เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๖

[เถรี]

ถาม : ลูกผมนั่งสมาธิ มีคนไปว่าเขาเห็นนั่นเห็นนี่จินตนาการแล้วเป็นบ้า เขาก็เลยกลัวจะบ้า จะมีทางไหนให้เขากลับมานั่ง ?
ตอบ : ก็ชี้แจ้งให้รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร ถ้าชี้แจงไม่ได้เขาก็คงไม่เปลี่ยนทัศนคติ และก็คงไม่กลับมานั่งใหม่หรอก

ต้องบอกว่ามารเขาเก่ง เด็กนั่งสมาธิดี ๆ เขาสามารถทำให้เด็กไม่นั่งได้

[เถรี]

ถาม : ทำพระแตกค่ะ
ตอบ : ไม่มีอะไรจ้ะ...ดี ยิ่งถ้าแตกเป็นชิ้น ๆ ยิ่งดี คือวัตถุมงคลชิ้นหนึ่งเทวดาเขารักษาองค์หนึ่ง แตกเป็น ๒ ชิ้นก็ได้ ๒ องค์ ส่วนใหญ่คนไม่รู้ เห็นพระแตกเอาไปวางเก็บไว้ คราวก่อนที่เขาทำพระปิดตาฯ แตก อาตมารีบเอาองค์ดีไปแลกเลย คนเขาไม่รู้ พอแลกมาก็เอากาวทาติดเข้าไป สบายเพราะได้เทวดาช่วยรักษา ๒ องค์

กติกาตอนพุทธาภิเษกพระท่านขอเอาไว้อยู่แล้ว วัตถุมงคล ๑ ชิ้น ให้เทวดารักษา ๑ องค์ แล้วไม่ต้องไปกลัวหรอก ต่อให้สร้างเป็นล้านชิ้น เทวดาท่านมีมากกว่านั้นไม่รู้ตั้งเท่าไร

ถ้าคนอื่นเขาทำวัตถุมงคลแตก รีบเอาไปเข้าพิธีที่วัดท่าขนุน จะได้เป็น ๒ องค์

เรื่องของพระเรื่องของเทวดา ถ้าท่านเคยสงเคราะห์แบบไหน ถึงเวลาท่านก็ให้แบบนั้น ในเมื่อขอท่านเอาไว้แบบไหนท่านก็ให้แบบนั้น กลายเป็นว่าของสายเรายิ่งแตกยิ่งดี

[เถรี]

ถาม : (ไม่ได้ยิน)
ตอบ : อย่าตั้งความหวังกับคนอื่น คิดว่าเราตักน้ำรดหัวตอ ไม่งอกก็ช่างมัน ขอให้เปียก ๆ ก็ยังดี

พระพุทธเจ้าตรัสว่า นานไปปัญญาและสัญญาคนจะทรามลงเรื่อย ๆ เพราะฉะนั้น..ไม่ต้องไปหวังเลย ประเภทดีเท่าเรายังไม่ได้เลย จะให้ดีกว่าเรานี่ยาก แล้วก็อย่างที่ว่า ตักน้ำรดหัวตอ ไม่งอกก็ช่าง ให้เปียกก็ยังดี

ถ้าเราไปตั้งความหวังกับคนอื่น พอถึงเวลาไม่ได้อย่างนั้นเราก็ผิดหวัง พอผิดหวังเราก็จะท้อแท้ ถ้าท้อแท้ต้องไปเมืองจีน ที่อื่นไม่แท้ ที่เมืองจีนท้อของแท้แน่ มีใครบอกก็ไม่รู้ เขาบอกว่าท้อมีไว้ให้ลิงถือ แล้วเราดันไปแบกเอาไว้

[เถรี]

ถาม : ตั้งใจจะทำบุญ ๑,๐๐๐ บาท แต่ไม่ได้กดเงินไป พอดีมี ๑๐๐ บาท ก็เลยทำไปเท่านั้น ไม่ทราบจะได้บุญน้อยหรือเปล่า ?
ตอบ : จริง ๆ แล้วกำลังใจของเราเกินไปแล้ว ไม่ได้กดเงินไป มีเท่าไรเทหมดแค่นั้น อันนั้นเขาเรียกกำลังใจเกิน ๑,๐๐๐ บาทแล้ว นี่ถ้าไม่ได้เอารถมาก็คงเดินกลับบ้านไปแล้ว

