[เถรี]

"ช่วงออกพรรษาญาติโยมก็ไปปฏิบัติธรรมกัน วันรุ่งขึ้นตักบาตรเทโวฯ กับทอดกฐินสามัคคี ช่วงเช้าก็เป็นการตักบาตรเทโวฯ ตอนบ่ายก็ทอดกฐินสามัคคี อาตมาสั่งให้แม่ชีแจกของแห้งให้หมดคลัง เพราะว่าวันตักบาตรเทโวฯ จะมาอีกมหาศาลเลย ปรากฏว่าส่วนใหญ่ที่ให้ของไปก็เป็นหน่วยป่าไม้และ ตชด.

โดยเฉพาะบรรดาหน่วยป่าไม้ต่าง ๆ ในทุ่งใหญ่นเรศวร และศูนย์สงเคราะห์เด็กชาวเขาของแม่ชีแจ๊ก ก่อนหน้านี้เลี้ยงเด็กไว้ ๘๐ กว่าคน ตอนนี้เด็กที่อยู่ประจำมีประมาณ ๓๐ คน เพราะว่าที่เหลือเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพฯ แม่ชีคนเดียวสู้ได้ กำลังใจถึงมาก เพียงแต่ว่าเด็กช่วงวัยรุ่นกินมาก รายจ่ายเรื่องอาหารจะสูงเป็นพิเศษ อาตมาบอกว่าให้ไปขนที่วัดท่าขนุนได้เลย ของหมดเมื่อไรให้ไปเอาได้ทันที แล้วก็มอบให้ท่านอาจารย์อังกุระเอาข้ามไปทางวัดตองไว ไปมอบให้บรรดาวัดวาอารามทางฝั่งพม่าที่เขาลำบากยากจน โดยเฉพาะบรรดาผ้าไตรต่าง ๆ ที่มีมากเป็นพิเศษ ก็ส่งไปให้ ปรากฏว่าเพิ่งจะโละผ้าไตรได้หมดคลัง ช่วงกฐินน่าจะเข้ามาเกิน ๓๐๐ ไตรอีกแล้ว กลายเป็นว่ายิ่งให้ก็ยิ่งเพิ่ม

พอตักบาตรเทโวฯ เสร็จ พวกแม่ชีแจ๊กและพวกป่าไม้ก็มาขนไปอีกรอบหนึ่ง รู้สึกว่ายุบไปหน่อยเดียว พอมาอีกไม่กี่วันก็บวชพระร้อยกว่ารูป แล้วไปบิณฑบาตข้าวสารอาหารแห้งอีก ตอนนี้ก็ล้นคลังเหมือนเดิม ต้องไล่แจกไปเรื่อย ๆ มีญาติโยมหลายคนพอเห็นแล้วก็มาขอ บอกว่าจะเอาไปแจกที่โน่น มอบให้ที่นี่ อาตมาบอกว่าไม่ให้ เขาก็ถามว่าแล้วทำไมคนโน้นคนนี้ให้ได้ บอกไปว่า “ที่ให้ไปเพราะอาตมามั่นใจว่า เขาเอาไปช่วยเหลือคนอื่นจริง ๆ แต่ของคุณเป็นใครอาตมาก็ไม่รู้จัก อยู่ ๆ มาขอ ถ้าเอาไปขายอยู่ในตลาดนัดอาตมาก็ไม่อาจจะทราบได้ เพราะฉะนั้น..ถ้าไม่ใช่รู้จักมักคุ้นกันจริง ๆ แล้วจะไม่ให้” บอกไปอย่างนั้น เหมือนกับเลือกที่รักมักที่ชังแต่ไม่ใช่ เป็นการป้องกันการทุจริต

คนที่เขามีเจตนาดีจริง ๆ อาจจะมีแต่น้อย ไม่อยากจะพลาดแบบวัดอื่น ๆ ที่พอไปขอเสร็จแล้วไปขายถูก ๆ ในตลาดนัด เปิดร้านขายในตลาดนัดเลย เสียค่าร้าน ๒๐ บาท ขายได้ตั้งหลายพัน เพราะของขอมาเฉย ๆ"