[เถรี]

"ทองผาภูมิมีร้านค้าหลักอยู่ร้านหนึ่งที่กิจการดีมากเป็นพิเศษ คือ ร้านลัดดาวัลย์ของลุงเตือนกับเจ๊เกี๊ยว เหตุที่กิจการดีมากเป็นพิเศษ เพราะผูกขาดการขายส่งให้พ่อค้ารายย่อย ขนของเข้าไปตามแปลง แปลงในที่นี้ก็คือหมู่บ้านจัดสรรของทางการไฟฟ้า ซึ่งเขาย้ายชาวบ้านออกจากพื้นที่เขื่อน แล้วก็ไปตั้งที่อยู่แปลงละหมู่บ้าน ก็คือ แปลงหนึ่ง แปลงสอง แปลงสาม แปลงสี่ แปลงห้า แปลงหก ก็แปลว่ามีลูกค้าประจำเป็นพัน ๆ ทุกวัน ลุงเตือนกับเจ๊เกี๊ยวอายุมากขึ้น รับงานหนักขนาดนั้นไม่ไหว จึงขายกิจการ ปัจจุบันนี้คนดำเนินการต่อเป็นคนพม่า

แปลว่าอะไร ? แปลว่าคนไทยจะเริ่มสูญเสียความเป็นเจ้าของกิจการไปเรื่อย ๆ เหมือนอย่างกับสมัยก่อนที่คนจีนอพยพเข้ามา เสื่อผืนหมอนใบ ปัจจุบันนี้ก็กุมเศรษฐกิจในเมืองไทยอยู่ แค่เจริญ สิริวัฒนภักดีกับเจริญโภคภัณฑ์ก็เรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็จะมีคนพม่าเป็นเถ้าแก่แล้วคนไทยไปเป็นลูกน้อง เพราะว่าสันดานคนไทยขี้เกียจ ไม่ดิ้นรน ถ้ามีกินวันนี้พอแล้ว ไม่คิดถึงอนาคตข้างหน้า เพราะเราไม่เคยลำบาก

ส่วนพม่าเขาบ้านแตกสาแหรกขาด ลูกตาย เมียตาย ผัวตาย เพราะว่าการสู้รบระหว่างชนกลุ่มน้อยกับรัฐบาล หลบหนีมาเมืองไทยก็ต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบอย่างเต็มที่ อันดับแรกคือเอาตัวให้รอด อันดับที่สองคือส่งไปเกื้อกูลญาติพี่น้องที่ยังอยู่ในพม่า ในเมื่อเขาขยัน ถึงเวลาก็สามารถเป็นเจ้าของกิจการได้"