ถาม : ถ้าตัวผมเองมีเงินอยู่ ๑๐๐ บาท แล้วขอยืมเพื่อนอีก ?
ตอบ : การทำบุญจะให้ดี อย่าให้ตัวเองและคนรอบข้างเดือดร้อน มีเท่าไรทำหมดนี่ก็แย่แล้ว ถ้าต้องยืมเขาอีกนี่หนักไป แต่ก็ดีกว่าอาตมา..บางวันอาตมาไม่เหลือเงินติดตัวเลย

[เถรี]

ถาม : (ไม่ได้ยิน)
ตอบ : เขาทำก็เรื่องของเขา แต่อย่าไปวิพากษ์วิจารณ์ สมาธิจิตจริง ๆ ที่ทรงตัวจะตัดกิเลสอัตโนมัติอยู่แล้ว ให้สังเกตว่าตอนนิ่งเงียบไปเฉย ๆ นี่รัก โลภ โกรธ หลงเกิดไม่ได้ เพียงแต่ว่าไม่ใช่สมาธิที่มั่นคง เพราะว่าพอถึงเวลาคลายออกมาก็กำเริบได้ง่าย

ทำให้เป็นสมาธิไว้ก่อน จะมากจะน้อยก็มีประโยชน์แก่เรา แล้วสภาพจิตของเราที่สงบนิ่ง ต่อให้ชั่วช้างกระดิกหู งูแลบลิ้นก็ตาม จะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เราได้ในสิ่งที่สูงกว่านั้น มากกว่านั้นในภายหน้า เพราะฉะนั้น..ทำไปเถอะ ส่วนใครเขาจะว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงวัวธนูที่ประมูลในเว็บว่า "ปกติเขาจะทำวัวธนูตัวเล็ก ๆ เพราะวัสดุหายาก แต่ถ้าเป็นตัวครูเขาจะทำตัวใหญ่ ๆ คำว่า "ตัวครู" จริง ๆ ก็คือเป็นต้นแบบ

การทำวัวธนู ถ้าว่ากันตามตำราจริง ๆ เขาต้องใช้ครั่ง เด็กรุ่นหลังรู้จักครั่งหรือเปล่า ? ครั่งเป็นแมลงตัวเล็ก ๆ คอยกินน้ำเลี้ยงจากต้นไม้ คราวนี้พอถึงเวลาจะทำรัง รังของครั่งบางคนเขาเรียกว่าขี้ครั่ง จะเป็นสีแดง ๆ ก็เก็บมาหลอม พอหลอมเสร็จก็สามารถที่จะเอามาใช้งานได้ อย่างสมัยก่อนเขาใช้อุดใช้ยาของ หรือไม่ก็ใช้ประทับตรา หรือไม่ก็ใช้หยอดด้ามมีดเพื่ออัดให้แน่น พวกมีดที่เขาทำสมัยก่อนส่วนใหญ่เขาใช้ครั่งอัดด้ามกัน

คราวนี้ครั่งตามตำราที่เขาเอามาทำวัวธนู มักจะใช้ครั่งจากกิ่งพุทรา แล้วต้องเป็นกิ่งที่ตายพรายคือตายคาต้นแล้วหันไปทางทิศตะวันออกด้วย จึงหายาก ยังดีว่าสมัยก่อนพุทราตามท้องไร่ท้องนามีมากเป็นเรื่องปกติ เดินไปบางทีเดินหลีกไม่พ้นต้นพุทราเลย

ต้องสานตัววัวหรือควายธนูด้วยไม้ไผ่ ถ้าจะเอาชนิดสุดยอดจริง ๆ ต้องเป็นไม้ไผ่ที่ขวางทางช้างเดินแล้วไม่ถูกเหยียบด้วย เอามาสานเป็นตัวแล้วก็พอกด้วยครั่ง ตอนที่สานหรือพอกครั่งก็เสกคาถากำกับไปด้วย หลังจากนั้นจะมีการลงอักขระอาคมอะไรก็ทำตามตามฤกษ์ยามที่เขากำหนด แต่ถ้าฉุกเฉิน เขาก็ใช้ไม้ไผ่สาน..เล่นกันเสร็จตอนนั้นก็ใช้งานตอนนั้นเลย

วิชาพวกนี้สมัยก่อน ทางด้านเขมรต่ำใช้กันเยอะ ส่วนใหญ่เขาไว้ป้องกันอันตราย ถ้านับไปแล้ววัวธนูจัดอยู่ในประเภทหุ่นพยนต์ แต่เป็นหุ่นพยนต์ที่อยู่ในรูปของสัตว์"

[เถรี]

ถาม : เห็นลูกน้องเขาเอาวัวธนูไว้ที่ถนน แล้วรถขับมาทับ ?
ตอบ : ก็เจ๊งสิ..จะเหลือหรือ ? วัวจริง ๆ ยังตายเลย..!

