คาถาย่นระยะทาง

[โอรส]

ถาม : จะถามเรื่องคาถาย่นระยะทาง เราภาวนาคาถาเงินล้านหรือว่าภาวนาพุทโธ ถือเป็นการย่นระยะทางได้หรือเปล่าคะ ?
ตอบ : จริง ๆ แล้ว การย่นระยะทางต้องเป็นพื้นฐานของวาโยกสิณ

และไม่ใช่วาโยกสิณตัวเดียว ลักษณะของการย่นระยะทางเป็นของผู้ชำนาญในกสิณ ๑๐ พอตั้งใจใช้กำลังของอภิญญา กำลังของกสิณอธิษฐานแล้วถึงจะเป็นไปตามนั้น แต่เท่าที่เคยใช้ได้ผล ให้ภาวนาว่า "สัมปจิตฉามิ"

อาตมาเดินแต่เขาขับมอเตอร์ไซค์ไล่ไม่ทัน ตัวเราเองไม่รู้หรอก รู้สึกว่าเดินตามปกติ สมัยที่ไปอยู่ทองผาภูมิใหม่ ๆ ออกเดินบิณฑบาตระยะทางไป ๕ กิโลเมตรเศษ กลับ ๕ กิโลเมตรเศษ รวมแล้ว ประมาณ ๑๐ กิโลครึ่ง คราวนี้ต้องเดินขึ้นเขาขึ้นเนินตั้งหลายลูก เมื่อไปบิณฑบาตแล้วได้ข้าวของมาเยอะ

พอได้ข้าวของมาเยอะ ชาวบ้านเขาก็ถือมาส่ง ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็เป็นพวกมอญ ทวาย ที่ทำงานอยู่กับหน่วยป่าไม้ที่ไปตั้งแคมป์อยู่กันข้างบน เขาก็ถือของมาส่ง วันแรก วันสอง วันสามก็มาส่ง พอวันท้าย ๆ เขาหายกันหมด อาตมาเองก็ไม่รู้เรื่องว่าเป็นเพราะอะไร

จนกระทั่งวันหนึ่งหัวหน้าคนงานเขามาบอกว่า "หลวงพี่เดินเร็วจริง ๆ ครับ"
อาตมาก็ถามว่า "ทำไมวะ ?"
หัวหน้าคนงานตอบว่า "ปกติพวกคนงานเดินกัน ผมต้องวิ่งไล่ตาม แต่หลวงพี่เดินคนงานต้องวิ่งไล่ เขาวิ่งไล่กันไม่ไหว..บอกว่าเหนื่อย จึงไม่ถือของตามมาส่งให้หลวงพี่อีก"

"ผมก็สงสัยว่าหลวงพี่เดินอย่างไร พวกคนงานถึงไล่ไม่ทัน ผมจึงลองเอามอเตอร์ไซค์ไล่ตามดู ไล่ไม่ทันจริง ๆ ครับ..!" เขาว่าอย่างนั้น เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย รู้อยู่อย่างเดียวว่าเดินตามปกติ

[โอรส]

ถาม : ภาวนาว่าอะไรคะ ?
ตอบ : "สัมปจิตฉามิ"

เหตุเพราะหลวงพ่อท่านสั่งไว้ตั้งแต่บวชพรรษาแรก ท่านบอกว่าให้ภาวนาคาถาบทนี้ให้เป็นปกติ เพราะว่าบทนี้จะเป็นคาถาสำหรับสร้างอภิญญา ถ้าใครทำทรงตัวจะเล่นอภิญญาได้เหมือนกับได้กสิณ ๑๐

ท่านบอกว่านานไปข้างหน้าบรรดาเดียรถีย์จะโจมตีศาสนาพุทธมาก โดยเฉพาะเรื่องของอภิญญาสมาบัติ เขาจะกล่าวว่าเป็นเรื่องหลอกลวงกัน เมื่อถึงเวลานั้น พวกแกจะต้องไปแสดงให้เขาดูว่า เรื่องของอภิญญาเป็นเรื่องจริง ท่านสั่งให้ทำตั้งแต่พรรษาแรกเลย

แล้วอีกครั้งหนึ่งก็เดินทางไปเยี่ยมสถานีวิจัยลุ่มน้ำแม่กลอง ก็เดินขึ้นไปดูพื้นที่การจัดการลุ่มน้ำของเขา เดินไปเรื่อย ๆ เวลาก็ประมาณ ๑๑ โมงครึ่งแล้ว ระยะห่างจากสถานีประมาณ ๔ กิโลเมตรเศษ หัวหน้าเขาบอกว่านิมนต์ฉันเพลด้วยครับ เพราะว่าสั่งเขาจัดอาหารไว้แล้ว เราก็มองนาฬิกา "ตายห่...!" ๔ กิโลเมตรเดินครึ่งชั่วโมง..อย่างไรก็ไม่ทันอยู่แล้ว..ใช่ไหม ? ก็เลยต้องใช้วิธีนี้

บอกเขาว่า "เออ..ถ้าอย่างนั้นขอเดินล่วงหน้าไปก่อน พวกโยมตามมาก็แล้วกันนะ" แล้วก็ออกเดิน เมื่อมาถึงข้างสถานี รถเขาออกมาแล้วบอกว่า "กำลังจะไปรับพอดี" อาตมาก็บอกว่า "ไปรับหัวหน้ากับคนอื่นเขามาก็แล้วกัน ของอาตมาถึงแล้ว ไม่ต้องรับหรอก"

จากนั้นก็ลงไปนั่งฉัน และดูนาฬิกาเพิ่งจะ ๑๑ โมง ๔๐ นาทีเท่านั้น ปรากฎว่าเมื่อคณะตามมาถึง แม่ของจุ๊บเขาบอกว่า "ท่านเดินอย่างไรเร็วขนาดนั้น จุ๊บวิ่งตามซะจนเลือดกำเดาไหลยังไล่ไม่ทัน" อาตมาบอกว่า "ไม่รู้เหมือนกัน ก็เดินปกตินี่แหละ รู้สึกว่าระยะทางยังไกลเท่าเดิม แต่ว่าถึงเร็วขึ้นเท่านั้น"

เท่าที่ใช้ดูก็ใช้บทนี้แหละ แต่ถ้าอย่างหลวงปู่จง วัดหน้าต่างนอก พาหลวงพ่อฤๅษีไปสุวรรณวิหารที่อินเดีย นั่นเป็นอำนาจของกสิณ ๑๐ ไม่ใช่ประเภทคาถาอย่างนี้หรอก

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมีนาคม พุทธศักราช ๒๕๔๕

[ตั้มศักดิ์]

ขออนุญาตนำไปเผยแพร่ในเว็บพลังจิตครับ