[เถรี]

ผมอยู่วัดท่าซุงกับหลวงพ่อ ผมไม่เคยคิดเลยว่าหลวงพ่อจะอยู่ถึงวันพรุ่งนี้ คุณอาจจะแปลกใจ ผมอยู่กับหลวงพ่อมา ๑๑ ปี แต่ความเป็นพระผมอยู่กับหลวงพ่อมา ๗ ปีเท่านั้น แต่ว่า ๗ ปีนี่ผมโกยสุดชีวิตเลย ดินฟ้าอากาศวิปริต ฝนฟ้าตกไม่ต้องตามฤดูกาล พิลึกพิลั่นขึ้นมาเมื่อไร ผมจะลุกขึ้นมานั่งกรรมฐานดูว่าหลวงพ่อไปหรือยัง ? ผมไม่เคยประมาทเลย คิดอยู่เสมอว่าหลวงพ่อจะไปวันไหนก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้น..ในเมื่อคนตั้งใจจะโกย ๗ ปีนี่เหลือเฟือที่คุณจะทำเลยครับ จะเอาอะไรก็ต้องได้ แล้วพอปุบปับสิ้นหลวงพ่อไป พระผู้ใหญ่บางท่านก็ร้องไห้ให้ญาติโยมเห็น ผมขายหน้าแทน ฝึกกับหลวงพ่อมาขนาดนี้ยังมานั่งร้องไห้ ของเราเองก็เลยต้องกลายมาเป็นหลักของวัด ต้องจัดงานต้องเตรียมงานต้องอะไรทุกอย่าง พระผู้ใหญ่จากที่กรุงเทพฯ มาก็ "อ้อ..คุณเป็นเจ้าอาวาสคนใหม่หรือ ?" ก็กราบเรียนท่านไปว่า "ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นพระใหม่ เจ้าอาวาสท่านมี รองเจ้าอาวาส ผู้ช่วยเจ้าอาวาส ท่านมี" ในช่วงนั้นผมมั่นใจเลยว่า พระผู้ใหญ่ที่กรุงเทพฯ ตีราคาพระวัดท่าซุงสูงติดยอดเอเวอเรสต์เลย ขนาดพระใหม่ทำได้อย่างนี้ แล้วพระเก่าจะขนาดไหน ?

ตรงจุดนี้แหละที่พวกเราทุกคนต้องช่วยกัน ถ้าไม่ช่วยกันนี่ เรื่องของชื่อเสียงนานไป ๆ ผมดูมาเยอะต่อเยอะแล้ว วัดท่าซุงของเรายังเสื่อมโทรมช้าเพราะหลวงพ่อหาทุนไว้ให้ แต่คุณลองไปดูวัดบางนมโคดูสิ ลองไปดูวัดบางปลาหมอ ลองไปดูวัดน้ำเต้า ลองไปดูวัดน้อยนั่น ถ้าไม่ใช่ลูกศิษย์สายหลวงพ่อไปช่วยเอาไว้ ป่านนี้โทรมดูไม่ได้เลย เราจะเห็นว่าทำไมพอครูบาอาจารย์ท่านสิ้นไปแล้ว วัดก็อยู่ได้แค่ยุคเดียว พอยุคถัดไปจะเห็นเลยว่าทรุดอย่างเห็นได้ชัด ทุกวัดเลย เนื่องจากว่า เจ้าอาวาสเก่าถ้าหากว่ามีความสามารถ เจ้าอาวาสใหม่สาหัสทุกรูป เก่งเท่า....เขาก็ไม่เชื่อน้ำยา เพราะเขายังรักองค์เก่าอยู่ ถ้าเก่งน้อยกว่าแล้วจะเหลือหรือ ?

เพราะฉะนั้น..ถ้าไม่เก่งเท่า ก็ต้องเก่งให้มากกว่าให้ได้ ก็มีอยู่ทางเดียวคือทุ่มเทฝึกฝน ไม่ต้องไปกลัวเหนื่อยหรอก อย่างดีแค่ตาย ตายเมื่อไรเราตั้งใจไปนิพพาน ไปไม่ได้...มันก็ไปไกลได้ที่สุดเท่าที่เราจะไปได้ ต้องอย่างที่หลวงพ่อท่านบอก ๑๐ นิ้วเท่ากัน คนอื่นทำได้เราต้องทำได้