[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ตอนนี้ที่วัดท่าขนุน บรรดาลูกศิษย์หลวงปู่สายเพิ่งจะรู้ว่ามีวัตถุมงคลรุ่น ๑๐๐ ปี วิ่งมาถึงก็ “แม่ชีทำไมไม่บอก โกรธแล้ว.!” อาตมาบอกไปเป็นชาติแล้วว่าจะทำวัตถุมงคลรุ่นนี้ ประชุมคณะกรรมการวัดกี่ครั้งก็บอก ทำบุญกี่ครั้งก็บอก ผ่านหูไปหมด พอเห็นคนอุ้มรูปหล่อหลวงปู่สายมา สวยถูกใจ คราวนี้วิ่งกันตีนพลิก

ไม่แปลกใจว่าในประวัติหลวงปู่ธุดงค์หนีไปตั้ง ๗ ปี เพราะทนในความอืดอาดยืดยาดของลูกศิษย์ไม่ไหว จนทุกวันนี้เขาก็ยังนิสัยเหมือนเดิม ประเภทถ้าไม่แปดโมงครึ่งก็ไม่เยื้องย่างออกจากบ้านมาวัด แล้วก็มาบ่นว่าบ้านเราแท้ ๆ แต่ไม่มีที่ให้นั่ง เพราะพวกเราไปจองที่ตั้งแต่ตีสี่ตีห้า มาแปดโมงครึ่งเขาจะเอาที่นั่ง แล้วจะไปเอาที่ไหน

อีกอย่างหนึ่งการจัดงานวัดท่าขนุน ข้อที่หนึ่ง..ไม่มีโฆษณาประชาสัมพันธ์ ข้อสอง..ไม่มีการปักธง ข้อสาม..ไม่มีการออกร้านค้า พวกเขากว่าจะรู้ก็ตรงที่มีรถวิ่งเข้าวิ่งออก ก็จะรู้ว่าวัดท่าขนุนมีงาน ซึ่งไม่ทันกินแล้ว จนกระทั่งทุกวันนี้ผู้บังคับบัญชายังไม่ค่อยจะชินเลย เพราะปกติถ้าวัดมีงานก็จะปักธง ปักทีหนึ่งหลาย ๆ กิโลเมตร อย่างไม่มี ๆ ก็ ๒ - ๓ กิโลเมตร ของวัดท่าขนุนไม่มีเลย แต่พอเข้าไปข้างในเห็นรถเยอะแยะไปหมด ค่อยโล่งอกไปที เขามีงานจริง ๆ กลัวไปผิดวัน..ว่าอย่างนั้น"