เก็บตกบ้านเติมบุญ ต้นเดือนเมษายน ๒๕๖๓

[เถรี]

"แม้ว่าจะเป็นห้องสมุดโรงเรียนประถมต่างจังหวัด ก็ต้องมีหนังสือนับพันเล่มอยู่แล้ว พอมาเรียนชั้นมัธยมก็อ่านหนังสือหมดไปอีก ๑ ห้องสมุด ถ้านับแค่ช่วงจบมัธยมก็น่าจะอ่านไปเกิน ๓,๐๐๐ เล่มแล้ว

ช่วงที่เรียนหนังสืออยู่ชั้น ป.๒ อาตมาอ่านหนังสือทุกเล่มที่พบ เพราะต้องการที่จะ "อ่านหนังสือให้แตก" คำโบราณนี้มาจากคำว่า "อ่านหนังสือให้แตกฉาน" ก็คือสามารถอ่านหนังสือได้ทุกเรื่อง ทุกเล่ม ทุกประเภท โดยเฉพาะคืออ่านออกทุกคำ..!

เมื่อเป็นเช่นนั้น อาตมาจึงอ่านหนังสือที่คนเห็นว่ายากมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะเรื่องแปลจากต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็น ชู้รักเลดี้แชตเตอร์เลย์ วัทเธอริ่งไฮม์ เดอะเรดโพนี่ ดิโอลด์แมน แอนด์ เดอะซี เป็นต้น"

[เถรี]

"ที่ครูทุกท่านเห็นแล้วขำกลิ้งก็คือ อ่านตำราเพศศึกษาของด็อกเตอร์คินซีย์ ซึ่งมีคำแปลทับศัพท์ภาษาอังกฤษมากที่สุด ต้องไปถามครูมากที่สุดว่าแต่ละคำอ่านว่าอะไร ?

เด็กชั้นประถมปีที่ ๒ ถือหนังสือตำราเพศศึกษา ไปเที่ยวไล่ถามครูทุกท่านที่พบว่า "คำนี้อ่านว่าอย่างไรครับ ?" จนครูหลายท่านถามกลับมาว่า "เธอจะอ่านหนังสือแบบนี้ไปทำอะไร ?"

เมื่อได้รับคำตอบว่า "ผมต้องการอ่านหนังสือให้แตกครับ" คุณครูก็เปลี่ยนจากท่าทีขบขัน กลายเป็นเอาจริงเอาจัง พยายามสอนให้ว่า คำนี้อ่านว่า ซิ - ฟิ - ลิด คำนี้อ่านว่า ออ - แก๊ด - ซ่ำ เป็นต้น

ส่วนหนังสือหลายเล่มที่หนามาก ไม่มีใครยืมอ่านเลย อย่างเช่น พระอภัยมณี ขุนช้างขุนแผน รามเกียรติ์ พระราชพิธีสิบสองเดือน หรือที่อ่านยาก เช่น ลิลิตตะเลงพ่าย สามัคคีเภทคำฉันท์ ก็จะมีชื่อของ "เด็กชายเล็ก" ลงในช่องยืมและส่งคืนอยู่คนเดียว"

[เถรี]

"เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ (ม.ศ.๓) อาตมาไม่สามารถที่จะเรียนต่อได้ เพราะว่าสู้ค่าเทอมประมาณ ๓๐๐ บาทไม่ไหว อ่านมาถึงตรงนี้แล้วโปรดอย่าได้หัวเราะ ตอนช่วงเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ค่าเทอม ๒๒๐ บาท ยังต้องรอจนเกือบจะถึงวันสุดท้ายของเทอมสุดท้ายทุกครั้ง จึงจะสามารถหามาจ่ายได้

เพราะว่าโยมแม่มีลูก ๑๓ คน และมีนโยบายส่งลูกทุกคนให้เรียนหนังสือ โดยมีแนวคิดที่ว่า "แม่ไม่รู้หนังสือ ทำอะไรก็เสียเปรียบเขา เพราะฉะนั้น..ลูกต้องเรียน"

เมื่อเป็นเช่นนั้น พอเรียนไปได้ถึงระดับหนึ่ง ที่พออ่านออกเขียนได้ พี่ ๆ ก็ต้องออกจากโรงเรียน เพื่อให้น้องได้มีโอกาสเรียนบ้าง ส่วนมากก็เรียนจบแค่ชั้น ป.๔ บ้าง ป.๗ บ้าง

