เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนธันวาคม ๒๕๕๔

[เถรี]

"เรื่องงานฉลองสัญญาบัตรพัดยศนี่ไม่ได้คิดจะจัดหรอก เพราะเปลืองเงิน แต่ไม่จัดก็ไม่ได้ เพราะเวลาพรรคพวกเพื่อนฝูงเขาฉลองกัน ก็นิมนต์เราไปร่วมงานเขา ถ้าเราไม่จัดงานบ้าง เท่ากับกินของเขาฝ่ายเดียว...น่าเกลียด ก็เลยกลายเป็นลักษณะต่างตอบแทน ถึงเวลาคุณจัดงานผมก็ไป เวลาผมจัดงานคุณก็มา ดีไม่ดี..กระเช้าที่ยกมาให้นั่นก็เป็นของเราที่เคยยกไปให้ท่านนั่นแหละ ถวายกันไปถวายกันมา จนของหมดอายุหรือยังก็ไม่รู้ ?!?

แต่ว่าทางคณะสงฆ์โดยเฉพาะท่านที่เป็นเจ้าคณะปกครองระดับต่าง ๆ ท่านบอกว่าให้ทำอย่างนั้น จะได้ไม่เปลืองมาก คือเอามาวนใช้ใหม่ ท่านไม่ถือสาหรอก ที่อยู่ ๆ เห็นของตัวเองย้อนกลับมา ถือว่าช่วยให้ไม่สิ้นเปลือง โดยเฉพาะกระเช้าพวกซุปไก่ รังนก เป็นของที่พระท่านเบื่อกันมากเลย"

[เถรี]

ถาม : ทำไมมารเขาสามารถทำเราไปตกอยู่ตรงอรูปพรหมได้ครับ ?
ตอบ : อำนาจเขาครอบคลุมถึงอรูปพรหมอยู่แล้ว

ถาม : แต่ว่ามารก็เป็นเทวดา ในกรณีนั้นใช่หรือเปล่าครับ ?
ตอบ : ใช่..ความสามารถของเขาสูงกว่าที่เราคิด ตราบใดก็ตามที่จิตใจของสรรพสัตว์ไม่ว่าภพภูมิไหนก็ตาม ยังเข้าไม่ถึงความบริสุทธิ์อย่างแท้จริง ตราบนั้นยังเป็นเชื้อที่ทำให้เขาสามารถอาศัยเกาะเข้าไปได้ มารเขาสุดยอดขนาดนั้น

คุณไปอ่านไปพรหมนิมันตนิกสูตร ที่พระพุทธเจ้าเสด็จขึ้นไปโปรดท้าวพกาพรหม ท่านใช้คำว่า “มารสิงปริสัชชาพรหมท่านหนึ่ง เอ่ยขัดคำองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า อย่าเลยพระสมณโคดม พกาพรหมนั่นแหละถือว่าเป็นหนึ่งแล้ว” สยองนะ..ขนาดพรหมยังไม่เว้นเลย แล้วเราจะเหลือไหม ?

ถาม : อย่างนี้ก็คือ เกาะนิพพานอย่างเดียว ?
ตอบ : เกาะให้ถูกนะ

ถาม : เกาะอย่างไรให้ถูก ?
ตอบ : ทำไปเรื่อย ๆ ก่อน คนจะไปนิพพานเขาไม่เกาะอะไรเลยแม้แต่นิพพาน ตอนแรกต้องเกาะก่อน เกาะเพื่อความแน่นอนก่อน พอเต็มจริง ๆ จะปล่อยเอง ถ้าหากว่ายังเกาะอยู่ ก็ยังไปไม่ได้

นี่เป็นเรื่องเกินความรู้ไป ทำถึงเมื่อไรก็รู้เองว่าวางแล้วจึงไปได้ ถ้าคุณบอกว่าจะไปเชียงใหม่ แล้วกอดต้นเสาอยู่ตรงนี้ ไปได้ไหมเล่า ? ก็ต้องปล่อยเสาต้นนี้ก่อนแล้วถึงจะไปได้

ถาม : แต่ก็ต้องเกาะไว้ คลำ ๆ ทางใช่ไหมครับ ?
ตอบ : เกาะราวบันไดไปเพื่อความมั่นคง พอขึ้นสู่ชั้นบนแล้วไม่มีใครเขาแบกราวบันไดไปหรอก เขาก็ต้องปล่อยก่อน

ถาม : อย่างนี้ก็เหมือนธรรมในธรรม ในมหาสติปัฏฐาน ?
ตอบ : เสียเวลาไปอธิบาย ทำถึงก็รู้เอง ภาษามนุษย์ละเอียดไม่พอ ภาษาหนังสือก็ละเอียดไม่พอ คำว่า "ปัจจัตตัง" นี่รู้เฉพาะตน รู้ในใจจริง ๆ อธิบายยาก

พระบางองค์ท่านไปนิพพานได้ แต่ท่านอธิบายไม่ได้ มีคนไปกราบเรียนถามท่านว่า “หลวงปู่ครับ นิพพานเป็นอนัตตาหรือเป็นอัตตา ?” หลวงปู่บอกว่า “นิพพานก็เป็นนิพพานสิ จะเป็นอัตตาเป็นอนัตตาอย่างไรได้วะ..!” จบเลย ดีที่ท่านไม่บอกว่าเอ็งไปเองแล้วจะรู้ ไปไม่ถึงก็อธิบายไม่ถูก

