[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ถ้าพวกเรานั่งในห้องนี้แล้วรู้สึกว่าสบาย ก็แปลว่าตอนนี้ทุกห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพฯ เต็ม เคยดูรูปที่เขาส่งมา ห้างในเมืองจีน โดยเฉพาะที่ขายเฟอร์นิเจอร์ มีคนนอนแน่นไปหมด นอนแบบไม่เกรงใจคนขายเลย ไม่ว่าจะเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ฯลฯ เขายึดไปนอนหมด

ตรงจุดนี้ที่กล่าวถึง ไม่ได้เปรียบให้ดูว่าคนไทยเรามีระเบียบวินัยมากกว่า แต่อยากจะบอกว่า คนเราจำนวนมากเวลาเดินซื้อของในห้างมักจะลืมวันลืมเวลา เพราะว่าทางห้างเขาตั้งใจทำให้ไม่มีเวลา เนื่องจากว่าจะกี่โมงกี่ยามก็สว่างเท่ากันหมด และส่วนนี้แหละที่บุคคลเป็นจำนวนมากควรจะเอามาพิจารณาว่า ที่ตัวเองบอกว่าไม่มีเวลาให้ลูกนั้นจริงไหม ? เดินห้างได้เป็นวัน ๆ แต่ไม่มีเวลาให้ลูก ก็แปลว่าเวลาสำหรับลูกมีเหลือเฟือ แต่ไม่รู้จักแบ่งเวลาเอง

สำหรับลูกหรือเด็ก ๆ แล้ว เราจะอ้างว่าไม่มีเวลาไม่ได้ ต่อให้ไม่มีขนาดไหนก็ต้องหามา เพราะว่าไม่เพียงแต่เด็กเท่านั้น แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังต้องการเวลาจากคนอื่น โดยเฉพาะผู้ใหญ่ที่กำลังใจยังไม่มั่นคงพอ ต้องการให้คนอื่นสนใจ ต้องการให้เป็นที่ยอมรับ ก็เลยกลายเป็นว่าเด็กวัยรุ่นส่วนหนึ่งไปทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ในสายตาผู้ใหญ่ แต่เขาได้การยอมรับจากเพื่อนฝูง ทำแล้วเพื่อน ๆ เห็นว่าเขาเป็นฮีโร่ เขาก็เลยไปแว้น ไปพ่นสีใส่กำแพง ไปยกพวกตีกัน จะว่าไปแล้วก็เริ่มมาจากในบ้านทั้งนั้น ก็คือเริ่มจากการที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ลูก

ที่อนาถกว่านั้นอีกก็คือ บางบ้านเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว ดูแลหมาแมวจนลืมลูก ไม่ได้พูดเล่นนะ มีจริง ๆ ถึงเวลาต้องพาหมาไปฉีดวัคซีน ถึงเวลาต้องให้ยา แต่ลืมไปว่าลูกที่อยู่ที่บ้านต้องการความสนใจมากกว่าหมาเยอะ ถ้าคิดผิดก็คิดใหม่ได้ ถ้าทำผิดก็ทำใหม่ได้ เพราะว่าไม่มีใครที่ไม่เคยทำผิด แต่สำคัญที่ว่าผิดแล้วรู้จักแก้ไขไหม ?"