มีอาตมาซึ่งอยากเรียนหนังสือมาก ทำงานรับจ้างหลังเลิกเรียน และวันเสาร์-วันอาทิตย์ เก็บเงินเพื่อเรียนหนังสือ ซึ่งทั้งงานและรายได้ก็ไม่ได้มีมากพอ จึงต้องเลิกเรียนเมื่อจบแค่ชั้น ม.ศ. ๓ เท่านั้น"

[เถรี]

"เมื่อออกมาทำงานเป็นลูกจ้างฝึกหัด อาศัยอยู่กินกับเถ้าแก่ กว่าจะเรียนรู้จนมีฝีมือพอที่จะเป็นช่างได้ ก็ต้องทำงานให้เขาฟรีอยู่ถึง ๓ ปี

เมื่อทำงานเป็นช่างรับค่าแรงครั้งแรก เงินเดือนออกเป็นรายอาทิตย์ ที่เรียกกันว่า "เงินวีค" แต่มักจะออกเสียงเป็น "เงินวิก" กันหมด

ค่าแรงที่ได้รับเป็นรายวัน วันละ ๒๕ บาท ทำงาน ๖ วันหยุด ๑ วัน เซ็นรับเงิน ๑๕๐ บาทครั้งแรก มือไม้สั่นเพราะความดีใจ เอาเงินไปให้แม่ ๑๐๐ บาท เก็บไว้ใช้เอง ๕๐ บาท"

[เถรี]

"อาศัยว่ามื้อเช้าและมื้อเย็นกินอยู่กับที่บ้าน ที่ทำงานห่างไปแค่ ๕ - ๖ กิโลเมตร ก็ใช้วิธีเดินไปทำงาน จึงมีรายจ่ายเฉพาะค่าอาหารกลางวัน ถ้าจะกินหรูอยู่สบายหน่อยก็ข้าวผัดไข่เจียว จานละ ๕ บาท

ถ้าช่วงประหยัด ก็ซื้อซาลาเปา ๒ ลูก ราคาลูกละ ๖ สลึง แต่ละลูกใหญ่ประมาณฝ่ามือกาง ๆ เจอเข้าไป ๒ ลูกก็จุกแล้ว..!

หรือถ้าช่วงไหนประหยัดมากขึ้นไปอีก ก็ซื้อกล้วยหอม ๒ ลูก กินแทนอาหารกลางวัน ราคาลูกละ ๕๐ สตางค์เท่านั้น ถ้าซื้อยกทั้งหวีก็ ๖ บาท แต่เก็บไว้ไม่ได้นาน มักจะดำเสียก่อนที่จะกินหมด

ถ้าท่านถามว่าจะประหยัดไปถึงไหน ? ก็แค่ประหยัดเพื่อให้มีเงินไปซื้อหนังสืออ่าน ช่วงนั้นเรื่องเพชรพระอุมา ออกเป็นหนังสือปกแข็ง ๑๘ เล่ม ราคาปกเล่มละ ๓๕ บาท ลดครึ่งราคาเหลือเล่มละ ๑๗ บาท ๕๐ สตางค์

ไปเจอเจ้าของร้านใจดี เห็นว่าอาตมาต้องการหนังสือจริง ๆ จึงจัดแยกออกมาให้ชุดหนึ่ง ๑๘ เล่ม โดยมีสัญญาสุภาพบุรุษว่า ชุดนี้จะไม่ขายให้ใคร เมื่อหาเงินได้ครบ ๑๗ บาท ๕๐ สตางค์ ก็ไปรับมาเป็นของตนได้ ๑ เล่ม"

[เถรี]

"ส่วนนิยายยุทธจักรกำลังภายใน ช่วงนั้นมีนักแปลหลายท่าน เช่น เทียร จันทรา แปลเรื่อง นางพญางูขาว สุรพล นิติวัฒนา แปลเรื่อง ฝ่ามือพิชิต ว. ณ เมืองลุง แปลเรื่อง กระบี่ล้างแค้น จำลอง พิศนาคะ แปลเรื่อง มังกรหยก