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงนักมวยว่า "สมัยก่อนนักมวยต่อยกัน เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องน้ำหนักตัว อย่างทองใบ ยนตรกิจ น้ำหนัก ๖๐ กว่ากิโลกรัม
ส่วนผล พระประแดง น้ำหนัก ๕๐ กว่ากิโลกรัม ก็ยังต่อยกันได้ เขาสนใจแค่ว่ามีฝีมือจริงหรือเปล่า ? ถ้ามีฝีมือจริงเขาไม่เกี่ยงหรอกว่าตัวใหญ่กว่าหรือหนักมากกว่า

ใครต่อยกับผล พระประแดง นี่ปวดหัวแน่ อีกรายก็พรหมมินทร์ นวรัตน์ กับรักเร่ ศรีหนุมาน สองคนนี้ก็สุดยอดลวดลาย ถ้าคู่ต่อสู้ไม่รอบตัวจริง โดนตอดนิดตอดหน่อยก็อดโมโหไม่ได้ พอโมโหขึ้นมาก็เสร็จเรียบร้อย เพราะเวลามีโทสะขึ้นมาสมาธิจะเสียหมด โดนอีกฝ่ายหลอกชกหัวทิ่มหัวตำ

อภิเดช ศิษย์หิรัญ มีฉายาว่า "จอมเตะบางนกแขวก" เคยเตะอดุลย์ ศรีโสธร แขนหักมาแล้ว ทั้ง ๆ ที่อดุลย์เป็นถึงแชมเปี้ยนมงกุฎเพชร สมัยนั้นเขามีการแข่งขันกันเป็นรอบ ๆ คราวนี้มงกุฎเพชรรอบนั้นอดุลย์เขาได้แชมป์

สมัยก่อนกว่าครูบาอาจารย์จะปล่อยนักมวยขึ้นเวทีได้ต้องให้แกร่งจริง ๆ สมัยที่อาตมาไปฝึกมวยกับครูเขตร์ ศรียาภัย ท่านบอกว่า สมัยก่อนนักมวยอายุไม่ถึง ๒๕ ปี ครูจะไม่ให้ขึ้นชกหรอก กระดูกยังไม่แข็งพอ สมัยนี้อายุ ๒๕ ปีก็หมดสภาพแล้ว เพราะเขาเล่นต่อยกันตั้งแต่ ๑๑-๑๒ ขวบ

นอกจากนี้ยังมี จรวดทัพฟ้า (ราวี เดชาชัย) ม้าสีหมอก (ประยุทธ์ อุดมศักดิ์) เขาบอกว่าเตะหนักเหมือนม้าดีด แล้วก็มี ยางตัน (ทองใบ ยนตรกิจ) ที่เรียกว่ายางตันเพราะเตะเท่าไรไม่มียุบ โดนเท่าไรก็ดาหน้าเข้าใส่อย่างเดียว"

[เถรี]

ถาม : กฎของป่ามีว่าอย่างไรบ้างคะ ?
ตอบ : กฎของป่า ข้อที่ ๑ ผู้ที่แข็งแรงเท่านั้นที่จะอยู่รอด เพราะฉะนั้น..ต้องเก่งจริง ๆ จึงจะอยู่ในป่าได้ กฎของป่าข้อที่ ๒ ทุกที่มีเจ้าของ เพราะฉะนั้น..เข้าป่าอย่าทำอะไรส่งเดช ต้องรู้จักเกรงใจเจ้าของที่เขาด้วย

[เถรี]

ถาม : ขอความเมตตาช่วยอธิบายวิปัสสนาญาณขั้นต้นครับ
ตอบ : ไม่มีอะไรหรอก เห็นทุกอย่างไม่เที่ยงก็พอ ถ้าขั้นกลางก็เห็นทุกอย่างเป็นทุกข์ด้วย ถ้าขั้นปลายก็เห็นทุกอย่างไม่มีตัวตน ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ยึดถือมั่นหมายไม่ได้เลย แค่นั้นแหละ แต่ไปคิดอีก ๓ ปีไม่รู้ว่าจะได้รายละเอียดครบหรือเปล่า ?

[เถรี]

ถาม : พระหางหมากกันอะไรได้บ้างครับ ? (เด็กถาม)
ตอบ : ถ้าอธิษฐานดี ๆ กันแม่ตีได้ แต่ต้องภาวนาทุกวันนะจ๊ะ ท่องพุทโธ ๆ ก่อนนอนสัก ๑๐ นาที ตื่นนอนสัก ๑๐ นาที อธิษฐานเพี้ยง...! วันนี้แม่อย่าได้ตีหนูเลย แล้วก็ซนไปเถอะ..!

