เก็บตกบ้านเติมบุญ ต้นเดือนเมษายน ๒๕๖๓

[เถรี]

"ในสถานการณ์ฉุกเฉินที่การแพร่กระจายของไวรัสเป็นไปอย่างรุนแรง ถ้าไม่มีความเด็ดขาดก็จะเกิดอาการที่เรียกว่า "เอาไม่อยู่" เจ้าคณะตำบลท่าวาสุกรี เขต ๒ จึงกลายเป็นลิงที่ถูกเชือดให้ไก่ดู กลายเป็นตัวอย่างให้พระสังฆาธิการทั้งประเทศได้รู้เห็น

ถ้าเป็นอาตมาโดนลงโทษในลักษณะนี้ ก็จะกราบขอขมาท่ามกลางคณะสงฆ์ แล้วยอมรับการลงโทษโดยดุษณียภาพ ถ้ามีผู้สื่อข่าวมาสัมภาษณ์ ก็จะยอมรับว่าเป็นความผิดพลาดของตนเอง ผู้บังคับบัญชากระทำได้ถูกต้องแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ภาพพจน์ที่ออกมาก็จะงดงามทั้งสองฝ่าย

แต่ถ้ามีการถือทิฐิ ออกมาในแนวว่า "ผมไม่ผิด ผู้บังคับบัญชาลงโทษเกินกว่าเหตุ" ถ้าอย่างนั้นท่านก็หมดอนาคตอย่างแน่นอน จึงขึ้นอยู่กับว่าท่านจะเลือกเดินไปทางไหน ส่วนคณะญาติโยมก็อย่าได้โกรธเคืองทางด้านเจ้าคณะอำเภอ เพราะว่าท่านกระทำตามหน้าที่ การพักงานยังไม่ใช่ปลดออก สามารถพิจารณาสั่งให้ทำหน้าที่ต่อไปได้ในอนาคต"

[เถรี]

"อีกส่วนหนึ่งก็คือการที่รัฐมนตรีออกคำสั่ง ให้คณะสงฆ์ทางภาคอีสานงดการรับบาตรจากญาติโยมที่จกข้าวเหนียวใส่บาตร ซึ่งเป็นประเพณีที่ยึดถือกันมานานหลายร้อยปีแล้ว

คำสั่งเช่นนั้นแม้ว่าจะเป็นไปเพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส แต่ถ้ามาคิดดูว่า การที่ญาติโยมภาคอื่นใส่บาตร ก็ใช้มือหยิบข้าวของอย่างเช่น ข้าวถุง แกงถุง ใส่ลงในบาตรเช่นกัน จะไม่เป็นการแพร่เชื้อไวรัสเหมือนกันหรือ ?

จะเป็นไปได้ไหมว่าให้ยกเลิกคำสั่งนี้เสีย แล้วให้ปฏิบัติในแนวทางอื่น อย่างเช่นว่าให้ญาติโยมผู้ใส่บาตร ล้างมือด้วยสบู่ให้สะอาดเสียก่อน ซึ่งเชื่อว่าทุกคนยินดีทำตาม เพราะว่าไม่มีใครอยากเอาไวรัสไปถวายพระเณรอย่างแน่นอน..!"

[เถรี]

"การครองตัวอยู่ในโลกนั้น ถ้าเป็นพระภิกษุสามเณร ก็จะมีพระธรรมวินัย กฎหมายบ้านเมือง และจารีตประเพณี เป็นเครื่องในการดำเนินชีวิต ของญาติโยมทุกท่านก็ไม่แตกต่างกัน โดยเฉพาะประเพณีความเชื่อที่ปฏิบัติต่อเนื่องกันมานับร้อยปี จนกลายเป็นความเคยชินที่แก้ไขได้ยาก

อะไรที่ท่านผู้เป็นใหญ่ทั้งหลายเห็นว่าไม่ถูกต้อง แล้วไม่ถือทิฐิมานะ ยอมเปลี่ยนแปลงแก้ไขโดยไม่กลัวเสียหน้า ถ้าอย่างนั้นท่านจะ "ได้ใจ" ประชาชนอย่างยิ่ง เพราะว่าท่าน "เข้าใจ เข้าถึง" จึงจะสามารถ "พัฒนา" ประเทศชาติให้เจริญรุ่งเรืองได้ สมกับพระบรมราโชวาทของในหลวงรัชกาลที่ ๙ ซึ่งได้ตรัสให้แนวทางในการปฏิบัติไว้นานแล้ว"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "วันนี้ (๓๑ มีนาคม ๒๕๖๓) อาตมาเดินทางไปถวายสักการะพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชรัตนวิมล ที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี อดีตเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ณ วัดกาญจนบุรีเก่า (ท่าเสา) หมู่ที่ ๒ ตำบลลาดหญ้า อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรี

