่พอ ยึดประเทศของเขามาด้วย"

[เถรี]

ถาม : ถูกบังคับให้ไป...... จะเป็นกรรมเราหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : ให้คิดว่าเราทำตามหน้าที่ ทำตามระเบียบของเขา ทำเสร็จแล้วอย่าไปคิดต่อ คิดเมื่อไรเราก็จะเดือดร้อน เพราะคิดแล้วใจเราจะหมอง นึกว่าเราทำตามหน้าที่ไป เสร็จแล้วก็ตัดแค่นั้นเลย แบบเดียวกับภรรยาของพรานกุกุกฏมิตร

ภรรยาของพรานกุกุกฏมิตรเป็นพระโสดาบัน แต่สามีเป็นนายพราน ถึงเวลา “แม่อีหนู..ส่งบ่วงมา” “แม่อีหนู..เอาแหลนมา” ท่านก็ส่งให้ พระไปเห็นก็งง พระโสดาบันทำไมสนับสนุนการฆ่าสัตว์ ? จึงไปฟ้องพระพุทธเจ้า

พระพุทธเจ้าตรัสว่า ให้ไปถามเขาก่อนว่าเขาคิดอย่างไร ภรรยาของพรานกุกุกฏมิตรบอกว่า เป็นภรรยามีหน้าที่ทำตามสามี สามีให้ส่งอะไรก็ส่งให้ ส่วนสามีเอาไปทำอะไรไม่รับรู้ ท่านตัดอารมณ์แค่นั้น เพราะฉะนั้น..ของเราเอง ในเมื่อหน่วยงานเขาต้องการอย่างนั้น เราทำเสร็จแล้วก็พยายามตัดให้ได้ ถ้าไปคิดแล้วใจจะหมองเอง

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ปีนี้ทุนการศึกษาระดับประถมและมัธยมให้ ๗ โรงเรียน ๑๔๔ ทุน อย่าถามว่ากี่แสน เฉพาะทุนระดับอุดมศึกษาอย่างเดียว ๒๔๐,๐๐๐ บาท โรงเรียนไหนได้รายชื่อแล้วให้ส่งมาก่อน จะได้ทยอยทำไป อย่างน้อย ๆ แหกขี้ตาขึ้นมาตี ๒ ตี ๓ ทำได้สักโรงเรียนสองโรงเรียนก็ยังดี ไม่อย่างนั้นกลับไปวันที่ ๑๒ เช้าวันที่ ๑๓ จะแจกทุนแล้ว ทำไม่ทันหรอก

วันที่ ๑๔ มีเวลาทำงานครึ่งวัน ก็ต้องเตรียมตัวเดินทางไปทิเบต ตอนนี้ชักจะเชื่อที่คุณมงคลเขาบอกแล้วว่า พออาตมาไปไหนก็เสียของหมด ไปยุโรปหน้าร้อนแท้ ๆ หิมะดันตกให้ดูเฉยเลย แต่ขอโทษ..เหงื่อท่วมเลย อากาศติดลบแท้ ๆ ต้องถอดผ้าออกไปชั้นหนึ่ง"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "โรคคนแก่ของอาตมามีเพิ่มมาอีกโรคหนึ่ง คือ อาการคัน ทายาทั่วไปก็ไม่หาย หมอบอกว่าเป็นโรควัยทอง พอวัยทองแล้วฮอร์โมนหมด ผิวจะแห้งเป็นจุด ๆ บางจุดก็เป็นปื้นใหญ่ ๆ บางจุดก็เป็นจุดเล็ก ๆ ปรากฏว่าพอทายาแก้คันสำหรับวัยทองของหมอแล้วหายเลย แสดงว่าเป็นวัยทองอย่างแท้จริง จำไว้ว่าอย่าให้ถึงอายุ ๕๕ ปีนะ แต่หมอบอกว่าบางคนเป็นตั้งแต่อายุ ๓๕ ปี ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกาย จะไปปรากฏชัดเมื่อหลัง ๔๐ ปีไปแล้ว"