ที่อ่านแล้วอยากได้เป็นเจ้าของก็คือ มังกรหยก จึงต้องเก็บเงินซื้อทีละเล่มต่อไป จากนั้นก็เก็บเงินซื้อชุด บ้านเล็กในป่าใหญ่ ของ ลอรา อิงกัลลส์ ไวเดอร์ แปลโดย สุคนธรส กว่าจะเก็บหนังสือได้แต่ละชุดก็เสียเวลาไปเป็นปี

เรื่องหนังสือนี้เล่าเท่าไรก็ไม่รู้จักหมด ก่อนที่จะบวชอาตมาบริจาคหนังสือทั้งหมด ให้กับห้องสมุดโรงเรียนพระสุธรรมยานเถระวิทยา ส่วนสำคัญที่ได้รับจากหนังสือเหล่านี้ก็คือ ประสบการณ์ต่าง ๆ ของผู้เขียน

หนังสือแต่ละเล่มผู้เขียนใช้ประสบการณ์ทั้งชีวิตเขียนขึ้นมา ถ้าเขาอายุ ๕๐ ปี ก็คือเราจะได้เรียนรู้ประสบการณ์ทั้ง ๕๐ ปีนั้นไปด้วย เป็นการเรียนรู้โดยวิธีลัด ไม่ต้องไปลองผิดลองถูกด้วยตัวเอง"

[เถรี]

"ส่วนหนึ่งก็คือการชอบอ่านหนังสือ ทำให้ไม่มีเวลาไปหัวหกก้นขวิดแบบวัยรุ่นคนอื่น และที่สำคัญเมื่อโยมพ่อตายในปี ๒๕๑๘ พี่ก้องเกียรติส่งหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ ชื่อ คู่มือปฏิบัติกรรมฐาน เขียนโดย ฤๅษีลิงดำ

เมื่ออ่านดูแล้วรู้สึกเหมือนกับได้เปิดโลกทรรศน์ใหม่ ทำให้รู้จักวิธีการฝึกสมาธิ รู้วิธีการฝึกกสิณอภิญญา จึงหันมาทุ่มเทให้กับการปฏิบัติธรรมแบบที่คนอื่นว่า "บ้า"

นี่เป็นผลพลอยได้จากการชอบอ่านหนังสือที่ชัดเจนที่สุด ก็คือนำอาตมาเข้ามาสู่สายการปฏิบัติธรรม จนสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ที่อาตมาเป็นอาตมาได้ในทุกวันนี้ สาเหตุหลักก็เพราะการอ่านหนังสือนั่นเอง

ดังนั้น..ในช่วงที่ต้องเก็บตัว เพื่อช่วยป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙ หลายท่านก็คงมีโอกาสขุดกรุหนังสือขึ้นมาอ่าน ได้แต่หวังว่าจะช่วยให้เกิดแรงบันดาลใจในการปฏิบัติธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้าทำดีทำถูกจนกลายเป็นพระอริยเจ้าไป ก็ยิ่งเป็นเรื่องที่ประเสริฐอย่างที่สุดแล้ว"

[เถรี]

"เมื่อมาบวชแล้ว ในช่วงแรกอ่านหนังสือน้อยลง เพราะว่าต้องทุ่มเทเวลาให้กับการปฏิบัติธรรม จนกระทั่งสามารถฝึกให้อ่านหนังสือไปพร้อมกับภาวนาไปด้วยกันได้ จึงกลับมาอ่านหนังสือใหม่อย่างเต็มที่อีกครั้งหนึ่ง

ตอนแรกก็พยายามใช้งบประมาณในการซื้อหนังสือแต่ละเดือน จำกัดอยู่ในวงเงิน ๓,๐๐๐ บาท แต่ก็ไม่ค่อยจะพอ ยิ่งถ้าช่วงงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ บางทีก็จ่ายค่าหนังสือเกินงบประมาณไปเป็นเท่าตัว"

[เถรี]

"ญาติโยมหลายท่านเห็นอาตมาชอบอ่านหนังสือมาก พยายามซื้อหนังสือมาถวาย ซื้อมาทีไรก็เป็นหนังสือที่อาตมาอ่านแล้วทุกที ไม่ว่าจะเป็นเล่มไหนแนวไหน ก็อ่านแล้วไปแทบทั้งนั้น จนหลายคนออกปากว่า "หลวงพ่ออ่านหนังสือแนวไหนกันแน่ ?"

