บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ? จะเตะตัวเองก็ใช่ที่ มัวแต่ไปห่วงเสือในป่า ไอ้เสือผ่าแปลงตัวเป็นจระเข้น้อยล่วงหน้าไปซะแล้ว ท่านชาหัวฟัดหัวเหวี่ยงบ่นพึมพำ “มาด้วยกันแทนที่จะไปด้วยกัน กลับมาทิ้งกันซะได้ เห็นแก่ตัวแบบนี้เลิกคบซะดีมั้ง..?” ใจเย็น ๆ รอดูไปก่อน...
หาซื้อรองเท้าที่ร้านค้าในหมู่บ้าน ยังอุตส่าห์ซื้อไปเผื่อท่านนาวินอีก เดินลัดกลางบ้านไปเลย เด็กนักเรียนกำลังเริ่มเข้าเรียน สีเขียว สีขาวสะพรึ่บไปหมด ออกพ้นหมู่บ้านไปก็กลายเป็นป่าตามเดิม หนทางขรุขระ คดเคี้ยว ลัดเลาะไปตามพื้นที่ป่า เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มมาแต่ไกล...
ทิดจิตรกางแขนกางขาขวางกลางถนน ถอดหมวกแก๊ปแดงโร่ของตัวเองโบกซ้ำอีกต่างหาก รถหกล้อคันใหญ่เท่าสิบล้อบ้านเราโผล่ออกมา มีคนนั่งคู่กับคนขับคนเดียว แต่ที่ท้ายรถมีสาวสามคนโผล่หน้ามาแบบอยากรู้อยากเห็น หนึ่งในจำนวนนั้นเป็น “สาวหล่อ” ซะด้วย..!
ทิดจิตรปีนไปตะโกนกรอกหูคนขับไม่กี่คำ เขาชี้ไปที่ท้ายรถ ที่แท้ทั้งสองเป็นเจ้าของรถกับโชเฟอร์ สามสาวข้างท้ายจ้างเขาขนข้าวสารไปด่านเจดีย์สามองค์ จะอาศัยไปต้องคุยกับนายจ้างเอาเอง พวกเราไม่สนใจผลการเจรจา ปีนขึ้นไปนั่งเอ้เต้อยู่บนกระสอบข้าวสารซะก่อนแล้ว..!
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
|