ถาม : เกี่ยวกับพวกนอนไม่หลับด้วยหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : นอนไม่หลับเป็นเรื่องปกติ ยิ่งแก่ยิ่งนอนน้อย ธรรมชาติเขาบอกว่าให้ถ่างตาดูโลกไว้ให้มาก ๆ หน่อย เพราะเหลืออายุน้อยแล้ว วัยร่ำวัยรวยมาถึง (วัยทอง) ฉะนั้น..ต่อไปถ้าใครมาแหกตาว่าหลวงพ่อยังแข็งแรง ไม่ต้องมาพูดเลย คนแก่ชัด ๆ แล้ว..!

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "สมัยก่อนผลไม้ที่ดังมาก ๆ เลย คือลิ้นจี่ตรอกจันทน์ ส้มบางมด ทุเรียนเมืองนนท์ แล้วสมัยนี้มีลิ้นจี่ตรอกจันทน์ไหม ? ส้มบางมดก็ไม่มี เดี๋ยวนี้ทุเรียนเมืองนนท์ราคาเป็นพันเป็นหมื่น มีเงิน ๕,๐๐๐ ไม่รู้ว่าจะซื้อได้หรือเปล่า ?

อาตมาเป็นคนไม่ชอบกินทุเรียนนะ แต่ชิมทุเรียนเมืองนนท์แล้วยอมรับว่าอร่อยจริง ๆ ตอนนั้นคุณลำพูภรรยาของคุณผดุงเกียรติ ขำภักดี นิมนต์ไปที่บ้าน แม่ของคุณผดุงเกียรติอายุจะ ๘๐ ปีอยู่แล้ว ปีนต้นทุเรียนไปเก็บมาให้ เขาบอกว่าต้นนี้อร่อยที่สุด เอามาถวายพระอาจารย์หน่อย

แสดงว่าคนสมัยก่อนเขาแข็งแรง ทำงานกันทั้งวัน ให้อยู่เฉย ๆ ไม่อยู่หรอก ทำนั่นทำนี่ไปเรื่อย พอชิมทุเรียนเมืองนนท์เข้าไป โอ้...อร่อยเว้ย ก่อนหน้านี้อาตมาว่าทุเรียนรสชาติไม่เอาไหน สมัยเด็ก ๆ ก็ไม่ชอบเพราะกลิ่นแรง

