[เถรี]

ถาม : หนูสงสัยว่าปฏิบัติจริงจัง หมายความว่า ให้เราพยายามรู้ลมหายใจเข้าได้ตลอดเวลา หรือแค่ตั้งหน้าตั้งตาทำจริงจัง ไม่ต้องทำอะไร นั่งแต่ในกรรมฐาน ?
ตอบ : ทำอะไรก็ได้ แต่ให้สติรู้อยู่กับคำภาวนาและลมหายใจเข้าออก คนที่จะทำอย่างนี้ได้อย่างน้อยต้องทรงปฐมฌานละเอียดได้คล่องตัว สภาพจิตจะรู้และภาวนาเองโดยอัตโนมัติ เรามีหน้าที่กำหนดสติประคับประคองไว้ตลอดเวลาก็พอ

ถาม : อย่างนี้ก็เป็นพระโสดาบันเลยสิครับ ?
ตอบ : ถึงได้บอกว่ากำลังของพระโสดาบัน แค่ปฐมฌานก็พอแล้ว ความอยากจะเป็นพระโสดาบัน ทำเอาอาตมาปล้ำปฐมฌานอยู่หัวไม่วางหางไม่เว้น ๓ ปีเต็ม ๆ พอได้เข้าจริง ๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นพระโสดาบันเลย

เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเรื่องของสมาธิ กับเรื่องของกำลังใจเข้าถึงธรรมเป็นคนละเรื่องกัน แต่กำลังใจที่เข้าถึงธรรมต้องอาศัยกำลังสมาธิช่วยในการตัดกิเลส เสียเวลาไปสู้อยู่ ๓ ปีเต็ม ๆ ใครจะอึดขนาดนั้น ทำเท่าไรไม่ได้สักที แต่จะต้องการจะเอาให้ได้ ไม่ยอมถอย ถ้าความบ้าไม่พอนี่ก็เลิกกันไปนานแล้ว