(ปรารภกับผู้ใหญ่) อาตมาจะทำให้เด็กเสียคนก็งานนี้แหละ จริง ๆ แล้วต้องการให้เด็กเชื่อ พอเขาเชื่อแล้วเขาก็จะภาวนา เดี๋ยวประโยชน์ก็จะตามมาเอง

[เถรี]

ถาม : วันพุธนี้บริษัทหนึ่งเขาเรียกไปสอบ ปกติเกณฑ์การรับของเขาจะรับเกรดเกิน ๒.๗๕ แต่เกรดผมไม่ถึง ตรงนี้เราติดสินบนใครได้บ้างครับ ?
ตอบ : อันดับแรก..หลวงปู่แช่ม วัดฉลอง ให้ภาวนาคาถาพระอรหัง สุคะโต ภะคะวา นะ เมตตาจิต ภาวนาไปเลย ๑ ชั่วโมงเต็ม ใครก็ตามที่เป็นคณะกรรมการกวาดให้หมดทุกคน

อันดับที่สอง..ท่านปู่พระอินทร์ คาถาสะหัสสะเนตโต ภาวนาไปอีกครึ่งชั่วโมง ขอความคล่องตัวทุกอย่าง ไม่ว่าจะสอบข้อเขียนหรือสอบสัมภาษณ์ ขอให้ตอบถูกใจกรรมการทั้งหมด เรื่องติดสินบนนี่ขอให้บนจริงเถอะ

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "งานบรรพชาสามเณรที่ผ่านมา ญาติโยมส่วนใหญ่เห็นแล้วปลื้มใจ เพราะเณรเป็นร้อย ๆ เดินแถวบิณฑบาตยาว ๓๐๐-๔๐๐ เมตร รถติดทั้งตลาด บ้านไหนพอเห็นเข้า ตอนแรกก็ไม่ได้เตรียมของไว้ ต้องวิ่งไปหาของกันใหญ่ มีอยู่บ้านหนึ่งใส่มะพร้าวอ่อนมา ๒ ลูก ลองนึกดูว่าบาตรใบหนึ่งใส่มะพร้าวได้ลูกเดียว พอมะพร้าวอีกลูกมาจะทำอย่างไร ก็ต้องรอเขาเก็บใบเก่าออกก่อน

โยมเขาเห็นอาตมาอยู่หัวแถว เขาก็เอาบะหมี่ เอาน้ำ เอาขนม ทั้งหมด ๓ อย่างใส่มา อาตมาบอกว่าเอาชิ้นเดียว ถ้าใส่ครบชุดเดี๋ยวไม่ถึงท้ายแถว นี่ขนาดให้เณรบิณฑบาตวันละ ๑๐๐ รูปเท่านั้น อีก ๕๒ รูปให้อยู่ทำความสะอาดวัด แต่เณรอยากบิณฑบาตมากกว่าเพราะได้เงินเยอะดี โดยเฉพาะเณรตัวเล็ก ๆ

ตอนแรกบอกสามเณรมานพให้สึกแล้วบวชใหม่ จะได้มีพระอุปัชฌาย์เป็นเจ้าคุณ เณรไม่สนใจหรอก บวชแล้วเรื่องอะไรจะสึก ปรากฏว่าพอสึกแล้วบวชใหม่ เดินลงมาข้างล่าง โยมทำบุญไปเรื่อย ๆ นับปัจจัยได้เกือบพันบาท เณรมานพยิ้มแก้มปริ คราวนี้ให้สึกสักร้อยครั้งก็เต็มใจ..!

สามเณรมานพ (ซ้ายมือ) หัวหน้าเณรวัดท่าขนุน..!

อาตมาขอมติคณะสงฆ์ว่า เงินที่เณรบิณฑบาตนี้ ขอมอบให้เณรเอาไปใช้ตอนเป็นฆราวาสหลังจากสึกไปแล้วได้ คณะสงฆ์สาธุการให้ก็ไม่ติดหนี้สงฆ์แล้ว เณรก็เลยมีกำลังใจแย่งกันออกบิณฑบาต แต่พวกตัวเล็ก ๆ นี่อย่าให้เดินนำหน้านะ ถ้าเดินนำหน้า พระอด..!

บางคนเหมือนอย่างกับเกิดมาเพื่ออย่างนี้โดยเฉพาะ พอบวชเข้าไป โอ้โห..ดูดีไปหมด ญาติโยมเห็นแล้วอยากทำบุญ บางทีแถวเณรเดินเลยไปแล้วเป็นกิโล กว่าจะหาซื้อของได้ต้องวิ่งรถกระบะไปดักหน้า ไปใส่เอาข้างหน้าโน่น"

[เถรี]

"ส่วนใหญ่อาตมาดวงเฮงเพราะว่าอยู่หัวแถว เขาจะใส่ข้าวสารถุงละ ๕ กิโลกรัม ใส่น้ำ ๑๒ ขวด บะหมี่ ๑ ลัง แต่บอกพระท่านว่าให้จัดชุดสลับกัน อย่างเช่นวันนี้ชุดหนึ่งอยู่หน้า พรุ่งนี้ชุดสองอยู่หน้า มะรืนชุดสามอยู่หน้า สลับกันไป เณรที่อยู่ทำความสะอาดก็ตัดออกจากแต่ละกลุ่ม ผลัดกันตัดออกกลุ่มละ ๒-๓ รูป สลับกันไป คือให้เขาออกบิณฑบาตทั่วถึงกัน ไม่อย่างนั้นแล้วบางรูปไปแล้วได้เงินมา รูปที่ทำความสะอาดอยู่ที่วัดก็นั่งตาปริบ ๆ