หลวงพ่อที่ปรึกษาฯ ท่านสุขภาพไม่ค่อยจะดีนัก อาตมาพยายามแวะมากราบท่านอยู่เสมอ ก็ด้วยสาเหตุหลายประการ

ประการแรกก็คือท่านเคยเป็นผู้บังคับบัญชา ดำรงตำแหน่งเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรีมาก่อน ประการที่สองก็คือท่านเป็นคนแก่ ซึ่งเมื่อเกษียณอายุราชการแล้ว มีผู้คนไปมาหาสู่น้อยลง จึงควรที่จะมาให้ท่านเห็นหน้าบ้าง

ประการสุดท้าย ในฐานะคนแก่และมีปัญหาสุขภาพ ไปไหนมาไหนลำบาก ถ้ามีพระลูกพระหลานมาเยี่ยมเยียน ท่านก็จะดีใจ มีกำลังใจ ว่าถึงจะเกษียณอายุแล้วก็ยังมีคนระลึกถึงท่านอยู่"

[เถรี]

"อาตมาเคยคิดจะทำโครงการนำพระเถระที่เกษียณอายุจากตำแหน่งการปกครองแล้ว มาพบปะกันประมาณ ๓ เดือน/ครั้ง ประมาณว่าให้คนแก่ว่างงานได้มาคุยกันบ้าง โดยที่อาตมาขอเป็นเจ้าภาพถวายภัตตาหารและค่าเดินทาง

แต่ว่าโดนหลวงปู่ชุ้น (พระธรรมเสนานี, ชุณห์ กิตฺติวณฺโณ) อดีตที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดนครปฐม ล้มโครงการไปด้วยเหตุผลว่า "ให้ข้าไปนั่งกินอย่างเดียวไม่เอาโว้ย อย่างน้อยไปแล้วก็ต้องมีให้สวดมนต์บ้าง" อาตมาที่ทำใจใช้คนแก่ไม่ลง จึงต้องเลิกล้มโครงการไปโดยปริยาย"

[เถรี]

"เรื่องของคนแก่นั้น ถ้ามีลูกหลานคอยให้ความสนใจดูแล ก็จะมีสุขภาพจิตสุขภาพกายดี อายุยืน อยู่เป็นมิ่งขวัญแก่ลูกหลานไปได้อีกนาน โดยเฉพาะถ้าเป็นคนจีนจะถือว่า "การมีคนแก่ไว้ในบ้าน คือการมีทรัพย์สินที่สูงค่าที่สุด"

เนื่องจากว่าคนแก่นั้น สั่งสมวัยวุฒิและคุณวุฒิมานาน เป็นรัตตัญญูบุคคล มีประสบการณ์ชีวิตมาก หากลูกหลานมีปัญหาอะไร ก็สามารถที่จะชี้ทางออกให้ได้ โดยที่ไม่ต้องไปไขว่คว้าหาทางเองให้ลำบาก

ส่วนลูกหลานนั้นก็เป็นโอกาสอันดี ที่ได้แสดงออกซึ่งความกตัญญูกตเวทีต่อบุคคลที่เคยเลี้ยงดูอุ้มชู หรือว่าให้ความรู้ให้ความเมตตา สงเคราะห์มาตั้งแต่สมัยที่ท่านยังเป็นผู้มีอำนาจในการปกครองอยู่"

[เถรี]

"อาตมาเองนั้นนับว่าโชคดีมาก มีโอกาสดูแลพ่อของตนเอง ทั้งกลางวันและกลางคืนถึง ๖ ปีเต็ม ดูแลแม่อีก ๓ ปี ถวายการดูแลรับใช้หลวงปู่มหาอำพัน (พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์, อำพัน อาภรโณ, บุญ - หลง วัดเทพศิรินทราวาส) อีก ๔ ปี เรียกว่าแทบจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล ถ้าเป็นนักเรียนพยาบาลก็เรียนหลักสูตรที่ยาวนานมาก ดูแลคนไข้และใช้เครื่องมือเครื่องไม้เป็นทุกอย่าง แม้กระทั่งการฉีดยาก็ยังพอเป็นอยู่บ้าง