บางทีพวกนั้นอาจจะไม่ใช่วัวธนู อาจจะเป็นพวกตุ๊กตาเสียกบาล ลักษณะประเภททำส่งผี ถ้าทับก็เจ๊งก็เท่านั้นเอง ทางเหนือเขาเรียกว่าควายสะตวง เขาปั้นวัวปั้นควายใส่กระทงเอาไปส่งผี แก้บนบ้างอะไรบ้าง ถ้าเป็นวัวธนูจริง ๆ กลางคืนเขาปรากฏตัวเป็นรูปวัวเลย ถ้าเป็นควายธนูก็เป็นรูปควายไปเลย เดินเทิ่ง ๆ เฝ้าบ้านให้

วัวตัวนี้เขาถวายมาหลายปีแล้ว จริง ๆ แล้วอาตมาไม่ได้ต้องการ เขาไปบูชามา ปีนั้นราคาตั้ง ๓๐,๐๐๐ บาท ไม่รู้ตอนนี้ราคาขึ้นไปถึงไหน แต่คนประมูลเขาประมูลไป ๓๘,๐๐๐ บาท ต้องบอกว่าขายวัวสร้างพระ เอาวัวธนูให้เขาประมูล เพื่อเอาเงินไปสร้างพระทองคำ

[เถรี]

ถาม : การภาวนาคาถาเงินล้านควรใช้เวลานานเท่าไร จึงจะประสบความสำเร็จ ?
ตอบ : ไม่ได้ขึ้นกับเวลา ขึ้นกับสมาธิ ถ้าสมาธิทรงตัวมาก ระยะเวลาก็สั้น ถ้าสมาธิทรงตัวน้อย ระยะเวลาก็ยาว

ถาม : ต้องเป็นอุปจารสมาธิหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : เอาให้ได้สักปฐมฌานละเอียดไปเลย ปฐมฌานอย่างละเอียดผลจะแน่นอน อย่าเป็นอย่างหยาบ

[เถรี]

ถาม : อาหารที่ใส่คุณไสยจะป้องกันอย่างไร ?
ตอบ : นึกถึงพระพุทธเจ้า ๕ พระองค์ แล้วภาวนาคาถานะโมพุทธายะ ใครก็ทำไม่ได้หรอก

ถาม : ภาวนาตอนนั้นหรือคะ ?
ตอบ : ภาวนาไว้ก่อนนั้นก็ได้ ให้กำลังใจทรงตัวแล้วก็กินไป

ถาม : ถ้ามันเข้าไปแล้ว หลังจากนั้นทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : หาน้ำมันชาตรีของวัดท่าซุงกรอกตามลงไป

[เถรี]

ถาม : คนที่เข้าถึงมรรคแล้ว เสื่อมได้ไหมคะ ?
ตอบ : ถ้ายังไม่เป็นผล ยังมีโอกาสถอยหลังได้ แต่ส่วนใหญ่ถ้าเป็นมรรคจริง ๆ เขาไม่ถอยกันหรอกจ้ะ เพราะว่าพอก้าวเข้าถึงมรรค เห็นช่องทาง มีแต่จะบุกขึ้นไปข้างหน้า

ถาม : เวลาทำบุญ ก็ยังติดสุขอยู่ใช่ไหมคะ ?
ตอบ : ติดดีไว้ก่อน คนที่จะไม่ติดดีจริง ๆ มีแต่พระอรหันต์เท่านั้น เพราะฉะนั้น..ใครที่ว่าเราทำบุญแล้วยังติดดีอยู่ ให้บอกเขาว่า ถ้าเอ็งไม่ติดก็ไปตามทางของเอ็งเถอะ..!