เดี๋ยวนี้รถไอศกรีมวิ่งเข้าวัดทุกวัน ออกจากวัดแล้วเหลือแต่รถเปล่า ๆ พอวันรุ่งขึ้นตอนทำวัตรเช้าอากาศหนาว สามเณรนั่งสูดน้ำมูกกันฟืด ๆ เพราะกินไอศกรีมมากแล้วเป็นหวัด ฟาดไอศกรีมเข้าไปคนละ ๗-๘ โคน..! มีเงินก็ใช้ไม่ยั้ง เด็กก็คือเด็กวันยันค่ำ

อาตมาปรับเวลาให้ด้วย เณรยิ่งชอบอกชอบใจ ตอนแรกเริ่มปฏิบัติธรรมตอนบ่ายโมง คราวนี้สามเณรซักผ้าไม่ทัน ก็เลยปรับเวลาให้เณรฉันเพลตั้งแต่ ๑๐.๓๐ น. พอฉันเสร็จล้างถ้วยล้างจาน ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไปซักผ้าได้ บ่ายสองโมงค่อยเข้าปฏิบัติ ผ้าจะได้แห้งทัน

การปฏิบัติธรรมก็ใช้วิธีสัญจร เดินรอบวัด ถามเด็ก ๆ ว่าจะปฏิบัติที่เดียวหรือเดินรอบวัด ? มีแต่บอกว่าจะเอารอบวัดทั้งนั้น ไม่อยากอยู่เฉย ๆ กัน แต่คราวนี้เดินระยะที่ ๒ ยกหนอ..เหยียบหนอ รู้ไหมว่าเขาเดินกันอย่างไร ?..เดินขึ้นยอดเขาพระพุทธเจติยคีรี งานบวชเนกขัมมะครั้งหน้าโยมเจอแน่ ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ยกหนอ..เหยียบหนอขึ้นพระเจดีย์ บันไดมี ๒๕๘ ขั้น นับ ๕๑๖ หนอก็ถึงยอดแล้ว..!"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัดว่า อิณา ทานัง ทุกขังโลเก ความเป็นหนี้เป็นทุกข์ในโลก โดยเฉพาะนิสัยอย่างพวกเรา เป็นเจ้าหนี้ก็ไม่กล้าทวงเพราะเกรงใจเขา เป็นลูกหนี้ก็รีบตะเกียกตะกายหาไปใช้คืนเขา ตกลงว่าลำบากทั้งขึ้นทั้งล่อง เพราะฉะนั้น..อย่าเป็นหนี้ใคร และอย่าให้ใครเป็นหนี้เรา หมดเรื่องไปเลย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ปีหน้าจะมีพระปิดตามหาเศรษฐีเงินล้านรุ่น ๒ ออกมา ขนาดองค์ใหญ่มาก อาตมาทดสอบโดยการไปเลี่ยมทองมาแล้ว หมดเงินไป ๑๘,๖๐๐ บาท ตอนนั้นทองคำบาทละ ๒๑,๕๕๐ บาท

เหตุที่ทองคำขึ้นราคาเพราะประเทศในยูโรโซนต้องเพิ่มทุนสำรอง เนื่องจากประเทศจะไปไม่รอดแล้ว คราวนี้การเพิ่มทุนสำรอง ปัจจุบันนี้เขานิยมใช้ทองคำกัน ในเมื่อเขาซื้อมาก ๆ เข้า ทองคำในตลาดโลกขาดแคลน ราคาทองก็ขึ้นสูงจนเกินเหตุ

คราวที่แล้วเขาบอกว่าพระปิดตาองค์เล็กไป โดยเฉพาะเสี่ยตือ (คุณปิยะ เหลืองกิตติก้อง) บอกว่าแขวนแล้วมองไม่เห็นองค์พระ ตอนนี้จึงทำออกมาองค์ใหญ่เลย

องค์ที่เป็นเนื้อทองคำใช้ทองไปองค์ละ ๔ บาทกว่า เพราะฉะนั้น..เลี่ยมทองไป ๑๘,๖๐๐ บาท ก็น่าจะเหมาะสม พระปิดตารุ่นนี้ทำหลายเนื้อ มีเนื้อผง ๔ สี ได้แก่ ขาว เขียว เหลือง แดง และมีเนื้อเมฆสิทธิ์ เนื้อเมฆพัตร เนื้อชินตะกั่ว เนื้อเงิน เนื้อนวโลหะ เนื้อทองคำ

เนื้อผง ๔ สี เนื้อเมฆสิทธิ์ เนื้อเมฆพัตร เนื้อชินตะกั่ว ทำอย่างละ ๑,๐๐๐ องค์เท่านั้น ส่วนเนื้อนวโลหะทำ ๑๐๐ องค์ เนื้อเงิน ๑๐๐ องค์ ส่วนเนื้อทองคำควักมาจนหมดเนื้อหมดตัวแล้วได้มาแค่ ๑๓ องค์ หมดไปแล้ว เป็นทอง ๔ บาทกว่าต่อองค์ ก็เลยบอกเขาว่า เอาทองแท่ง ๕ บาทมาแลกแล้วกัน ส่วนเกินอาตมาจะเก็บเอาไว้หล่อพระองค์ใหญ่

