[เถรี]

ถ้าเราสามารถสนองความต้องการของเขาได้ ดึงคนให้อยู่กับวัดได้ จะเป็นคนรวยหรือคนจนก็ตาม ถึงเวลา ถึงวาระที่เหมาะสม เขาจะแสดงศักยภาพของเขาออกมา สามารถช่วยงานพระศาสนาได้เหมือน ๆ กัน และช่วยได้มากกว่าที่เราคิดด้วย คุณจะให้คุณหญิง คุณนาย นายพลทั้งหลายไปล้างจานหรือ ? ถามหน่อยซิ..ใครมันจะทำวะ ? ยกเว้นถ้าเขาลดมานะได้จริง ๆ คุณก็ต้องใช้ชาวบ้านนั่นแหละ..ใช่ไหม ? ผู้เสียสละเลย กว่างานจะเสร็จ กว่าจะล้างจาน คนอื่นเขานอนตีพุงไปตั้งนานแล้ว ทางนี้ยังเก็บกวาดไม่หมดเลย

เพราะฉะนั้น...ถ้าหากว่าเราทำงาน สายตากว้างอย่างเดียวไม่พอ ใจเราต้องกว้างด้วย สายตากว้างแต่ใจแคบ..บริหารงานได้ไม่ดี แล้วที่สำคัญที่สุด หูต้องหนัก ใครว่าอะไรช่างหัวมัน...ถือเป็นลมผ่านหู ไม่ได้ยิน ทุกวันนี้ผมทำอย่างนั้นจริง ๆ ไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ถือว่าไม่รู้ ไม่ได้ยินกับหูตัวเองถือว่าไม่รู้ คนอื่นพูดอย่างไรผมเฉย ผมรอดูจนกว่าจะเจอต่อหน้าต่อตา คราวนี้จะได้คุยกัน แต่ถ้าหลักฐานยังไม่ชัดเจนปล่อยไปก่อน ซ่าได้ซ่าไป ไม่ว่ากัน

คุณต้องวางกำลังใจให้ได้ ถ้าวางกำลังใจไม่ได้..ก็อยู่คนเดียวไม่ได้ ถ้าวางกำลังใจเป็น มีความมั่นคง ก็เหมือนกับเสาหลักหรือหินใหญ่กลางน้ำ คนที่เขาอยู่กลางกระแสเชี่ยว ท้ายสุดก็ต้องมาพักมาพิงอยู่ตรงนี้ แล้วก็จะกลายเป็นคณะใหญ่บ้าง เล็กบ้าง ตามเวรตามกรรมที่เราทำมา

ขอให้รักษาคนที่ศรัทธาเราให้อยู่ให้ได้ แล้วแนะนำเขาไปในทางที่ถูก รู้ว่าเรามีความดีไม่เพียงพอที่จะแนะนำเขา เทปก็ได้ ซีดีก็ได้ หรือหนังสือของหลวงพ่อก็ได้ ให้เขาไป บอกเขาไปเลยว่า "ไปทำเอา หลวงพี่หรืออาตมาเองทำมายังไม่ตลอดรอดฝั่งหรอก แต่ว่าโยมอาจจะบุญดีกว่า ทำแล้วอาจจะได้ผลมากกว่า ถ้าหากว่าโยมได้ดีมากกว่ามาสอนอาตมาด้วย แต่ถ้าตรงไหนที่โยมคิดว่าไปไม่ไหวแล้วอาตมายังพอรู้บ้าง มาขอคำแนะนำจะบอกให้.." ถ้าอย่างนี้โอกาสพลาดของคุณนะ....ยาก แล้วเราก็มั่นใจว่าสิ่งที่เราให้เขานี่ดีแน่ ๆ

รักษาคนของเราให้ได้ ถ้าหากของคุณสามคน คุณมีคนศรัทธาเลื่อมใสสัก ๓๐๐ คน ของคุณอาจจะมีสัก ๑๐๐ คน ของคุณมีสัก๕๐ คน รวมแล้วก็ ๔๕๐ คน แต่ถ้าแตกกระจัดกระจาย คุณได้ ๓๐๐ นั่นได้ ๑๐๐ นั่นเหลือ ๕๐ ก็เหมือนกับโซ่ที่เป็นห่วง ๆ หลุดอยู่ โซ่ที่เป็นห่วง ๆ จะใช้อะไรได้ ยกเว้นเอาไปขว้างกบาลคนอื่น แต่ถ้าคุณเชื่อมให้เป็นโซ่เส้นเดียวกันขึ้นมา งานของพระพุทธศาสนาจะไปได้ดีมากเลย

เรื่องบางอย่างมันเหมาะที่จะพูดกับพระ ไม่เหมาะที่จะพูดกับฆราวาส แต่ว่าเรื่องส่วนใหญ่นั้นเหมาะที่จะพูดกับฆราวาสมากกว่า แล้วโอกาสที่พวกเราจะมานั่งพร้อมหน้าหลาย ๆ คน เพื่อให้คุ้มค่ากับที่ผมจะพูด...ก็มีน้อย


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
สนทนากับพระ ช่วงเช้า ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันศุกร์ที่ ๙ ตุลาคม ๒๕๕๒