[เถรี]

เรานั่งกรรมฐาน ๓๐ นาที จิตก็เริ่มรู้สึกว่าหนัก ไปไม่ไหวแล้ว เราก็เลิกได้ ผ่อนอารมณ์แล้วคอยประคับประคองเอาไว้ ในขณะเดียวกันบางคนเขาสร้างบารมีมาเข้มข้น นั่ง ๓ วัน ๓ คืนก็สบายมาก เพราะฉะนั้นมัชฌิมาปฏิปทาของแต่ละคนจะไม่เท่ากัน

แต่ถ้าร่างกายบอกไม่ไหวแล้วให้ลองฝืนดูนิดหนึ่ง ถ้าฝืนแล้วไปได้ แปลว่าเมื่อครู่นี้กิเลสหลอกให้เราขี้เกียจ ถ้าฝืนแล้วฝืนอีกไปไม่ได้จริง ๆ แล้วค่อยเลิก ให้รู้ว่ากำลังของเรามีแค่นี้ แต่ถ้าเราทำบ่อย ๆ เราก็จะมีเยอะเหมือนเขา เราทำครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวพรุ่งนี้อีกครึ่งชั่วโมง มะรืนนี้อีกครึ่งชั่วโมง ไล่ไปเรื่อย หรือไม่ก็เช้าครึ่งชั่วโมง กลางวันครึ่งชั่วโมง เย็นครึ่งชั่วโมง รวม ๆ เข้าก็ได้เป็นวันเหมือนเขา

ปฏิปทาในการปฏิบัติของคนไม่เท่ากัน พระพุทธเจ้าท่านแบ่งเป็น ๔ อย่าง ก็คือ
ทุกขาปฏิปทา ทันธาภิญญา ปฏิบัติก็ลำบาก บรรลุก็ยาก
ทุกขาปฏิปทา ขิปปาภิญญา ปฏิบัติลำบากแต่บรรลุง่าย อย่างสายหลวงปู่มั่น เดินจงกรมจนทางลึกถึงแข้งเลย แต่ว่าบรรลุกันเยอะ
สุขาปฏิปทา ทันธาภิญญา ปฏิบัติง่าย สบาย ๆ แต่บรรลุยาก เพราะว่าส่วนใหญ่มัวแต่ไปหลงกับความสบาย
สุขาปฏิปทา ขิปปาภิญญา ปฏิบัติสบาย บรรลุง่าย สบายแค่ชาติปัจจุบันนะ เพราะว่าอดีตลำบากมาตั้งเท่าไรก็ไม่รู้

แบบเดียวกับพระพาหิยะทารุจีริยะ ท่านฟังเทศน์สั้น ๆ แค่“ตาเห็นรูปอย่าไปสนใจ หูได้ยินเสียงอย่าไปสนใจ” สั้น ๆ เท่านั้น ท่านบรรลุมรรคผลเลย ใคร ๆ ก็ว่าท่านบรรลุง่ายสบายเหลือเกิน ที่ไหนได้ชาติก่อนท่านอดตาย เพราะว่าขึ้นไปปฏิบัติบนหน้าผา กะว่าถ้าหากบรรลุไม่ได้ก็ให้ตายไปเลย เพื่อนของท่านบรรลุแล้วเหาะไปบิณฑบาตมาเลี้ยง ท่านก็ไม่เอา เพราะถือสัจจะไว้แล้วว่า ถ้าหากว่าไม่บรรลุจะไม่ยอมกินอะไร ท้ายสุดก็เลยอดตาย

แต่ด้วยความมุ่งมั่นขนาดนั้นแหละ กำลังใจข้ามชาติข้ามภพมา กลายเป็นอุปนิสัย เป็นปัจจัยนำส่ง ทำให้ชาติปัจจุบันท่านบรรลุเร็วมาก ฟังแค่หัวข้อธรรมสั้น ๆ ก็บรรลุเลย เราจะไปว่าท่านปฏิบัติง่าย บรรลุง่ายก็ไม่ใช่ เราเห็นง่ายชาตินี้ แต่ก่อนนั้นยากถึงขนาดอดตายมาแล้ว