ตอนสร้างพระปิดตารุ่น ๑ เนื้อนวโลหะอาตมาใส่ทองคำไป ๑๐๐ บาท..! บางองค์จะเห็นว่าเหลืองเป็นทองเลย เพราะว่าอยู่ปลายช่อแล้วทองลงไปพอดี แต่ว่าพระปิดตารุ่น ๒ นี้ ใส่ทอง ๙ บาทตามสูตรเป๊ะ ไม่มีเกิน..! ใส่เยอะไม่ได้เดี๋ยวจนแย่ รุ่นแรกต้องเรียกว่า "นวโลหะแก่ทอง" รุ่น ๒ นี่ต้องเรียกว่า "นวโลหะตามสูตร" เพราะใส่ทองไป ๙ บาทถ้วน

ปกติแล้วเมฆสิทธิ์จะมีส่วนผสมของทอง รุ่นที่แล้วก็ใส่ทองลงไปเยอะ คราวนี้เอาไปเต็มที่เลยใส่ตั้ง ๓ บาท..! ปรากฏว่าช่างเขาทำเป็น ๓ ครั้ง เลยออกมา ๓ สี ถ้าอยู่ใน ๓ สีนี้แปลว่าของแท้ ไม่ปลอมหรอก เพราะว่าส่วนผสมไม่เท่ากัน

ปีหน้าถ้าจะทำบุญพระปิดตามหาเศรษฐีเงินล้านรุ่น ๒ ให้รู้ว่ามีจำนวนสูงสุดแค่ ๑,๐๐๐ องค์ ถ้าเป็นเนื้อเงินหรือเนื้อนวโลหะก็แค่อย่างละ ๑๐๐ องค์ แล้วกติกาของอาตมาก็คือ มาก่อนได้ก่อนเหมือนเดิม จองให้ทันก็แล้วกัน"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คุยกับโยมบางคนอาตมาต้องขยับแว่นดูว่าเป็นคนหรือเปล่า ? ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่านั่งคุยอยู่คนเดียว คนอื่นก็หาว่าบ้าสิ..!

บางท่านสามารถแหกตาคนได้เด็ดขาดจริง ๆ มาเป็นเนื้อ ๆ เลย ถ้าเป็นผีทั่วไป เรามองจะทะลุไปเห็นข้างหลังได้ แต่ถ้าเจอผีกิตติมศักดิ์นี่มาเป็นเนื้อ ๆ แบบเราอย่างนี้เลย เพราะฉะนั้น..ก็เลยต้องมองแล้วมองอีก ว่าคนหรือผีกันแน่"

ถาม : แล้วเนื้อ ๆ อย่างเรา แสดงว่า ?
ตอบ : แสดงว่ากำลังเขาสูง ถึงสามารถทำให้เห็นชัดเจนขนาดนั้นได้ พวกกำลังต่ำ ๆ จะทำให้ได้ยินแต่เสียงหรือได้กลิ่นเฉย ๆ ไม่สามารถที่จะรวบรวมเป็นรูปร่างขึ้นมาได้ หรือถ้ากำลังสูงขึ้นมานิดหนึ่งก็เห็นแค่เงาแวบ ๆ ส่วนประเภทเห็นเป็นตัว ๆ แล้วมองทะลุได้นี่ถือว่าดีมากแล้ว แต่ถ้าประเภทยอดเยี่ยมเลยก็ที่มาเป็นเนื้อ ๆ แบบเรานี่แหละ

ถาม : พวกที่มาเป็น ๆ แล้ว ส่วนใหญ่จะคุยอะไร ?
ตอบ : ส่วนใหญ่พวกนี้เขาจะตรงไปตรงมา มาถึงเขาจะบอกว่าเป็นใครมาจากไหน มีธุระอะไร ยกเว้นพวกที่ตั้งใจจะมาหลอก บางทีชวนคุยอยู่ครึ่งวันกว่าจะรู้ว่าคุยกับผี..!

[เถรี]

ถาม : พอกลับมาบ้านแล้วหนูถึงรู้สึกว่ารักหมาวัดเท่ากับรักหมาที่บ้าน ไม่ได้รู้สึกคิดถึงหมาที่บ้าน หนูรักหมาที่บ้านน้อยลงหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : น่าจะประมาณนั้น เขาเรียกว่า ความห่างไกลเป็นอุปสรรคต่อความรัก ไม่ได้เจอหมาที่บ้าน ก็เลยไม่รัก นี่พูดเล่นนะจ๊ะ

ถาม : พอไปอยู่บ้านเพื่อน หนูก็รักหมาเพื่อนเท่ากับหมาที่บ้าน แล้วก็เท่ากับหมาวัดด้วย
ตอบ : ดีแล้วจ้ะ แสดงว่าตอนนี้กำลังใจเริ่มเป็นอัปมัญญา ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง สามารถเมตตาได้เสมอกัน ซักซ้อมอีกหน่อยก็เริ่มเข้าที่แล้ว

