[เถรี]

ส่วนใหญ่แล้วพวกเราจะเป็นอย่างนั้น ก็คือสภาพของสังคม กระแสบริโภคนิยมทำให้คนใจร้อนใจเร็ว ไม่สามารถจะค่อย ๆ สั่งสมอะไรได้ ถึงเวลาปฏิบัติธรรมก็อยากจะบรรลุตอนนั้นเลย การไปหาพระหาเจ้าในความหมายของพวกเขา โดยเฉพาะพวกที่มาจากมาเลเซีย สิงคโปร์ อาตมาเบื่อที่สุด มาลักษณะจะให้เราเสกเพี้ยงเดียวให้เขาเป็นพระอริยเจ้าไปเลย ถ้าทำอย่างนั้นได้ พระพุทธเจ้าพาเราไปหมดแล้ว ท่านเสกทีเดียวก็ไปหมดแล้ว คงไม่เหลือพืชเหลือพันธุ์มาถึงเราหรอก ไปพระนิพพานกันเกลี้ยงแล้ว..!

แต่เขาเข้าใจอย่างนั้นจริง ๆ ก็เลยกลายเป็นคนรุ่นใหม่ไม่มีความอดทน แล้วถ้าความอดทนไม่พอ การที่จะเข้าถึงธรรมจะน้อย เราต้องดูว่าโอวาทปาฏิโมกข์ ก็คือคำสั่งสอนที่ประกาศอุดมการณ์ หลักการ และวิธีการของพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าท่านขึ้นมาประโยคแรกก็ ขันตี ปรมัง ตะโป ตีติกขา

ขันตี คือ ความอดทน ความอดกลั้น เป็นตบะอย่างยิ่งของนักปราชญ์ ก็คือใช้ความอดทนอดกลั้นในการเผาผลาญกิเลส ถามว่าต้องทำถึงขนาดไหน ต้องถึงขนาดเผาเหล็กละลาย ไม่อย่างนั้นเผากิเลสไม่ตายหรอก

คราวนี้พอเผาไปชั่วนาตาปี ความร้อนที่เผากิเลส ก็ทำให้กิเลสดิ้นรน จะตายแล้วนี่ แต่คราวนี้พอกิเลสโวยวายว่าจะตาย กิเลสรัก โลภ โกรธ หลง อาศัยตัวเราอยู่ เราก็ไปหลงประเด็นว่าเราเองจะตาย เราก็เลยเลิกปฏิบัติ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเราจะตาย แต่ความจริงเราโดนกิเลสหลอก ดังนั้น..ต่อไปอย่าไปเชื่อกิเลสนะ ถ้ากิเลสบอกว่าจะตาย เออ..! ให้ตายไปเลย แล้วก็ลุยต่อไป หลวงปู่หลวงพ่อสายวัดป่าท่านถึงได้บอกอยู่เสมอว่า ธรรมะอยู่ฟากตาย ถ้าข้ามความตายไม่ได้เข้าไม่ถึงธรรมหรอก