[เถรี]

ตอนที่หลวงพ่อท่านอยู่ ถึงเวลาเช้า ๆ ถ้าท่านมา..ท่านจะติดขนมมาด้วย แล้วหมามันจะมาขอ จะมีหมาตัวหนึ่งเขาเรียก "ไอ้เขียว" ไอ้เขียวมันจะกระโดดท้าวหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านป่วย ท่านไม่มีแรง เดินยังเซ แล้วหมามันโดดท้าวใส่ ท่านก็จะล้ม ผมก็ต้องคอยคว้า วันนั้น "มึงโดนแน่..!" ผมเงื้อมือสุดแขน หลวงพ่อบอกว่า "อย่า...มันไม่รู้เรื่อง..!!" โอ้โห..ผมได้ยินผมเฉาเลย หลวงพ่อท่านว่าหมามันไม่รู้เรื่อง มันทำอย่างนั้นเพราะความที่มันรัก แล้วก็ดีใจที่จะได้กินขนมจากหลวงพ่อ มันก็พยายามจะประจบเอาใจตามแบบของมัน มันไม่รู้ว่าหลวงพ่อท่านป่วย แต่ มึงน่ะรู้ว่าหลวงพ่อป่วย..! ทำไมไม่คอยค้ำหลวงพ่อไว้ก่อน กลายเป็นว่าเรานั่นและที่ผิด ไม่ใช่หมาผิด แล้วพอไปได้ยิน อย่า..มันไม่รู้เรื่อง โห...หลวงพ่อเมตตามันขนาดนั้นนะ เราทำไมเมตตามันไม่ได้ ?

คนบางทีก็ฐานะอย่างดีเลย "โยมเชิญทางนี้เลยจ้ะ หลวงพ่ออยู่ทางนั้นรอรับถวายสังฆทานอยู่" แต่อีกคนมาถึงชุดมอซอมา "ยาย..! เร็ว ๆ หน่อยสิ ช้าได้อย่างไร ?" ทำไมตูเมตตาเขาเท่ากันไม่ได้วะ..?! นี่คือสิ่งที่ผมสังเกตและอยากจะบอกให้พวกคุณทำให้ได้แบบนี้ ท้ายสุดผมตัดสินใจขออนุญาตหลวงพ่อออกธุดงค์ เพราะผมรู้ว่าตัวเมตตาพรหมวิหารนี่ อยู่กับวัดผมฝึกไม่สำเร็จหรอก มันต้องไปป่า ไปหาที่ตายเลย ดูซิว่าจะเดินเข้าไปหาเสือแล้วแผ่เมตตาให้มันได้ไหม ? นั่นแหละครับ..ที่ผมออกธุดงค์ก็เพราะอย่างนี้ แต่ปรากฏว่าได้เกิน..พอไปเข้าจริง ๆ เหลือแต่....ตายแน่..!ตายแน่..! ไม่เหลืออย่างอื่นเลย ไม่ได้เมตตาพรหมวิหารกลับมาหรอก ไปได้สังขารุเปกขาญาณเลย งานนี้มึงไม่รอดแน่นอน..! มันได้เกินที่ต้องการ

นี่แหละ...คือสิ่งที่พวกเราต้องดูตัวเองให้ออก ดูตัวเองให้เป็น แล้วแก้ไขตัวเองให้ได้ ไม่อย่างนั้นการปฏิบัติของคุณทั้งชาติจะไม่ก้าวหน้าไปไหนหรอกครับ จะเห็นว่าสมาธิ ทำไป...ทำไป..ถึงเวลาแล้วมันจะตันครับ พอตันแล้วคุณไปต่อไม่เป็น มันก็ถอยกลับ ถ้าถอยกลับคราวนี้ล่ะคุณเอ๊ย..! รสชาดของชีวิตมาเลยแหละ เพราะมันจะฟุ้งซ่าน แล้วมันเอากำลังของสมาธิของคุณนั่นแหละไปฟุ้งซ่าน คราวนี้เอาอยู่ยากสุด ๆ เขาให้เอากำลังสมาธิตัวนั้นไปตัดกิเลส แต่กลายเป็นว่าคุณเอากำลังสมาธิตัวนั้นไปฟุ้งซ่าน โอ้โห..คราวนี้ รั้งไปเถอะ อย่างกับม้าพยศอยู่ริมเหว จะเอาให้อยู่อย่างไรก่อนที่มันจะตกเหวไปด้วยกัน