ถาม : ตอนแรกหนูนึกว่าเป็นฌานกดไว้ จึงรู้สึกเฉย ๆ ค่ะ
ตอบ : ถ้ายังไม่เป็นอัปมัญญาก็ยังเลือกอยู่ นี่หมากูต้องรักมากหน่อย ถ้าเป็นแล้วกำลังไม่ลดก็รักได้เหมือนกันหมด

[เถรี]

ถาม : สอนตัวเองอย่างไรเพื่อไม่ให้ประมาทในการปฏิบัติธรรมคะ?
ตอบ : นึกว่าเราจะต้องตายวันนี้ไว้เสมอ เห็นวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต หรือไม่ก็คิดว่าเราจะต้องตายในลมหายใจนี้อยู่เสมอ ในเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องตาย ก็จะขวนขวายเต็มที่ เพราะฉะนั้น..ต้องเอามรณานุสติมาช่วย ไปเริ่มต้นนับหนึ่งได้เลย อยากจะไม่ประมาทต้องไม่ลืมความตาย

โก ชัญญา มะระณัง สุเว ใครจะรู้ได้ว่าความตายจะมาถึงพรุ่งนี้หรือเปล่า นะ หิ โน สังคะรันเตน มหาเสเนนะ มัจจุนา ไม่มีใครเลยที่สามารถพ้นจากเงื้อมมือของเสนาใหญ่แห่งมัจจุราชก็คือความตายไปได้

เราจะเห็นว่าจริง ๆ ภาษาอังกฤษขโมยภาษาบาลีไปเยอะ "โน" ภาษาบาลีก็แปลว่าไม่ ฝรั่งออกเสียง "เอราวัณ" ไม่ได้ ก็เลยออกเสียง Elephant แปลว่า ช้างเหมือนกัน

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "พี่น้องของอาตมาแต่ละคนชิงตายกันไปแล้ว อย่าปล่อยให้อาตมาอายุยืนอยู่คนเดียว สงสัยจะเอาให้คุ้มกระมัง เพราะชาติอื่น ๆ ส่วนใหญ่อาตมามักจะตายตั้งแต่อายุไม่มาก อย่างอายุยืน ๆ เลยก็ ๔๐ ปีเศษ เพราะทำปาณาติบาตหนักมาทุกชาติ โดยเฉพาะฆ่าคนนี่นับไม่ถ้วน

ชาตินี้อายุได้ ๕๐ กว่าปี ถือว่าเยอะมากแล้ว แต่ถ้าสิ่งที่รู้มาไม่ผิด ชวนให้ประมาทที่สุดก็คือ ครั้งแรกที่ดูอายุตัวเอง คือ ๗๐ กว่าปี ดูแล้วงงว่าจะอยู่ถึงหรือ ? พอครั้งต่อไปดูอีก ๘๐ กว่าปี..ต้องเลิกดูเลย..ยิ่งดูก็ยิ่งเยอะ..

สุดยอดโหรของเมืองไทยท่านหนึ่งคือ โหรอรุณ เทศถมทรัพย์ ท่านเคยดูดวงให้อาตมา ท่านบอกว่าดาวอาทิตย์ที่เป็นดาวอายุของคุณดีมาก มีโอกาสอยู่ถึงเลข ๘ แต่มีแนวโน้มว่าจะต้องนั่งรถเข็น..!

เลยทำให้นึกถึงหลวงปู่ชอบ วัดถ้ำผาบิ้ง ท่านนั่งรถเข็นเป็น ๑๐ ปีเลย นั่งรถเข็นนี่แหละ...แต่ไปไหนไม่เคยเกี่ยง ไปทุกที่ ทำให้เห็นชัด ๆ ว่าพระระดับนั้นสภาพร่างกายไม่ได้มีอิทธิพลต่อจิตใจท่าน อยากเป็นอะไรก็เป็นไป ทำงานได้ก็ทำไปเรื่อย ขนาดเข็นท่านไปต่างประเทศ ท่านก็ไป

ความจริงมีวิธีแก้เหมือนกัน ถ้าเราเอารถเข็นมานั่งเล่นสัก ๑-๒ ปี ก็น่าจะเรียกว่าได้นั่งแล้วนะ แบบเดียวกับที่มีดาราคนหนึ่ง ขอตำรวจเปิดห้องขังให้เข้าหน่อย หมอดูบอกว่ามีแนวโน้มว่าจะติดคุก ก็เลยเข้าห้องขังนิดหนึ่งแล้วก็ออกมา ปรากฏว่าโดนฟ้องร้องคดีเช็กเด้งจริง ๆ แล้วก็รอดมาได้ด้วย แสดงว่าแก้ตกเหมือนกัน"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ตอนนี้งานสร้างสมเด็จองค์ปฐมหน้าตัก ๒๑ ศอก ของวัดท่าขนุน ช่างกำลังดัดเหล็กแทบหูตาลาย เพราะเหล็กข้ออ้อยเนื้อเต็ม ๒๕ มิลลิเมตร คือ ๑ นิ้วเต็ม ๆ ต้องใช้แรงเยอะมากกว่าจะดัดขึ้นรูปได้

