[เถรี]

การปฏิบัติธรรมของเรา อย่างที่เคยย้ำนักย้ำหนาว่า อย่ารอจนกระทั่งถึงเวลามีการจัดปฏิบัติธรรมแล้วเราค่อยมาทำกัน แต่ว่าทุกวัน ทุกเวลา ให้เป็นการปฏิบัติธรรมของเรา รักษากำลังใจของเราให้ทรงตัวไว้ ตราบใดที่เรายังไม่เข็ด เราก็จะปล่อยให้กำลังใจที่เราทำได้สูญสลายไปบ่อย ๆ แล้วก็ต้องเสียเวลาตะเกียกตะกายทำคืนมาทุกครั้ง

ถ้ารู้จักเข็ด รู้จักเบื่อ ก็จะไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นอีก จะใช้ปัญญาทุกวิถีทาง ในการรักษากำลังใจของเราเอาไว้ ดังนั้น..ต่างกันอยู่แค่ตรงจุดที่ว่าเราเข็ดแล้วหรือยัง ? ถ้าเรายังไม่เข็ด เราก็ยังคงปล่อยปละละเลยไปเรื่อย แต่ถ้าเราเข็ดแล้ว รู้ว่าการที่กำลังใจสูญสลายไป พังไปแต่ละครั้ง ตีคืนมายากเย็นเหลือเกิน เราก็จะรู้สึกว่า ถ้าปล่อยให้หายไป พังไปอีก ก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง เราก็จะประคองกำลังใจของเราให้ต่อเนื่องเอาไว้ ให้นานที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

ถ้าหากว่าเผลอสติพลาดพลั้งไปก็ไม่ว่า รีบมาเริ่มต้นกันใหม่ อย่าไปนั่งเสียใจอยู่นาน เพราะว่าบุคคลที่ล้มแล้วลุกเลย ย่อมเดินทางได้ระยะทางมากกว่าคนที่ล้มแล้วก็นั่งคร่ำครวญอยู่ตรงนั้น การปฏิบัติธรรมต้องอาศัยกำลังใจที่เข้มแข็ง ค่อนข้างจะทวนกระแสโลก ในเมื่อเราทวนกระแสเขา จะต้องทนขี้ปากชาวบ้านได้ ถึงเวลาเขาว่าอะไร ถ้าเราไม่รับเสียอย่างก็หมดเรื่อง แต่ถ้าเรารับมาเมื่อไรก็มีเรื่องเมื่อนั้น

ฉะนั้น..เรื่องพวกนี้ต้องพึงสังวรว่า ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นก็ตาม การรักษากำลังใจของเราให้ผ่องใสไว้เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด ไม่มีอะไรสำคัญกว่านี้อีกแล้ว ดังนั้น..ในทุกสภาวะของแต่ละวัน ถ้าเกิดแรงกระทบขึ้นมา ถ้ารู้ว่ารักษากำลังใจไม่ไหว ให้ไปให้พ้นจากที่นั้นก่อน ประคองกำลังใจของเราเอาไว้ก่อน ถ้ากำลังใจของเราทรงตัวแล้ว ค่อยกลับมาชนกันใหม่ ถ้าทำอย่างนี้ได้เท่ากับว่า เรามีการทดสอบอยู่ตลอดเวลา จะได้รู้ว่าสิ่งที่เราทำมามีผลจริงหรือไม่ ขณะเดียวกันก็ได้รู้ว่าเราทำไปถึงไหนแล้ว

ท้ายนี้อาตมภาพในฐานะพระภิกษุสงฆ์ในพุทธศาสนา ขอตั้งสัตยาธิษฐานอ้างคุณพระศรีรัตนตรัย มีพระพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ และสังฆรัตนะเป็นประธาน มีบารมีของหลวงปู่สาย อคฺควํโส เป็นที่สุด ได้โปรดดลบันดาลให้ท่านทั้งหลาย เป็นผู้ที่ถึงพร้อมด้วยความปรารถนาที่สมหวังจงทุกประการ แม้ว่าจะกระทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่เป็นไปโดยชอบ ประกอบด้วยธรรมวินัยแล้วไซร้ ขอให้ท่านทั้งหลายจงประสบความสำเร็จในทุก ๆ ประการด้วยเทอญ