[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ทิดตู่ตอนนั้นยังเป็นสามเณรอยู่ ถือว่าไปฝึกวิชาชั้นสูงโดยไม่รู้ตัว ไปเป็นเป้าให้หมอผีซ้อมมือเล่น พวกนี้เขามีค่านิยมว่าถ้าเล่นงานพระธุดงค์ได้ถือว่าดัง พระอาจารย์ชะลอ วัดใหม่ฉายหิรัญนี่บวมทั้งตัวเลย ท้ายสุดต้องย้ายหนี อยู่บ้านตะเพินคี่ไม่ได้ อาตมาไปก็โดนปางตายอยู่หลายรอบ แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ถึงเวลาอาราธนาบารมีพระท่านสงเคราะห์ หายดีเรียบร้อยก็ไปตีหน้าตาย เขาให้อะไรก็กินหน้าตาเฉย

เรื่องของไสยศาสตร์นี่ ถ้าเรามีของดีของขลังอยู่กับตัว ให้อาราธนาป้องกันตัวก็พอ อย่าไปตอบโต้ใคร เพราะว่าเท่าที่มีประสบการณ์มา พอเราสวนกลับไปเขาสู้ไม่ได้ เขาจะหาคนที่เก่งกว่ามา ถ้าหาคนเก่งกว่ามาไม่ได้เขาก็หาพวกมามาก ๆ แล้วก็ผลัดกันทำ กลายเป็นว่าเราไม่มีเวลาพักผ่อน แต่ของเขาผลัดกัน ท้ายสุดเราก็พลาดจนได้ อาตมาต้องแกล้งทำตายไปหลายยกแล้ว คือมีปัญญาก็ทำไป ตูไม่รู้ไม่ชี้รับไปเลย สองวันสามวันเขาเห็นไม่มีการตอบโต้ คิดว่าน่าจะตายไปแล้วเขาก็เลิก ไม่อย่างนั้นก็เล่นไม่เลิก..น่ารำคาญ

อย่างงานเป่ายันต์เกราะเพชรครั้งที่ผ่านมา พวกเราก็คงจะเห็นว่าเยอะแค่ไหน มีทั้งนักร้อง มีทั้งนักดิ้นครบครัน ถ้ามีหางเครื่องอีกหน่อยก็ตั้งวงดนตรีได้เลย แสดงว่าสมัยนี้ไสยศาสตร์ก็เฟื่องฟูไม่แพ้กัน แล้วโดยเฉพาะว่าเรื่องของ ยันต์เกราะเพชรนี่เป็นคู่ปรับกับไสยศาสตร์โดยตรง เพราะว่า พุทธศาสตร์ คือ ศาสตร์แห่งความตื่น ไสยศาสตร์ คือ ศาสตร์แห่งความหลับ พุทธะ แปลว่า ตื่น ไสยะ แปลว่า หลับ เป็นข้าศึกกันโดยปริยาย เพราะฉะนั้น..มีการเป่ายันต์เกราะเพชรที่ไหน ไสยศาสตร์ก็มักจะอาละวาดอยู่เรื่อยแหละ เขาอยากลองดูว่าแน่จริงหรือเปล่า อาตมาก็ต้องทำโง่ ๆ ไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อย เขามาก็ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ว่ากันตามมารยาทไทย พอเขาเล่นเราแล้ว เราก็ทำไม่รู้ไม่ชี้สวนคืนไป..!"