[เถรี]

กระผม/อาตมภาพตอนสมัยที่ไปถึงพม่าใหม่ ๆ ก็ยังคงทำใจไม่ได้ ว่าทำไมถึงป่าเถื่อนโหดร้ายกันถึงขนาดนี้ ?! แต่เมื่ออยู่ไปนาน ๆ หลายปี กว่าที่จะสร้างวัดวาอารามเสร็จ ถึงได้เข้าใจว่าประเทศที่ปกครองโดย "รัฐบาลทหาร" หรือที่บางคนเรียกแบบไม่เกรงใจว่า "เผด็จการทหาร" นั้น ความต้องการของตนเองถือว่าเป็นใหญ่ ไม่ได้สนใจว่าชาวบ้านจะอยู่ได้หรืออยู่ไม่ได้อย่างไร

ในเมื่อโดนกดขี่ข่มเหงอยู่ในลักษณะนี้มาหลายสิบปี ก็เนื่องจากว่าตั้งแต่สมัยที่ทำ "สนธิสัญญาเวียงปางหลวง" ซึ่งบรรดาชาติพันธุ์ต่าง ๆ ภายในประเทศพม่าได้ทำสนธิสัญญากัน ในการกอบกู้เอกราชคืนจากประเทศอังกฤษ ว่าเราจะรวมตัวกันอยู่เป็นประเทศพม่าเป็นเวลา ๑๐ ปี ครั้นครบ ๑๐ ปีแล้ว ก็จะแยกกันออกไปตั้งประเทศของเผ่าพันธุ์ของตนเอง เมื่อสนธิสัญญาเวียงปางหลวงครบอายุตามที่เซ็นเอาไว้แล้ว ปรากฏว่าทางรัฐบาลทหารพม่า นำโดยพลเอกอูนุ ก็ได้ทำการปฏิวัติยึดอำนาจ เข่นฆ่าบรรดาผู้นำของชาติพันธุ์ต่าง ๆ ที่เข้ามาเพื่อเตรียมจะทำข้อตกลงตั้งประเทศของตนเองกันตามสนธิสัญญา

โดยเฉพาะผู้นำหลัก ๆ ที่เสียชีวิตในช่วงนั้น ต้องบอกว่าสูญเสียบุคลากรที่สำคัญยิ่งของประเทศพม่าและชนเผ่าต่าง ๆ ไปอย่างสาหัส โดยเฉพาะชนชาติฉาน หรือที่เรียกกันง่าย ๆ ว่าไทใหญ่ บรรดาบุคลากรระดับหัวกะทิ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเจ้าฟ้าของบรรดาเมืองต่าง ๆ ที่สำเร็จการศึกษาจากต่างประเทศ มีกำลังวังชาและแนวคิดในการที่จะจัดตั้งประเทศ ในการที่จะพัฒนาประเทศ ถูกสังหารไปรวดเดียว ๑๓ รายด้วยกัน..!

เมื่อเป็นเช่นนั้น บรรดาชาติพันธุ์ต่าง ๆ จึงได้ย้ายแยกแตกกระจายกันไป และสู้รบกับทางพม่าตลอดมา ทางรัฐบาลพม่าก็พยายามที่จะปราบปราม แต่เนื่องจากว่าเป็นความต้องการของชาวบ้านเอง ดังนั้น..จึงช่วยกันปกป้องหรือว่าป้องกันชนชาติที่เป็นชาติพันธุ์เดียวกัน ทำให้ทหารพม่าบางทีก็ต้องกวาดล้างในลักษณะของการล้างเผ่าพันธุ์ไปเลย..! อย่างเช่นว่าทำการเข่นฆ่าและเผาทิ้งกันทีหนึ่งทั้งหมู่บ้าน หรือว่าทั้งตำบล..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ จัดว่าเป็นความมืดดำอย่างหนึ่งของประเทศพม่า จึงทำให้ประชาชนชาวพม่านั้น ได้อพยพหลบหนีเข้ามาในเมืองไทย บางคนก็อยู่มา ๔๐ - ๕๐ ปีแล้ว เพียงแต่ว่าไม่ได้รับสัญชาติไทย ลูก ๆ ที่เกิดมาก็ต้องถือบัตรต่างด้าว บางครอบครัวอยู่กันมา ๓ - ๔ รุ่นแล้ว สามารถที่จะพูดไทย เรียนหนังสือไทย แต่ว่าไม่มีนามสกุล