ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๑.

หากจิตเกาะงานทางโลก
ตายแล้ว.. ตายอีก
ก็ต้องกลับมาทำงานนั้นใหม่ อย่างไม่รู้จบ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๒.

ถ้าไม่ฝืนความจริงเสียอย่างเดียว
จิตก็สงบ วางอารมณ์ ยอมรับกฎของกรรมได้
หากทำได้ก็เรียกว่าเข้าถึงอริยสัจ จักพ้นทุกข์ได้ก็ที่ตรงนี้

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๓.

บุคคลใดใช้ปัญญาพิจารณากฎของกรรมตามความเป็นจริงแล้ว
จักได้ชื่อว่าเข้าถึงอริยสัจ สามารถตัดสังโยชน์ได้ง่าย

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๔.

กฎของกรรมหรืออริยสัจนั่นแหละ ตัวเดียวกัน
ให้รู้ว่าโลกนี้เป็นทุกข์ โลกนี้ไม่เที่ยง
ยึดถืออันใดมิได้
กฎของกรรมเกิดขึ้นมาได้เพราะเรายึดถือทุกข์

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๕.

หลักการของการปฏิบัติธรรม
จักต้องรู้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา ได้บ้าง ตกบ้าง ก็ไม่เป็นไร
เพราะการกำหนดรู้อารมณ์ คือผลของการปฏิบัติ
และผลจักเป็นของจริง ต้องถูกกระทบก่อนเสมอ
แล้วจบลงที่ว่ามันทุกข์ มันเป็นอริยสัจ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๖.

ให้พิจารณาว่า อะไรเกิดขึ้นเป็นที่ขัดข้องแล้ว
ล้วนแต่เป็นความทุกข์ทั้งสิ้น
นี่คืออริยสัจหรือกฎของกรรม

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๗.

บุญบารมีเต็ม คือรักษาไว้ซึ่งกำลังใจให้เต็ม
อยู่ในการตัดสังโยชน์เป็นปกติ
ทำทุกอย่างเพื่อพระนิพพานจุดเดียว
เอาทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกรรมฐานหมด

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๘.

จิตที่เย็นสนิท คือจิตที่พิจารณากฎของกรรม
แล้วยอมรับความเป็นจริงของขันธ์ ๕ โดยไม่ดิ้นรน

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒๙.

บุคคลใดที่ต้องการจักไปพระนิพพานในชาตินี้
บรรดาเจ้าหนี้เก่า ๆ ก็จักตามทวงตามเล่นงานอย่างไม่ลดละ
หากทนไม่ได้ก็ไปไม่ได้

ต้องวางอารมณ์ยอมรับกฎของกรรมให้เป็นธรรมดาให้ได้
การพ่ายแพ้เป็นของธรรมดา แต่จงอย่าถอย จิตก็จักไม่ดิ้นรนมาก
ไม่ช้าไม่นาน กฎของกรรมก็จักคลายตัวไปเอง

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๐.

ทุกอย่างที่ทำให้จิตมีอารมณ์กังวลอยู่
ล้วนแต่เกี่ยวเนื่องด้วยการเกาะติดขันธ์ ๕ ทั้งสิ้น
เช่น เศรษฐกิจไม่ดี, การเจ็บป่วย
ต้นเหตุ เพราะจิตไม่ยอมรับนับถือกฎของกรรม

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๑.

ใช้ทุกขเวทนาให้เป็นประโยชน์ เอาทุกข์นั่นแหละ
สอนจิตให้ยอมรับความไม่เที่ยงของโลก และขันธโลก (ร่างกาย)
ทุกขสัจหรือทุกข์กาย ต้องกำหนดรู้จึงจักรู้ว่าเป็นทุกข์
แล้วลงตัวธรรมดา ว่ามันก็เป็นของมันอยู่อย่างนี้เอง ไม่มีใครฝืนได้

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๒.

การเจ็บป่วยจึงเป็นของดี จักได้ไม่ประมาทในความตาย
เพราะไม่มีใครเอาสมบัติของโลกไปได้
รู้ลม-รู้ตาย-รู้นิพพาน
เป็นทางลัดเข้าสู่พระนิพพานได้ง่าย ๆ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๓.

การรู้เป็นเพียงแค่เข้าใจเท่านั้น
ของจริงอยู่ที่ผลของการปฏิบัติ

การรู้คือมรรค การปฏิบัติเพื่อตัดโกรธ-โลภ-หลง คือผล

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๔.

จิตฟุ้งอยู่ในสัญญา เพราะมัวไปยุ่งกับเรื่องของผู้อื่น
จิตชอบจำแต่ความเลวของผู้อื่น
อันเป็นภัยที่กลับมาทำร้ายจิตตนเองให้เศร้าหมอง
ขาดเมตตากับกรุณาจิตตนเอง ชอบจุดไฟเผาตนเอง

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๕.

ฟุ้งเลว ให้แก้ที่ฟุ้งดี จำเลวให้แก้ที่จำดี
ฟุ้งออกนอกตัวเป็นกิเลส ฟุ้งอยู่กับตัวเป็นพระธรรม
หากฟุ้งเข้าหาอริยสัจ เข้าหาพระธรรมเป็นธัมมวิจัย.. ไม่ใช่นิวรณ์

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๖.

ฟุ้งเรื่องอะไร ให้พยายามแก้เรื่องนั้น
โดยใช้อริยสัจเป็นหลักสำคัญในการแก้ปัญหา
หากแก้ไม่ไหว จงใช้อานาปานุสติเข้าระงับจิตให้สงบ แล้วจึงใช้อริยสัจ
ธรรมของตถาคตต้องหยุดอารมณ์จิตให้สงบก่อน
จึงจักเห็นการเคลื่อนไหวของกิเลสได้ตามความเป็นจริง

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๗.

จิตของผู้มีปัญญา จักเป็นจิตที่รู้เท่าทันความจริงในอริยสัจอยู่เสมอ
พระอรหันต์ท่านทรงอธิปัญญา ก็อยู่ที่ตรงนี้

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๘.

อย่าหนีความโกรธ
เพราะเป็นกิเลสที่ต้องละด้วยสมถะและวิปัสสนา (กสิณ ๔ และพรหมวิหาร ๔)
ให้คิดว่าคือครูทดสอบอารมณ์จิต
จึงต้องแก้ที่จิตตน อย่าไปแก้ที่บุคคลอื่น

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓๙.

พุทธานุสติอย่าทิ้งไปจากจิต
เมื่อรู้ว่าอารมณ์โทสะจริตยังเด่นอยู่ จงอย่าทิ้งพระ
อย่าไปไหนคนเดียว อย่าอยู่คนเดียว ให้อยู่กับพระ
พระอรหันต์ทุกองค์ท่านยังไม่ทิ้งพระ แล้วเราเป็นใคร

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๐.

การพิจารณาร่างกายอยู่เสมอ เป็นอุบายไม่ให้จิตส่งออกนอกกาย
เป็นวิปัสสนาญาณที่ถูกต้องของพระพุทธศาสนา เป็นอริยสัจ
ให้ดูอาการของจิต ที่เกาะติดร่างกายนี้ว่าเป็นเราเป็นของเรา นี้แหละเป็นสำคัญ