[เถรี]

ถาม : ช่วงหลังนี้ความจำหนูแย่มากเลยค่ะ จำอะไรไม่ค่อยได้เลย ?
ตอบ : แก่แล้วก็เป็นเรื่องปกติ

ถาม : พ่อหนูบอกว่าเพราะหนูไม่ได้กินข้าวเย็นเลยทำให้เป็นอย่างนี้
ตอบ : สารอาหารไม่พอใช่ไหม? บอกว่าพ่อกิน ๓ - ๔ มื้อแล้วพ่อจำได้ไหมเล่า ? แก่แล้วเป็นทุกคนแหละ

ถาม : หนูแก่แล้วหรือคะ ?
ตอบ : เออ..! ลูกก็โตเป็นสาวแล้วยังคิดว่าตัวเองสาวอยู่อีก

ลองสังเกตดูว่า จริง ๆ แล้วไม่ใช่เราจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่เราเลิกจำ..ที่เราเลิกจำก็คือ พอหลายอย่างเข้ามาในใจแล้ววุ่นวาย ดีไม่ดีทำให้ใจเราฟุ้งซ่าน เราก็ตัดทิ้งไปเลย ในเมื่อเราตัดทิ้งออกจากใจแล้วเราจะจำอะไรไม่ได้หรอก เพราะไม่ได้คิดแล้ว อย่างอาตมาปัจจุบันนี้ คนเขาเอาของไปถวายที่กุฏิ โดยเฉพาะพวกของกิน บางทีก็เน่าคากุฏิ คืออะไรที่อาตมาไม่ได้เป็นคนหามา จะไม่จำเลย ของก็กองอยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าแม่ชีเขาไม่มาเก็บไป หรืออาตมาไม่เห็นแล้วนึกได้ก็รีบเอาไปไว้กุฏิแม่ชี ของที่หมดอายุก็หมดไป ของที่เน่าได้ก็เน่าไป

ไม่ใช่จำไม่ได้..แต่ไม่จำ อาตมาไม่ได้เรียกร้องเป็นคนหามานี่ อย่างขนมนี่อยู่มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว ก็เกิดมาอาตมาชอบกินเสียที่ไหนเล่า ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ต้องกองอยู่นั่นแหละ ถ้าเริ่มอาการแบบนี้แสดงว่าอาการหนักแล้ว คือไม่ค่อยจำอะไรแล้ว เรื่องอะไรที่วุ่นวายมากจะตัดออกไปหมด

[เถรี]

ถาม : ที่บอกว่าภาวนาคาถาเงินล้านแล้วเงินจะขัง หนูภาวนาแล้วเงินไม่ขัง มีแต่หนี้ขังเต็มเลยค่ะ ?
ตอบ : ไม่เป็นไร...เดี๋ยวเอาไว้กลับข้าง พอหนี้หมดเงินก็เหลือเอง

[เถรี]

ถาม : ภรรยาผ่าเนื้องอกในมดลูก คุณหมอบอกว่าเป็นเนื้อร้าย เพิ่งไปผ่าตัดมาได้เดือนหนึ่ง ?
ตอบ : ลองไปหาน้ำมันชาตรีของวัดท่าซุง ขอบารมีพระช่วยรักษาแล้วก็กินเข้าไป

ถาม : กินวันละครั้งหรือครับ ?
ตอบ : ไม่ต้องถึงขนาดนั้น ครั้งเดียวก็พอ น้ำมันทั้งนั้น กินวันละครั้งก็อ้วนตายพอดี บูชาไว้สักขวด จำไม่ผิดราคาแค่ ๑๐๐ บาทเท่านั้น

ถาม : อย่างอื่นมีอะไรอีกไหมครับ ?
ตอบ : ไม่มีอะไรจะแนะนำ เพราะถ้าน้ำมันชาตรีเอาไม่อยู่ อย่างอื่นก็เอาไม่อยู่หรอก

[เถรี]

ถาม : ถ้ามีคนฝากเงินมาถวายสังฆทาน บอกให้ถวายทุกเดือน แล้วหนูจะถวายเลยทีเดียวได้ไหมคะ ?
ตอบ : ให้ความตั้งใจเขาสำเร็จเถอะ เราจะถวายเมื่อไรก็เรื่องของเรา แล้วอย่าไปบอกเขาแล้วกัน พวกกำลังใจไม่ดีเดี๋ยวจะคิดว่าเราไม่ได้ทำ พวกนี้กลัวถูกรางวัลที่ ๑ จะเอารางวัลเลขท้าย งวดนี้ถูก ๒ ตัว งวดต่อไปก็ถูก ๒ ตัวอีก แล้วก็มาสงสัยว่าทำไมไม่ถูกรางวัลที่ ๑ เสียที ก็เล่นทำทีละนิด เททีเดียวเสียก็หมดเรื่อง

อาตมามาดูตัวเองแล้วก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมเวลาได้อะไรทำไมได้มาทีเดียวเป็นชุด ๆ เพราะชอบทำหนัก ๆ ทีเดียว พอถึงเวลาก็มาเป็นกุรุสทีเดียวเหมือนกัน

