[เถรี]

ถาม : เวลาหนูขึ้นไปกราบพระ บางท่านก็คุยกับหนู แต่มีปัญหาตรงที่บางท่อนของบทสนทนาหายไป อยู่ดี ๆ เสียงหายไปเลยค่ะ
ตอบ : ถ้าสมาธิเคลื่อน บางทีก็หาย หรือไม่ก็สมาธิลึกเกินไป บางทีก็หาย เพราะว่าต้องอยู่ตรงอุปจารสมาธิพอดี ๆ กลับไปย้อนดูข้อที่ ๑ ซักซ้อมเข้าออกสมาธิให้ชำนาญว่าควรจะล็อกไว้ตรงไหน ถ้าระดับสมาธิเกินเราก็จะไม่เห็นเลย หรือไม่ได้ยินไปเลย ถ้าระดับสมาธิขาดก็ไม่เห็นเหมือนกัน ต้องพอดีอยู่ตรงช่วงนั้น

แล้วอุปจารสมาธิประคองยาก อารมณ์จะแน่นก็ไม่แน่น จะหลวมก็ไม่หลวม เผลอเมื่อไรก็หลุด

ถาม : ถ้าไปแบบหลุดไปทั้งตัว ช่วงที่อยู่บนนั้นจัดเป็นอุปจารสมาธิหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : การที่เราไปได้เป็นเรื่องของฌาน ๔ แล้ว แต่เราก็ยังต้องซักซ้อมตรงจุดที่ว่า ทำอย่างไรให้สติสมาธิของเราจดจ่ออยู่เฉพาะหน้า ไม่ใช่ถึงเวลาคุยแล้วเราก็ไปคิดด้วย ถ้ายังไม่ชำนาญแล้วคุยไปคิดไปนี่หลุดทุกราย..!

ถาม : หนูตื่นเต้นมากค่ะ คิดไม่ถึงว่าท่านจะคุยด้วย
ตอบ : ถ้าคิดไปด้วยเมื่อไรก็เจ๊งสิจ๊ะ เพราะเราไปใช้ความคิดของตัวเอง ทำให้สมาธิเคลื่อน

ถาม : ก็คือให้สมาธิจดจ่ออยู่เป็นใช้ได้นะคะ ?
ตอบ : ใช่..รักษาระดับไว้ให้ได้

ถาม : แล้วเรื่องที่ได้ยินบนนั้นจะลืมเร็วมากเลยค่ะ
ตอบ : ลงมารีบจดไว้ รีบเขียนไว้ หรือไม่กระดาษปากกาอยู่กับมือ หลับหูหลับตาเขียนเขี่ย ๆ ไปก่อน ถึงจะหวัดก็ไม่เป็นไรหรอก..ให้มีเค้าคำพูดไว้ ถึงเวลาจะได้เดาได้

ถาม : ทำไมต้องลืมเร็วด้วยคะ ?
ตอบ : เขาไม่ต้องการให้รู้มาก..นี่พูดเล่นนะจ๊ะ สิ่งที่เราไปเป็นเรื่องละเอียดมาก ความหยาบของสมองจำได้ยาก ต้องประทับอยู่ในจิตจริง ๆ ถึงจะจำได้

แต่คราวนี้เราไม่ชินกับการใช้จิตที่มีสภาพจำ ไม่สามารถจะชำระจิตให้ผ่องใสพอที่จะรับอะไรเข้ามาได้จริง ๆ เหมือนอย่างกับไปเขียนหนังสืออยู่บนทรายริมน้ำ ลมพัดผ่านหรือน้ำซัดโครมเดียวก็หายหมดแล้ว ต้องแบบแกะสลักใส่หินถึงจะอยู่ได้นาน

ถาม : บางทีลืมตาขึ้นมาหายไปครึ่งหนึ่งแล้วค่ะ
ตอบ : รีบเขียน ๆ เอาอีกครึ่งหนึ่งไว้

ถาม : เวลาที่หนูขึ้นไป บางทีจะมีพฤติกรรมที่ผิดปกติไปค่ะ อย่างขึ้นไปกราบพระหรือกราบหลวงพ่อ ก็ร้องไห้อย่างกับญาติเสีย โดยที่หาสาเหตุไม่เจอค่ะ
ตอบ : เราร้องไห้เพราะว่ากลับไปเจอบุคคลที่คุ้นเคย หรือไม่ก็กลับไปสู่อารมณ์ที่คุ้นเคยอยู่ ตัวนี้จริง ๆ เป็นส่วนของตัวปีติ ร้องไปเถอะ ญาติจะเสียกี่คนก็ให้เสียไป