ไปนึกถึงหลวงปู่รูปหนึ่งสายหลวงปู่มั่น ท่านไม่รู้จักทุเรียน เพราะว่าทางอีสานไม่มี วันนั้นโยมจอดรถใส่บาตร น่าจะเป็นพวกกรุงเทพฯ พอโยมไปได้พักหนึ่ง กลิ่นทุเรียนออก..ท่านก็คิดว่าอะไรเหม็นอย่างนี้วะ ? ค้นไปค้นมาเจอ ขนุนเน่าดันเอามาใส่บาตร ว่าแล้วก็โยนทิ้งข้างทางไป เณรมารู้ทีหลัง น้ำตาแทบเล็ด อยากจะฉันทุเรียน หลวงปู่ไม่รู้จัก นึกว่าขนุนเน่าเอาโยนทิ้งไป"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงมีดจ่าตุ่มว่า "มีดพวกนี้อย่าไปวางทิ้งนะ หายแน่นอน มีดแฮนด์เมดฝรั่งซื้อกันเล่มละ ๔๐๐-๕๐๐ ดอล์ลาร์ คุณซื้อไปแล้วไปสั่งทำปลอกหนังสักหน่อย แล้วเอาไปขายเพื่อนต่อราคาแพงกว่านี้ก็ได้ มีอุปทูตของฝรั่งเศสไปบ้านเพื่อนคนไทย เดินวนเข้าวนออก ๗ - ๘ รอบ เพื่อนสงสัยว่าวนทำอะไร ที่แท้วนไปดูมีดจ่าตุ่มที่หลังตู้ เห็นแล้วชอบจริง ๆ ท่านบอกว่าทางด้านยุโรปอเมริกา มีดแฮนด์เมดราคาแพงจัด ท้ายสุดพอท่านต้องสลับตัวไปประเทศอื่น ก่อนเดินทางกลับขอซื้อมีดเล่มนั้น ปรากฏว่าเพื่อนคนไทยให้ฟรี ดีใจแทบตาย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวแนะนำสูตรยารักษาศีรษะล้านว่า "ไปถากเอาเปลือกต้นแคมาสัก ๔-๕ ชิ้น แช่กับน้ำซาวข้าวทิ้งไว้ ๓ คืน เหม็นตลบเลยแหละ แล้วทาหัวล้านบ่อย ๆ ผมจะงอก ถ้าไปทาที่ทำงานเพื่อนคงไม่เดินใกล้ นี่ถ้าคุณไม่พูดถึงอาตมาก็ลืมไปแล้วนะตำรานี้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เด็กญี่ปุ่นกับเด็กฝรั่งจะมีเงินค่าขนมเป็นรายอาทิตย์ให้ พ่อแม่จะให้อย่างเป็นทางการเลย เหมือนเป็นเงินเดือนแต่เป็นค่าขนม ถ้าอยากได้มากกว่านั้นต้องทำงาน ช่วยงาน แล้วถึงจะให้ ถ้าเด็กเขาอยากจะใช้เงินมากกว่านั้นก็ต้องทำงานเพิ่ม ถ้าเงินขาดมือต่อไปก็จะรู้จักระมัดระวัง แล้วจะมีวินัยในการใช้เงินไปเอง"

[เถรี]

ถาม : เส้นลายมือขาดเป็นอย่างไรครับ ?
ตอบ : ลายมือขาดเขาบอกว่า ในหลักการเป็นคนใจร้อนใจเร็ว ทำอะไรไม่ค่อยคิด ค่อยมาแก้ปัญหาทีหลัง

ลายมืออาตมาไม่ขาดหรอก แต่ต่อยคนไม่เคยได้ซ้ำเลย แปลกมากเลย ไม่เคยหาเรื่องเขาก่อนด้วยนะ คือทุกครั้งที่มีเรื่องเขามาหาถึงบ้าน ในเมื่ออยากได้เรื่องอาตมาก็จัดให้ เสร็จสรรพเรียบร้อยต้องแบกเขาไปส่งถึงบ้านด้วย สงสารพ่อเขา แก่มากแล้ว น่าจะใกล้ ๖๐ ปีแล้ว ผมขาวแล้ว เห็นอาตมาแบกลูกชายไปเคาะประตู แกทำหน้าไม่ถูก อาตมาบอกว่า "ดูแลดี ๆ หน่อย ถ้าเจอคนอื่นอาจจะถึงตายไปแล้ว" คนเป็นพ่อเจอเขาหามลูกมาส่ง แล้วบอกอย่างนี้จะคิดอย่างไร ?

แปลกมาก..แต่ละคนที่โดนไป กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีกันหมด มีครอบครัว มีลูกมีเมียกันหมด เขาคงรู้ว่าซ่าในยุทธจักรนี้ไม่รุ่งแน่เลย ส่วนใหญ่แล้วพระครูแสงเป็นคนหามา ตอนเย็น ๆ เขาชอบไปเมากรึ่มอยู่ปากซอย พอขว้างแก้วขว้างขวด เดี๋ยวก็มาแล้ว ๓ คน ๕ คน

