[เถรี]

ถาม : เวลาที่เราภาวนาไปถึงฌาน ๔ แล้วตัวหลุดออกไป เนื่องจากจะให้ชินว่าตอนตายให้หลุดออกไปนิพพานค่ะ พอเวลาหลุดออกมาหนูก็เลยพยายามไปกราบพระที่นิพพานตลอด อย่างนี้ถูกต้องแล้วใช่ไหมคะ ?
ตอบ : จ้ะ..แสดงว่ากำลังใจเข้มแข็งขึ้น สติการรู้ตัวมีมากขึ้น ถึงได้ควบคุมกายในได้ ไม่อย่างนั้นปกติถ้าหลุดออกไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ หรือว่าขาดสติควบคุม จะเปะปะไปไหนไม่ถูก แล้วท้ายสุดก็กลับ แสดงว่าการปฏิบัติดีขึ้นกว่าเดิมมาก

ถาม : ล่าสุดหนูก็ทำอย่างที่ท่านบอก ขึ้นไปก็พยายามสวดคาถาเงินล้าน ได้ประมาณจบหนึ่งหนูก็ร่วงลงมาที่เดิมค่ะ
ตอบ : ได้ตั้งจบหนึ่ง..! สมัยก่อนอาตมายังไม่ทันคิดเลยก็ร่วงลงมาแล้ว

จบหนึ่งนี่เยอะมากแล้ว เพราะสภาพของพระนิพพานจริง ๆ เป็นสภาพที่ละเอียดเกินกว่าจิตปัจจุบันเรามาก เราไม่เคยชิน เกาะอยู่ได้ถือว่าเก่งมากแล้ว พยายามสร้างความเคยชินให้ได้ เกาะให้นานขึ้นไปเรื่อย ๆ ซักซ้อมบ่อย ๆ เดี๋ยวก็นานขึ้นเอง

ถาม : พอร่วงลงมาหนูก็เลยออกไปใหม่ค่ะ แล้วก็เป็นอย่างนี้ประมาณ ๒-๓ รอบ พอเข้าออกหลาย ๆ รอบ เหมือนกับว่าออกไปทางหัว พอลืมตาขึ้นมาแล้วปวดหัวตรงนี้ค่ะ เป็นอาการปกติหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : อาจเป็นเพราะว่าเรามุ่งมั่นมาก แล้วก็ไปใช้กำลังใจในการช่วยส่งมาก ถ้าหากว่าเราไม่ได้มุ่งมั่นไปส่งจิตออก เราก็จะไม่เครียด ต่อไปก็เปลี่ยนไปออกทางหัวแม่เท้าสิ จะได้ไม่ปวดศีรษะ..!

ถาม : เวลาหนูจะส่งจิตขึ้นไปอย่างตอนนั่งอยู่แบบนี้ หนูจะจับอารมณ์ให้เหมือนกับตอนที่หลุดขึ้นไป คือจับภาพพระแล้วให้อารมณ์เหมือนกับตอนที่ขึ้นไป แล้วมีครั้งหนึ่งที่หนูจำแม่นมาก ถ้าจะเอามาใช้ ครั้งนั้นจะจำได้ดีค่ะ แต่ครั้งนั้นหนูเห็นภาพพระองค์ใหญ่สวยงามมาก แต่บริเวณรอบ ๆ เป็นสวนสวย ๆ ค่ะ หนูเลยไม่แน่ใจเพราะบนพระนิพพานไม่น่าจะมีสวน
ตอบ : ทำไมจะไม่มีวะ..?

ถาม : มีหรือคะ ? หนูกลัวว่าไม่ใช่ เอามาใช้แล้วผิด
ตอบ : เอาพระเป็นหลักจ้ะ อย่าเอาสวน เดี๋ยวจะกลายเป็นจิ้งหรีดไป เราไม่เคยชินมาก่อน แถมยังคิดไปด้วยว่าไม่น่าจะมี ถ้าไม่ได้คิดไว้ก่อนก็เป็นของจริง ถ้าคิดไว้ก่อนเขาเรียกว่าอุปาทาน