ช่วงที่โยมแม่ไปอยู่ที่วัดท่าขนุน เวลาบ่ายอาตมาก็จะไปชวนโยมแม่คุย ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเก่า ๆ สมัยที่ตนเองยังเด็ก คนแก่ถ้าได้คุยความหลังแล้วจะมีความสุข ซ้ำยังช่วยให้สมองดีไม่หลงลืมอีกด้วย

แต่ว่าโยมแม่นั้นไม่ยอมอยู่กับลูกคนไหนนาน ๆ จะตระเวนไปอยู่กับลูกคนนั้นเดือนหนึ่ง ลูกคนนี้ครึ่งเดือน โดยให้เหตุผลว่า ลูกคนอื่นจะได้ไม่น้อยใจ แต่เมื่อไปอยู่วัดท่าขนุน บางทีแม่ก็ลืมวันลืมคืน มีครั้งหนึ่งถามว่า "แม่มาอยู่วัดได้สักเดือนหรือยัง ?" อาตมาตอบไปว่า "๘ เดือนแล้ว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพระ พี่น้องคนอื่นก็คงจะด่าพระเข้าให้แล้ว"

[เถรี]

"ต้องถือว่าโยมแม่ของอาตมานั้นสร้างบุญไว้ดี และอบรมลูกทั้ง ๑๓ คนไว้ดี ทุกคนจึงอยากให้แม่ไปอยู่ด้วย แต่โยมแม่ก็มักจะอยู่กับพี่วิเชียร (พี่ชายคนโต ลูกแม่คนนี้) มากที่สุด เพราะว่าพี่วิเชียรอยู่บ้านไร่ที่อำเภอกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม ซึ่งโยมแม่ชอบบรรยากาศมากกว่าการไปอยู่กับลูกคนอื่น ๆ ในกรุงเทพฯ

ดังนั้น...เมื่อโยมแม่ปรารภจะแบ่งที่ดินให้กับลูกทุกคน อาตมาจึงเป็นคนแรกที่ปฏิเสธไม่รับ โดยบอกว่าให้แบ่งส่วนของอาตมาให้กับพี่วิเชียรและพี่หงส์ (พี่สะใภ้) เพราะว่าทั้งสองคนดูแลแม่มามากที่สุด พี่น้องคนอื่นต่างก็มีบ้านมีที่ดินของตนเองแล้ว ทุกคนต่างก็มีความเห็นเหมือนกันว่า พี่วิเชียรทำไร่อ้อย ซึ่งถ้ามีที่ดินน้อยก็จะได้ผลผลิตไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงครอบครัวของตนเองและดูแลแม่"

[เถรี]

"ปกติโยมแม่ของอาตมาเป็นคนใจแข็งมาก ขนาดโยมพ่อตาย พวกเรายังไม่ได้เห็นน้ำตาของแม่สักหยด แต่วันนั้นโยมแม่น้ำตาคลอ บอกว่า "แม่ดีใจที่ลูกของแม่ไม่แย่งสมบัติกันเหมือนกับบ้านอื่น" จะคิดว่าเป็นจิตสำนึกที่ดีของพวกเรา หรือว่าเป็นเพราะการอบรมมาของพ่อแม่ก็ไม่ทราบเหมือนกัน

พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า บิดามารดาเป็นพรหมของบุตร เพราะว่าเมตตาสงเคราะห์ต่อลูกโดยไม่มีข้อแม้ และตรัสถึงวิธีการที่ลูกทั้งหลายจะได้ตอบแทนต่อพ่อแม่ที่เลี้ยงดูตนมา ดังนี้

๑. ท่านเลี้ยงเรามา ถึงเวลาเราเลี้ยงท่านเป็นการตอบแทน
๒. ช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่ของท่าน
๓. ช่วยรักษาชื่อเสียงวงศ์ตระกูล
๔. ทำตนให้สมควรที่จะได้รับมรดก
๕. เมื่อท่านตายช่วยทำบุญอุทิศไปให้"

[เถรี]

