[เถรี]

การปฏิบัติธรรมของเราถ้าหวังผล ศีลจะเป็นพื้นฐานใหญ่ที่สำคัญมาก เพราะการที่เราต้องคอยระมัดระวังรักษาศีลนั้น ก็คือการสร้างสมาธิให้เกิดขึ้น สติสัมปชัญญะของเราจะต้องคอยจดจ่อระมัดระวังไม่ให้ตนเองละเมิดศีล ไม่ยุให้ผู้อื่นละเมิดศีล และไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล ก็จะเกิดสมาธิขึ้นมาเป็นพื้นฐานรองรับในลำดับต่อไป

ในเมื่อทานเราทำได้แล้ว ศีลเราทบทวนให้สมบูรณ์บริบูรณ์ได้ ก็เหลือแต่ในเรื่องของภาวนา คำว่า "ภาวนา" ในที่นี้หมายถึงการทำให้เจริญขึ้น ก็คือ การใช้ปัญญาในการพินิจพิจารณาให้เห็นว่า อัตภาพร่างกายของเราก็ดี ของคนอื่นก็ดี ของสัตว์อื่นก็ดี ตลอดจนกระทั่งวัตถุธาตุสิ่งของต่าง ๆ ก็ตาม มีการเกิดขึ้นในเบื้องต้น แปรปรวนไปในท่ามกลาง และสลายตัวไปในที่สุด

ไม่ว่าเราจะเกิดมากี่ชาติก็จะพบกับสภาพร่างกายเช่นนี้ ก็คือมีความไม่เที่ยงเป็นปกติ มีความทุกข์เป็นปกติ ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายเป็นตัวเป็นตนได้ แล้วท้ายสุดก็เสื่อมสลายตายพังไปหมด