คาถาโองการมหาทมื่น

[วายุภัทร]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เรื่องของครู โบราณถือว่าเป็นหลักชัยหลักหนึ่งของชีวิต พ่อแม่ให้ชีวิตเรามา สั่งสอนเราให้เอาตัวรอดในเบื้องต้น แต่ครูบาอาจารย์ให้วิชาความรู้ที่จะคุ้มครองตัวเรา คุ้มครองครอบครัว ช่วยในการทำมาหากินและช่วยป้องกันประเทศชาติ"

ดังนั้นสมัยก่อนครูนี้สำคัญที่สุด เขาถึงได้มีการไหว้ครูเพื่อรำลึกถึงพระคุณของครูบาอาจารย์ ถ้าพวกเราเคยศึกษาคาถา จะมีพระคาถาอยู่บทหนึ่งเรียกว่าโองการมหาทมื่น โอม..กูจะอ่านโองการมหาทมื่น กูจะโยนตัวกูขึ้นไปเป็นกง ไม้ไร่ก็แหลกเป็นผุยผงไปทั่วทั้งสกลชมภู เมื่อกูเอ่ยถึงครูกู ใครจักสู้กูก็มิได้ ครูกูจึงให้กูว่าพระคาถา..ฯลฯ ชัดไหม ? ความมั่นใจในคุณครูบาอาจารย์ที่ปกเกศปกเกล้า ที่อบรมสั่งสอนตัวเองมา ทำให้เกิดความศรัทธาและเชื่อมั่นถึงขนาดนั้น ว่าถ้าเอ่ยถึงครูเมื่อไรก็ไม่มีใครสู้ได้

...............................................

คาถาโองการมหาทมื่น

โอม นะโมพุทธายะ กูจะกล่าวกำเนิดเกิดพระมหาทะมื่น กูจะโยนตัวกูขึ้นไปเป็นกง
ไม้ไร่ก็หักแหลกเป็นผุยผงทั่วทั้งเมืองสกลชมภู กูจะรำลึกถึงครูกู ใครจะสู้กูก็มิได้ ครูกูจึงให้กูเล่าพระคาถาว่า

พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ ภะคะวา ไชยะมังคะลัง อะระหัง สุคะโต นะโมพุทธายะ วันทะนัง ปาสุอุชา อิสะปะมิ พุทธะสังมิ อิสะวาสุ นะมะอะอุ อิกะวิติ วิสุทธิเสฏโฐ อะสังวิสุโลปุสะพุภะ อะระหัง สุคะโต ภะคะวา สังวิธาปุกะยะปะ อาปามะจุปะ ทีมะสังอังขุ ทุสะมะนิ สะธะวิปีปะสะอุ ทุสะนะโส จิเจรุนิ ตันนิพุทติง
นะมะนะอะ นอกอนะกะ กอออนออะ นะอะกะอัง ตัตถุมะถะ อุมะอะยัง จิปิเสคิ คิเสปิจิ กันหะเนหะ นิระมะหะสะตัง จะภะกะสะ นะมะพะทะ กะระมะถะ จะอะภะคะ นะมะกะยะ สุสิโม พุทโธ ภะคะวา สุสิโม ธัมโม ภะคะวา สุสิโม สังโฆ ภะคะวา โลกะนาโถ มะหิทธิโก นาสังสิโม ยะถาพะลัง จังงังเหยหาย

เตชะครูบาธิยาย จึงให้เป็นกำแพงเพ็ชรทั้ง ๗ ชั้น กันตนกู คือ พระวิภังค์ พระสังคินี พระปรมัตถ์ อัตถาจาริยเจ้า จึงให้คงแก่ หอกดาบ แหลนหลาว ธนู ธน้า ทั้งหน้าไม้ ปืนไฟ อย่าได้ต้องตัวกู เพชรคง คงแก่หอกเหล็ก หอกหล่อ หอกข้อเงิน หอกข้อทอง หอกสัมฤทธิ์ กริชทองแดง คงแก่แสงฟ้าผ่าวัง คงทั้งข้างซ้าย คงทั้งข้างขวา คงทั้งข้างหน้า คงทั้งข้างหลัง คงทั้งนั่ง คงทั้งยืน คงทั้งหลับ คงทั้งตื่น คงทั้งกลางคืน คงทั้งกลางวัน ตรีเพ็ชรคงคงสวาหะ

อมเอิกเกริกไตรภพ ตลบบาดาล เหาะทยานบนอากาศ หมู่อสูรขยาดมืดมัวกลัวกูอยู่ระย่อ ฤๅษีเร้นซุกซ่อนนอนหลับอยู่กลางป่า ทั้งขโมดมายาทะยานเหาะมาช่วยกู หนุมานหลานพระวายุบุตร สัประยุทธ์ด้วยอินทรชิต ประสิทธิสรรพางค์ล้างมาร มัดตนได้เอาไปถวายแก่ราพย์เจ้ากรุงลงกา หมู่อสูรยักษาจะฆ่ากูก็บ่มิตาย ด้วยเดชะพระนารายณ์จุติลงมาบังเกิด นะโมพุทธายะ ตรีเพ็ชรคงคง

อิติปิ โส ภะคะวา เกศา ผมอยู่ทั่วไปในกายตนกู คงตรีเพ็ชรคงคง
อิติปิ โส ภะคะวา โลมา ขนอยู่ทั่วในกายตนกู คงตรีเพ็ชรคงคง
อิติปิ โส ภะคะวา ตะโจ หนังหุ้มห่อตนกู คงตรีเพ็ชรคงคง
อิติปิ โส ภะคะวา มังสัง เนื้ออยู่ทั่วในกายตนกู คงตรีเพ็ชรคงคง
อิติปิ โส ภะคะวา นหารู เอ็นอยู่ทั่วในกายตนกู คงตรีเพ็ชรคงคง
อิติปิ โส ภะคะวา อัฐิ กระดูกอยู่ทั่วในกายตนกู คงตรีเพ็ชรคงคง

คงด้วยนะโมพุทธายะ พุทธังรักษา ธัมมังรักษา สังฆังรักษา บิดารักษา มารดารักษา พระอินทร์รักษา พระพรหมรักษา ครูบาอาจารย์รักษา อิมัง กายาพันธะนัง อะธิฏฐามิฯ

คาถาโองการมหาทมื่น เป็นพระคาถาโบราณ ภาวนาด้วยจิตที่เป็นสมาธิ จะเป็นคงกระพันชาตรียิ่งนัก จะใช้ปลุกเสกเครื่องรางของขลัง เสกข้าวกิน เสกได้สารพัดแล

[ชัยวัฒน์ ชคัตตรัย]

คาถาของหลวงปู่เอี่ยมวัดสะพานสูง หรือเปล่าครับผม

[วายุภัทร]

พระคาถานี้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ เป็นพระคาถาที่ใช้ปลุกตัว ปลุกเสกเครื่องรางของขลัง จะมีอานุภาพทางคงกระพันอย่างเอกอุ ถ้าปลุกเสกมาก ๆ จะเป็นถึงขั้นชาตรี คาถานี้ครูบาอาจารย์ที่ชื่นชอบทางคงกระพันล้วนต้องมี จึงมีคำขวัญว่า "ถ้าเป็นครูคง คาถาโองการมหาทมื่นห้ามทิ้ง"

แต่ที่ชื่อว่าใช้คาถาบทนี้ และโด่งดังไปทั่วประเทศ คือ "หลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง" ท่านจะใช้ปลุกเสกตะกรุด พระปิดตา และน้ำมันงามาอาบให้ลูกศิษย์ ลูกศิษย์ที่ได้อาบน้ำมันงาจากท่าน จะอยู่ยงคงกระพันยิ่งนัก

เช่น นายพร้อม ตอนที่มาอุปสมบทนั้น ได้รับการอาบน้ำมันงาจากหลวงปู่เอี่ยม ตอนหลังมีภรรยาได้ย้ายไปอยู่ที่ลากค้อน ซึ่งเป็นดงของแขก หลวงปู่เอี่ยมท่านเห็นว่า นายพร้อมจะถูกพวกแขกที่มีวิชามาลองดี ท่านจึงปลุกเสก "หอกมหาเวทย์นะถอน" มอบให้ ก่อนจะมอบให้ท่านกำชับว่า ห้ามนำไปฆ่าคน ให้แทงสั่งสอนก็พอ

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีแขกสามคนซึ่งเป็นนักเลงขาใหญ่ในบริเวณนั้นมาหาเรื่องนายพร้อม ทั้งสามคนนี้ขึ้นชื่อนักเรื่องหนังเหนียว นายพร้อมก็ถือว่าตัวเองนั้นก็ชาติเสือ เป็นศิษย์สายวัดสะพานสูง จะมาปล่อยให้คนต่างศาสนามาข่มเหงรังแกได้อย่างไร จึงเกิดการท้าทายกันขึ้น

นายพร้อมเลยต่อให้พวกนั้นสามคน นายพร้อมใช้หอกมหาเวทย์นะถอน ส่วนสามคนนั้นใช้ดาบคนละเล่ม เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น นายพร้อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกฟันก่อนหลายที เสื้อขาดหลายที่ แต่จะมีบาดแผลหรือรอยเลือดให้เห็นเลยก็หาไม่ นายพร้อมจึงตอบโต้ แต่นึกถึงคำหลวงปู่เอี่ยม ไม่ให้ฆ่า จึงแทงหอกที่ขาคนหนึ่ง ปรากฏว่าจากที่เคยหนังเหนียว กลายเป็นหนังยุ่ย เลือดสาดกระจายทรุดนั่งลง จึงเหลือแค่สอง ก็เป็นงานง่ายสำหรับนายพร้อม สุดท้ายอีกสองคนก็ไม่พ้นคมหอกของนายพร้อม ถูกแทงแขนแทงขาจนต้องยอมแพ้ นับว่าเป็นโชคดีของนายพร้อม ที่ได้อาบน้ำมันงาจากหลวงปู่เอี่ยม ไม่เช่นนั้นคงต้องตายด้วยคมดาบของสามคนนั้นเป็นแน่แท้

ทวนดูแล้ว ทั้งของหลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง หลวงปู่กวย วัดโฆสิตาราม และอาจารย์เทพ สาริกบุตร ตัวบทคาถาก็ไม่แตกต่างกัน

(จะให้แน่ควรท่องตามบทที่ลงไว้นี้ ด้วยได้รับการแก้ไขจากท่านผู้รู้แล้วครับ)