[ทาริกา]

ว่าเวลาลูกนึกถึงศีล นึกถึงพระ แล้วถวายจ่ายออกซึ่งทรัพย์นั้น กับเวลาลูกวิ่งหาขวนขวาย หวงแหนเหนียวแน่นในทรัพย์นั้น เวลาไหนใจลูกมีความสุขสงบชื่นบานกว่ากัน

กำลังใจที่เต็มอิ่ม ศรัทธา เบิกบานหาญกล้าสละออก ถวายมีให้น้อยก็เต็มใจอิ่มใจเท่านั้น มีให้มากก็เต็มใจอิ่มใจเหมือนกัน กำลังใจอย่างนี้มีตัวตนให้เห็นแต่ไม่มีหมดสิ้นสูญหาย แม้เราไม่มีให้ แต่เห็นผู้อื่นบำเพ็ญความดีอย่างนี้ ใจเราก็เห็นดี ยินดีเบิกบานตามไปด้วย นี่อย่างไรล่ะลูกเอย.. อริยทรัพย์ที่พระพุทธเจ้าทรงชี้ให้เห็น

นี่หลวงตา.. แกอย่าไปคิดแทน ไปชักนำบังคับความคิดคนอื่นใครเขาจะได้อะไร เขาต้องคิดออกเองทำเอาเอง..

ขอรับ.. อย่างนั้นขออีกนิด ลูกหลานเอย.. กำลังทรัพย์อย่างนี้ยิ่งใช้ยิ่งเพิ่มพูนทวีค่า.. ยิ่งผ่องใสสวยงามนักหนา ยิ่งชำนาญในการหาในการทรงไว้ แจกจ่ายเท่าไรก็เพิ่มทวีมากกว่านั้น

ดูอย่างหลวงพ่อฤๅษีฯวัดท่าซุงของเราได้พร่ำสอน.. นี่หลวงตาเขียนไม่ออกแล้วรู้ไหมลูกหลาน ถ้าจะหมดทุนที่ตุนไว้ในสมองล่ะสิ! คนแก่เอ๋ย.. เอ้า! ถ้าในสมองมันหมดไปตามสภาวะของมัน ก็ลองเอาที่ใจเรามีอยู่ออกมาเขียนสิหนอ.. ลูกเอย.. สิ่งหนึ่งในใจหลวงตาที่ยังไม่เคยกล้าเขียน ก็ต้องเอากันแล้ว นั่นคือความรู้สึกที่งดงามตามธรรมชาติของท่านและน่ารังเกียจน่าสังเวชต่อใจตัวเองเมื่อนึกถึง ‘หลวงพี่นันต์’ ท่านพระครูปลัดอนันต์ พทฺธญาโณ เจ้าอาวาสวัดท่าซุงองค์ปัจจุบัน ในภาพชีวิตที่ผูกพันแนบแน่นกับพระคุณพ่อ หลวงพ่อฤๅษีฯของพวกเราทั้งหลาย

ณ วัดท่าซุงสมัยเมื่อ ๓๐ ปีโน้น.. เดือนเด่นดวงนี้ ท่านพทฺธญาโณ ยังซ่อนตัวเร้นลับแสง หลวงตาเป็นฆราวาสผู้มุ่งบวชจะเวียนวนเข้าออกประตูวัดท่าซุงทุกวันเวลาที่ว่างงานและหนีงานได้ จะส่องจ้องดูพระของวัดท่าซุงทุกองค์ที่หลวงตาหวังจะบวชเข้าไปอยู่ร่วมชีวิตนักบวชด้วย เห็นหลวงพี่นันต์เป็นพระอาวุโสแต่ไม่เตะตาต้องใจนักส่องพระ เพราะธรรมชาติปกปิดตัวเองของท่านอันยังไม่ถึงเวลาบารมีของท่านอย่างหนึ่งล่ะ.. แต่อีกอย่างหนึ่งคือตอนนั้นมีดาวเด่นจรัสแสงสบายใจอยู่หลายดวง ลักษณะบุญญาราศี และท่าทีที่ทำงานใกล้หลวงพ่อของท่านพี่เหล่านั้นเด่นชัดเหลือเกิน ชัดเจนจนหลวงตาไม่อาจละสายตาถอนใจมาดูหลวงพี่นันต์ได้