[เพิ่มบุญ]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ช่างศิลป์

ไม่ทราบว่า บทไหนเป็นบทที่ถูกต้องครับ
หรือว่าใช้ได้เหมือนกันทั้งสองบทเลย...

" ฆะเฏสิ ฆะเฏสิ กิงกะระณัง ฆะเฏสิ อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ "
เป็นคาถาที่ถูกต้องครับ

ที่มาพระคาถา มาจาก นิทานอดีตชาติของ พระจูฬปันถก ที่ท่านเป็นพระมหาสาวกผู้เป็นเลิศทางฤทธิ์ทางใจ

----------------------------------------------------

พระพุทธเจ้าท่านช่วยให้ท่านจูฬปันถกบรรลุเป็นพระอรหันต์
พระพุทธเจ้าเสด็จมาแล้วตรัสเล่าว่า
ไม่ใช่เพียงชาตินี้หรอกที่พระองค์เป็นที่พึ่งของจูฬปันถก
แม้ในอดีตก็เคยเป็นที่พึ่งให้แก่จูฬปันถกมาแล้ว
ต่างกันแต่ว่าคราวนี้ให้โลกุตรทรัพย์
คือให้สมบัติทางธรรม แต่ชาติก่อนให้สมบัติทางโลก

แล้วทรงเล่าเรื่องคราวนั้นให้ฟังว่า
ในอดีต มีชายหนุ่มชาวพาราณสีคนหนึ่ง ไปเรียนที่
ตักกสิลา เป็นคนดีมาก ปรนนิบัติอาจารย์ทุกอย่าง
แต่โง่มาก เรียนอะไรไม่ได้เลย
เรียนมาหลายปีจำอะไรบ่ได้เล้ย เลยลากลับบ้านดีกว่า
อาจารย์สงสารเลยผูกมนต์ให้บทหนึ่ง สั่งว่า
นึกขึ้นมาได้เมื่อไหร่ก็ให้ท่องเมื่อนั้น

พระเจ้ากรุงพาราณสี ตอนนั้นคิดว่า
จะออกไปดูแลทุกข์สุขราษฎร เลยปลอมตัวไปลำพัง
คืนหนึ่งเห็นโจรเข้าไปขโมยของในบ้านหลังหนึ่ง
ตอนโจรเที่ยวดูของในบ้านอยู่ เจ้าของบ้านก็สาธยายมนต์ว่า
ฆะเฏสิ ฆะเฏสิ กิงการณา ฆะเฏสิ อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ
แปลว่า เจ้าพยายามไปเถิด พยายามไปเถิด
เจ้าพยายามเพื่ออะไร เรารู้ เรารู้ ความพยายามของเจ้าแล้ว
โจรได้ยินก็เผ่นหนีไปเลย

วันรุ่งขึ้น พระราชาก็ให้ชายเจ้าของบ้านเข้าเฝ้า
แล้วขอเรียนมนต์บทนั้น
ตอนนั้น เสนาบดีคิดทรยศ
นัดแนะกับช่างตัดผมของพระราชาว่า ถ้าเวลาโกนหนวด
ให้เอามีดโกนปาดคอเลยนะ ถ้าสำเร็จเขาจะได้เป็นพระราชาแทน
แล้วให้ช่างตัดผมเป็นเสนาบดี”


“ทีนี้ พอช่างตัดผมเตรียมโกนหนวด ก็ไปยืนลับมีดโกนอยู่
พระราชานึกถึงมนต์ได้ท่องขึ้นมาอย่างนั้นแหละ
แต่ช่างตัดผมได้ยินแล้ว
นึกว่าพระราชารู้แกวของตนว่าจะทำร้าย
ขาอ่อนทรุดหมอบลงไป พระราชาฉลาด
เห็นอาการผิดปกติอย่างนั้นก็รู้ว่ามีอะไรไม่ดีแน่เลย
เลยตวาดว่า

“เฮ้ย นึกว่ากูไม่รู้ความพยายามของมึงหรือ”
ช่างตัดผมสารภาพหมดเลยเกลี้ยงเกลา
พระราชาเลยให้เนรเทศเสนาบดีไป
แล้วให้ชายหนุ่มเจ้าของมนต์มาเป็นเสนาบดีแทน”


“พระพุทธเจ้าตรัสว่า ชายหนุ่มก็คือจูฬปันถก
ส่วนพระอาจารย์ คือพระองค์เอง
แล้วพระองค์ก็สอนพวกภิกษุว่า
คนมีปัญญาควรทำตัวเองให้เป็นที่พึ่งของตัวเองได้
ด้วยการประพฤติธรรม คือขยันไม่ประมาท มีความสำรวม
และฝึกกายใจของเราให้ดี