[เถรี]

ถ้าเราจะเอาศีลของเรามาเป็นเครื่องพินิจพิจารณาให้เกิดปัญญา ก็คือศีลนั้นเป็นเครื่องป้องกันเราไม่ให้เบียดเบียนผู้อื่นให้ทุกข์ยากลำบาก ป้องกันไม่ให้ผู้อื่นเบียดเบียนเราจนได้รับความทุกข์ยากลำบาก ก็แปลว่าเราเกิดมาเมื่อไรก็ตาม ก็จะต้องโดนผู้อื่นเบียดเบียนอยู่เสมอ ถ้าเกิดมาเมื่อไรก็ต้องโดนเบียดเบียนอยู่เสมอ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาในโลกที่เป็นความทุกข์เช่นนี้ เรายังต้องการอีกหรือไม่ ? ถ้าหากว่าเราไม่มีความต้องการในตรงจุดนี้ ก็ต้องเอาใจเกาะองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพานเอาไว้ ตั้งใจว่าถ้าหากว่าเราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือเกิดอุบัติภัยอันตรายใด ๆ ถึงแก่ชีวิตก็ตาม เราขอไปอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานเท่านั้น

เมื่อมาถึงตรงจุดนี้ก็ให้ทุกท่านประคับประคองรักษาอารมณ์ในการปฏิบัติเอาไว้ ถ้ายังกำหนดลมหายใจอยู่ได้ ก็กำหนดลมหายใจไป ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่ ก็กำหนดคำภาวนาไปด้วย ถ้าลมหายใจเบาลงหรือหายไป คำภาวนาหายไป ก็ให้กำหนดรู้อยู่ว่าลมหายใจเบาลงหรือหายไป คำภาวนาหายไป อย่าไปพยายามทำให้เป็นอย่างนั้น และอย่าดิ้นรนออกจากสภาพนั้น เรามีหน้าที่ตามดูตามรู้เฉย ๆ ให้ทุกคนรักษาอารมณ์ใจเช่นนี้ไว้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันศุกร์ที่ ๖ มกราคม ๒๕๖๐
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยทาริกา)