มหาเศรษฐีไปบรมพุทโธ ตอนที่ ๗

[สุธรรม]

ชุดนี้สวย แต่..คอเสื้อลึกไปหน่อย..!

อาตมาขี้เกียจรอจึงเดินออกมาก่อน เจอคุณเห็นดีกำลังโซ้ยอาหาร หน้าตาคล้ายกับกุ้งอบวุ้นเส้น ซึ่งเห็นแต่เส้นไม่เห็นกุ้งสักตัว คราวนี้รู้แล้วว่าพระฉันตอนบ่ายไม่ได้ อาเสี่ยจอมรับประทานจึงหัวเราะให้อาตมาแบบเขิน ๆ...

ไปรออยู่ที่รถอีกพักใหญ่ก็ยังไม่มีใครมา อาตมากลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้เดี๋ยวคงได้ตกเครื่องบินกันบ้าง จึงเดินเข้าไปตามอีกรอบ คราวนี้ทุกคนจ่ายเงินแล้วเดินตามออกมาแต่โดยดี กระนั้นก็ยังไม่วายหยิบซ้ายจับขวาไปเรื่อย อาตมาจึงยุให้ซื้อชุดกระโปรงคล้ายกับผ้าไหม หน้าตาดูดีทีเดียว แต่บรรดาสาว (แก่) เกี่ยงว่าคอเสื้อมันลึกไปหน่อย..!

[สุธรรม]

แทนที่จะเติมน้ำมัน ดันพามาซื้อของฝาก..!

ในที่สุดก็ต้อนทุกคนขึ้นรถมาได้ คุณเห็นดีที่ฟาดไปพุงกางขึ้นรถก็ทำท่าจะหลับ โชเฟอร์บอกว่าน้ำมันรถจะหมด แต่ไม่ยักหาปั๊มเติม กลับพาพวกเรามาที่ร้านขายของจำพวกขนมแห้ง ชื่อ “ปัณฑรชัย (Bandara Jaya)" จอดให้พวกเราซื้อของฝากกันที่นี่...

[สุธรรม]

นางรจนากับนาง "พันธุรัต" เล็ด..!

ลักษณะแบบนี้ถ้าเป็นที่เมืองไทย เจ้าของร้านจะเอาอาหารหรือเครื่องดื่มมาเลี้ยงคนขับรถ หลายร้านก็ยัดเงินให้ด้วย แต่ที่นี่ไม่เห็นมีแบบนั้น พวกเราเดินเข้าร้านไป เจอขนมแห้งจำพวกขนมเปี๊ยะ เต้าส้อ โมจิ ข้าวตังหน้าหมูหยอง เกลียวกรอบ นางเล็ด แต่ที่นี่คงจะเป็นนางพันธุรัตเล็ด เพราะชิ้นใหญ่ขนาดจานข้าว..! ว่าแต่คนสมัยนี้รู้จักนางพันธุรัตกันไหมนี่ ?

[สุธรรม]

พนักงานขายหุ่นน่าเชื่อถือมาก..!

มีผลไม้อบแห้ง ตลอดจนปลาที่ทำเป็นอาหารขบเคี้ยวด้วย มีทั้งแบบเป็นตัว และแบบเป็นหนังปลาทอดกรอบ คนขายหุ่นอวบน่าเชื่อถือว่าของจะต้องอร่อยแน่ มีคนเข้าร้านกันไม่น้อยเลยทีเดียว เห็นคุณนายเทวีซื้อไปคนเดียวหลายกล่อง...

[สุธรรม]

วิ่งข้ามถนนพอเลี้ยวซ้ายก็ถึงสนามบิน

ขนของมาขึ้นรถอีกหลายหอบ ออกรถแล้วพลขับก็ยังไม่ยอมหาเติมน้ำมัน แต่ตัดข้ามถนนไปช่องทางตรงกันข้าม แล้วเลี้ยวเข้าไปสถานที่ดูคุ้น ๆ ตา เฮ้ย..สนามบิน..! ที่แท้มาจนเกือบถึงสนามบินอยู่แล้ว มิน่าว่าไม่ได้รีบร้อนอะไรเลย...

[สุธรรม]

จัดกระเป๋ากันใหม่เพื่อยัดของลงไปให้หมด..!

คุณเห็นดีจัดการเรื่องค่าเช่ารถ ส่วนป้านุช แม่ป๋อมและเกรซ ช่วยกันรื้อกระเป๋าออกมาจัดใหม่ พยายามยัดของลงไปให้ได้มากที่สุด กระเป๋าใบใหญ่ที่เกรซเอามาเผื่อพวกเรา ได้ใช้ประโยชน์จริง ๆ ตอนนี้เอง เสร็จแล้วพนักงานเข็นรถช่วยยกขึ้นรถเข็นพร้อมกับเข็นไปให้ พวกเราตรวจตั๋วแล้วได้ความว่าเครื่องเสียเวลา จึงไปหาที่นั่งในร้านกาแฟรอเวลาขึ้นเครื่อง...

