[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "วันก่อนช่างกระเบื้องมาปูห้องน้ำไปได้ประมาณ ๔ ห้อง มาขอเบิกเงิน ๕,๐๐๐ บาท อาตมาก็หัวเราะ “เอ็งรู้หรือเปล่าว่าวันนี้ที่เบิกน้อยที่สุด ๘๐๐,๐๐๐ บาท แล้วเอ็งมาเบิก ๕,๐๐๐ นี่จะให้ข้าจ่ายอย่างไรวะ ? ข้าทำตัวไม่ถูกโว้ย..!” เบิก ๔ รายต่ำสุด ๘๐๐,๐๐๐ บาท แล้วเอ็งมาเบิก ๕,๐๐๐ บาทนี่นะ

ส่วนหนึ่งที่ค่อนข้างจะหนักสำหรับทางวัดก็คือค่าแรงช่าง ไล่ขึ้นมาเลยนะ จากเดิมเดือนละ ๕๐๐,๐๐๐ บาท เป็น ๖๐๐,๐๐๐ บาท เป็น ๗๐๐,๐๐๐ บาท เป็น ๘๐๐,๐๐๐ บาท เดือนนี้ ๑ ล้านบาท คนงานจำนวนเท่าเดิม แต่ทีนี้พอเขาเห็นว่าจ่ายสะดวกก็ทำงานกันฉิบหา..เลย วันหยุดเขาก็ไม่หยุด ตรุษ สารท เทศกาลอะไรเขาก็ทำงานของเขาอยู่นั่น

คุณสุรีย์อยู่มาตั้งแต่ปี ๒๕๔๙ ไม่ยอมไปไหนเลย เพราะงานที่วัดไม่มีการคุยราคาไว้ก่อน ทำไปได้เลย แล้วจะเบิกเท่าไรก็มาเอา ด้วยความที่ผมเองเคยทำงานมาก่อน รู้ว่าคนที่เขาซื่อและตรงไปตรงมา เขาทำเท่าไรเขาเอาเงินแค่นั้น ไม่ได้เรียกร้องอะไรเกินไปมากมาย ให้เขาได้ก็ให้ เพราะถ้าไปคุยราคาก่อนอย่างที่เขาทำ ๆ มา พอถึงเวลาของขึ้นราคานี่กำไรเขาแทบไม่มี หรือไม่บางทีก็กินทุนตัวเองเลย เขาบอกว่าระยะหลังก่อนที่จะมาทำงานกับผม เขาขาดทุนมา ๓ งานติดกัน อยู่ ๆ เหล็กประกาศขึ้นราคาตันละ ๗,๐๐๐ บาท ท่านเจ้าคุณปัญญานั่งสั่นหัวเลย “อย่างนี้มีแต่อาจารย์เล็กจ่ายได้ ผมจ่ายไม่ได้หรอก” คราวนี้พอเขาทำงานกับผมแล้วเรื่องเงินสะดวก ก็ไม่อยากไปไหน ทำไปเรื่อย อยู่กันมา ๙ ปีเข้าไปแล้ว"