"อาตมภาพเองนอกจากได้ตอบแทนพระคุณพ่อแม่ครูบาอาจารย์แล้ว ยังเหลือเผื่อแผ่ไปถึงผู้ชราอื่น ๆ ด้วยตำแหน่งหน้าที่ช่วยให้สามารถทำสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ได้ ส่วนท่านทั้งหลายล่ะ..ได้ทำหน้าที่ของตนโดยเต็มความสามารถแล้วหรือยัง ?"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "รัฐบาลกำหนดคุณสมบัติของบุคคลที่ได้รับผลกระทบจากการแพร่ระบาดของไวรัส covid-๑๙ ซึ่งจะได้รับเงินช่วยเหลือ ๕,๐๐๐ บาท หลายคนที่ลงทะเบียนไป แล้วมาวิตกจริตว่าคุณสมบัติไม่เข้าข่าย อาจจะโดนลงโทษแทนที่จะได้รับการช่วยเหลือ

แต่บุคคลที่คุณสมบัติเข้าข่ายทุกข้ออย่างพระภิกษุ กลับไม่ได้รับการช่วยเหลือ ไม่เชื่อท่านลองเปรียบเทียบคุณสมบัติดูทีละข้อก็ได้

๑. เป็นผู้ใช้แรงงาน ข้อนี้พระวัดท่าขนุนทุกรูปยืนยันได้ ขนาดบิ๊กตู่ (นายพรศักดิ์ สมศักดิ์) กรรมการสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิ ออกปากว่าจะไม่บวชที่วัดท่าขนุนอย่างเด็ดขาด..! เพราะว่าทำงานหนักอย่างที่เห็นไม่ไหว

๒. เป็นลูกจ้างชั่วคราว พระภิกษุทุกรูปเป็นลูกจ้างชั่วคราวแบบอนาถมาก คือไม่ใช่ลูกจ้างชั่วคราวแบบรายวัน หากแต่เป็นรายชั่วโมง เจริญพระพุทธมนต์เสร็จก็จบงาน ซ้ำยังไม่รู้ว่างานหน้าจะมาถึงเมื่อไร..!?"

[เถรี]

"๓. เป็นผู้ทำอาชีพอิสระ แน่นอนว่าอาชีพพระภิกษุจัดอยู่ในประเภทอิสระ รับนิมนต์ได้ทั่วประเทศและต่างประเทศ ไม่มีเจ้านายโดยตรงคอยกำกับให้รับกิจนิมนต์ ทุกอย่างเป็นไปตามศรัทธาของญาติโยม

๔. เป็นผู้ที่ไม่อยู่ในระบบประกันสังคมตามมาตรา ๓๓ ไม่ว่ามาตราไหนก็ไม่รับพระภิกษุเข้าระบบประกันสังคมทั้งนั้น ต่อให้มีหลักฐานครบ ไปยื่นใบสมัครเขาก็ไม่รับ

๕. เป็นผู้ได้รับผลกระทบจากไวรัส covid-๑๙ แน่นอนว่าพระภิกษุสามเณรทุกรูปได้รับผลกระทบอย่างร้ายแรง โดนยกเลิกกิจนิมนต์ทั้งเดือนยังไม่พอ งานวัดอะไรที่มีคนมาก ๆ ก็โดนคำสั่งทางราชการและคณะสงฆ์ให้ยกเลิกทั้งหมด เรียกง่าย ๆ ว่าเจ็บนี้อีกนาน..!

๖. เป็นผู้มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป เรื่องนี้ทุกคนทราบดีว่า กว่าจะบวชพระได้ก็ต้องมีอายุ ๒๐ ปีขึ้นไป ซ้ำยังกำหนดคุณสมบัติอื่น ๆ เพื่อคัดกรองไว้อีกนับไม่ถ้วน"

[เถรี]

"แต่ว่าผู้ที่ได้รับผลกระทบโดยตรง และมีคุณสมบัติเข้าเกณฑ์ทุกข้ออย่างพระภิกษุสงฆ์ในพระพุทธศาสนา กลับไม่ได้รับการเหลียวแลจากทางราชการ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นไปตามคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือ อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ ต้องดิ้นรนพึ่งตนเองกันต่อไป

ในฐานะรองเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิรูปที่ ๒ อาตมาเล็งเห็นผลกระทบตรงนี้ และมีกำลังพอที่จะช่วยเหลือเพื่อนพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิได้

จึงได้กราบเรียนปรึกษากับหลวงพ่อพระครูวรกาญจนโชติ เจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิ หลวงพ่อพระครูกาญจนปัญญาวุฒิ รองเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิรูปที่ ๑ ทำโครงการบรรเทาทุกข์พระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิขึ้นมา และได้รับการเห็นชอบจากหลวงพ่อทั้งสองรูปด้วยดี"

[เถรี]

"โดยกราบขออนุญาตให้หลวงพ่อทั้ง ๒ รูป นัดหมายให้บรรดาเจ้าอาวาส เจ้าสำนักสงฆ์ ประธานที่พักสงฆ์ ในเขตอำเภอทองผาภูมิทั้ง ๗๑ รูป ใส่หน้ากากอนามัย ล้างมือด้วยเจลแอลกอฮอล์ และนั่งห่างกัน ๒ เมตร ตามเกณฑ์ความปลอดภัยในการป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙

ไปรับเงินบรรเทาทุกข์ได้ที่ศาลาร้อยปีหลวงปู่สาย วัดท่าขนุน หมู่ที่ ๑ ตำบลท่าขนุน อำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ในวันที่ ๓ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๓ เวลา ๐๙.๐๐ น.

งานนี้ไม่ได้ทำเอาดัง ไม่ได้ตั้งใจดิสเครดิตรัฐบาล ไม่ได้คิดทำลายชื่อเสียงองค์กรปกครองคณะสงฆ์ระดับสูงอย่างมหาเถรสมาคม หากแต่ตั้งใจบรรเทาทุกข์ให้กับพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิจริง ๆ"

[เถรี]

"และอยากเจริญพรถึงหน่วยราชการที่รับผิดชอบ อย่างสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ และกราบเรียนถวายพระมหาเถระทุกรูป ที่เป็นคณะกรรมการกองทุนวัดช่วยวัด ที่เก็บเงินนิตยภัตจากพวกเราไปปีละ ๑ เดือนเป็นประจำตลอดมา ว่าเก็บไปเพื่อทำอะไรกันแน่ ?

เหตุการณ์ร้ายแรงขนาดนี้เกิดขึ้น แต่ไม่มีการคิดนำเอาเงินกองทุนออกมาบรรเทาทุกข์ให้กับพระสังฆาธิการทั่วประเทศ หรือจะรอให้ทุกรูปมรณภาพแล้วค่อยทำบุญส่งไปให้ ถ้าเป็นเช่นนั้นเกล้าฯ ก็ไม่ขออนุโมทนา ขอทำบุญเองตั้งแต่บัดนี้ไปจนกว่าจะมรณภาพจะดีกว่า

ถ้าหากว่าคำพูดนี้แรงไป ก็กราบเท้าขออภัยพระมหาเถระทุกรูป และเจริญพรขออภัยเจ้าหน้าที่สำนักงานพุทธศาสนาแห่งชาติทุกคนมา ณ ที่นี้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "วันพุธที่ ๑ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๓ อาตมาทำพิธีบวงสรวงบูชาพระรัตนตรัย ขออนุญาตใช้วิชามหาระงับโรคาพินาศ ถ้าถามว่าวิชานี้มาจากไหน ? ก็มาจากวิชามหาระงับตามสายหลวงพ่อคง วัดบางกระพ้อม

สายวิชาแม่กลองนี้ มีการศึกษานำวิชากลับไปกลับมา และพัฒนาขึ้นมาเรื่อย ตั้งแต่หลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว ไปศึกษาจากหลวงปู่พ่วง วัดลิงโจน (วัดปากสมุทรสุดคงคา) หลวงปู่ทิม วัดบางลี่น้อย (วัดบางนางลี่กุฎีทอง)

แล้วหลวงปู่คง วัดบางกะพ้อม หลวงปู่ใจ วัดเสด็จ มาศึกษานำวิชากลับไปปลายน้ำแม่กลอง จากนั้นหลวงปู่สาย วัดท่าขนุน ก็ไปศึกษาวิชานี้จากหลวงปู่เนื่อง วัดจุฬามณี นำเอาวิชากลับคืนมาต้นแม่น้ำแม่กลองอีกครั้ง"

[เถรี]

"เมื่อทำบวงสรวงบูชาพระรัตนตรัยแล้ว เข้าที่ภาวนาก็หลับฝันเห็น แนวธงของบรรดา "เจ้าหน้าที่โรคระบาด" ปักแนวไว้รอบโลก..!

ท่านลองนำแผนที่โลกมาวาง แล้วขีดเส้นหนาระหว่างเส้นรุ้งที่ ๔๐ และเส้นรุ้งที่ ๔๒ จากนั้นลองไล่ดูว่า มีประเทศอะไรอยู่ในแนวนั้นบ้าง ?