อาตมาเอาแนวความคิดเกี่ยวกับการสร้างพระของพระครูวิโรจน์ วัดสระพัง มา ท่านบอกว่า “สร้างเข้าไปเถอะ ต่อให้อิสลามมายึดประเทศไทยได้ ก็ต้องเสียเวลาระเบิดนานหน่อยละวะ..!” แนวความคิดแบบนี้ใช้ได้เลย ถูกใจมาก สร้างพระใหญ่ให้เยอะไปเลย

ตอนนี้รอบประเทศไทยจองคิวไว้ ๒๐๐ กว่าองค์ สมเด็จองค์ปฐม ๑๐ ศอกบ้าง ๒๐ ศอกบ้าง สถิติสูงสุดอยู่ที่วัดหนองหญ้าปล้อง ๔๑ ศอกกับ ๒๑ เซนติเมตร คราวนี้สถิติจะโดนลบหรือเปล่าก็ต้องรอวัดป่าพระพุทธบาทเขาน้อย ท่านจะสร้างหน้าตัก ๕๐ ศอก อาตมาถวายท่านไปแล้ว ๑ ล้านบาท กำลังรอวางศิลาฤกษ์อยู่"

[เถรี]

ถาม : พรุ่งนี้ห้ามอาบแสงจันทร์หรือคะ? เขาบอกว่าไม่ดี เพราะเกิดจันทรุปราคา
ตอบ : ไม่รู้สิ...สมัยตอนอาตมาเด็ก ๆ ต้องแหกขี้ตาไปดูจันทรุปราคาให้ได้ทุกครั้ง สมัยก่อนเวลาเกิดจันทรุปราคาเขาจะยิงปืน จุดประทัด ตีเกราะเคาะไม้กัน

เขาบอกว่าต้นไม้ต้นไหนที่ไม่ยอมมีลูก วันที่เกิดจันทรุปราคาให้เอาสากตำน้ำพริกไปเคาะต้น แล้วต้นไม้จะออกลูกเยอะ ความเชื่ออีกอย่างก็คือ เขาเชื่อว่าต้นตะไคร้จะมีดอกเฉพาะวันที่เกิดจันทรุปราคาเท่านั้น

เขาเชื่อว่า ดอกตะไคร้เป็นมหาเสน่ห์ ให้เอาดอกตะไคร้มาแช่น้ำมันหอม แล้วก็เอาไปพรมสินค้าในร้าน ทำให้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ? เพราะยังไม่เคยทำ

ถาม : ตะไคร้มีดอกจริง ๆ หรือครับ ?
ตอบ : มี..แต่หายากมาก ในชีวิตอาตมาเจอมาแค่ ๑-๒ ครั้งเอง สมัยอยู่บ้านอนุสาวรีย์ใหม่ ๆ เคยเอาใส่ขวดมาตั้งไว้ให้ดูกัน ตอนนี้ไม่รู้ไปเก็บไว้ไหนแล้ว ดอกตะไคร้สำหรับแกงนะจ๊ะ ถ้าตะไคร้หอมนี่ออกดอกเป็นหาบเลย หาง่ายจนเกินไปเขาเลยไม่นับ

[เถรี]

อะไรที่หายาก...อะไรที่แปลกประหลาด เขามักจะถือว่าขลัง กลายเป็นความเชื่อ คราวนี้ความเชื่อไม่ใช่ความจริง การเชื่อว่าดอกตะไคร้เป็นมหาเสน่ห์ ก็เป็นแค่ความเชื่อ อาจจะเป็นไปได้ว่า คนพกดอกตะไคร้แล้วเกิดความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น ในเมื่อเกิดความมั่นใจมากขึ้น กล้าแสดงออก ถ้าเป็นการแสดงออกในด้านที่ดีคนก็ย่อมรักเป็นปกติ

แต่ถ้าจะเอามหาเสน่ห์ของพระพุทธเจ้า..ไม่ใช่อย่างนั้น มหาเสน่ห์ของพระพุทธเจ้าก็คือ สังคหวัตถุ ๔ มี ทาน ก็คือเสียสละให้ปันแก่ผู้อื่น พระองค์ท่านตรัสว่า ททมาโน ปิโย โหติ ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก ไม่ใช่รักแค่คนเดียวนะ คนที่เขารับของจากเราไป เขามีญาติพี่น้องกี่คน ถ้าเขาไปบอกว่าได้จากเรา ญาติพี่น้องเขาก็พลอยรักเราไปด้วย

ปิยะวาจา มีคำพูดที่น่ารัก ก็คือ เว้นจากการพูดโกหก เว้นจากการพูดส่อเสียด เว้นจากการพูดคำหยาบ เว้นจากการพูดวาจาไร้ประโยชน์ กล่าวแต่วาจาที่ดี ที่ถูก ที่ควร เหมาะสมแก่กาลเทศะเท่านั้น ในเมื่อมีวาจาดี วาจาไพเราะ คนได้ยินก็รัก

อัตถจริยา บำเพ็ญตนเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น อย่างที่พวกเราออกไปช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วม จัดว่าเป็นอัตถจริยา คนนั้นเห็นก็มาขอความช่วยเหลือ คนนี้เห็นก็มาขอความช่วยเหลือ

ข้อสุดท้ายก็คือสมานัตตา เอาใจเขามาใส่ใจเรา เรารักสุขเกลียดทุกข์อย่างไร คนอื่นก็รักสุขเกลียดทุกข์อย่างนั้น เราปรารถนาให้คนอื่นปฏิบัติดีต่อเราอย่างไร คนอื่นก็ปรารถนาให้เราปฏิบัติดีต่อเขาอย่างนั้น

เพราะฉะนั้น..ถ้ามีครบ ๔ ข้อ เป็นมหาเสน่ห์แน่นอน พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เราทำเสน่ห์ พอถึงเวลาก็จัดการเลย ใครเข้าใกล้ทำให้หลงเสน่ห์ของเราให้หมด..!