อาตมาอ่านหนังสือทุกเล่มที่มี ไม่ต้องเสียเวลาหาแนวในการอ่าน ถ้าขืนเลือกอ่านก็จะมีหนังสือไม่พอให้อ่าน

ปัจจุบันนี้มอบความไว้วางใจให้ "ไอ้ตัวเล็ก" ซื้อหนังสือส่วนหนึ่งให้ เพราะว่าอ่านหนังสือประเภทนั้นในแนวเดียวกัน

ได้แต่หวังว่าท่านทั้งหลายคงจะอ่านหนังสือเกิน ๘ บรรทัดต่อปี จะได้มาช่วยกันเฉลี่ยจำนวนการอ่านหนังสือของคนไทยให้มากขึ้นไปอีกสักหน่อย

ภาษิตจีนกล่าวว่า "เดินทางหมื่นลี้ดีกว่าอ่านหนังสือหมื่นเล่ม" แต่ถ้าท่านไม่อ่านหนังสือสักเล่ม ขาดประสบการณ์ในการดำเนินชีวิต อาจจะตายตั้งแต่กิโลเมตรแรกของการเดินทางก็เป็นได้..!"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "วันพฤหัสบดีที่ ๙ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๓ เป็นวันเริ่มโครงการแห่งทานบารมี ของชุมชนคุณธรรมต้นแบบวัดท่าขนุน ซึ่งประกอบด้วย ๓ ชุมชนคุณธรรมย่อย ได้แก่ ชุมชนคุณธรรมวังท่าขนุน ชุมชนคุณธรรมริมฝั่งแควน้อย และ ชุมชนคุณธรรมพัฒนาทองผาภูมิ

แล้วยังมีหน่วยงานคุณธรรมสถานีตำรวจภูธรทองผาภูมิ สภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิ และกลุ่มรักษ์ทองผาภูมิ ซึ่งมีความเห็นร่วมกันว่า หลังจากที่ทำหน้ากากอนามัยพอเพียงแก่บุคคลในชุมชนใช้งานแล้ว สถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙ ยังไม่บรรเทาลง ก็ควรที่จะทำโครงการอื่นเพื่อประโยชน์แก่ส่วนรวมต่อไป"

[เถรี]

"เมื่อปรึกษาหารือกันแล้ว ในเบื้องต้นอาตมาให้ทุนสำหรับดำเนินการ ๓๐,๐๐๐ บาท ท่านผู้กำกับจิรายุส (พ.ต.อ.จิรายุส วาณิชกูล ผกก.สภ.ทองผาภูมิ) พร้อมกำลังพลรวบรวมมาให้ ๑๔,๓๐๐ บาท พร้อมทั้งให้ใช้สถานที่ศูนย์ลดอุบัติเหตุทางการจราจร สภ.ทองผาภูมิ เป็นที่ดำเนินโครงการ

รองฯ ปาล์ม (นายศราวุธ ศรีทันดร รองนายกเทศมนตรีเทศบาลตำบลทองผาภูมิ) ในนามชุมชนคุณธรรมวังท่าขนุน มอบเนื้อไก่สด ๑๐๐ กิโลกรัม และพร้อมที่จะให้เพิ่มอีกถ้าทางโครงการต้องการ

สภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิ และชุมชนคุณธรรมในสังกัดวัดท่าขนุนทั้ง ๓ แห่ง จัดหาแม่ครัวมาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนในการประกอบอาหาร หน่วยงานคุณธรรมสถานีตำรวจภูธรทองผาภูมิ จัดหากำลังพลมาช่วยจัดระเบียบในการเข้าซื้ออาหาร"

[เถรี]

"หลายท่านอาจจะสงสัยว่า ทำไมไม่แจกฟรี ? ขอบอกว่าที่ไม่แจกฟรีเกิดจากหลายสาเหตุด้วยกัน

๑. ถ้าแจกฟรีแล้วควบคุมได้ยาก ทำมาเท่าไรก็ไม่พอ ทุนหายกำไรหด เหนื่อยฟรีโดยที่ไม่มีอะไรกลับคืนมาเลย ถ้าเป็นโครงการระยะยาวจะทำกันไม่ไหว