ในฝันได้ถาม "เจ้าหน้าที่โรคระบาด" ว่า พื้นที่กว้างขนาดนี้เชียวหรือ ? แล้วหลายประเทศนอกเขตทำไมถึงติดเชื้อด้วย ? ท่านบอกว่าในแนวธงนั้น คือประเทศหลักที่สร้างกรรมไว้ในอดีต จะต้องมีคนตายกันมาก พวกนอกเขตที่ติดเชื้อ เป็นฝ่ายสนับสนุน จึงโดนลูกหลงไปด้วย..!"

[เถรี]

"ขออนุญาตท่านว่า จะไม่ล่วงหน้าที่ของท่านทั้งหลาย แต่ช่วยถอนธงแนวประเทศไทยสักครู่หนึ่งได้หรือไม่ ? ท่านถามว่าถอนไปเพื่ออะไร ?

บอกกับท่านทั้งหลายเหล่านั้นว่า ประเทศไทยของเรา ซึ่งอยู่ใต้บารมีองค์สมเด็จพระธรรมิกราช แม้ว่าพสกนิกรจะค่อนข้างไม่เอาไหน แต่ถ้าเปิดเทอมแล้วเด็ก ๆ ไปเรียนไม่ได้ การศึกษาที่รั้งท้ายอาเซียนอยู่ ก็จะยิ่งโดนทิ้งห่างไกลไปอีก อาตมาเห็นแล้วทำใจไม่ได้

ประการที่สอง ประชากรส่วนใหญ่ ซึ่งองค์สมเด็จพระธรรมิกราช พยายามช่วยเหลือเพื่อให้พออยู่พอกิน เมื่อส่วนมากตกงาน ถ้าเงินเก็บหมดเสียก่อนโรคระบาดจะหาย สิ่งที่องค์สมเด็จพระธรรมิกราชได้กระทำไว้ ก็จะสูญเปล่าโดยสิ้นเชิง"

[เถรี]

"เจ้าหน้าที่โรคระบาด" บอกว่า "ถ้ายังไม่หมดวาระ ก็ยังถอนธงไม่ได้ แต่ท่านประกอบพิธีได้ถูกต้อง อ้างบารมีคุณพระศรีรัตนตรัย พวกเราจะยอมถอนให้ชั่วคราว เพื่อให้ท่านทั้งหลายมีเวลาจัดการภายในเดือนนี้ แต่ถ้าหลังจากนี้แล้ว ต้องปักธงกลับลงไปอีก ถึงเวลานั้นพวกท่านจัดการไปได้เท่าไร กลับมากำเริบอีกเท่าไร ต้องปล่อยไปตามกรรม ห้ามมาขอร้องกันอีก"

ยังไม่ทันจะคุยอะไรต่อ อาตมาก็สะดุ้งตื่นเสียก่อน จึงมาทำน้ำมนต์ พรมวัตถุมงคลในพิธี และโปรยดอกไม้เป็นพุทธบูชา ช่วงที่ทำน้ำมนต์นั้น ก็มีปรากฏการณ์คล้ายกับพิธีพลิกชีวิต แต่ไม่ดุเดือดรุนแรงเท่า"

[เถรี]

"ส่วนที่ขำก็คือ พระลูกศิษย์จำนวนหนึ่ง พยายามลองทำน้ำมนต์ตามแบบที่เห็น โดยเอียงเทียนน้ำมนต์ให้ได้องศาเดียวกัน เพื่อที่จะลองดูว่ามีเปลวไฟไหลลงไปแล้วระเบิดกลับขึ้นมาหรือไม่ ? ปรากฏว่าดับเงียบเรียบร้อยทุกราย..!

มีเพียงบางท่านซึ่งมีความฉลาด นำเอาสมเด็จองค์ปฐมพลิกชีวิตใส่ไว้ในน้ำมนต์ อาราธนาแล้วแต่พระท่านจะสงเคราะห์ ก็มีปรากฏการณ์ขึ้นให้เห็นได้เช่นกัน

สรุปว่าพิธีการตามวิชามหาระงับ ซึ่งพระท่านอนุญาตให้ต่อด้วยคำว่า โรคาพินาศ ถ้าเป็นไปตามความฝัน ภายในสิ้นเดือนนี้การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส covid-๑๙ ในประเทศไทยเราก็คงจะเบาบางลง ส่วนจะกลับแพร่ระบาดใหม่เมื่อไรไม่สามารถที่จะบอกได้ ด้วยความต่างกันของระยะเวลาก็คือ ๑ วันของเขาเท่ากับ ๕๐ ปีของเรา ได้แต่หวังว่าท่านจะไม่ปักธงเอาไว้นานนัก"