[สุธรรม]

ว่างจนไม่มีอะไรจะทำ จึงต้องไปถ่ายรูปกับสาว ๆ

แม่ป๋อม เกรซกับคุณนายเทวี สั่งกาแฟมาเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด แต่กาแฟคงจะไม่อยู่ท้อง ทั้งคุณเห็นดีกับคุณนายเทวีจึงสั่งอาหารมากินกันเสียเลย อาตมาเอาโน้ตบุ๊คออกมาพิมพ์บันทึกประจำวัน ว่าไปจนหมดวันแล้วเครื่องบินก็ยังไม่มา จึงออกเดินไปถ่ายรูปมุมต่าง ๆ ภายในอาคาร...

[สุธรรม]

สารพัดสายการบินมาลง แต่ของเราไม่มาเสียที..!

นั่งดูเครื่องบินของสายการบินต่าง ๆ ที่ทยอยกันลงจอดมีทั้งพญาครุฑ (Garuda) พญาสิงห์ (Lion) แอร์เอเชีย ปัตตาเวีย (ชื่อเมืองหลวงเก่าของชวา) จนรู้สึกปวดท้องฉี่จึงเดินไปห้องน้ำ เปิดประตูเข้าไปก็ผงะ เพราะนอกจากไม่มีโถส้วมแล้ว ยังปูพรมผืนเล็กเอาไว้อีกต่างหาก ห้องละหมาดนี่หว่า..!

ในห้องมีกลิ่นฉี่ฉุนกึกเลย แต่จะให้อาตมาฉี่ทั้งที่รู้ว่าเป็นห้องละหมาดย่อมเป็นไปไม่ได้ สถานที่แบบนี้เปรียบไปแล้วก็เหมือนกับโบสถ์ของเรา ใครฉี่รดได้ก็ใจหินเกินไปแล้ว จึงเปิดประตูออกมา เห็นซอกเล็ก ๆ ไปทางซ้ายมือมีประตูอีกบาน เมื่อเปิดเข้าไปจึงเห็นชักโครก โล่งอกไปที..นึกว่าต้องอั้นไปปล่อยบนเครื่องบินเสียแล้ว..!

[สุธรรม]

เครื่องมาช้าจนไม่น่าให้อภัย ซ้ำป้านุชยังหาตั๋วไม่เจออีกด้วย

เครื่องเสียเวลาไปเป็นชั่วโมงเลย เมื่อเขาเรียกขึ้นเครื่องป้านุชหาตั๋วของตัวเองไม่เจอ บรรลัยละซิ..ไปเผลอวางทิ้งไว้ที่ไหนหรือถูกใครล้วงไปแล้วกระมัง ? เล่นเอาคุณป้าหน้าเหลือสองนิ้ว รีบค้นหาเป็นการใหญ่ พลางบอกพวกเราให้ไปขึ้นเครื่องก่อน...

เมื่อผ่านการตรวจใบขึ้นเครื่องแล้ว อาตมาก็เดินตรงไปยังสายการบินพญาครุฑ ที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก ขึ้นประตูหน้าของเครื่องบิน ตรงไปยังที่นั่งของตนเอง ยกกระเป๋าใส่ช่องเก็บของ แล้วแทรกเข้าไปนั่งที่ในสุด มีคุณอาเล็กนั่งกลาง คุณเห็นดีอยู่แถวนอก...

[สุธรรม]

วันนี้บินย้อนกลับไปกรุงจาการ์ตา

คุณนายเทวีกับเกรซนั่งติดกันแถวหน้า อีกสักครู่ป้านุชก็ตามมาถึง “ตั๋วอยู่ในกระเป๋าเสื้อค่ะ ทำไมตอนแรกถึงหาไม่เจอก็ไม่รู้?” เอาเป็นว่าเวลาโดนทดสอบ “เขา” ทำได้ยิ่งกว่าที่เราคิด อาตมาเคยเจอมาด้วยตนเองจนไม่แปลกใจแล้ว ขนาดกระติกน้ำร้อนที่หาไม่เจอ พอตั้งใจว่าไม่เอาแล้ว อยู่ ๆ ก็เด้งผึงขึ้นมาข้างตัว ทำเอาพระรูปอื่นที่เห็นคาตาร้อง “เฮ้ย..!” กันเป็นแถว...

