[เถรี]

พระอาจารย์เล่าถึงเรื่องการระลึกถึงคุณบิดามารดาให้ฟังว่า "ปู่จอม (ญาติยายผีป่า) ไปรบที่เชียงตุง ตอนนั้นกองทัพไทยยึดเชียงตุงของพม่าได้ ก็เลยส่งกำลังไปเสริม ปู่จอมโดนเกณฑ์ไปด้วย

ปู่จอมบอกว่าไม่มีเครื่องรางของขลังอะไรเลย ยกเว้นชายผ้านุ่งแม่เท่านั้น เป็นเรื่องอัศจรรย์มากในเรื่องของคุณบิดามารดาที่เห็นชัดที่สุด เพราะแม่จะจำได้ว่า นุ่งผ้านุ่งผืนไหนคลอดลูกคนไหน ถึงเวลาถ้าลูกต้องไปแดนไกล ก็จะฉีกชายผ้านุ่งพันแขนไปให้ หรือควั่นคล้องคอไปให้

ปู่จอมบอกว่า เจ็บไข้ได้ป่วยขนาดไหนก็ตาม เอาชายผ้านุ่งแม่แช่น้ำอธิษฐานเป็นน้ำมนต์ กินหายทุกครั้ง

ถามปู่จอมว่า "ปู่ไม่ได้พระกริ่งเชียงตุงจากสมเด็จพระสังฆราช(แพ)บ้างหรือ ?" ปู่บอกว่าได้..แต่ตอนรบไม่รู้วิ่งไปตกหายที่ไหน เนื่องจากได้รับพระมาก็เป็นแต่องค์พระเฉย ๆ สมัยก่อนการเลี่ยมก็ไม่มี มีแต่เอาลวดสายไฟถัก ปู่จอมเอาพระใส่กระเป๋าไว้เฉย ๆ ไม่รู้หล่นหายตอนไหน เหลือแต่ชายผ้าถุงแม่ เพราะควั่นเป็นเชือกแล้วคล้องคอเอาไว้

เรื่องนี้ได้รับการยืนยันมาหลายต่อหลายรายด้วยกัน ในปัจจุบันนี้ที่เห็นชัดที่สุด ท่านเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของอาตมา เรียนประกาศนียบัตรบัตรบริหารการคณะสงฆ์รุ่นเดียวกัน แต่คนละห้องเรียน

ท่านจะเป็นหนึ่งในจำนวนพระที่ขยันมาก ๆ ก็คือ จะเข้าห้องเรียนก่อนทุกครั้ง ก็ปรากฏว่าท่านนี้เวลาทำวัตรเย็น ก็จะเห็นท่านล้วงเอาผ้าขาวผืนหนึ่งออกจากอก..วางกับพื้น..รีดเรียบอย่างดีแล้วก็กราบ ถึงเวลาทำวัตร ท่านก็พับผ้าขาวใส่มือ..แล้วอธิษฐาน เสร็จแล้วก็วางกับพื้น..กราบ.. ซุกใส่ตรงหน้าอกตามเดิม

อาตมาดูท่านอยู่ ๗-๘ วัน ก็เลยไปกระซิบถามท่าน "ขออภัยที่ละลาบละล้วง แต่อยากรู้ว่าผ้าอะไร ?" ท่านบอกว่า "เป็นผ้าสไบของแม่ที่ใส่ตอนบวชชี" ถามว่า "แม่ยังมีชีวิตอยู่ไหม ?" ท่านบอกว่า "ยังอยู่ พอแม่สึกแล้วขอแม่เป็นที่ระลึก ทุกครั้งที่สวดมนต์ทำวัตร ก็จะเอามาอธิษฐานจิตส่งบุญให้แม่"