๒. คนเรามีศักดิ์ศรี ที่ไม่ชอบของฟรีนั้นมีมาก หลายท่านถ้าหากให้ฟรีจะไม่มารับเลย จึงทำเป็นโครงการจำหน่ายอาหารกล่องราคาถูก ราคากล่องละ ๑๐ บาท โดยพยายามให้มีคุณค่าทางอาหารครบถ้วน คนที่เดือดร้อนจากผลกระทบของการแพร่ระบาดจากเชื้อไวรัส covid - ๑๙ สามารถซื้อกินได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ

๓. เมื่อมีเงินทุนหมุนเวียน ก็สามารถทำโครงการระยะยาวได้ ในเบื้องต้นตั้งเป้าไว้ที่ ๑ เดือน คือตั้งแต่วันที่ ๙ เมษายน ถึงวันที่ ๙ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๓ เพื่อที่จะไม่ให้เกิดผลกระทบมากนักกับผู้ที่มีอาชีพขายอาหารประจำ

ข้อกังวลที่เกรงว่าจะเกิดผลกระทบต่อผู้ที่มีอาชีพขายอาหารประจำนั้น เมื่อคณะกรรมการที่มาช่วยประกอบอาหารแสดงตัวขึ้น ทุกหน่วยงานก็โล่งใจ เพราะว่าเป็นบุคคลที่ประกอบอาชีพในการขายอาหารเป็นประจำแทบทั้งนั้น ในเมื่อมีคนเข้าร้านน้อย ทำไปก็ขายไม่หมดหรือขายไม่ได้ อาจจะทำให้ขาดทุนอีกด้วย จึงสละแรงกายแรงใจมาช่วยเหลือส่วนรวมดีกว่า"

[เถรี]

"อาตมาในฐานะเจ้าภาพหลัก และเป็นหลักใจของทุกชุมชน จึงเดินทางไปร่วมงานตั้งแต่สิบโมงเช้า ท่านผู้กำกับจิรายุส ในฐานะเจ้าของสถานที่ ต้องโดดประชุมเป็นระยะเพื่อมาต้อนรับพระอาจารย์ จนบรรดาแม่ครัวหัวป่าก์เตรียมอาหารเสร็จ ก็เป็นพิธีมอบเงินช่วยเหลือโครงการ

เมื่ออาตมาและท่านผู้กำกับจิรายุส มอบเงินช่วยเหลือเสร็จแล้ว ทางคณะกรรมการก็ถวายอาหารที่ทำขายมา ๒ กล่อง จนมีเสียงแซวจากท่านรองผู้กำกับ (พ.ต.ท.เกียรติศักดิ์ วิเศษสิงห์ รอง ผกก.สภ.ทองผาภูมิ) ว่า "ไหนว่ากล่องละ ๑๐ บาท นี่เล่นหลวงพ่อซะกล่องละ ๑๕,๐๐๐ บาท..!" ทำเอาได้หัวเราะกันอย่างครื้นเครง"

[เถรี]

"ประมาณบ่ายสามโมง รองฯ พนอ รองประธานสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิ ประธานชุมชนคุณธรรมริมฝั่งแควน้อย เดินทางมารับข้าวสาร ๑๕๐ กิโลกรัม และบะหมี่สำเร็จรูป ๕๐๐ ซอง เพื่อนำไปเข้าโครงการในวันต่อไป

รองฯ พนอ แจ้งว่า วันนี้มีบุคคลมาใช้บริการข้าวกล่องราคาถูก ๑๗๐ คน มีรายรับเข้าโครงการ ๒,๐๑๐ บาท ทำให้อาตมาโล่งใจ เนื่องจากว่าการดำเนินการวันแรก ยังมีคนรู้น้อย ก็มีผู้มาใช้บริการขนาดนี้แล้ว วันต่อ ๆ ไปมีแต่จะมากขึ้นไปเรื่อยอย่างแน่นอน

ผอ.โม้ย (นางสาวสุภาภรณ์ เจริญศิริโสภาคย์) ผู้อำนวยการส่วนส่งเสริมศาสนาศิลปะและวัฒนธรรม สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดกาญจนบุรี เมื่อเห็นรายงานประจำวันที่อาตมาส่งไปให้ บอกว่า