พวกเด็ก ๆ ก็วิ่งมา "พี่ ๆ น้องพี่โดนรุมอีกแล้ว รีบไปดูเร็ว" ส่วนใหญ่อาตมาไปในลักษณะห้ามทัพ ทิ้งตูมเดียวจบเลย ที่เหลือเลิกกันหมด ครั้งนั้น ๕ คน อาตมาใส่คนหนึ่งตูมกระเด็นตกน้ำ หันไปหาคนที่ ๒ เพิ่งง้างหมัด เจ้านั่นตะโกนว่า"พี่ ๆ ผมมาห้าม" "กูเห็นมึงสาวอยู่เหย็ง ๆ บอกมาได้ว่าห้าม" แต่อาตมาก็หยุดแค่นั้น ลงไปลากคนที่สลบอยู่ในน้ำขึ้นมา ไม่อย่างนั้นจมน้ำตายไปแล้ว พวกนี้เอาตัวรอดเก่ง เห็นใส่อยู่เหย็ง ๆ บอกหน้าตาเฉยว่าผมมาห้าม..!

พระครูแสงตอนเข้ากรุงเทพฯ ใหม่ ๆ ไปมีเรื่องกับเจ้าถิ่น ต่อยกันตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงเกือบ ๔ โมงเย็น ต่อยกันจนหมดแรง ต่างคนต่างนั่งหอบแฮ่ก ๆ พอมีแรงก็โดดใส่กันต่อ พวกเราประเภทเด็กบ้านนอก ถึงเวลาไม่พอใจใครก็เดี่ยวกันตัวต่อตัว ไปเจอประเภทมาเป็นหมู่ก็ไม่ชิน

พอตาแสงเอาเขาไม่ลงก็โกรธ เริ่มไปฝึกเพาะกายอยู่ ๓ ปีค่อยไปเอาคืน อัดเขาจนเละเลย ซ้อมอยู่ ๓ ปี มั่นใจแล้วกลับไปลุยกันใหม่ ภาษิตจีนว่าลูกผู้ชายล้างแค้น ๑๐ ปีก็ยังไม่สาย คราวแรกนั้นเละพอกัน แต่ท่านถือว่าโดนเขารุม กลับไปใหม่เอาอาตมาไปด้วย ท่านเล่นเฉพาะคู่กัดเท่านั้น ถ้าใครรุมค่อยให้อาตมาช่วย ปรากฏว่าไม่มีใครกล้ารุม

ช่วงนั้นหนังสือเพาะกายประเภท Body Building เต็มบ้านไปหมด มีแต่รูปอาร์โนลด์ (Arnold Schwarzenegger) ที่ได้ชายงามจักรวาล ๓ ปีซ้อน ส่วนอีกคนคือ หลุยส์ เฟอร์ริกโน (Louis Ferrigno) ที่เล่นหนังโทรทัศน์เป็น Hulk ตัวยักษ์เขียว ๆ นึกว่าจะวัดรอยเท้าอาร์โนลด์ได้ เพราะอายุน้อยกว่า แต่ทำไม่สำเร็จ ของอาร์โนลด์ร่างกายทุกส่วนสมบูรณ์หมด กล้ามแขนตั้ง ๓๗ นิ้ว ใหญ่กว่าเอวของอาตมาอีก..!

[เถรี]

ถาม : เวลาเราไปวัด พระท่านให้ของวัดกับเรา ท่านก็คิดว่าเป็นของท่าน เราไม่กล้าเอา ?
ตอบ : อย่าแตะได้เป็นดีที่สุด เพราะว่าพระสมัยนี้ก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องนี้ บางทีก็ให้ไปเรื่อยเปื่อย ของสงฆ์ต้องพระสงฆ์ทั้งวัดมีความเห็นร่วมกันว่าให้ได้ ถึงจะให้ได้ ถ้าไปอาศัยอำนาจเจ้าอาวาสคนเดียว หรือเป็นเจ้าของคนเดียวแล้วไปให้ ระวังเถอะ..จะพาโยมซวยไปด้วย..!

