[เถรี]

พอมาระยะหลังเมื่อเกิดความเคยชิน สภาพจิตก็เริ่มแสวงหาสิ่งใหม่ ๆ คือเริ่มดิ้นรนจนไม่ยอมอยู่กับความสงบ ก็ต้องอาศัยเทคนิคในการกำหนดดวงกสิณแบบต่าง ๆ อย่างเช่นว่าสีขาว สีเขียว สีแดง สีเหลือง สลับกันอยู่ตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย จนกระทั่งจิตเคยชินอีก ก็เปลี่ยนมากำหนดภาพพระพุทธรูป อย่างเช่นว่า ภาพพระวิสุทธิเทพ ภาพพระพุทธชินราช ภาพพระแก้วมรกต เป็นต้น สลับไปสลับมา เช่น หายใจเข้าให้ภาพพระแก้วมรกตไหลลงไปในท้อง ภาพพระพุทธชินราชอยู่กลางอก ภาพพระวิสุทธิเทพอยู่บนศีรษะ สลับกันไปสลับกันมาอย่างนี้ เป็นต้น

หรือถ้าถึงเวลาแล้วสภาพจิตรู้สึกว่าเต็มแล้ว ไม่สามารถที่จะภาวนาต่อได้ ก็เปลี่ยนมาใช้วิธีเปิดเสียงสวดมนต์แทน ซึ่งเสียงสวดมนต์ที่ชอบใจที่สุด กลับเป็นเสียงสวดมนต์แบบทิเบต เปิดแล้วทำให้รู้สึกว่าจิตใจโปร่งเบา สามารถทำงานไปด้วยกำหนดลมหายใจไปด้วย ก็ใช้วิธีดังนี้

ดังนั้น...ญาติโยมทั้งหลาย ถ้าหากเห็นว่าวิธีการไหนเหมาะสมแก่ตัวเอง สามารถประคับประคองรักษาอารมณ์ใจของตนเอาไว้ได้ ก็ให้เลือกใช้วิธีการทั้งหลายเหล่านั้น เพราะว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ เราต้องรู้เองว่าอะไรเหมาะอะไรควรแก่เราเป็นการเฉพาะตัว ไม่ใช่ว่าเหมาะควรแก่เราไปเสียทุกอย่าง

และที่ต้องไม่ลืมก็คือ เมื่ออารมณ์ใจทรงตัว ถ้าหากว่าไม่ยอมภาวนาแล้ว ให้รีบหาวิปัสสนาญาณมาให้คิด ไม่เช่นนั้นแล้วจิตจะเอากำลังสมาธิไปฟุ้งซ่าน แล้วเราจะเดือดร้อน เพราะว่าดึงคืนได้ลำบาก เนื่องจากจิตเอากำลังของสมาธิไปฟุ้งซ่านแทน

ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันอาทิตย์ที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๙
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย รัตนาวุธ)