"อายมากเจ้าค่ะหลวงพ่อ ทางกรมส่งเสริมวัฒนธรรม ให้เงินชุมชนละ ๓๐๐ บาท แล้วจะเอางานโน่นนี่นั่นจากชุมชนทุกวัน แต่หลวงพ่อและพี่ ๆ บริจาคเงินกันทีเป็นหมื่น ๆ ออกทั้งเงินออกทั้งแรง โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใด ๆ เลย"

[เถรี]

"อาตมาบอกไปว่า ทางราชการติดด้วยระเบียบและขั้นตอนการใช้เงิน ส่วนทางชุมชนเราไม่มีระเบียบตรงนี้ ของสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมินั้น เราก็ทำเอกสารใช้เงินย้อนหลังได้ และทุกคนก็พร้อมใจกันช่วยงานส่วนรวม เป็นการปฏิบัติตามแนวทาง "บวร" ซึ่งอยู่ในยุทธศาสตร์ชาติ ๒๐ ปีของรัฐบาล ที่กำหนดให้ บ้าน วัด โรงเรียน และหน่วยราชการ เป็นหลักในการพัฒนาท้องถิ่น เพื่อความมั่นคง มั่งคั่ง ยั่งยืน

สิ่งที่พวกเราทำจากใจนั้น พอดีสอดคล้องกับยุทธศาสตร์ชาติ ๒๐ ปี ถึงจะมีหรือไม่มียุทธศาสตร์นี้ เราก็ยังคงทำต่อไป เพราะว่าเป็นการทำดีด้วยความอยากทำ ไม่ได้ทำดีเพราะอยากได้ดี พวกเราจึงทำได้ทน ทำได้นาน แต่ถ้าทำเพราะอยากได้ดี เมื่อไม่มีความดีตอบแทน ก็จะท้อถอยและหมดกำลังใจไปเอง

ได้แต่หวังว่าโครงการนี้คงไม่ต้องเริ่มโครงการระยะที่ ๒ รัฐบาลสามารถจำกัดการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙ และยกเลิกประกาศห้ามออกนอกเคหสถานในยามค่ำคืน ให้ทุกภาคส่วนสามารถประกอบอาชีพต่อได้ตามปกติโดยเร็ว"

[เถรี]

"การได้เป็นผู้ให้นั้น ก่อให้เกิดความปีติขึ้นในจิตใจ สามารถสละออกเป็นการตัดความโลภ ที่เป็น ๑ ใน ๔ กิเลสใหญ่ ซึ่งร้อยรัดเราให้ติดอยู่ในวัฏสงสาร เหมือนกับโต๊ะที่มี ๔ ขา เมื่อเราสามารถตัดขาโต๊ะทิ้งไปได้ข้างหนึ่ง ที่เหลือก็ไม่ใช่ของยากแล้ว เพราะว่าใช้กำลังในการตัดเท่ากัน เพียงแต่เปลี่ยนวิธีการเล็กน้อยเท่านั้นเอง

หวังว่าโครงการแบ่งปันในฐานะผู้ให้ครั้งนี้ จะก่อเกิดแรงบันดาลใจให้ผู้อื่นได้ร่วมมือกันกระทำตามมากยิ่งขึ้น สร้างความรักใคร่สามัคคีขึ้นในท้องถิ่น ซึ่งเป็นกำลังหลักในการพัฒนาชาติของเรา ทั้งยังทำให้กิเลสในจิตในใจของเรานั้นเบาบางลง หนทางแห่งการก้าวล่วงจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานก็สั้นลงไปด้วย

ขออนุโมทนากับทุกหน่วยงานที่มาร่วมมือกันทำความดีครั้งนี้ และขออนุโมทนากับทุกท่านที่ร่วมกันมาใช้บริการจากโครงการนี้ เงินจำนวน ๑๐ บาทที่ท่านนำมาร่วมโครงการ จะช่วยให้สามารถดำเนินงานได้ต่อไปในระยะเวลาที่ยาวนานขึ้น ขอให้ทุกท่านมีส่วนในบุญกุศลครั้งนี้โดยทั่วหน้ากันเทอญ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ถ้าครอบครัวเข้มแข็ง สังคมก็แข็งแกร่งไปด้วย ถ้าช่วยเหลือบุคคลอื่น ก็ต้องช่วยเหลือคนในครอบครัวด้วย ถึงจะเรียกว่าทำหน้าที่ได้โดยสมบูรณ์"