[เถรี]

ถาม : พระกริ่ง ถ้าเราเอาไปเขย่า จะเป็นการปรามาสพระรัตนตรัย ?
ตอบ : เราแค่พกติดตัว ก็อย่าเอาไปเขย่าสิ

ถาม : ถ้าเราเอาพระติดตัวใส่กระเป๋าไปจะเป็นการปรามาสหรือไม่คะ ?
ตอบ : ติดตัวไปด้วยความเคารพ อย่างเช่นว่าแขวนคอไป เหน็บกระเป๋าเสื้อไปไม่เป็นไรหรอก ถ้าประเภทไปทำหัวหกก้นขวิดก็ต้องดูว่าอะไรสมควร อะไรไม่สมควร อาตมาเองยังพกพระกริ่งพิชัยสงครามเลย ถ้าเป็นการปรามาสก็แสดงว่าปรามาสอยู่ทุกวัน ถ้าใส่ไว้ในกระเป๋าถือต้องระวังอย่าให้คนอื่นข้ามก็แล้วกัน บางทีเราวางกระเป๋าไว้คนเดินข้ามเฉยเลย ของเราไม่เป็นโทษหรอก แต่เขาจะเป็น

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "งานเป่ายันต์งวดนี้มีแต่ "นักร้อง" กับ "นักดิ้น" เต็มไปหมด แสดงว่าคนที่โดนไสยศาสตร์หรือสิ่งไม่ดีมามีมาก ทั้งดิ้นทั้งร้อง คราวหน้าทิดโอหาทางว่า ตอนเขาดิ้นร้องให้เอามือถือถ่ายคลิปไว้เลย ไม่อย่างนั้นตอนถ่ายทอดสดลากสายไปถ่ายพวกนี้ไม่ได้ อาตมาขอกับท้าวมหาราชท่านว่า ถ้าสิ่งที่แฝงมาถ้าไม่ได้มีเจตนาดี ต่อให้เป็นเทวดาเป็นอะไร เอาออกให้หมด"

ถาม : เทวดาที่เป็นมิจฉาทิฐิก็ทรงขันธ์ไม่ได้หรือครับ ?
ตอบ : คำว่ามิจฉาทิฐิไม่ได้แปลว่าท่านไม่มีหิริโอตัปปะหรือไม่มีศีล หากแต่มีความเห็นผิด ไม่สนใจในเรื่องของการทำบุญกุศลต่อ ถ้าลักษณะอย่างนั้นบุญเก่าหมดนี่เจ๊งเลย

[เถรี]

ถาม : แบบที่หนึ่ง ฟังกรรมฐานแล้วดับไปเลย ตื่นขึ้นมาอีกทีลืมไปว่าเรื่องอะไร ?
ตอบ : สติขาด

ถาม : แบบที่สอง ระหว่างฟังไปเรื่อย ๆ ไม่ได้หลับ จิตจดจ่อไปเรื่อย นึกย้อนกลับไปไม่ได้ แต่ทำไมเรารู้สึกว่าแบบนี้ดีกว่า ?
ตอบ : แบบแรกหลบไปนอน แบบที่สองก็ทำงานตลอด ยังมีแบบที่สามอีก

ถาม : คือ ?
ตอบ : ฟังไป ๆ ทำไมไม่จบสักที ทำไมวันนี้นานเหลือเกิน ลืมตาขึ้นมาเสียงหายวับไปเลย เกินเวลาไปเป็นชั่วโมง ๆ แล้วที่เราฟังอยู่นี่คืออะไร ? เนื้อหาไม่ขาดเลย ต่อเป็นเรื่องเดียวกัน ไปลองดู..อาตมาเจอมาหลายทีแล้ว

ถาม : กำลังระหว่างสองแบบ อย่างไหนดีกว่ากัน ?
ตอบ : คนละอย่างกัน อย่างหนึ่งเพาะกำลัง อีกอย่างใช้กำลัง อย่างแรกคือพละ อย่างที่สองคืออินทรีย์

