[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงการเดินทางไปปากีสถานว่า "บ้านเขาแห้งแล้งสุด ๆ บ้านเขามีให้กิน ๓ มื้อก็ดีตายแล้ว นั่งรถคันไหนก็มีตำรวจหรือทหารหน้าตาเหี้ยม ๆ ถืออาวุธสงครามมาคุม ยามโรงแรมยังเล่นอาร์ก้าเลย

วันนั้นเหลือเชื่อจริง ๆ นั่งรถ ๑๔ ชั่วโมง แล้วหินถล่ม หิมะถล่มตลอดทาง ตอนจะเข้าอุโมงค์ แล้วหินถล่มตึง ๆ ๆ ลงมา ยังดีที่เราตัดสินใจวิ่งฝ่าไป ถ้ารอให้ลงมาจนหมดก่อนคงจะข้ามได้ยาก

ไปที่นั่นแล้วติดใจ อาจเป็นเพราะบ้านเขามัวแต่รบราฆ่าฟันกันอยู่ ธรรมชาติยังสวยมาก ๆ ต้องบอกว่าอยู่บ้านเขาหายใจโล่งปอด กลับบ้านเราหายใจไม่ออกไป ๒ วัน อากาศบ้านเขาเมืองเขาดีจริง ๆ

ชุดของเราเป็นชุดมหัศจรรย์ ไปที่ไหนก็ไปได้หมด ลองนึกดูว่ารถวิ่งขนาดนั้นไม่เสียเลย รถคันอื่นไปเสียอยู่เรื่อย เราวิ่งไป ๘ วัน ๙ วัน แต่ละวันวิ่งทั้งวัน รถไม่เสียเลย ต้องบอกว่าอะไรจะสงเคราะห์กันปานนั้น โดยเฉพาะหิมะหน้าร้อน ประทับใจสุด ๆ บางทีกลับมาเขียนว่ามีท่านนั้นสงเคราะห์ ท่านนี้สงเคราะห์ พวกเราไปดันไปกวนท่านอีก เล่นเอาท่านมาต่อว่า ...(หัวเราะ)..."