[เถรี]

"ปกติแล้ววัดท่าขนุนมีกิจนิมนต์ค่อนข้างมาก เกิดจากสาเหตุที่ว่าวัดมีพระภิกษุสงฆ์มากประการหนึ่ง เกิดจากศรัทธาที่ชาวบ้านมีต่อหลวงปู่สาย อดีตเจ้าอาวาสอีกประการหนึ่ง แต่เมื่อเกิดการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙ กิจนิมนต์ทั้งหมดก็โดนยกเลิกทั้งหมด

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พระภิกษุสามเณรจึงไม่มีรายได้เลย มีหลายท่านที่ค่อนข้างเคร่งครัดต่อพระวินัย อาจจะมีคำถามว่า "พระเณรจำเป็นต้องมีรายได้ด้วยหรือ ?" เรื่องนี้ต้องคุยกันยาวครับท่านสารวัตร..!"

[เถรี]

"ถ้าเป็นสมัยที่อาตมายังเด็กอยู่ พระภิกษุสามเณรไม่จำเป็นต้องมีรายได้ก็อยู่ได้ เพราะว่าเดินทางด้วยยานพาหนะอะไรก็ฟรี แวะฉันอาหารที่ร้านไหนเจ้าของก็ถวายฟรี ยกเว้นว่าซื้อข้าวของจำเป็นบางอย่าง ซึ่งส่วนมากเจ้าของร้านก็คิดแค่ราคาทุน ไม่เอากำไรกับพระภิกษุสามเณร

แต่ยุคสมัยปัจจุบันนี้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ว่าพระภิกษุสามเณรจะกระทำสิ่งหนึ่งประการใดก็ตาม ต้องอาศัยเงินทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นค่ารถ ค่าอาหาร ค่ารักษาพยาบาล ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ฯลฯ ปัจจุบันนี้ถ้าพระภิกษุสามเณรไม่มีรายได้ ก็ไม่สามารถที่อยู่ได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อาตมาจึงต้องเยียวยาพระภิกษุสามเณรภายในวัด ตลอดถึงแม่ชีทั้งหมด ที่ได้รับผลกระทบจากการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙ ในครั้งนี้ด้วย

ไม่ใช่ว่าเจ้าอาวาสอยู่ได้แล้ว พระภิกษุ สามเณร แม่ชี จะเป็นอย่างไรก็ช่าง ? ถ้าอย่างนั้นท่านมีสิทธิ์ที่จะได้อยู่คนเดียว เพราะว่าเมื่อคนอื่นทนความเห็นแก่ตัวของท่านไม่ไหว เขาก็จะจากไปอยู่ที่อื่น ซึ่งเหมาะสมกว่าที่จะอยู่กับท่าน"

[เถรี]

"สมัยที่อาตมายังเป็นรองเจ้าอาวาสวัดท่าขนุน เห็นความลำบากของสามเณรและแม่ชี ซึ่งไม่มีเงินจะใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น ก็คิดเอาไว้แล้วว่า ถ้าต้องเป็นเจ้าอาวาสเมื่อไร สิ่งหนึ่งที่จะทำก็คือ ตั้งเงินเดือนให้กับสามเณรและแม่ชี เพราะว่าสามเณรและแม่ชีไม่มีกิจนิมนต์เหมือนกับพระ

เมื่อมาเป็นเจ้าอาวาสแล้วก็ได้ทำตามความตั้งใจของตน แล้วยังเพิ่มเติมเข้าไปอีกหลายอย่าง เช่น กิจนิมนต์ทุกครั้งแต่เดิมเจ้าอาวาสต้องเป็นหัวแถว ในการเจริญพระพุทธมนต์หรือสวดพระพุทธมนต์ ตามแต่ว่าจะเป็นงานมงคลหรืออวมงคล

เมื่ออาตมาเป็นเจ้าอาวาส ก็บอกกับพระภัตตุเทศก์ผู้จัดกิจนิมนต์ว่า ให้เห็นเจ้าอาวาสเป็นพระธรรมดารูปหนึ่ง จัดกิจนิมนต์ไปตามคิว ถ้าไม่ถึงคิวก็ไม่ต้องไป เป็นการฝึกฝนพระภายในวัด ให้รู้จักรับผิดชอบในฐานะหัวแถวด้วย"