[เถรี]

"เรื่องความรักแม่นึกถึงพี่ดาร์กี้ นึกถึงทีไรก็ “เออ..คนที่รักแม่รักครอบครัวจริง ๆ ขนาดนี้ก็มีอยู่” พี่เขาเป็นนักเรียนนายสิบรุ่นพี่ ๑ รุ่น แต่เรียนทันกัน เพราะว่านักเรียนนายสิบเขาเรียน ๒ ปี พี่เขาเข้าปีก่อน อาตมาเข้าปีนี้ สังเกตอยู่อย่างว่าพี่เขาไม่เคยลาเลย เพราะถ้าเราลาจะโดนตัดเบี้ยเลี้ยง ลา ๑๐ วันก็โดนตัด ๑๐ วัน อย่างรุ่นของอาตมานี่ ๑๐ วันจะได้เบี้ยเลี้ยง ๗๐๐ บาท ถึงเวลางวดเบี้ยเลี้ยง ๓ งวด ๓๐ วันก็ได้ ๒,๑๐๐ บาท

พี่ดาร์กี้เก็บเงินส่งบ้านหมด กินอาหารก็กินแต่โรงครัวสูทกรรม ไม่เคยซื้อกินเองเลยแม้แต่นิดเดียว ความหวังในชีวิตของพี่ดาร์กี้ก็คือเรียนจบแล้วได้รับราชการ จะได้มีสวัสดิการรักษาพยาบาล เป็นการประกันความเสี่ยงให้แม่ เพราะว่าพ่อก็ไม่มีแล้ว มีแต่แม่ บ้านอยู่พนมทวน ตัวดำปี๋เลย ที่เขาเรียกดาร์กี้ก็เพราะดำมาก

ส่วนใหญ่แล้วเพื่อน ๆ พอวันตรุษวันสารท ลอยกระทงสงกรานต์จะลากันหมด จะมีพวกรับจ้างเข้าเวรอยู่ ลองนึกถึงสมัยปี ๒๕๒๓ - ๒๕๒๕ รับจ้างเข้าเวรชั่วโมงละ ๗๐ บาท ตอนนั้นค่าแรงยังไม่เท่าไรเอง เข้าเวรชั่วโมงเดียวได้เกินค่าแรงขั้นต่ำอีก พวกเราก็รวยกันอื้อ

วันนั้นพี่ดาร์กี้แกนอนก่ายหน้าผาก อาตมาเห็นเข้าก็ถามว่ามีอะไร ? แกก็บอกว่า วันนี้จ่าสมพรบังคับให้ซื้อข้าวผัดกระเพราไปห่อหนึ่ง คือบรรดาจ่าหรือนายทหารที่มาจากประทวน ส่วนใหญ่จะมีครอบครัว มีลูกหลายคน ก็พยายามหารายได้ให้ครอบครัวตัวเอง คราวนี้พวกนี้เขาทำหน้าที่จ่ากองร้อยบ้าง ทำหน้าที่นายทหารเวรหรือสิบเวรบ้าง ก็เอาของมาขายให้พวกนักเรียน เพราะว่านักเรียนทหารไม่มีปากมีเสียง สั่งอะไรก็ต้องทำ แต่พี่ดาร์กี้ไม่เคยซื้อข้าวผัดกะเพรา จำได้ว่าตอนนั้นห่อละ ๕ บาท สมัยนี้ ๓๐ บาทซื้อได้หรือเปล่าไม่รู้ ?

พี่ดาร์กี้โดนบังคับให้ซื้อไป ๑ ห่อ แกกินเสร็จแล้วมาก่ายหน้าผาก บ่นว่า “กูกินดีอย่างนี้แล้วแม่กูจะอยู่อย่างไร ?” แกไม่เคยคิดตัวเองเลย อะไร ๆ ก็ทำเพื่อแม่ ตัวเองมาเรียนยังดีว่าแม่ยังแข็งแรงอยู่ ยังทำอะไรได้ ถึงเวลาก็ไปส่งธนาณัติให้แม่ ไม่เคยลากลับบ้านเพราะว่ากลัวว่าจะเสียเบี้ยเลี้ยง เห็นแล้วปลื้มใจแทนแม่เขาที่มีลูกอย่างนี้ ของอย่างนี้สอนกันไม่ได้ด้วย แต่ละคนจะเป็นนิสัยเฉพาะของตัวเอง"