[ปิยโสฬส]

กราบเท้าหลวงพ่อที่เคารพรัก (คิดถึงหลวงพ่อเหลือเกิน)

หลวงพ่อเจ้าคะ ลูกกำลังรู้สึกว่า ลูกโดนหลอก เป็นการหลอกแบบแนบเนียนมาก ความรู้สึกมันวาบเข้าอก แล้วมันก็ไหล ๆ มีอาการช็อตไปชั่วขณะหนึ่ง ว่าตัวเองกำลังโง่อย่างที่สุดไม่รู้ตัวเสียเลยว่าโดนหลอก ทุกอย่างในชีวิตมันไม่มีอะไรจริงเลยสักอย่างเดียว มีแต่ลูกนี่แหละเจ้าค่ะ ที่กระเสือกกระสนให้มันเป็นไปตามที่เขาหลอก บางเรื่องที่ลูกคิดว่า ลูกพอเอาตัวรอดได้ พอเงยหน้ามาก็เหมือนโดนเตะเสยคาง หลับกลางอากาศ

เหมือนหนังจีนกำลังภายใน ศัตรูอยู่ในทุกอณูจะมาทางไหน จะมาเมื่อใด มาแบบไหนหน้าตาอย่างไร ไม่มีรู้ได้ ต้องระวังตัวตลอด ถ้าแอบคิดว่ารอด ก็โดนเตะหลับ แพ้สนุกสนานจนอายฟ้าอายดิน เขาก็หลอกลูกได้เนียน ประดุจผลิตมาจากโรงงานเดียวกัน เก่งเหลือเกินเจ้าค่ะ รู้สึกว่ากำลังต่อสู้กับพวกล่องหน ทุกอย่าง ทุกสิ่ง ทุกคนอาจจะเป็นศัตรูได้หมด มีอะไร ยึดอะไรเขาก็ซัดเอาเหมือนบาทาไร้เงา ไม่รู้ว่าโดนตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็สาหัส นอนจมกองเลือดบนพื้นแล้ว ลูกอึดอัดใจมาก คิดถึงหลวงพ่อเป็นที่สุด บางครั้งสับสนจนถึงว่า "ตกลงเราไม่ได้ต้องเป็นอะไรเลยหรือ ? แม้แต่ทุกข์ใจ ก็ไม่ต้องเป็น ? " "สุขใจก็ไม่ต้องเป็น ? " "ตัวเราก็ไม่ได้เป็น ? " แล้ว "มันไม่มี ? ไม่ต้องเป็นอะไร ? " เลยหรือเจ้าคะ ? ไอ้ตรงกลาง ๆ นั่น ใช่หรือเปล่า ? เหมือน พอรู้ว่า ๖ ไปไม่ได้ ก็ไป ๗ มันบอกไม่ใช่ ไม่ถูก ก็ถอยไป ๕ ก็บอกอีก ๕ ก็ไม่ถูก ไล่ไปเหมือนมันไม่ใช่ตรงไหนเลย แล้วมันก็ ช็อตดับหมด วาบเข้ากลางอก


ที่เคยเข้าใจว่า "ไม่มี" มันไม่มีได้มากกว่าที่เคยรู้ แบบไหนดีเจ้าคะ ? งง เหมือนหมาน้อยไล่กัดหางตัวเอง

ขอกราบเรียนว่า คิดถึงหลวงพ่อเหลือเกินเจ้าค่ะ อ่อนแอปัญญาน้อยเหลือเกิน ขอหลวงพ่อโปรดเมตตาเป็นปัญญาให้ลูกคนนี้ด้วย
คิดถึงหลวงพ่อ คิดถึงหลวงพ่อ คิดถึงหลวงพ่อ คิดถึงหลวงพ่อ