[เถรี]

ถาม : ถ้าผมมีเงินติดตัวอยู่ ๑๐๐ บาท แต่ตัดใจทำบุญจนหมดตัว กับคนที่มีเงินอยู่ร้อยล้านบาททำบุญไป ๑ หมื่นบาท ถ้าตัดสินกันเฉพาะการทำบุญตรงนี้ ระหว่างผมกับเขาคนไหนจะได้อานิสงส์เรื่องทรัพย์สินเงินทองในชาติหน้ามากกว่ากัน ?
ตอบ : คนที่ตัดสินใจทำบุญหมดตัวจะได้ความโง่มากกว่า..! การทำบุญต้องไม่ให้ตนเองและคนรอบข้างเดือดร้อน แต่ว่ามีอยู่ประเภทหนึ่งก็คือพระโพธิสัตว์ ส่วนใหญ่แล้วแม้แต่ชีวิตของท่านเองก็ยังไม่กังวล ท่านจะทำบุญหมดตัวก็เป็นเรื่องของท่าน แต่ถ้าเป็นคนทั่ว ๆ ไปต้องมีสติรอบคอบแล้วก็พิจารณาก่อนทำบุญด้วย

สมมุติว่าเราทำบุญสังฆทานครั้งละ ๑๐ บาท เงิน ๑๐๐ บาทเราทำได้สิบครั้ง ก็แปลว่าเราได้อานิสงส์สังฆทาน ๑๐ ครั้ง ขณะเดียวกันถ้าเราทำ ๑๐๐ บาทครั้งเดียว เราได้อานิสงส์สังฆทานครั้งเดียว แล้วตัวเราไปเดือดร้อนทีหลัง ก็ต้องคิดดูว่าถ้าเราทำแบบนี้เราโง่หรือเราฉลาด ?

ถ้ากล่าวถึงอานิสงส์ที่จะพึงได้ในภายภาคหน้า สมมติว่าเกิดเป็นมหาเศรษฐีก็จะได้มีทรัพย์ ๘๐ โกฏิเป็นพื้นฐาน ส่วนที่ทำมากทำน้อยนั้นเขาก็ได้มากน้อยกว่าตามจำนวนที่ทำไป อย่างเช่นท่านที่ทำมากกว่า อาจจะมี ๑๒๐ โกฏิ อาจจะมี ๓๕๐ โกฏิ แต่ว่าเป็นมหาเศรษฐีเหมือนกัน ก็แปลว่าระยะต่ำสุดของตนเองมีอยู่ แต่ว่าระยะสูงสุดไม่ได้จำกัดไว้

ถาม : ขอพระอาจารย์เมตตาแนะนำการทำบุญแบบที่มีศรัทธาและประกอบไปด้วยปัญญา ?
ตอบ : บอกไปเรียบร้อยแล้ว

ถาม : แล้วเราจะวัดได้อย่างไรว่าคนที่ทำหมดตัวเขาเป็นพระโพธิสัตว์หรือว่าไม่มีปัญญา ?
ตอบ : ก็ต้องถามเราเองว่าโง่หรือฉลาด พระโพธิสัตว์เป็นคนฉลาด ทำอะไรเผื่อขาดไว้อย่าเผื่อเหลือ คำว่าเผื่อขาดก็คือต้องระมัดระวังอยู่เสมอว่า อาจจะต้องขาดแคลนอะไรบางอย่าง อย่างที่โบราณบอกว่า ขนาดเศรษฐียังขาดไฟ ฉะนั้น..เราระมัดระวังเอาไว้ย่อมดีกว่า แล้วอีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าไปทำผิดที่ก็จะได้ไม่เสียหายมากมายนัก

มีโยมอยู่คนหนึ่งอาตมารู้จักดี สนิทสนมมาก ไม่ทราบว่ากรรมอะไรบันดาล เอาเงินไปถวายฤๅษีเพ่งอุจจาระไปหนึ่งล้านบาท แล้วฤๅษีเชิดหายเข้ากลีบเมฆไป ตอนนั้นจะมีฤๅษีอยู่ท่านหนึ่ง อยู่แถวไทรโยคของเมืองกาญจนบุรี มีปฏิปทาพิลึกพิลั่นคือเอาอุจจาระมานั่งพิจารณา หนังสือพิมพ์เขาเรียกว่าฤๅษีเพ่งอึ แล้วโยมรายนี้ก็คงเห็นขลัง ไปแล้วก็ควักกระเป๋าทำบุญไปล้านหนึ่ง ปัจจุบันตัวเองลำบากแทบตาย