[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ประมาณกลางเดือนที่แล้วกรรมการวัดท่านหนึ่ง ก็คือ มิสเตอร์เดวิด คันนิ่งแฮม (ลุงเดฟ) เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ตายแล้วไปดี ลุงเดฟของพวกเราไม่ใช่โชคดี แต่เป็นเพราะความพยายามในการปฏิบัติตามหลักพระพุทธศาสนาจริง ๆ

ลุงเดฟแต่งงานกับป้าอุ๋ย ป้าอุ๋ยบังคับลุงเดฟใส่บาตรทุกวัน ด้วยความรักเมียลุงเดฟก็ต้องลุกขึ้นมาใส่บาตร ใส่ไปใส่มา จนบางวันป้าอุ๋ยขี้เกียจ นอนเขลง ลุงเดฟก็ยืนใส่บาตรคนเดียว พอนานไปลุงเดฟก็ชักสงสัย "นี่ตกลงว่าศาสนาของเธอหรือศาสนาของฉันกันแน่ ?"

พออาตมาสอนให้ภาวนา ลุงเดฟกลับทำได้ดี โดยเฉพาะภาวนาแล้วเห็นภาพพระพุทธรูปชัดมาก ขนาดอาตมาสร้างพระใหญ่หน้าวัด ทาสีขาว ลุงเดฟบอกว่าไม่ใช่ พระที่ท่านเห็นเป็นสีทอง ที่อาตมาทาสีขาวเพราะต้องการให้คนเห็นแต่ไกล ไม่ใช่ว่ากันตามที่ลุงเดฟเห็น

คราวนี้ลุงเดฟป่วยเป็นมะเร็ง เวลาเข้าโรงพยาบาลไม่ต้องฉีดมอร์ฟีน ลุงเดฟก็ภาวนา พอเห็นภาพพระก็หายปวด...สบาย ลูกหลานเห็นลุงเดฟนิ่ง ๆ ก็ไปเขย่าเรียก พอหลุดจากสมาธิก็มาโอดโอยกับความปวด ก็ต้องเข้าสมาธิภาวนาใหม่ บางทีลูกหลานไม่รู้ว่าพ่อแม่ทำอะไร แหม...น่าฆ่าให้ตายจริง ๆ คนภาวนาจนกำลังใจทรงตัวดันไปเขย่าให้หลุด

ท้ายสุดลุงเดฟก็ไปสบาย เพราะเห็นพระอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว สมัยก่อนที่ลุงจะเป็นมะเร็ง เวลาวัดท่าขนุนมีงาน เราจะเห็นฝรั่งแก่ ๆ มาช่วยทำกับข้าวเลี้ยงโยมเลี้ยงพระ นั่นแหละ...ลุงเดฟของพวกเรา"