มารู้ทีหลังว่าเจ้าพ่อหลักเมืองรัฐฉานมีเก้าองค์ ถ้ามาเก้าคนพอดีถือว่าบังอาจตีเสมอ จึงต้องเก็บก้อนหินใส่รถไปให้เกินเก้าเอาไว้ คนก็หลอกผีได้เหมือนกันนิ..!
เมย์เมี้ยวหรือผิ่น อู ลวิน เป็นเมืองแห่งต้นไม้ดอกไม้
คดเคี้ยวขึ้นเขาโดยตลอด จนมาถึงจุดพัก ๒๑ ไมล์ หยุดให้ลุงขาวพักเครื่องที่ร้อนฉ่า คณะของเราอาศัยร้านค้าพักฉันกาแฟ อาตมาฉันน้ำชาที่เขาวางไว้ทุกโต๊ะแทนกาแฟ จนเครื่องเย็นดีแล้วจึงเดินทางต่อ หนทางเริ่มลงมากกว่าขึ้น...
บ้านเมืองเริ่มเป็นระเบียบเรียบร้อย ส่วนใหญ่เป็นตึกมุงหลังคากระเบื้องหรือสังกะสี แสดงว่ามาตรฐานการครองชีพของชาวไทยใหญ่ สูงกว่าชาวพม่ามาก สวนผัก สวนดอกไม้มีมากขึ้น สมชื่อเมย์เมี้ยวเมืองดอกไม้ พอผ่านบ้านกันจีกง (เนินสระใหญ่) ก็เป็นเขตตัวเมือง...
มีผลไม้ต่าง ๆ วางขายมากมาย โดยเฉพาะสตอเบอรี่
อากาศเย็นเฉียบทั้งที่ยังไม่บ่ายสาม เมย์เมี้ยวสูงจากระดับน้ำทะเลปานกลางสองพันสี่ร้อยเมตรเศษ ต่ำกว่าดอยอินทนนท์ประมาณ ๑๐๐ เมตรเท่านั้น สองข้างทางจึงมีสตอเบอรี่วางขายเพียบเลย รถวิ่งถึงหน้าโรงเรียนรวมเหล่านักเรียนนายทหาร ก็เลี้ยวซ้ายเข้าไป...
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย วสันต์วิษุวัต : 14-11-2011 เมื่อ 14:25
|