[เถรี]

เราก็มาสังเกตว่า "เออ..เราโดนกระทบหนัก ๆ แล้วเป็นเหมือนกันเว้ย..!" คราวนี้ทำอย่างไรล่ะ ? บางทีก็นั่งจำหน่ายวัตถุมงคลอยู่ คุณก็รู้..ร้อยพ่อพันแม่จะเอาอย่างใจให้ได้ทุกคน แล้วมันจะขนาดไหน ? ราคาก็ไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร เราก็กลัว ถ้าพลาดเราต้องควักกระเป๋าแทนอย่างนี้ พอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียงดัง ก็เรียกโยมหรือไม่ก็พระที่อยู่ด้วยกัน "ช่วยดูแลแทนผมหน่อย เดี๋ยวผมจะเข้าห้องน้ำ ท้องไส้ไม่ค่อยดี.." เข้าไปนั่งนานนะ บางที ๑๐ นาที ๒๐ นาที ไปนั่งทำไม ? ไปปรับอารมณ์ใหม่ บางทีก็นั่งภาวนาบนโถส้วม เพราะว่าเราจะไปทำที่อื่นไม่ได้ คนเขาเห็น..พอเริ่มรู้สึกว่ากำลังใจทรงตัว คราวนี้ออกมาลุยกันใหม่ ดูซิว่าจะไปได้สักเท่าไร ? พอรู้สึกว่าไม่ไหว..สักบ่ายสองบ่ายสามเริ่มเป็นอีกแล้ว ก็ขอเข้าส้วมอีกรอบหนึ่ง เขาก็เข้าใจว่า..เมื่อเช้ามันท้องไส้ไม่ค่อยดี ตอนบ่ายก็เลยเข้าอีก ก็ดูปกติใช่ไหม ? ต้องหาเหตุให้เราเองให้ได้ ไม่อย่างนั้นถ้ารักษากำลังใจไม่ได้แล้ว ก็จะเสียประโยชน์ของเราเอง พอปรับไป...ปรับไปแล้ว ท้ายสุดสมาธิดี ก็ยืนระยะได้ทั้งวัน

มีอยู่งานหนึ่ง ถ้าหากว่าท่านเต่า(พระสองเมือง)จะจำได้ หลวงพ่อจัดงานเป่ายันต์เกราะเพชรเสร็จ รุ่งขึ้นเป็นงานประจำปี โอ้..พระเจ้า..! คนอยู่วัดสามแสนกว่า สองวันสองคืนตูยืนเสียตีนบวม โยมเขาอยู่เราก็เลิกไม่ได้ ปรากฏว่า เฮ้ย..ผ่านได้ว่ะ..อีกงานหนึ่งก็งานเผาศพจำลองของหลวงพ่อ พอสวดเสร็จหลวงพ่อเรียก "เฮ้ย..เล็ก พรมน้ำมนต์.." เราก็หยิบที่พรมน้ำมนต์มา พอเดินถึงที่พรม โอ้โห...จ่าตุ๋ยชี้เสร็จเราเข่าอ่อนเลย ๒ แท็งก์..! น้ำมนต์ ๒ แท็งก์จริง ๆ..! วางอยู่บนสะพานลอยระหว่าง ๑๒ ไร่กับ ๒ ไร่ ๒ มุม ตูเหมาเละเลย ทหารตักใส่ถังมา เราก็พรมไป โยมเดินออกจาก ๑๒ ไร่ ไหลอย่างกับน้ำเลย ช้าไม่ได้ ถ้าช้าคนข้างหลังมา คนข้างหน้ายังยืนอยู่มันผลักเลยใช่ไหม ..? พรมหมด ๒ แท็งก์ ตูแขนห้อยไป ๓ วัน ยกแขนไม่ขึ้นจริง ๆ ทำอะไรไม่ได้เลย ๓ วัน เขียนหนังสือไม่ได้เลย จับอะไรสั่นแหง็ก ๆ ๆ แต่ก็รู้สึกว่า เอ๊ะ..สมาธิยังอยู่ ไม่ได้หายไปไหน แสดงว่ากำลังใช้ได้...

แต่พอสังเกตมาอีก ๒ - ๓ งาน ไม่ได้แล้วว่ะ..สมาธิเราทรงตัวก็จริง แต่ในใจมีแรงกระทบตึก ๆ ๆ อยู่ตลอด "ไอ้ห่..มันไม่รู้จักเตรียมตัวหรืออย่างไรวะ ? เดินมาจนจะถึงหน้าหลวงพ่ออยู่แล้ว ค่อยมาควักสตางค์ ควักเสร็จนับไปนับมามันยืนนิ่ง มันยัดกลับเข้าไปใหม่อีก พอจะดันมันเดินขึ้นมา เอ้า...ควักออกมาใหม่" เจอคนอย่างนี้ถ้าคุณเป็นคนทำงานคุณจะรู้สึกอย่างไร ? หลวงพ่อของเรานี่ช้าไม่ได้เลยนะ.. เราก็เกิดแรงกระทบอยู่ตลอด ดูไปดูมา เราขาดตัว อัปมัญญาพรหมวิหาร ไม่สามารถที่จะทำได้อย่างหลวงพ่อ...