รอผู้โดยสารอื่นขึ้นเครื่องจนครบ พนักงานหญิงก็สาธิตวิธีการใช้เครื่องชูชีพ กัปตันนำเครื่องขึ้นเวลา ๑๘.๑๑ น. พอเครื่องตั้งลำได้พนักงานชายหญิงก็เริ่มแจกอาหารและเครื่องดื่ม อาตมารับอาหารมาส่งให้อาเสี่ยจอมรับประทาน ตัวเองถือกล้องรออยู่ที่หน้าต่าง เพื่อถ่ายรูปแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์

[สุธรรม]

อยู่ดี ๆ เครื่องบินก็ยกปีกให้ถ่ายรูปได้เฉยเลย..!

ปีกเครื่องบินบังมุมที่จะถ่ายภาพพอดี กำลังคิดว่าคงไม่ได้ภาพที่ต้องการแล้ว อยู่ดี ๆ เครื่องบินก็เอียงลำยกปีกขึ้นเฉยเลย อาตมารีบกดชัตเตอร์เก็บภาพอย่างฉับไว วินาทีต่อมาเครื่องก็ตั้งลำตรง ปีกบังมุมถ่ายเหมือนเดิม แล้วเมื่อครู่เขายกปีกทำไมหว่า ? อย่างไรก็ต้องขอบคุณ “พ่อปู่ขุนอินทร์” และบริวารทุกท่าน ที่บริการทุกระดับประทับใจจริง ๆ...

หยิบ “เรืองรุ้งบนลายเมฆ” ขึ้นมาอ่าน จนกระทั่งเวลาทุ่มเศษเสียงกัปตันประกาศให้รัดเข็มขัด พร้อมกับนำเครื่องลงสู่สนามบินซูฮาร์โตอย่างนุ่มนวล รอจนเครื่องจอดสนิททุกคนก็ลุกขึ้น เมื่อพนักงานเปิดประตูเครื่องก็ทยอยกันลง คุณเห็นดีช่วยหิ้วกระเป๋าให้กับอาตมา พาลงจากเครื่องได้ก็เดินนำไปยังทางออก พร้อมกับเรียกรถแท็กซี่ให้...

[สุธรรม]

โรงแรมทะเลสาบแสงตะวัน ในกรุงจาการ์ตา

อาตมานั่งคู่กับคนขับ ป้านุช แม่ป๋อมกับเกรซนั่งด้านหลัง บรรดากระเป๋าสมบัติอยู่ท้ายรถแท็กซี่ คุณอาเล็ก คุณเห็นดีกับคุณนายเทวีไปรถอีกคันหนึ่ง บอกจุดหมายว่าเป็นโรงแรมชื่อ “SUNLAKE Hotel” แท็กซี่ดูท่าจะทราบที่หมายดี พาพวกเราวิ่งตรงแน่วไปทันที แต่ทำไมถึงไกลได้ใจขนาดนี้ แสดงว่าสนามบินอยู่นอกเมืองออกไปมากทีเดียว...

นึกว่าจะแน่..ที่แท้แท็กซี่ก็ผิดทางเป็นเหมือนกัน..ฮ่า.. อาจจะเป็นเพราะต้องการลัดมาให้เร็วที่สุด เมื่อโผล่มาข้างโรงแรมดันไม่ใช่ประตูทางเข้า พ่อเจ้าประคุณจึงต้องพาวิ่งวนไปอ้อมวงเวียนกลับมาใหม่ คราวนี้เข้าทางประตูหน้าของโรงแรมได้ แต่พวกคุณอาเล็กมาถึงกันก่อนแล้ว...

[สุธรรม]

ห้องพักหรูหราทีเดียว แต่..ไปที่ไหนก็นอนกับพื้น..!

คุณเห็นดีนำพวกเราไปเช็กอิน เป็นโรงแรมหรูระดับ ๔ - ๕ ดาวเลยเชียวละ น่าจะคืนละเป็นล้านรูเปียร์..! อาตมาได้ห้องที่ ๓๓๙ พนักงานผู้ชายนำขึ้นลิฟท์ตรงไปยังที่พัก กุญแจห้องเป็นคีย์การ์ด ป้านุชช่วยเปิดห้องให้ เมื่อเสียบคีย์การ์ดลงในช่องข้างประตู ไฟในห้องก็ติดพรึ่บขึ้นพร้อมกับการทำงานของเครื่องปรับอากาศ...

แม่ป๋อมเอากระบอกน้ำร้อนมาให้ ป้านุชเสียบกาไฟฟ้า จัดการต้มน้ำร้อนอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับแนะนำ “คนหลังเขา” อย่างอาตมาว่า เวลาน้ำเดือดแล้วจะต้องยกกาออกแบบไหน ถ้าจะต้มน้ำเพิ่มต้องทำอย่างไร แล้วขอตัวไปยังห้องของตัวเอง...