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ลักษณะนามของช้างป่าเขาเรียกเป็นตัว ถ้าช้างบ้านเขาเรียกเป็นเชือก แต่ที่เรียกเป็นช้างนี่ต้องช้างหลวง ช้างหลวงหรือม้าหลวง เขาเรียกเป็นช้างเป็นม้าตรง ๆ เลย เช่น ช้าง ๑ ช้าง ม้า ๑ ม้า เป็นต้น ไม่เรียกเป็นเชือกหรือเรียกเป็นตัว"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ปีนี้ครูบาเหนือชัยสุขภาพร่างกายดีกว่าปีที่แล้ว ออกกรรมฐานแล้วไม่โทรมมาก แล้วพวกก่อกวนรู้ว่าพระอาจารย์เล็กไปเขาก็เลิกกวน ไม่อย่างนั้นจะมีคนคอยลองของอยู่เรื่อยเลย พวกไสยศาสตร์เขาอยากจะรู้ว่าเก่งจริงแค่ไหน ฝ่ายเราคนกำลังอดข้าวมา ๗ วัน จะมีแรงที่ไหนไปลุ้นกับเขา

เรื่องของนิโรธกรรม พอถึงเวลาเขาก็จะหาพระที่ไว้ใจว่าจะดูแลรักษาเขาได้ ไปรับเข้ารับออก คนอื่นเขามั่นใจอาตมา แต่อาตมาไม่มั่นใจตัวเองเลย เพราะเคยโดนสอยมาเองแล้ว เขาตั้งความหวังไว้สูงทำเอาต้องระวังตัวลีบไปเลย"

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "อาตมาให้ลูกศิษย์เขาไปค้นคว้าว่า “ภิกษุพูดจาเหมือนแกงถั่ว” หมายความว่าอะไร ? พวกศัพท์โบราณ ถ้าเราไม่เข้าใจสภาพสังคมของเขา ก็จะไม่รู้ว่าแปลว่าอะไร

แกงถั่วก็คือแกงดาลของอินเดีย ที่กินกับแผ่นโรตี เป็นแกงถั่วผสมเครื่องเทศ แกงเป็นน้ำขลุกขลิกเขละ ๆ เหมือนอย่างกับเด็กท้องเสียถ่ายไว้ คราวนี้สมัยก่อนไม่ได้ใช้เตาแก๊ส แม้กระทั่งทุกวันนี้อินเดียก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ เป็นเตาฟืนบ้าง ใช้ขี้วัวบ้าง จึงสุก ๆ ดิบ ๆ เพราะฉะนั้นที่บอกว่า ภิกษุพูดจาเหมือนแกงถั่ว ก็คือพูดความจริงระคนด้วยความเท็จ หรือพูดความเท็จระคนด้วยความจริง เหมือนกับแกงถั่วที่สุกบ้างดิบบ้าง

เขากล่าวถึงการที่พระล่วงศีล ในลักษณะพูดเพื่อที่จะแสวงหาลาภใส่ตัว ใช้คำว่าภิกษุพูดจาเหมือนแกงถั่ว ก็คือพูดจริงบ้างโกหกบ้างนั่นแหละ เพียงแต่ว่าทั้งจริงทั้งโกหกนั่นเอาดีเข้าตัวทั้งหมด ของแบบนี้ถ้าไม่ให้เขาค้นคว้าไว้ พอถึงเวลาเขาอ่านเจอเองก็จะไม่เข้าใจ"

[เถรี]

ถาม : คนที่ปฏิบัติธรรม เวลาที่เขาเกิดมา เขามีสายอาจารย์ประจำของเขาเลยทุกคนไหมครับ ?
ตอบ : ก็ไม่แน่...บางคนก็มาแสวงหาไปก่อน แรก ๆ ของบุคคลที่มีพื้นฐานความดี ที่บาลีเรียก ปุพฺเพกตปุญฺญตา คือสร้างความดีมาแต่ก่อนแล้ว จะมีสายของตัวเองอยู่ แต่พอมาในชาตินี้ก่อนที่จะเจอสายของตัวเอง ก็เหมือนกับคนหิว ต้องหาร้านอาหาร ต้องกินก่อน ในเมื่อกินเสร็จแล้วรสชาติไม่ใช่อย่างที่ตัวเองต้องการ ก็หาร้านใหม่ไปเรื่อย เดี๋ยวก็ได้ร้านที่ถูกใจเอง แล้วจะผูกเป็นสายประจำของตน

