[เถรี]

"กำลังใจเด็ก ๆ ยังบริสุทธิ์อยู่ จึงปฏิบัติได้ง่าย แต่ว่าแปลกมากเลย เด็ก ป. ๕ - ๖ สมัยนี้ตัวนิดเดียว สมัยอาตมาเป็นเด็ก ป. ๑ ยังตัวใหญ่กว่า เด็กสมัยนี้ตัวเล็กลงเยอะ แต่ละคนก็เป็นลูกประเภทห่างแม่ไม่ได้ อาตมาสั่งอะไรเขาไม่สนใจหรอก เขาสนใจแต่เรื่องของเขา ถ้าไม่ใช่พี่เลี้ยงลงไปคุยกับเขาจริง ๆ นี่เขาไม่ฟัง พออาตมาไปคุยเรื่องที่เขาสนใจ เด็กก็นั่งฟังเงียบเลย ไม่อย่างนั้นก็จะแข่งกัน

อย่างเช่นบอกว่าให้เอาสบู่ไปฟอกหัวแล้วมาโกนผม เด็กนั่งเฉย..ไม่ฟังหรอก เอาแต่คุยกัน อาตมาก็เลยเตะกระเด็นไปทั้งเก้าอี้ทั้งเด็ก..! พอโดนเข้าไปจึงรู้ว่าเอาจริง บางรายก็ตะโกนอย่างกับจะตายให้ได้ แม่ต้องคอยจับมือไว้อย่างกับอยู่ห้องไอซียู..! ถ้าแม่ไม่จับมืออยู่เขาก็ไม่กล้าให้โกนหัว อาตมาก็เลยจามมะเหงกเข้าไป เด็กนั่งน้ำตาไหล แม่ก็บอกว่า “เป็นอย่างไรล่ะ..โดนหลวงพ่อเขกกบาลแล้ว..สมน้ำหน้า”

ไปนึกถึงคุณแดง(มงคล จอมผา) สมัยก่อนขนาดรุ่นพวกเรา คุณแดงยังบอกว่า "กำลังใจแบบนี้ ถ้าเป็นผมปล่อยให้ตายไปหมดแล้ว ไม่เสียเวลาไปสั่งไปสอนหรอก.." เราลองคิดถึงเด็กรุ่นใหม่ที่กำลังใจห่วย ๆ ดูสิ ไปเจอมือคุณแดงเข้าพ่อก็ทิ้งให้ตายเปล่าเท่านั้น..!

พระที่วัดก็ประเภทไปเคี่ยวเข็ญตักน้ำรดหัวตอ พระแต่ละรูปจึงต้องติดอาวุธกันไปตาม ๆ กัน บางคนเผื่อไม้ไว้ ๓ อัน เผื่อตีแล้วหักจะได้ซ้ำได้..!"