[สุธรรม]

ป้านุช "ถ่าย" แม้แต่ในห้องน้ำ..!

อาตมาจัดการสรงน้ำจนเรียบร้อย ภายในห้องน้ำมีเครื่องใช้ไม้สอยครบครัน ของที่พกมาเองจึงไม่ได้ใช้เลย แล้วขนเอาโน้ตบุ๊คออกมาเสียบปลั๊กชาร์จไฟ แต่เข้าอินเตอร์เน็ตไม่ได้ เพราะติดรหัสของทางโรงแรม จึงจัดการเอารูปออกจากแผ่นความจำ แล้วทำการลดขนาดลง จาก ๔,๐๐๐ X ๓,๐๐๐ เป็นขนาด ๘๐๐ X ๖๐๐ เพื่อประหยัดเนื้อที่ในการเก็บ...

[สุธรรม]

ไอ้หน้าตาแบบนี้อย่าเอามาให้ใช้อีกนะ..ขายหน้าจริง ๆ..!

เมื่อลบข้อมูลในแผ่นความจำหมดแล้ว จึงออกจากห้องเดินไปยังห้องหมายเลข ๓๑๐ เคาะประตูเพื่อขอยืมที่ชาร์จกล้องของแม่ป๋อม แต่ที่เปิดประตูออกมาเป็นหนุ่มอินโดนีเซียซึ่งมองหน้าอาตมาแบบงงมาก “Oh, I'm sorry..!” อาตมารีบขอโทษขอโพยแล้วเปิดแน่บกลับห้องของตัวเอง แต่..เสียบคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูห้องไม่ได้..!

มองแล้วมองอีกว่าใช่ห้อง ๓๓๙ แน่ ๆ เพราะกลัวจะเสียบกุญแจผิดห้องอีก แต่พยายามหลายครั้งประตูมันก็เฉยมาก จึงเดินลงไปหาพนักงานต้อนรับที่ชั้นล่าง แจ้งเขาว่าเปิดห้องไม่ได้ พนักงานรับเอากุญแจไปทดสอบก็ปกติดี ตรวจดูข้อมูลจากเครื่องควบคุมก็ปกติอีก จึงบอกเพื่อนที่ทำงานอยู่ใกล้ ๆ กัน ให้พาอาตมาไปทดสอบการเปิดที่ห้องเลย...

เชื่อหรือไม่ ? พอเจ้าหน้าที่เขาเสียบคีย์การ์ดห้องก็เปิดทันที อาตมาขอบใจที่เขาช่วยบริการให้ เข้าห้องไปแล้วมานึกทบทวนดู น่าจะเกิดจากสาเหตุที่อาตมาเป็นคน “มือหนัก” จนเกินไป ทำให้เสียบคีย์การ์ดแล้วไม่ทำงาน เพราะมีตัวอย่างจากการใช่ Mouse Pad ของเครื่องโน้ตบุ๊ค ที่อาตมาลูบทีไรไม่ใช่ Touch แต่กลายเป็น Click ทำให้ไม่สามารถที่จะใช้งานได้ จนเป็นที่ขบขันของคนอื่นมาหลายครั้งแล้ว...

[สุธรรม]

ญาติโยมยังออกไปหาอาหารกิน แต่พระขอจำวัดก่อน

ขี้เกียจคิดให้ปวดหัว มานั่งพิมพ์บันทึกประจำวันจนสามทุ่มเศษ พอดีไฟสำรองของโน้ตบุ๊คเต็มแล้ว จึงปิดเครื่อง ปิดไฟ ลากผ้าห่มลงไปนอนข้างเตียง อาตมาเป็นคนบุญน้อย นอนเตียงนุ่ม ๆ ทีไรปวดหลังแทบตาย ต้องลงไปนอนกับพื้นทุกที...

แผ่เมตตาไปยังสรรพสัตว์ทั้งหลาย โดยเฉพาะท่านเจ้าที่เจ้าทางซึ่งรักษาขอบเขตบริเวณนี้ เราขอมาพักค้างคืนชั่วคราว ขอความเมตตาช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์ให้ได้รับความสะดวกสบายทุกอย่างด้วยเถิด กุศลบารมีใดที่เราสมสร้างมาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ ขอให้ทุกท่านจงโมทนา ขอให้ได้รับประโยชน์และความสุขเช่นเดียวกับเราจงทุกประการเถิด...

เสร็จแล้วภาวนา “กรณียเมตตาสูตร” จนจบ จากนั้นส่งจิตขึ้นไปกราบพระบนพระนิพพาน “หากลูกไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้ ลูกก็ขออยู่กับสมเด็จพ่อ ณ ที่นี้เลยพระพุทธเจ้าข้า..”