แต่ถ้าคนที่ไม่มีพื้นฐานเก่ามา เพิ่งจะมาเริ่มชาตินี้ เจอใครตรงไหนก็เกาะไปได้เลย อาศัยพ่วงไปก่อน

[เถรี]

ถาม : สมัยก่อนตอนผมสนใจปฏิบัติ ผมก็อาศัยอ่านหนังสือของครูบาอาจารย์หลายท่าน อย่างของหลวงพ่อพุทธทาส หลวงปู่มั่น และหลวงพ่อฤๅษี ทั้งสามองค์ปฏิปทาต่างกัน แต่จุดมุ่งหมายคือจุดเดียวกัน ก็เลยปฏิบัติ อ่านหัวข้อหลักธรรมนั่งสมาธิและพิจารณาหลักธรรม อยู่กับในอารมณ์นั้นแต่ว่าเหมือนหุ่นยนต์เกินไป ?
ตอบ : คนฝึกปฏิบัติใหม่ ๆ จะเป็นอย่างนั้นทั้งนั้น พอสมาธิเริ่มทรงตัวจะไม่แยแสคนอื่น สนใจอยู่กับอารมณ์เฉพาะหน้า แล้วถ้าสมาธิทรงตัวจริง ๆ รัก โลภ โกรธ หลงจะไม่เกิด เหมือนกับคนตายด้าน เหมือนกับหุ่นยนต์อย่างที่โยมว่า

การฝึกจะต้องปรับไปจนถึงระดับหนึ่ง ที่สมาธิสามารถใช้ในงานทั่วไปได้ ถ้าอย่างนั้นก็จะกลับเป็นคนธรรมดาอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าจะธรรมดาลักษณะที่ว่า ทำอะไรผิดพลาดน้อยเพราะว่าสมาธิทรงตัว

ถาม : พอมาถึงเดี๋ยวนี้เป็นเวลา ๑๐ ปีแล้ว เหมือนจะเห็นผล มีความสุข หัวเราะ เป็นความสุขที่เกิดขึ้นมาเอง ?
ตอบ : การปฏิบัตินั้นมีระดับขั้นของเขาอยู่ อย่างอาตมาเอง ตอนที่ฝึกพวกพรหมวิหาร ๔ ทุกคนไม่รู้ก็คิดว่าบ้า เพราะยิ้มให้เขาได้หมด มีความสุข เยือกเย็น เบิกบาน รื่นเริง อยากจะแบ่งปันให้กับคนอื่นเขา ในเมื่อความรู้สึกนี้เกิดขึ้น อาการภายนอกก็คือเจอใครก็ยิ้มให้เขาหมด เดินบิณฑบาตไม่รู้จะยิ้มกับใคร ก้มหน้าก้มตาเดิน ยิ้มให้กับดินก็ยังเอา เพราะฉะนั้น..เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติที่คนเราเวลาปฏิบัติจะต้องผ่าน

[เถรี]

ถาม : สงสัยว่าถ้าเราปฏิบัติสูงขนาดไหน ก็สู้กรรมไม่ได้อยู่ดีจริงหรือไม่ครับ ?
ตอบ : มีผู้รู้บอกว่า อิทธิฤทธิ์แพ้บุญฤทธิ์ บุญฤทธิ์แพ้วิบากกรรม พระพุทธเจ้าของเราก่อนจะบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณ ก็ต้องทรมานพระวรกายอยู่ ๖ ปีเต็ม ๆ แล้วเมื่อก่อนที่จะปรินิพพาน พระองค์ท่านทรมานกับพระโรคปักขันธิกาพาธ ถ่ายเป็นโลหิต ถ้าสมัยนี้ก็คือกระเพาะทะลุ เพราะฉะนั้น..แม้แต่พระพุทธเจ้าท่านยังไม่พ้นกรรมเลย แล้วใครจะพ้นได้ ถ้าเรามัวแต่ประมาทอยู่ กระแสอกุศลกรรมมีความรุนแรงกว่าโดนดึงลงต่ำ คราวนี้ก็เฮง

ถาม : เรายังเป็นปุถุชนอยู่ จะปฏิบัติธรรมอย่างไรก็ต้องวอกแวก ?
ตอบ : นั่นถือว่าเป็นคำตอบในตัวอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าในเมื่อเรารู้ตัวก็มุ่งตรงไปเลย