[เถรี]

พระอาจารย์กล่าว่า "ไปนึกถึงผู้นำกะเหรี่ยง แกแซวพวกเราเจ็บ ๆ แกบอกว่า “ผมก็เพิ่งรู้ว่าพวกท่านเอาผมไปขายได้” เพราะว่าที่วัดท่าขนุนเป็นศูนย์กลางวัฒนธรรมไทยสายใยชุมชนของอำเภอ แล้วคราวนี้ถ้ามีวัฒนธรรมอะไรที่มีความต่าง มีความแปลก มีความเด่น ก็ต้องรวบรวมเอาไว้

เขาเองเขาอยู่กันอย่างนั้น ทำกันอย่างนั้นมารุ่นแล้วรุ่นเล่า เขาก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรดี มีอะไรผิดปกติ มีอะไรน่าสนใจ พอเห็นคนแห่ไปดูก็ยังงง ๆ ว่ามาดูอะไรกัน"

ถาม :(ไม่ชัด)
ตอบ : จริง ๆ ต้องบอกว่ากะเหรี่ยงเขาอยู่กับป่ากับดง แล้วความชื้นมันเยอะ ถ้าไม่กินเผ็ดมาก ๆ นี่อยู่ยาก ต้องกินเผ็ดมาก ๆ ขับเหงื่อขับความชื้นในร่างกายออก ก็เลยกลายเป็นว่าเขากินเผ็ดกันจนเป็นปกติวิสัย คนไทยเราไปเจอพริกกะเหรี่ยงครั้งแรกเผ็ดกระโดดทุกคน น้องเล็กกินไปคำเดียวหัวหูแดงหมด ช่วงที่ไปธุดงค์ไปอยู่ที่นั่น กินทุกวัน เพราะว่าจะมีน้ำพริกกะเหรี่ยงเป็นหลัก แล้วก็พวกผักหญ้าที่เขาหาตามธรรมชาติ อยู่ไปเป็นเดือน พอออกมาข้างนอกฉันอะไรก็ไม่รู้สึกเผ็ดเลย พอถึงเวลาเขาเอาน้ำปลาพริกมาถวายนี่ กวาดพริกมาเคี้ยวเล่นได้เลย แต่เขาว่าพริกที่เผ็ดที่สุดเป็นของเม็กซิโก ไม่ใช่พริกกะเหรี่ยง พริกกะเหรี่ยงเผ็ดแค่ ๑๒๕,๐๐๐ สโควิลล์ ส่วนของพริกเม็กซิโกล่อไป ๕ แสนกว่าสโควิลล์ ประเภทเดินผ่านต้นก็คงจามแล้ว สโควิลล์เป็นมาตราวัดความเผ็ด