[เถรี]

ถาม : พลังของวัตถุมงคล กับพลังจิตของเราในการปฏิบัติ อย่างไหนจึง..?
ตอบ : ต้องเสริมกัน ที่ต้องเสริมกันเพราะว่ากำลังใจของเราเป็นเครื่องรับ กำลังวัตถุมงคลเป็นเครื่องส่ง ถ้าเครื่องส่งมาไม่มีเครื่องรับก็ไร้ประโยชน์ เครื่องรับดีไม่มีเครื่องส่งก็ไร้ประโยชน์ แต่ถ้ากำลังใจตัวเองมั่นคงจริง ๆ ย่อมคุ้มตัวเองได้อยู่แล้ว

กำลังใจคนมีอยู่หลายระดับ ระดับแรก..รักษาตัวเองไม่ได้ รักษาคนอื่นไม่ได้ ประเภทนี้แย่สุด ๆ อาศัยเกาะชาวบ้านเขาอย่างเดียว ระดับที่สอง..รักษาตัวเองได้ รักษาคนอื่นไม่ได้ระดับนี้เอาตัวรอดได้ แต่ถ้าไปกับหมู่คณะก็ไม่สามารถที่จะช่วยหมู่คณะได้

ระดับสุดท้ายก็คือ รักษาตัวเองได้ รักษาหมู่คณะได้ กำลังใจอย่างนี้ถือว่าดีที่สุด เพราะว่ากำลังใจรักษาตัวเองได้ไม่พอ ถึงเวลาคนอื่นเขามาพึ่งยังช่วยเหลือคนอื่นเขาได้ด้วย

ถาม : เราเก็บวัตถุไว้ที่บ้านทั้งหมด แล้วเราอาราธนาช่วยเรา จะได้ไหมคะ ?
ตอบ : ก็ต้องดูว่ากำลังส่งท่านพอที่จะส่งถึงหรือไม่ ? ไม่ใช่เราเก็บอยู่ที่บ้านแล้วไปอาราธนาที่อเมริกา กำลังส่งอาจจะถึงแต่ เครื่องรับเราห่วย รับไม่ถึงก็ช่วยไม่ได้..!

ถาม : เครื่องรับระดับไหนจึงจะรับถึงคะ ?
ตอบ : ก็พกติดตัวไว้สิวะ..!

[เถรี]

ถาม : พกพระเป็นสิบองค์เลยค่ะ
ตอบ : สมัยก่อนที่อาตมาจะเข้าวัดท่าซุงก็พกเหรียญหลวงปู่ฝั้นอยู่เหรียญเดียว พอเข้าวัดท่าซุงแล้ว สมัยแรก ๆ ก็พกพระปิดตาว่านสบู่เลือดของหลวงพ่อวัดท่าซุงองค์เดียว อาตมาเป็นคนชอบพระปิดตามากเลยเพราะว่าท่านอ้วนดี

พอหลวงพ่อวัดท่าซุงออกเหรียญวันเกิดมา ก็พกเหรียญวันเกิดเหรียญเดียว พอหลวงพ่อออกเหรียญกูผู้ชนะประกอบธงมหาพิชัยสงคราม ก็พกเดี่ยวมาตั้งแต่นั้น จนกระทั่งเลิกรบราฆ่าฟันกับชาวบ้านแล้ว เข้าวัดเข้าวาเต็มตัวก็พกสมเด็จคำข้าวและสมเด็จหางหมาก ตอนหลังได้สมเด็จองค์ปฐมมาก็พกอีก ๑ องค์ เท่ากับตอนนี้พก ๓ องค์ ไม่เอาอะไรมากมาย มั่นใจองค์ไหนก็พกองค์นั้นไป

ถ้ามั่นใจจริง ๆ นี่อาตมามั่นใจธงมหาพิชัยสงครามประกอบเหรียญกูผู้ชนะ เพราะว่าอยู่ชายแดนเป็นปีเจอปืนกับระเบิดตลอดเวลา ไม่เคยมีอันตรายเลย ต้องบอกว่าเสียทีที่ออกรบ ไม่ได้มีบาดแผลอะไรมาแผ้วพาน ไม่เท่เลย ต้องเย็บ ๆ ปะ ๆ บ้างถึงจะดูเท่..!

ถาม : ธงพิชัยสงครามให้เด็กใส่ เด็กก็ปลอดภัยใช่ไหมคะ ?
ตอบ : บอกเด็กด้วยว่า ต้องสวดมนต์บ้าง