การมาปฏิบัติธรรมพวกเราก็อย่ารอเวลา ไม่ใช่ตอนเช้ารอทำตอนแปดโมงครึ่งถึงสิบโมง ตอนบ่ายรอทำตอนบ่ายโมงถึงบ่ายสาม ตายแน่..ปลวกกินบ้านหมด ไปนึกถึงปลวกที่กินบ้านทีละนิด ๆ แหว่งไปเรื่อย กิเลสก็แทะเราแบบนั้นแหละ เดี๋ยวแทะถึงหัวก็ไม่มีอะไรให้แทะแล้ว ตายไปกับกิเลส เกิดใหม่ให้แทะต่อไป จงอย่าให้เป็นอย่างนั้น
โดยเฉพาะว่า เราปฏิบัติธรรมเพื่อถวายกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทำความดีถวายหลวงปู่หลวงพ่อครูบาอาจารย์ของเรา ทำความดีให้พ่อแม่พี่น้องข้างบนได้เห็นว่า เราไม่เสียชาติที่ลงมาเกิด เรายังตั้งหน้าตั้งตาเอาดีอยู่ กลับขึ้นไปขอแซงหน้าพี่หน่อยเถอะ จะแซงได้หรือเปล่า ? ข้างบนกองเชียร์เพียบเลยนะ ท่านส่วนใหญ่ที่เชียร์เพราะท่านเป็นคนดู คนวิ่งอยู่ในสนามนั่นคือเราเอง เพราะฉะนั้น..วิ่งไปข้างหน้า
ตอน พ.ศ.๒๕๓๐ หลายท่านยังไม่เกิด อาตมาเองปีนั้นท้อใจมาก อยากจะสึกหาลาเพศ เพราะว่า
หลวงพี่ชัยศรี อดีตเรืออากาศโท ใครก็คิดว่าท่านจะอยู่เป็นตัวแทนหลวงพ่อวัดท่าซุงก็สึก
หลวงพี่พรสรรค์ที่เป็นกำลังใหญ่ในการทำหนังสือธัมมวิโมกข์ก็สึก
หลวงตาแสวง มหาเปรียญรูปเดียวของวัดท่าซุงก็สึก
หลวงพี่เกรียงไกรนี่ต้องบอกว่าลีลาพระธุดงค์แท้เลย อยู่ในกุฏิยังกางกลด มีเวลาออกนอกวัดเมื่อไรแบกกลดสะพายบาตรไปทันที..ก็สึก พี่ ๆ เขาอยู่กับหลวงพ่อมาเป็นสิบปียังสึกกัน แล้วกูจะอยู่ได้ไหมวะ ? นึกอย่างนั้นจริง ๆ
ปรากฏว่าวันนั้นทำกรรมฐานที่ตึกธัมมวิโมกข์เสร็จ ก็เดินเลาะทางด้านข้างตึกออกมาทางตึกกลางน้ำ เพื่อจะเลี้ยวซ้ายตรงด้านหน้าศาลา ๒ ไร่มาด้านกุฏิ ๑๐ หลัง กลับกุฏิตัวเอง เดินผ่านกุฏิกลางน้ำที่หลวงพ่อท่านพัก เกิดคำถามขึ้นมาในใจว่า
“หลวงพ่อครับ ไอ้น้ำหน้าอย่างผมนี่ จะบวชอยู่ได้ไหม ?” วินาทีนั้นภาพต่าง ๆ ที่อยู่รอบข้างหายหมดเลย เห็นแต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ลักษณะพระพุทธลีลาองค์ใหญ่เต็มฟ้า พระหัตถ์ซ้ายของพระองค์ท่านจูงมืออาตมา พระหัตถ์ขวาชี้ไปโน่น..สุดขอบจักรวาล เห็นแสงสว่างลิบ ๆ เหมือนกับเพชรอยู่โน่น...
ท่านบอกว่า
“พระนิพพานอยู่ตรงนั้นนะลูก ไปให้ได้นะ” ทุกวันนี้ก็ยังเห็นภาพนั้นอยู่ ถึงได้มานั่งเขียนบันทึกประจำวันปลอบใจตัวเอง แต่บังเอิญเป็นลูกหลานสุนทรภู่ เลยเขียนเป็นกลอน ส่วนหนึ่งว่า
ข้างหน้าโน้นลูกเอ๋ย.........ตรงไปเลยพระนิพพาน
จะพ้นจากสงสาร.............สราญสมดั่งใจจง
สรุปว่า..จากที่ตั้งใจบวช ๗ วัน เลยอยู่มาจนป่านนี้ ลืมไปว่าถ้าเป็น ๗ วันข้างบนนี่เยอะนะ..!