[เถรี]

ถาม : ตอนตั้งท่าทำสมาธิมักจะไม่ค่อยได้ มักจะได้ตอนเผลอ ?
ตอบ : เพราะตั้งใจมากเกินไป เหมือนอย่างหลวงพ่อวัดท่าซุงเวลาสอนมโนมยิทธิ ท่านบอกว่าอย่าตั้งใจมากเกินไป คนตั้งกำลังใจมากเกินไปเหมือนกับคนที่ยืดคอเลยช่อง ประเภทตั้งใจน้อยเกินไปก็ต่ำกว่าช่อง ไม่สามารถจะไปตรงนั้นได้ ต้องพอดีช่องถึงไปได้

แต่คำว่าพอดีต้องเจอด้วยตัวเอง ถึงจะรู้ว่าแค่ไหนคือพอดี เพราะพอดีของแต่ละคนไม่เท่ากัน มัชฌิมาปฏิปทาของแต่ละคนไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับบุญวาสนาที่สั่งสมมาตั้งแต่อดีต และสิ่งที่เราขวนขวายในปัจจุบัน พอรวมกันขึ้นมาก็จะมีจุดพอดี ซึ่งไม่เท่ากับคนอื่น ถ้าใครทำมาใกล้เคียงกัน ถึงเวลาก็มักจะได้อะไรเหมือน ๆ กัน คล้าย ๆ กัน ในเวลาใกล้ ๆ กัน ถ้าทำมาไม่ใกล้เคียงกันก็ต่างคนต่างไป บางคนก็หลายปี บางคนก็ไม่นาน

เวลาเราอ่านพระไตรปิฎกจะเห็นว่า บางท่านพระพุทธเจ้าเทศน์จบก็บรรลุมรรคผลเลย แต่บางท่านต้องผ่านไปอีก ๗ วัน ๑๕ วัน หรือไม่อย่างท่านพระอนุรุทธก็ใช้เวลา ๗ ปี หรือไม่ก็พระอานนท์ตั้งหลายปี พระอานนท์นี่น่าเห็นใจ เพราะว่าท่านทำหน้าที่พุทธอุปัฏฐากดูแลพระพุทธเจ้า แค่จัดคิวให้คนเข้าพบพระพุทธเจ้าก็ไม่มีเวลาเหลือแล้ว ไหนจะต้องเรื่องส่วนตัวอีก จนท่านไม่มีเวลาปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้น ทรงความเป็นพระโสดาบันอยู่นานมาก

พระอานนท์ท่านบวชหลังจากพระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้วหลายปีเหมือนกัน ต้องบอกว่าอธิษฐานมาเพื่อความเป็นพุทธอุปัฏฐาก พระพุทธเจ้าตรัสว่า “ต่อให้พุทธอุปัฏฐากของพระพุทธเจ้าในอดีตก็ดี ในอนาคตก็ดี แม้ว่าพึงมีก็ไม่เกินอานนท์นี้” พูดง่าย ๆ ว่าท่านทำหน้าที่ของท่านได้เต็มที่แล้ว ในอดีตเคยทำได้แค่ไหนพระอานนท์ก็ทำได้แค่นั้น ในอนาคตจะทำได้แค่ไหนก็ไม่เกินที่พระอานนท์ได้ทำไว้แล้ว

พระอานนท์อายุยืนมาก ปรินิพพานตอนอายุ ๑๒๐ ปี แปลว่าอยู่มาหลังพุทธปรินิพพานอีก ๔๐ ปีได้ ตอนช่วงนั้นจะมีการสืบสายธรรมะมา มีสายของพระมหากัสปปะ สายของพระมหากัจจายนะ สายของพระโมคคัลลานะ สายของพระสารีบุตร สายของพระอานนท์ แต่พอมาระยะหลัง ๆ ลูกศิษย์สายของพระมหากัจจายนะกับสายของพระอานนท์ มีการบันทึกหลักธรรมเป็นตัวอักษร ก็เลยมีการตกทอดมาอย่างชัดเจน โดยเฉพาะทางสายพระมหากัจจายนะ ตกทอดมาเป็นตำรามูลกัจจายน์ นักเรียนบาลีเจอเข้า..อ้วกทุกราย

เมื่อเช้าได้คุยกับมหาเบิร์ธ ถึงกับบอกว่า เราเรียนกันแค่ผิว ๆ เท่านั้น ถ้าเจอบาลีไวยากรณ์ชั้นสูงกับพระสูตรนี่ ต้องท่องกันหูดับตับไหม้กว่านี้อีก..!