[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สมัยก่อนบวชก็ดี บวชใหม่ ๆ ก็ตาม ไม่เคยคิดว่าจะต้องมานั่งรับศรัทธาญาติโยมอย่างนี้ ความตั้งใจตั้งแต่สมัยฆราวาสก็คือ ในชีวิตฆราวาส สะพายเป้ใบหนึ่งก็ร่อนเร่ไปเรื่อย เงินหมดที่ไหนหางานทำที่นั่น ได้เงินก็ไปต่อ พอบวชเป็นพระก็ตั้งใจว่าจะธุดงค์ไปเรื่อย ๆ แต่ปรากฏว่าโอกาสที่จะออกป่าธุดงค์มีน้อยมาก เพราะว่าอยู่วัดใหญ่ คนมาก แล้วบุคคลที่สามารถทำงานให้มีความคล่องตัว เป็นไปด้วยดี ก็หายาก

เคยวางแผนธุดงค์ครั้งใหญ่ ว่าจะเริ่มจากจังหวัดเชียงราย ข้ามด่านเมืองเงินเข้าไปในลาวเหนือ แล้วก็เลาะลงมาลาวใต้ เข้ากัมพูชา ออกเวียดนามใต้ ขึ้นเวียดนามเหนือ เข้าประเทศจีน แล้วหลังจากนั้นก็มาทิเบต เนปาล อินเดีย พม่า วนกลับไทย ทุกวันนี้แผนยังเป็นแผนอยู่ เพราะว่าโอกาสที่จะไปไม่มี

การธุดงค์ของพระมี ๒ แบบ แบบแรกก็คือเดินไปหาที่สงบ เหมาะแก่ใจตนเอง แล้วก็ปฏิบัติภาวนาที่นั่น อีกแบบก็คือเดินไปภาวนาไป แล้วอาตมาถนัดแบบที่ ๒ เพราะฉะนั้น...แรก ๆ ก็ยังมีคนที่จะตามไปธุดงค์ด้วย พอโดนลากวันหนึ่ง ๔๐-๕๐ กิโลเมตร ถ้าวันไหนจำเป็นก็อาจจะถึง ๙๐ กิโลเมตร หลังจากนั้นคนติดตามก็หายไปทีละคนสองคน แล้วก็ไม่มีใครไปด้วยเลย จึงต้องไปคนเดียว

พอไปเจอพระในป่าท่านก็ถามว่า “ทำไมอาจารย์มาคนเดียวครับ ?” ไม่รู้ว่าจะตอบท่านอย่างไร เพราะพูดไปก็เหมือนกับเราเก่ง เลยบอกว่า “ไปคนเดียวเวลาเจออะไรที่ต้องวิ่งหนีก็วิ่งได้ ไม่ต้องอายใคร”