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "บางทีพระเราอยู่กับวัดนานเกินไป ไม่รู้ว่าโลกข้างนอกไปถึงไหนกันแล้ว ฉันแล้วยังจะเลือกอีก รู้บ้างหรือเปล่าว่าชาวบ้านเขาเดือดร้อนแค่ไหน ข้าวถุงกระจิ๊ดหนึ่ง กับข้าวถุงเล็ก น้ำอีกแก้วหนึ่ง ๖๐ บาท เขาให้มาแล้วยังเลือกอีก เดี๋ยวก็โบ๊ะให้..! ส่วนใหญ่อยู่ไปนาน ๆ แล้วลืม ลืมว่ากินเพื่ออยู่ ไม่ใช่กินเอาอร่อย

สมัยก่อนตอนเป็นฆราวาสอาตมาก็ชอบกิน ตอนนั้นหูฉลามนายเก๊าถ้วยละ ๖๐๐ บาท ก็ไปลองชิมกับเขา ไม่เห็นจะได้เรื่องเลย ซูเปอร์ราดหน้าจานละ ๖๐ บาท โอ้.. ๖๐ บาท สมัยนั้นค่าแรงขั้นต่ำเพิ่งจะ ๕๔ บาทเอง ไปลองชิมดูก็แค่นั้น เพียงแต่ใส่หมูชิ้นเกือบครึ่งฝ่ามือ ๗-๘ ชิ้นก็จะเต็มจานอยู่แล้ว จะไปเอาเส้นเอาผักที่ไหนมา ?

ที่ชอบใจคือบะหมี่จับกัง ชามละ ๑๐ บาท ประมาณก๋วยเตี๋ยว ๗-๘ ชาม ตอนนี้ใส่กะละมังแล้วใช่ไหม ? ก็ชามโตเท่ากะละมังใบเล็กนั่นแหละ"

[เถรี]

ถาม : ทำกรรมฐานแล้วเห็นพระพุทธเจ้า พอไปเล่าให้คนอื่นฟังเขาก็ว่าเราบ้า ?
ตอบ : สภาพจิตพอจะเริ่มเป็นสมาธิ เราจะเห็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้ คราวนี้เราต้องรู้จักระมัดระวัง รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร เรารู้แค่ไหน เราควรพูดได้แค่ไหน ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะหาว่าบ้า ฉะนั้น..นี่ไม่ใช่เรื่องที่ไปเที่ยวเล่าให้ใครเขาฟังได้ สภาพจิตเหมือนกับน้ำนิ่ง น้ำนิ่งจะสะท้อนภาพรอบข้างออกมาได้ เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าคนทั่ว ๆ ไปเขาไม่ค่อยได้เจอกัน เราก็เลยผิดปกติ

[เถรี]

ถาม : เดินลมหายใจติดขัด จะทำอย่างไรดี ?
ตอบ : ก่อนจับลมหายใจให้หายใจยาว ๆ ๒-๓ ครั้งก่อน ระบายลมหยาบทิ้งให้หมด ไม่อย่างนั้นลมเริ่มละเอียด ของหยาบค้ำอยู่ เสียดกันไปเสียดกันมาบางทีก็เจ็บมาก

ถาม : หายใจไม่ออก อึดอัดไปหมด ?
ตอบ : ต่อไปเริ่มใหม่ ก่อนเริ่มกรรมฐานให้หายใจยาว ๆ ก่อน

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "อาตมาเคยไปงานแต่งที่ปัตตานีมาครั้งหนึ่งแล้ว จ่ายค่ารถไป ๔ รูป ๒,๘๐๐ บาท เขาถวายมา ๓๐๐ บาท เงิน ๓๐๐ บาทนี่เขาถวายมากที่สุดเท่าที่เคยถวายพระแล้ว แต่เขาลืมไปว่าพวกอาตมาเดินทางมาไกลขนาดไหน ยังโชคดีที่ครั้งนั้นไปรถไฟ ถ้าไปรถยนต์ส่วนตัวคงหมดถึง ๕,๐๐๐-๖,๐๐๐ บาท ตรงจุดนี้ทำให้อาตมาต้องคิดเผื่อเวลานิมนต์พระมา ถ้าท่านมาไกล ก็จะมีค่าเดินทางให้ต่างหาก"